LOGINเรนจำได้ตอนที่คุยกับร็อค ตอนเขาส่ายหัวระอาเวลาเห็นมันหวานกับเมีย มันเคยชี้หน้าแล้วพูดว่า...
"ถ้าวันไหนมึงได้เจอผู้หญิงที่มึงอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตโดยไม่รู้สึกเบื่อ และถ้าวันไหนไม่ได้เห็นหน้าเธอแล้วรู้สึกโคตรทรมานฉิบหาย วันนั้นมึงจะเข้าใจหัวอกของกู"
เรนไม่เคยคิดจะมีครอบครัวจึงไม่เคยมองผู้หญิงเพื่อสานสัมพันธ์ระยะยาว สิ่งที่เกิดขึ้นกับสายลับอย่างพ่อและร็อค มันแรร์มาก... น้อยคนที่จะได้ใช้ชีวิตแบบ Happy Ending และเขาเองก็ไม่เคยหวังว่าตนเองจะโชคดีแบบนั้น เพราะเขาอยู่ในระดับลึกกว่าร็อคมาก มันยากที่จะถอนตัวโดยไม่มีแผล
แต่เวลานี้ฟ้าใสทำให้เขารู้สึกอยากจะมีชีวิตแบบพ่อและร็อคบ้าง การได้อยู่บ้านที่รู้สึกปลอดภัยกับผู้หญิงที่เขา...รัก
"ฉันเชื่อคุณค่ะ แต่ขอถามอีกข้อได้มั้ยคะ"
"ว่า..."
"คุณทำงานพวกตำรวจทหาร หรือพวกสปาย อะไรแบบนี้ใช่มั้ย"
เรนแอบสะดุ้งกับคำถาม มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฟ้าใสถึงถามแบบเฉพาะเจาะจงขนาดนี้? หรือว่าเขาทำอะไรเป็นพิรุธให้เธอสงสัยอย่างนั้นเหรอ?
"ก็...ทำนองนั้น" เรนยอมตอบเท่าที่จะตอบได้
"ที่บอกไม่ได้ เพราะถ้าคุณรู้ คุณอาจจะตกอยู่ในอันตราย สู้ไม่รู้จะดีกว่า" เขาขยายความเพิ่มอีกนิด
"โอเคค่ะ... ฉันเข้าใจ เพราะคนที่ใกล้ชิดสนิทกันก็มีหลายคนที่ทำงานด้านนี้"
เธอพูดพลางมองหน้าเขานิ่งๆ อยู่นานกว่าปกติ
"เลิกคุยแล้วมาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่า..." คนตัวโตกระซิบชวนเป็นการเปลี่ยนเรื่อง แล้วดึงเธอไปอยู่ใต้ร่างของเขา
หญิงสาวมองสบตาคมเข้มอย่างหลงใหลและหลงรัก...เธอตกอยู่ใต้อาณัติของเขาตั้งแต่วันนั้นที่เขาสอนเธอเรื่องใคร่จนมันกลายเป็นความรัก เวลานี้จึงอ่อนไหวและยินยอมพร้อมใจไปกับเขาอย่างว่าง่ายไปหมด อีกทั้งเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องไปอีกแล้ว
จุมพิตอ่อนโยนเมื่อคราแรก เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและเรียกร้องต้องการอย่างที่ทำให้เธอร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง หญิงสาวตอบสนองจนเขาครางพร่าในลำคอด้วยความพอใจ ต่อมาเขาก็ถอนริมฝีปากออกแล้วดึงเธอขึ้นไปนอนทับบนร่างของเขา
"จำเอาไว้นะ...ใต้ฟ้า...คือฝน เหมือนอย่างตอนนี้...ผมชอบอยู่ใต้ฟ้าที่สุดเลย..."
จากนั้นคนที่บอกว่าชอบอยู่ใต้ฟ้าก็จัดการปรนเปรอจนเธอแตกพร่างพรายใต้แสงดาวที่พราวพร่างเต็มท้องฟ้า
*****
"อ็อก...โอ้ก!"
ฟ้าใสโก่งคออาเจียนอยู่เหนือชักโครก เธอมีอาการคลื่นไส้วิงเวียนศีรษะมาตั้งแต่เมื่อคืน เช้านี้พอได้กลิ่นอาหารก็ถึงกับต้องวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน และก็เป็นอย่างนี้จนถึงเวลาบ่ายคล้อยอย่างที่เห็น
หญิงสาวอยู่ที่กระท่อมริมผามาเป็นเวลาเดือนกว่าอย่างไม่น่าเชื่อ และขณะนี้ก็อยู่ตามลำพังมาเป็นเวลาสามวันแล้ว และตอนนี้ฟ้าใสก็กำลังใจสั่นเพราะเธอคิดว่าอาการแบบนี้มันอาจจะเป็นอาการของคนที่กำลังตั้งท้อง... แต่เธอกินยาคุมกำเนิดแล้วนี่นา... ทว่ามันอาจป้องกันได้ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ทำยังไงดีถึงจะรู้นะ?
แล้วถ้าท้องจริงๆ ล่ะ? เธอจะทำยังไง? ฟ้าใสนึกขึ้นได้ว่าบ้านนี้มีตู้ยาขนาดใหญ่ที่มียาและอุปกรณ์จำเป็น หญิงสาวจึงรีบล้างหน้าล้างปากแล้วไปเปิดดู เธอใจเต้นแรงเมื่อเห็นแท่งสีขาวในซอง ใช่ มันคือ...อุปกรณ์ตรวจการตั้งครรภ์!
ไม่รอช้า เธอรีบเข้าห้องน้ำและทำตามคำอธิบายทุกอย่างทันที ไม่นานเจ้าแท่งนั่นก็อ่านผล...สองขีด
"เป็นอะไร"
น้ำเสียงถามดังขึ้นจากประตูห้องน้ำ ทำเอาฟ้าใสสะดุ้งจนแท่งนั่นหลุดจากมือ คนตัวสูงก็รีบก้มไปเก็บขึ้นมาดู เขาขมวดคิ้วมุ่น เหลือบไปเห็นซองก็หยิบมาอ่าน
"สองขีด...คือ...อะไรฟ้า"
ความจริงเรนรู้คำตอบแล้ว แต่เขาก็ยังถามออกไปเพราะความตื่นเต้น...
ฟ้าใสท้อง และถ้าเธอท้อง...นั่นก็คือลูกของเขา!
"ฉัน... ฉันคิดว่า...ฉันท้องค่ะ"
ฟ้าใสเงยหน้ามองคนที่กำลังจ้องมองเธอเช่นกัน ใบหน้าหล่อเริ่มมีผิวแดงก่ำขึ้นแล้วริมฝีปากหยักสวยก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มกว้าง แววตาเต็มไปด้วยประกายตื่นเต้นยินดี
"ให้ตายสิ...จริงเหรอ คุณท้อง... ลูก ลูกของเรากำลังจะมา..."
จากนั้นเขาก็ดึงเธอเข้าไปกอดแน่น ใบหน้าคมสันมีน้ำตารื้น ฟ้าใสเองก็น้ำตานองหน้าด้วยความรู้สึกทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวปนเปกันไปหมด แต่อย่างน้อยเวลานี้เขาก็อยู่ที่นี่กับเธอแล้ว
"ฟ้าจำผู้ชายคนหนึ่งที่ภูเก็ตได้ไหม ที่ร้านอาหารน่ะ ผู้ชายตัวสูงและใส่แว่น คนที่ฟ้าหันไปทีไรก็เห็นว่าเขามองฟ้าอยู่"เรนลองสะกิดความทรงจำให้เธอ ฟ้าใสก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเมื่อนึกออก"จำได้ค่ะ เพราะคุยกับเขานิดหนึ่งที่หน้าห้องน้ำ เอ๊ะ... อย่าบอกนะคะว่านั่นคือ...พี่"เรนพยักหน้า..."ใช่...พี่เอง ตอนนั้นพี่กำลังทำงานอยู่""โห...มีอีกมั้ยคะ" เธอถามออกไปอย่างทึ่งจัดและคาดไม่ถึง"ที่ฟ้าได้เจอก็มีแค่นี้แหละ" ส่วนที่ไม่เจอก็ไม่ต้องพูดถึง... มันเยอะมากจนนับไม่ถ้วน ฉายาสายลับพันหน้านั้นไม่เกินจริงหรอกเพลงจบลงพอดี เรนโอบเอวฟ้าใสเดินออกจากฟลอร์ เหลือบสายตาไปเห็นว่าร็อคกับราชาวดียังคงเต้นรำเพลงต่อไปไม่หยุด พี่ชายของเขาทำเหมือนไม่ได้เต้นรำกับเมียมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ เพราะตอนนี้มันทิ้งลูกๆ เอาไว้ที่โต๊ะให้ปู่กับย่าดูแลเฉย แต่จะว่ามันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ปล่อยลูกๆ ไว้กับคุณตาคุณยายเหมือนกันเรนนึกถึงครั้งที่ร็อคบอกว่ามันกำลังบินมาเมืองไทยเพื่อช่วยเขาปิดจ๊อบแต่ไอ้พี่ชายกลับหายหัวไปเฉย เพิ่งมาเฉลยทีหลังว่ามันโกหก ที่จริงมันไปที่เกาะกลางทะเล จัดการเก็บกวาดลูกน้องของไอ้ฮอล์กจนเกลี้ยง แล้
"ไม่เอาค่ะ อย่าซนสิคะ... นี่มันดึกแล้วนะ เรานอนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มีนัดจะต้องไปที่บ้านริมน้ำนะ"หญิงสาวเตือนเบาๆ มารดาของเมฆานัดให้ไปลองชุดที่ท่านเป็นคนออกแบบให้ด้วยตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่อยากสาย เธอผลักอกกว้างเบาๆ แต่มีหรือเขาจะปล่อยง่ายๆ"แป๊บเดียวเอง น้ำเดียวแล้วจะให้นอน...นะครับ"เขากระซิบขอด้วยภาษาทะลึ่ง พร้อมกับมือไม้ก็ซุกซนไปทั่วตัวเธอไม่ยอมหยุด"คุณนี่นะ..."เธอบ่นงึมงำน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเริ่มอ่อนไหวไปกับสัมผัสหวามที่เขากำลังทำอยู่ มืออุ่นล้วงเข้าไปใต้เสื้อแล้วกลิ้งกลึงยอดถันที่ไวต่อความรู้สึก"อา ดีจัง...ผมชอบที่คุณจุดติดเร็วแบบนี้"แววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาปนเว้าวอนของเขาทำให้ซิมใจอ่อนยวบพร้อมกับร่างกายที่อ่อนระทวยตาม เธอไม่เคยใจแข็งกับเมฆาได้เลยสักครั้ง"ไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงอ้อมแอ้มเขาไม่ตอบ แต่ก้มมาปิดปากและจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เมฆารู้ว่ายังไงเมียก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว ซิมรักเขามาก เขารู้ดี และเขาเองก็รักเธอมากพอกัน ตอนนี้ก็แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอเสียทีและแล้ววันแต่งงานก็มาถึง...พิธีว
"จริงเหรอคะ? ซิมไม่ได้สังเกตเลยเนี่ย" หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบริเวณขอบตาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมฆาคลี่ยิ้มขำที่เธอเชื่อคำกระเซ้าแซวของเขา บุคลิกภายนอกทั่วไปซิมเหมือนผู้หญิงบอบบางและซื่อใส แต่เวลาทำงานตัวตนของซิมจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอสามารถสั่งจัดการคนได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอใจแกร่ง เด็ดขาด และกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายหลายคนสู้ไม่ได้ เป็นคนสองบุคลิกอย่างแท้จริง เมฆารักเธอทั้งสองเวอร์ชัน และรู้สึกมันเขี้ยวมากเวลาเห็นซิมตามมุกของเขาไม่ทันแบบนี้"ไม่เชื่อก็ไปส่องกระจกบนห้องดูสิ ปะ ผมจะพาไปเอง"ชายหนุ่มกล่าวพลางฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น ซ่อนรอยยิ้มพราวเอาไว้"ซิมยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ" เธอทักท้วงเสียงอ่อน"เอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนกับผัวนะที่รัก"สีหน้ากรุ้มกริ่มของเขาทำให้ซิมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเขาต้องการจะพักผ่อนจริงๆ แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึง จนกระทั่งเข้าไปในห้องนอน พอเขาผลักเธอเบาๆ ให้ล้มลงไปบนเตียง หญิงสาวก็รู้ความนัยว่าไอ้ที่เดาไว้น่ะ...ไม่ผิดเลยสักนิด"คนเจ้าเล่ห์" เธอต่อว่าต่อขานทันที แต่เขาก็ยิ้มรับหน้าตาระรื่น"กับคุณ... ถ้าไม่เจ้าเล่ห์...ผมก็อดจู๋จี๋ด้วยน่ะสิ ทุกวันนี้
กลางดึกของคืนที่มีสายฝนตกโปรยปราย เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายกำลังอยู่เวรที่ด่านตรวจ พวกเขารู้สึกเซ็งและเบื่อหน่ายกับสภาพอากาศแสนอึมครึมและเปียกแฉะนี้เหลือเกิน เวลาค่อนคืนอย่างนี้ก็คงมีแค่คนมีเวรอย่างพวกเขาเท่านั้นแหละที่จะต้องมานั่งถ่างตาทำงานเพื่อให้คนอีกหลายสิบล้านคนได้นอนหลับอย่างเป็นสุขในนิทรารมณ์จนกระทั่งเวลาเลยเที่ยงคืนไปเล็กน้อยก็มีเสียงครืดคราดของวิทยุสื่อสารดังขึ้น เรียกสติที่กำลังเคลิ้มของจ่าหมีให้เงี่ยหูฟังก่อนจะหยิบขึ้นมาดู มันเหมือนคลื่นวิทยุที่ยังจูนไม่ตรงสถานีจึงเกิดเสียงซ่าไม่หยุด"อะไรวะเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่องเลยโว้ย ห่าเอ๊ย"จ่าสบถขรม แต่ก็ตั้งใจฟังต่อไป พอมองหาว่ามันมาจากคลื่นความถี่ไหน เขากลับเห็นแต่ตัวเลขยาวเหยียด คล้ายกับว่ามันไม่ได้มาจากแหล่งสื่อสารปกติของพวกตำรวจ ชั่วแวบหนึ่งจ่านึกถึงคำเล่าขานที่ว่าในช่วงสองสามปีมานี้มันมี คลื่นรบกวนพิเศษ ที่ไม่ทราบแหล่งที่มาคอยแจ้งเบาะแสเรื่องพวกกระทำผิดกฎหมายทำให้ตำรวจสามารถจับกุมพวกเดนนรกพร้อมของกลางได้หลายเคสจนเป็นข่าวอยู่เนืองๆ"เตรียมสกัดจับรถเก๋งสีดำ ยี่ห้อโตโยต้า ป้ายทะเบียน กค 781... มียาบ้า... ค้นใต้เบาะและท้ายรถที่มีการต่
สามปีต่อมาฟ้าใสกำลังกล่อมหยาดธาราหลับตอนบ่ายอยู่ในคอกที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดทีวีทิ้งเอาไว้เป็นเพื่อน“จากกรณีเรือสำราญซาฮาราถูกเจ้าหน้าที่ยึดจับและตรวจพบเฮโรอีนจำนวนมากพร้อมกับใต้ท้องเรือมีเด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่าสิบแปดปีกว่าสิบคนซ่อนอยู่นั้น เวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ทำการขยายผลและจับกุมนักการเมืองระดับรองหัวหน้าพรรคพร้อมตำรวจระดับนายพลอีกจำนวนสี่คน... ส่วนเบาะแสการจับกุมนั้นเจ้าหน้าที่ไม่อาจเปิดเผยผู้ให้ข้อมูลได้ แต่เท่าที่คนขุดข่าวทราบ เห็นว่าเป็นแหล่งเดียวกันกับเบาะแสคดีทลายบ่อนเถื่อนใจกลางกรุงเมื่อเดือนที่แล้ว...และคดีค้าประเวณีและทารุณกรรมเด็กที่พัทยาเมื่อต้นปีที่ผ่านมา”ฟ้าใสหันไปให้ความสนใจมากขึ้น และเมื่อฟังจบริมฝีปากงามก็คลี่เป็นรอยยิ้มจางๆ แหล่งข่าวปริศนามันจะเป็นฝีมือของใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่...เรนตอนนี้องค์กรใต้ดินมีบอสใหม่ที่เป็นคนดีและมีอุดมการณ์หนักแน่น ทำให้เรนยอมช่วยเหลือเป็นครั้งคราว แต่ห้ามไม่ให้องค์กรมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาเด็ดขาด เรนขู่ไปว่าถ้ามีใครมายุ่งเขาจะถล่มเกาะเหี้ยนั่นให้มันจบๆ ไป ทุกวันนี้ชีวิตของพวกเขาจึงอยู่อย่างสงบสุขอย่างที่เรนปรารถนา“หลับแล้วเหรอ”
ฟ้าใสฉี่ใส่แก้วเสร็จก็เอามาวางที่เคาน์เตอร์ เรนเอื้อมมือมา แต่เธอรีบตีเพียะ“ไม่ต้องเลยค่ะ ฟ้าจะทำเอง พี่ยืนอยู่เฉยๆ พอ” เธออายจะตายอยู่แล้วตอนนี้ แต่ก่อนที่จะได้ตรวจ ฟ้าใสก็ทำท่าจะขย้อนของเก่าอีกรอบ รีบหมุนตัวไปยังชักโครกแล้วโก่งคออาเจียนยกใหญ่เรนรีบขยับมาลูบหลังให้หญิงสาวอย่างเป็นห่วง“พี่บอกแล้วว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” เขาทำบ่นให้เธอ แต่มือก็คอยลูบหลังและจับผมให้ คว้าทิชชูมาส่งให้เช็ดปากอย่างเอาใจใส่ แล้วก็กดชักโครกให้เสร็จสรรพ“นั่งตรงนี้ พี่จะทำให้เอง”เขาประคองเธอให้นั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบหยอดปัสสาวะใส่อุปกรณ์ ทำตามคำแนะนำข้างกล่องอย่างเคร่งครัดฟ้าใสนั่งมองร่างสูงที่กำลังวุ่นวายกับอุปกรณ์ตรวจฯ เธออดที่จะยิ้มบางออกมาไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ มันเหมือนฝันที่เป็นจริงไม่เคยบอกใครเลยว่าเมื่อนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งเคยมีผู้ชายในฝันกับเขาเหมือนกัน เธอแอบซุกซ่อนความลับนี้เอาไว้อย่างลึกสุดใจ แม้แต่ตัวเธอเองก็แกล้งทำเป็นลืมๆ มันไปซะ เพราะคิดว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้ พี่เรนคนที่มีชีวิตลึกลับและจับต้องไม่ได้คนนั้นไม่มีทางที่จะมองฟ้าใสเด็กกะโปโล







