ตอนที่ 98 ไม่อาจคาดเดา

ก่อนที่แผนการสุดชั่วร้ายจะเริ่มขึ้น เยี่ยจิงหลินใช้เวลาหลายวันอยู่ในห้องลับ เงียบสงัดและมืดมิด ท่ามกลางแสงตะเกียงริบหรี่ที่สะท้อนแสงอ่อนๆ บนผนังห้อง นางกำลังปรุงยาสลบที่มีฤทธิ์รุนแรงที่สุดที่เคยมีมา นางบดสมุนไพรและส่วนผสมลับต่างๆ ที่มีทั้งกลิ่นหอมหวานและรสขมในปาก จนได้ผงสมุนไพรละเอียดเป็นเนื้อเดียวกัน นางพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เพียงละอองบางเบา แต่กลับทรงอานุภาพ หากมีปริมาณมากพอ มันสามารถทำให้สลบไสลได้ทั้งกองทัพ"

ผงยาที่บดละเอียดได้ถูกบรรจุในขวดกระเบื้องลักษณะสวยงาม เยี่ยจิงหลินยกขวดขึ้นมาพิจารณา รอยยิ้มที่มุมปากของนางคลี่ยิ้มที่เต็มไปด้วยความลับและความชั่วร้าย แผนการที่สมบูรณ์แบบของนางไม่มีอะไรขาด หญิงคณิกาผู้เย้ายวน หมอหลวงและหมอชาวบ้านที่มีฝีมือในการรักษา ทุกสิ่งต้องจัดเตรียมให้พร้อม เพราะสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้

เมื่อตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เยี่ยจิงหลินและผู้ติดตามของนางกว่า 500 ชีวิตออกเดินทางมายังกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่ ทะเลทรายแห่งนี้เหมือนเป็นดินแดนที่ตัดขาดจากโลกภายนอก ท่ามกลางทะเลทรายที่เงียบสงบไร้ชีวิตชีวา สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นจุดที่ไม่อาจถูกค้นพบโดยง่าย เยี่ยจิงหลินเลือกที่จะตั้งค่ายที่นี่ เพราะเส้นทางที่ต้องผ่านเพื่อไปยังหมู่บ้านไท่ผิงชุนยังไงก็ต้องผ่านเส้นทางนี้

กระโจมหรูหราหลายร้อยหลังถูกตั้งกระจายไปตามทิวเขาทราย สีของกระโจมเป็นเงามัวเมื่อมองจากระยะไกล ดูเหมือนจะเป็นแค่ภาพลวงตาที่กลมกลืนไปกับทะเลทราย กระโจมเหล่านี้ได้รับการประดับตกแต่งอย่างงดงามและประณีต ภายในกระโจมเป็นสถานที่พักอาศัยของหญิงคณิกาและสาวงามที่คัดเลือกมาอย่างดี พวกนางมีรูปร่างที่งดงาม เปี่ยมด้วยเสน่ห์อย่างไร้ที่ติ ดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่กองคาราวานของสาวงามที่หยุดพักในทะเลทรายเพื่อเดินทางต่อไปยังเมืองอื่น

แต่ในความเงียบสงบภายนอกนั้น กลับมีความลับแฝงอยู่ใต้ผืนทรายเยี่ยจิงหลินและผู้ติดตามของนางไม่ได้สร้างที่พักธรรมดา แต่เลือกที่จะฝังตัวเองใต้ผืนทรายอย่างแนบเนียน หลีกเลี่ยงการถูกสังเกตจากภายนอก เมื่อมองจากบนผิวดิน ไม่มีอะไรให้เห็นเลย ผืนทรายที่ว่างเปล่ากลับซ่อนหลุมหลบซ่อนเอาไว้มากมาย เสมือนกับรังมดใต้ผืนทราย ทุกหลุมลึกลงไปในทรายได้มากถึงห้าคนแต่ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ให้ตามได้ ค่ายที่แฝงตัวอยู่ในทะเลทรายแห่งนี้กลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายที่ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้

ณ จวนตระกูลซุน

บรรยากาศภายในจวนตระกูลซุนในยามนี้อบอวลไปด้วยความฮึกเหิมและอำนาจ ซุนฮ่าวยืนอยู่บนแท่นสูง สายตาของเขากวาดมองกำลังกองทหารของตนเองด้วยความภาคภูมิใจ เหล่าทหารที่ยืนเรียงรายอยู่เบื้องล่างแต่ละนายล้วนมีสีหน้าดุดัน แววตาแข็งกร้าวและแฝงไว้ด้วยไอสังหาร คนเหล่านี้มิใช่ทหารทั่วไป แต่เป็นเหล่าผู้ที่ถูกคัดสรรมาโดยเฉพาะ บางคนเป็นอาชญากรที่หนีการลงโทษ บางคนเป็นอดีตมือสังหารที่เปื้อนเลือด บ้างก็เป็นทหารนอกรีตที่เคยก่อกรรมทำเข็ญ ปล้นสะดมฆ่าผู้คนระหว่างศึกสงคราม

แม้ว่าพวกมันจะถูกมองว่าเป็นทหารชั้นเลว แต่ซุนฮ่าวรู้ดีว่าความสามารถของพวกมันไม่อาจดูแคลนได้ คนเหล่านี้ล้วนเป็นนักฆ่าที่กระหายเลือด และทุกคนมีฝีมือร้ายกาจ พวกมันไม่เพียงแต่มีประสบการณ์ในการฆ่า แต่ยังไร้ความปรานี ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่ซุนฮ่าวต้องการที่สุด

สิ่งที่ทำให้เขายิ่งมั่นใจมากขึ้นไปอีกก็คือ ขุมกำลังหลักของอ๋องฟู่หยางเซินที่ส่งมาสมทบ แม้จะมีเพียง 500 นาย แต่แต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือที่ผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวด เปรียบเสมือนหอกคมที่พร้อมจะพุ่งทะลวงทุกสมรภูมิ เมื่อรวมกับทหารชั้นเลวที่ซุนฮ่าวรวบรวมมาแล้ว กำลังรบทั้งหมดก็ครบ 1,000 นายพอดี

เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กระทืบลงบนพื้นดินอย่างหนักแน่น ทหารทุกนายที่ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ต่างเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความโหดเหี้ยมในแววตา ไม่มีแม้แต่ผู้ใดที่แสดงความหวาดหวั่น เพราะพวกมันรู้ดีว่า สงครามครั้งนี้...จะต้องเป็นของพวกมัน!

"เห้อ! รับไม่ได้จริงๆ กองทหารอันทรงเกียรติของข้าต้องมารวมตัวกับพวกทหารชั้นเลวเช่นนี้ น่าเวทนาเสียจริง! แถมเป้าหมายของเรายังเป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ เพียงเพื่อดับลมหายใจของสตรีไร้ค่าผู้หนึ่ง นี่มันเสียเกียรติยศของข้าโดยแท้ หากนี่ไม่ใช่คำสั่งของท่านอ๋อง ต่อให้ข้าถูกฆ่าก็ไม่มีวันมารับงานต่ำตมเช่นนี้เด็ดขาด!"

คำพูดนั้นฟังแล้วดูถูกเหยียดหยามจนเหล่าทหารของซุนฮ่าวหลายคนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แววตาพวกมันฉายแววไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าปริปากออกมา หลี่ชางคุนไม่ใช่บุคคลที่พวกมันจะต่อกรได้ เขาคือแม่ทัพคู่กายของอ๋องฟู่หยางเซิน เป็นมือขวาที่บัญชาการรบแทบทุกสมรภูมิ หากไม่มีเขา ขุมกำลังของอ๋องคงไม่แข็งแกร่งเท่าทุกวันนี้

ซุนฮ่าวที่ยืนอยู่ข้างๆ พยายามกลั้นอารมณ์ขุ่นเคือง แม้เขาจะเจ็บใจที่ถูกดูแคลน แต่ในสถานการณ์นี้ไม่มีทางเลือกอื่น เขายิ้มออกมาอย่างประจบสอพลอ พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยกยอ

"ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านแม่ทัพมานำทัพด้วยตัวเอง หากมีท่านอยู่ข้างกาย เสมือนข้ามีกองทหารนับพันนับหมื่น!"

คำพูดของซุนฮ่าวทำให้หลี่ชางคุนเหลือบตามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ ท่าทีของเขาผ่อนคลายขึ้น ดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะเป็นคนที่บ้ายอไม่น้อย

"อือ... วางใจเถอะ ซุนฮ่าว! มีข้าอยู่ด้วย ภารกิจครั้งนี้มีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นต้องสำเร็จ!"

หลี่ชางคุนประกาศออกมาอย่างหนักแน่น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความมั่นใจและความเย่อหยิ่ง ในใจของเขา แม้จะดูแคลนภารกิจนี้เพียงใด แต่เมื่อได้รับคำสั่งแล้ว ก็ต้องปฏิบัติให้ลุล่วงโดยไร้ข้อผิดพลาด!

การเคลื่อนขบวนทัพนับพันออกจากเมืองหลวงย่อมไม่ใช่เรื่องเล็ก หากไม่มีเหตุผลที่ดีพอ ย่อมก่อให้เกิดความสงสัยจากเหล่าขุนนางและประชาชนได้ ซุนฮ่าวรู้เรื่องนี้ดี เขาจึงวางแผนอย่างรัดกุม ก่อนหน้านี้ไม่นาน เขาได้นำข่าวลือเกี่ยวกับกบฏที่แอบซ่องสุมกำลังขึ้นทางตอนเหนือแพร่สะพัดไปทั่วราชสำนัก แล้วจึงฉวยโอกาสนี้กราบทูลต่อฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ว่าเขาต้องการอาสานำทัพไปปราบพวกกบฏเหล่านั้น

ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้จะมิได้สงสัย ซ้ำยังกล่าวสรรเสริญซุนฮ่าวต่อหน้าขุนนางทั้งหลาย นี่ทำให้การเคลื่อนขบวนของเขาดำเนินไปโดยราบรื่น ปราศจากอุปสรรคใดๆ ทหารในเมืองหลวงมิได้ตั้งข้อกังขา ประชาชนก็พากันส่งเสียงชื่นชม ว่าซุนฮ่าวคือขุนนางผู้จงรักภักดี นำทัพไปเพื่อปกป้องบ้านเมือง ไม่มีใครรู้เลยว่า...แท้จริงแล้ว จุดหมายปลายทางของเขาไม่ใช่การปราบกบฏ แต่เป็นการดับลมหายใจของสตรีเพียงผู้เดียว!

"ลิ้นสองแฉกของซุนฮ่าวนั้นมีค่ายิ่งกว่าทองคำ..."

คำกล่าวนี้หาได้เกินจริงแม้แต่น้อย ไม่ว่าเขาจะกล่าวถ้อยคำใด ก็ล้วนฟังดูน่าเชื่อถือและหนักแน่น ดั่งว่าความจริงทั้งหมดถูกกลั่นกรองออกจากริมฝีปากของเขาเอง

ซุนฮ่าวเป็นบุรุษที่เปี่ยมด้วยวาทศิลป์ เขารู้ว่าควรพูดสิ่งใด เวลาไหน และกับผู้ใด ทุกถ้อยคำที่เปล่งออกมาล้วนได้รับการขัดเกลาเป็นอย่างดี เสียงของเขาทรงพลัง ท่าทีของเขามั่นคง และสายตาของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่จนยากที่ใครจะระแคะระคายถึงเล่ห์กลเบื้องหลัง