Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

“หนูนัดไว้หรือเปล่าคะ ปกติคุณหนู เอ้ย คุณธัญญ์ไม่เคยให้ใครมาพบที่บ้านนะคะ หนูเป็นใครคะ”“คือหนูไม่ได้นัดไว้ค่ะ ป้าช่วยบอกกับคุณพริษฐ์ให้หน่อยได้ไหมคะ ว่าหนูเป็นลูกของคุณเจนภพมาขอพบค่ะ”ทันทีที่ชื่อนั้นถูกเอ่ยออกจากปากของนันท์นลิน หญิงสูงวัยตื่นตะลึงจนดวงตาเบิกกว้าง“อะไรนะ! ลูกของนายเจนภพงั้นเหรอ?”แววดาวยกมือทาบอก ชื่อของผู้ชายคนนี้เธอรู้จักเป็นอย่างดี บาดแผลที่ชายใจร้ายคนนั้นสร้างไว้กับครอบครัวผู้เป็นนายของเธอ แววดาวยังจำไม่เคยลืมเลือน แล้ววันนี้ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้...“ค่ะ...หนูเป็นลูกสาวคุณเจนภพค่ะ”นันท์นลินรู้สึกกระอักกระอวนใจเหลือเกิน พอเธอเอ่ยชื่อของผู้เป็นพ่อไปเท่านั้นแหละ เธอคนนี้กลับตกใจ พ่อของเธอคงทำกับคนพวกนี้ไว้มากสินะ“คุณธัญญ์ไม่อยู่ค่ะ วันนี้น่าจะกลับมืดค่ะ หนูมีอะไรก็ฝากป้าไว้ก็ได้นะคะ”“เอ่อ...คือหนูอยากพบคุณพริษฐ์วันนี้ค่ะ ป้าพอจะช่วยติดต่อเขาให้หน่อยได้ไหมคะ”“แต่ว่า...คุณธัญญ์เธออาจจะไม่ให้คุณพบนะคะ สาเหตุเพราะอะไรหนูคงทราบดีนะคะ” แววดาวมองเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม น่ารักสะดุดตา ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวนวลเนียน ถ้าให้เดาอายุของเด็กคนนี้ล่ะก็ เธอว่าคงจะไม่เกิน 18 อย่างแ

“งั้นก็ต้องคุยกันยาว เชิญคุณนั่งก่อนครับ” พริษฐ์ผายมือออกไปข้างหน้าเพื่อให้เธอนั่งลงเจรจา ดูแล้วถ้ายืนแบบนี้หญิงสาวอาจจะล้มลงได้ง่ายๆ ท่าทางของเธอนั้นตื่นกลัวเขาเสียเต็มประดา “ค่ะ” ดวงตากลมโตจ้องมองเสี้ยวใบหน้าคมอยู่ตลอดเวลา เมื่อไหร่ความอึดอัดเหล่านี้จะจบลงซะที มือของหญิงสาวเย็นเฉียบ “อืม...ว่ามา...”พริษฐ์จ้องมองไปที่ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ ที่ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มใดๆ ความนวลเนียนแบบธรรมชาติของแก้มใสส่องประกายดูมีออร่าราวกับสาวสุขภาพดี ไล่เรื่อยลงมาก็พบกับริมฝีปากบางอวบอิ่มเป็นรูปกระจับสีชมพูระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย หญิงสาวคนนี้คงถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีประคบประหงม นายเจนภพคงรักและหวงมากสินะ “คือ...ดิฉันจะขอเจรจาผ่อนผัน เรื่องหนี้สินของพ่อดิฉันค่ะ ดิฉันไม่รู้เรื่องราวในอดีตที่พ่อดิฉันทำไว้หรอกนะคะ แต่ดิฉันในฐานะลูกจะมาขอร้องคุณค่ะ ทั้งที่ดิฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะมาร้องขอให้คุณเห็นใจด้วยซ้ำ แต่ดิฉันก็ยังอยากให้คุณทบทวน และขอคุณให้โอกาสพ่อดิฉันหน่อยได้มั้ยคะ เราขอผ่อนผันเรื่องบ้านออกไปก่อน ดิฉันแค่ขอยืดเวลาเพื่อที่ดิฉันจะหาเงินมาชดใช้คุณค่ะ” การพู

“แต่ลูกลืมบริษัทของเราไปแล้วหรือไงวีร์! พ่อวางลูกไว้เป็นประธานคนต่อไป ถึงแม้เราจะมีหุ้นมากกว่าหุ้นส่วนคนอื่นๆ แต่ลูกต้องเข้าใจนะ ว่าถ้าลูกยังขืนแต่งงานกับลูกสาวเจนภพ มันจะทำให้หุ้นส่วนไม่วางใจพวกเราในการบริหารบริษัท เพราะฉะนั้นพ่อจะไม่ยอมให้ลูกทำแบบนั้นเด็ดขาด!” “งั้น...ผมคงต้องสละตำแหน่งที่พ่อจะมอบหมายให้ผมครับ ผมจะลาออกจากบริษัท พ่อจะได้สบายใจครับ” “วีร์!! นี่ลูกบ้าไปแล้วหรือไง!!” “ผมรักพระพายครับพ่อ ผมจะแต่งงานกับเธอ”กวินกานต์ยังคงยืนกรานหนักแน่นไม่แปรเปลี่ยน เขารักนันท์นลินเกินกว่าที่อุปสรรคขวากหนามขวางกั้นเขาไว้ได้ “พ่อไม่ให้ลูกทำแบบนั้นแน่นอน! วีร์คือลูกชายคนเดียวของพ่อ...และพ่อจะไม่ยอมให้ลูกได้แต่งงานกับลูกเจนภพเด็ดขาด พ่อมีผู้หญิงที่เหมาะสมกับลูกไว้รอเรียบร้อยแล้ว” “ผมขอโทษครับพ่อ...ที่ผมจะต้องบอกพ่อว่า...” “พ่อไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าลูกก็พยายามของลูกเองล่ะกัน ส่วนพ่อก็จะพยายามของพ่อ เรามาดูกัน ว่าระหว่างพ่อกับวีร์ ใครจะทำสำเร็จ สิ่งที่ลูกพูดวันนี้ พ่อถือว่าพ่อไม่ได้ยินแล้วกันนะ...” “แต่...”

“ค่ะ” นันท์นลินยอมทำตามที่ป้าแม่บ้านแนะนำ รออยู่ในห้องของเขาก็ดีเหมือนกัน สาวใช้หรือคนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมา จะได้ไม่แอบมองเธอและสงสัยว่านันท์นลินมาทำอะไรที่นี่ ร่างบางเดินตามป้าแม่บ้านขึ้นไปยังชั้นบนของคฤหาสน์หลังใหญ่ ดวงตากลมโตกวาดไปยังบริเวณรอบๆ ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ความหรูหราของมันบ่งบอกถึงฐานะเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี “นี่ค่ะ...เชิญตามสบายเลยนะคะ ถ้าคุณธัญญ์เธอยังไม่กลับมา หนูนอนรอเลยก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เมื่อยที่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่แบบนี้ หนูต้องการอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ”แววดาวรู้สึกสงสารเด็กสาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก ลูกสาวนายเจนภพช่างไม่เหมือนนายเจนภพเอาเสียเลย แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว เด็กคนนี้ดูอ่อนต่อโลกนัก ใบหน้าจิ้มลิ้มฉายแววชัดเจนถึงความกังวลที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่อึดใจข้างหน้า “ไม่ค่ะ...ขอบคุณป้าแววดาวมากๆ นะคะ...หนู...เอ่อ”นันท์นลินไม่รู้จะเริ่มจากสิ่งไหนก่อน เมื่อเธอเข้ามายังห้องนอนใหญ่ของเจ้าหนี้เธอ บริเวณรอบห้องนั้นดูอึมครึม ของตกแต่งทุกชิ้นล้วนออกแนวโทนสีเทาดำ ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวเพิ่มขึ้นไปอีก “เอ่อ...ป้าขอถามกับหนู

“อึ้ม...” เสียงทุ้มครางอย่างพอใจ ตบะของพริษฐ์ขาดลงก็ตอนที่ร่างบางขึ้นคร่อมร่างของเขา ปากนุ่มสัมผัสกับปากของเขา พริษฐ์พยายามควบคุมความรู้สึก แต่มันก็ห้ามไม่ได้เอาเสียเลย เมื่อความเย้ายวนและความไร้เดียงสาของกายสาวเสียดสี ทำให้แรงปรารถนาลุกหือขึ้นมา จูบของชายหนุ่มเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นหนาชอนไชเข้าไปยังโพรงปากนุ่ม ดูดดุนเกี่ยวพันเรียวลิ้นเล็กที่สอดอยู่ในช่องปากไปมา มือหนาจับล็อคศีรษะเธอเอาไว้ และอีกข้างหนึ่งลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่า นิ้วเรียวแกร่งสะกิดตะขอบราที่ห่อหุ้มอกอวบ เต้าใหญ่เด้งออกจากกันและปะทะเข้ากับใบหน้าคมอย่างจัง ชายหนุ่มผงกศีรษะขึ้นเพื่อสูดดมความหอมจากร่องอกนุ่มหยุ่น “อื้อ...” คนตัวเล็กครางออกมาอย่างลืมตัว นันท์นลินรู้สึกเหมือนกับตัวเองลอยเคว้งไปในอากาศ สัมผัสทั้งปากและมือของเขาทำงานพร้อมกัน โดยที่ร่างของเธอยังคงทับทาบอยู่บนร่างแกร่ง แท่งร้อนกำลังแข็งขืนดันต้นขาของเธอ จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งและดุดันภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่นั้น “โอวว์...” เสียงทุ้มครางอย่างอดใจไม่ไหว เมื่อได้ลิ้มลองรสหวานในโพรงปากประกอบกับเนื้อนุ่มหยุ่นเสีย