บททั้งหมดของ อดีตนักฆ่าไร้ใจในร่างสตรีไร้ค่า: บทที่ 91 - บทที่ 100

แม้ว่าซุนฮ่าวจะได้รับวาสนาอันใหญ่หลวงจากการเป็นบุตรบุญธรรมขององค์ฮ่องเต้ แต่ตัวมันก็ยังคงเป็นซุนฮ่าวอยู่วันยังค่ำนิสัยเดิมของมันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อยเขายังคงเป็นชายที่เต็มไปด้วยความละโมบ ลุ่มหลงในสุราและนารี วันทั้งวันหมดไปกับการจัดงานเลี้ยง สังสรรค์กับเหล่านางคณิกา ใช้ชีวิตอย่างฟุ้งเฟ้อราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้ในช่วงระยะหลังมานี้ ซุนฮ่าวมักมาเยือน ตำหนักอสรพิษ แทบทุกค่ำคืน สถานที่แห่งนี้เป็นดั่งโลกใต้ดินของเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยเงามืดและอำนาจลึกลับ พื้นที่และอาณาเขตของมันกว้างใหญ่ไพศาล ดั่งอาณาจักรอีกแห่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของราชสำนักผู้ที่ก้าวเข้ามาในตำหนักอสรพิษ ต่างถูกดึงดูดด้วยสิ่งล่อลวงนานัปการ ไม่ว่าจะเป็น บ่อนเถื่อน ที่ซุนฮ่าวชื่นชอบเป็นพิเศษ เสพสุขไปกับการผลาญเงินทองของตนเองโดยไร้ความยั้งคิด หรือ สมาคมนักฆ่า ซึ่งพร้อมรับงานลอบสังหารโดยไม่เกี่ยงว่าผู้ว่าจ้างเป็นใคร ตราบใดที่ราคาสมเหตุสมผลและแน่นอนว่าหากพูดถึงตำหนักอสรพิษ สิ่งที่ยิ่งใหญ่และเป็นที่เลื่องลือมากที่สุดคือ เหล่านารีที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี หญิงสาวมากมายจากทั่วสารทิศถูกนำมาปรนเปรอแขกผู้มาเยือน ที่นี่เป็น

อ๋อง ฟู่หยางเซิน ล่วงรู้เป็นอย่างดีว่าซุนฮ่าวเป็นชายหนุ่มผู้มักมากในกาม ราคะของมันนั้นไร้ขีดจำกัดและไม่เคยรู้จักคำว่า "เพียงพอ" ดวงตาคมกริบของอ๋องแห่งโลกมืดมองซุนฮ่าวด้วยแววตาอ่านออก ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง"เจ้าไม่รู้สึกเบื่อบ้างหรือ? สตรีข้างกายของเจ้าล้วนแล้วแต่เป็นสินค้ามือสอง พวกนางบางคนก็เป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ไม่มีความสูงศักดิ์ ไร้ซึ่งเสน่ห์ดึงดูดอย่างแท้จริง"คำพูดของเขาแม้จะเปล่งออกมาอย่างเนิบช้า แต่ทุกคำกลับกรีดเฉือนเข้าไปในจิตใจของซุนฮ่าว ดวงตาของมันเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้ว่าความหวาดกลัวยังหลงเหลืออยู่ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่ชายผู้นี้กำลังจะเสนอ"ท่านหมายความว่าอย่างไร?" ซุนฮ่าวกลืนน้ำลายเอื๊อก ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยความกระหายใคร่รู้อ๋อง ฟู่หยางเซิน แสยะยิ้มจางๆ มือของเขาหยิบจอกสุราขึ้นมา ก่อนจะหมุนมันเบาๆ อย่างใจเย็น "แทนที่เจ้าจะเป็นลูกบุญธรรมของมันผู้นั้น เหตุใดไม่มาเป็นลูกบุญธรรมของข้าแทนล่ะ? ข้าสามารถให้เจ้าได้ทุกอย่าง..." เขาหยุดไปครู่หนึ่ง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซุนฮ่าว "หากเจ้ายอมช่วยข้ากำจัดฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียนได้ บุตร

ไม่กี่วันมานี้ ราชสำนักต้องสั่นสะเทือน เมืองหลวงตกอยู่ในความโกลาหล ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วว่า หมอหลวงผู้ช่ำชองในศาสตร์การแพทย์ถูกสังหารอย่างเป็นปริศนาไม่ใช่เพียงคนเดียว ไม่ใช่สองคน แต่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า!ศพของพวกเขาถูกพบในสภาพอันน่าสยดสยอง บ้างถูกปลิดชีพอย่างเลือดเย็น ไร้บาดแผลแต่ลมหายใจดับสูญ บ้างหายตัวไปอย่างลึกลับ ไม่หลงเหลือแม้แต่เงาแรกเริ่มทุกคนยังคิดว่าเป็นเพียงเรื่องบังเอิญแต่เมื่อ หมอหลวงถูกสังหารไปถึงห้าคน และ ชาวบ้านที่มีความสามารถในการรักษาก็เริ่มล้มตายตามมา ความหวาดกลัวก็เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วทุกซอกทุกมุมของเมือง!ผู้ใดก็ตามที่เชี่ยวชาญศาสตร์แห่งการรักษา... ล้วนตกเป็นเป้าหมายผู้คนเริ่มจับต้นชนปลายมีหมอที่ถูกพบเป็นศพกลางตลาด ดวงตาเบิกโพลง ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกสาปบางคนถูกลอบสังหารคาบ้านของตนเอง ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีร่องรอยการดิ้นรนแม้แต่หมอเฒ่าผู้เร้นกายในชนบทก็ยังถูกสังหารอย่างไร้ความปรานี!ยอดฝีมือทางการแพทย์กว่า 20 คนต้องจบชีวิตลงอย่างไร้ที่มา!ความหวาดกลัวแผ่กระจายไปทั่วเมือง หมอทุกคนที่ยังเหลือรอด ต่างพากันเก็บข้าวของ หลบหนีออกจากเมืองหลวง บ้างปิดบ้านเงียบ บ้างปลอมตั

ก่อนที่แผนการสุดชั่วร้ายจะเริ่มขึ้น เยี่ยจิงหลินใช้เวลาหลายวันอยู่ในห้องลับ เงียบสงัดและมืดมิด ท่ามกลางแสงตะเกียงริบหรี่ที่สะท้อนแสงอ่อนๆ บนผนังห้อง นางกำลังปรุงยาสลบที่มีฤทธิ์รุนแรงที่สุดที่เคยมีมา นางบดสมุนไพรและส่วนผสมลับต่างๆ ที่มีทั้งกลิ่นหอมหวานและรสขมในปาก จนได้ผงสมุนไพรละเอียดเป็นเนื้อเดียวกัน นางพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เพียงละอองบางเบา แต่กลับทรงอานุภาพ หากมีปริมาณมากพอ มันสามารถทำให้สลบไสลได้ทั้งกองทัพ"ผงยาที่บดละเอียดได้ถูกบรรจุในขวดกระเบื้องลักษณะสวยงาม เยี่ยจิงหลินยกขวดขึ้นมาพิจารณา รอยยิ้มที่มุมปากของนางคลี่ยิ้มที่เต็มไปด้วยความลับและความชั่วร้าย แผนการที่สมบูรณ์แบบของนางไม่มีอะไรขาด หญิงคณิกาผู้เย้ายวน หมอหลวงและหมอชาวบ้านที่มีฝีมือในการรักษา ทุกสิ่งต้องจัดเตรียมให้พร้อม เพราะสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้เมื่อตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เยี่ยจิงหลินและผู้ติดตามของนางกว่า 500 ชีวิตออกเดินทางมายังกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่ ทะเลทรายแห่งนี้เหมือนเป็นดินแดนที่ตัดขาดจากโลกภายนอก ท่ามกลางทะเลทรายที่เงียบสงบไร้ชีวิตชีวา สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็น

ค่ำคืนนี้ ท้องฟ้าเหนือผืนทะเลทรายมืดสนิท ดวงจันทร์สีเงินลอยเด่น เปล่งแสงเรืองรองราวกับกำลังทอดมองดูเหล่ามวลมนุษย์ที่กำลังหลงระเริงอยู่กับความสำราญ ค่ายพักแรมของกองคาราวานส่องสว่างไปด้วยแสงคบเพลิงที่ถูกจุดขึ้นเพื่อขับไล่ความหนาวเหน็บของทะเลทรายในยามค่ำคืน เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงขับกล่อมผสานกับเสียงหัวเราะรื่นเริงของเหล่าทหารที่ต่างปลดเปลื้องความเหนื่อยล้าลงชั่วคราว พวกเขานั่งจับกลุ่มดื่มสุรา โอบกอดสาวงามที่เดินร่ายรำไปรอบๆ พร้อมทั้งรินสุราให้อย่างอ่อนช้อยซุนฮ่าวทอดสายตามองบรรยากาศโดยรอบ ดวงตาของเขาหยุดอยู่ที่เหล่าหญิงงามที่เดินผ่านไปมา แต่ละนางล้วนมีรูปลักษณ์อ่อนช้อย งดงามดุจภาพวาด สายตาแต่ละคู่เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนและความเชื้อเชิญ ริมฝีปากที่แต้มสีแดงระเรื่อแย้มยิ้มยั่วยวน ร่างบางแสดงท่าทางอ่อนช้อยชวนมอง"คืนนี้เห็นทีข้าจะต้องขอรับใช้นายท่านให้ถึงที่สุดแล้ว" เสียงหวานของหญิงงามนางหนึ่งเอ่ยขึ้น ขณะที่เธอเอนกายลงแนบชิดซุนฮ่าว มือเรียวของนางถือจอกสุรายื่นให้เขา ซุนฮ่าวมองใบหน้าที่งดงามราวบุปผาแย้มบาน ก่อนจะเผยรอยยิ้มพอใจ"เจ้าช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก" เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปรับจอกสุ