All Chapters of อดีตนักฆ่าไร้ใจในร่างสตรีไร้ค่า: Chapter 71 - Chapter 80

ในช่วงเวลานี้ เมืองหลวง เริ่มตกอยู่ในสภาวะที่เต็มไปด้วย ความวุ่นวาย เมื่อ หัวเมืองต่างๆ เริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจและตัดสินใจ ก่อกบฏ ต่อต้านราชสำนักที่กดขี่ข่มเหง โดยเฉพาะการเก็บภาษีที่สูงเกินไปและการปฏิบัติต่อประชาชนที่ไม่เป็นธรรม ทำให้เกิดความตึงเครียดขึ้นอย่างมาก ในสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอนเช่นนี้ ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียน จึงต้องการผู้ที่มีความสามารถและความเด็ดขาดเพื่อปราบปรามความขัดแย้งให้ราบคาบผู้ที่ได้รับหน้าที่นี้คือ แม่ทัพซุนเทา ซึ่งถือได้ว่าเป็นหนึ่งใน แม่ทัพที่ทรงอำนาจ และมีกำลังพลทางทหารที่มากที่สุดในตอนนี้ เขามี ชื่อเสียงในความโหดเหี้ยมและเด็ดขาด ในการปฏิบัติภารกิจ ซึ่งทำให้ผู้คนต่างก็รู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้ยินชื่อของแม่ทัพ เขามีความสามารถในการ ควบคุมทัพและจัดการกับกองกำลังขนาดใหญ่ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์ที่ต้องใช้ความรุนแรงและการปราบปรามที่ไม่มีการปราณีซุนเทามีวิธีการปฏิบัติที่ไม่เหมือนใคร และมักจะใช้ความโหดเหี้ยมและการแสดงอำนาจ เพื่อสร้างความหวาดกลัวให้กับศัตรู ที่กล้าคิดจะก่อการกบฏ แม้กระทั่งผู้ที่เคยมีความคิดที่จะต่อต้านราชสำนักก็จะต้องเปลี่

ราชครู กู่เทียนหลง ชายชราผู้นี้ภายนอกอาจดูเป็นปราชญ์ผู้ชาญฉลาดและเปี่ยมไปด้วยความภักดีต่อราชสำนัก แต่แท้ที่จริงแล้ว เขาก็เป็นเพียงตาแก่ขี้อิจฉาผู้หนึ่ง ทว่า... ความอิจฉาและลิ้นสองแฉกของเขา กลับเป็นอาวุธที่ทำให้เขาไต่เต้าสู่จุดสูงสุดของขุนนางในวังหลวงหากกล่าวถึงผลงานที่โดดเด่นที่สุดของชายชราผู้นี้ คงต้องย้อนกลับไปเมื่อ ห้าสิบปีก่อน...ในยุคนั้น ตระกูลเยี่ย เป็นหนึ่งในตระกูลขุนศึกคู่บัลลังก์ แข็งแกร่งทั้งทางอำนาจและกำลังพล พวกเขาเป็นดั่งเสาหลักที่ค้ำจุนราชสำนัก ทว่า... กู่เทียนหลงกลับมองว่าตระกูลนี้เป็นภัยต่ออำนาจของเขาด้วยลิ้นที่ช่ำชองในการปลุกปั่น เขาเป่าหูฮ่องเต้พระองค์ก่อน ให้เชื่อว่า ตระกูลเยี่ย กำลังวางแผนก่อกบฏ เมื่อความหวาดระแวงถูกจุดขึ้นในใจของจักรพรรดิ พระองค์จึงมีราชโองการลับให้ ฆ่าล้างตระกูลเยี่ยทั้งหมดในค่ำคืนที่โชคชะตาแปรเปลี่ยน...เลือดของตระกูลเยี่ยนองไปทั่วทั้งจวน ชายชราได้แต่มองดูเงียบ ๆ ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เขารู้ดีว่า เมื่อไร้เงาตระกูลขุนศึกคู่บัลลังก์ ตำแหน่งราชครูของเขาจะมั่นคงตลอดกาลแต่... ยังมีบางคนที่สามารถหลบหนีออกมาได้เหล่าผู้รอดชีวิตจากการสังหารหมู่ในครั้งนั

แม้ราชครู กู่เทียนหลง และหลานสาวจะจากไปนานแล้ว แต่สีหน้าของแม่ทัพซุนเทายังคงเปี่ยมไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม ราวกับยังจมอยู่ในมนต์สะกดแห่งความงามอันล้ำเลิศของหลิงเหยา เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น ดื่มด่ำกับภาพที่เพิ่งผ่านพ้นไป ราวกับว่ายังสามารถสัมผัสถึงกลิ่นหอมจาง ๆ ของนางได้"ตาแก่ที่บุคลิกท่าทางเหมือนคนชั่วร้ายนั่นเป็นใครกัน?"เสียงเยือกเย็นดังขึ้นขัดจังหวะความเพลิดเพลินของเขา ซุนเทาหันไปมอง เยี่ยจิงหลินยืนกอดอก สายตาของนางเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่ไว้วางใจ นางเดินเข้ามาทันทีที่ราชครูจากไปซุนเทาชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจยาว "ชายชราที่เจ้าถามถึงนั้นคือ ราชครู กู่เทียนหลง" เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เมื่อพูดถึงหญิงสาวที่ติดตามมากับราชครู เขากลับเงียบไปชั่วขณะ ราวกับกำลังชั่งใจในที่สุด เขาก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง "และนาง... หลิงเหยา..." เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอ "ไม่แน่ บางทีนางอาจจะเหมาะสมที่จะมาเป็นแม่ใหม่ของเจ้า ฮ่า ๆ"เขาพูดติดตลก พลางยกจอกสุราขึ้นจิบ ทว่าคำพูดนั้นกลับทำให้เยี่ยจิงหลินขบกรามแน่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา"เหอะ! ระวังเถอะ แม่ทัพซุนเทาผู้ยิ่งใหญ่

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสุราและอาหารชั้นเลิศ แสงจากโคมไฟส่องประกายระยิบระยับทำให้ทุกสิ่งดูงดงามราวกับฉากในความฝัน เสียงหัวเราะของแม่ทัพซุนเทาและราชครู กู่เทียนหลง ดังขึ้นเป็นระยะ สร้างบรรยากาศที่ดูเหมือนเต็มไปด้วยมิตรภาพและความอบอุ่น"ฮ่าฮ่า! ท่านแม่ทัพซุนเทา ข้ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ท่านมาเยี่ยมเยือนถึงจวนของข้าในวันนี้!"ราชครูยกจอกสุราขึ้นพร้อมหัวเราะเบาๆ ท่าทีของเขาช่างอ่อนโยนราวกับชายชราที่เป็นมิตรนัยน์ตาเปล่งประกายความชื่นชม แม่ทัพซุนเทาก็ยิ้มกว้าง ยกจอกสุราขึ้นตาม "ข้าเองก็รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาพบท่านราชครู! สุราของท่านรสชาติเยี่ยมนัก"ทั้งสองดื่มสุรากันอย่างต่อเนื่อง เสียงพูดคุยเต็มไปด้วยเรื่องราวในอดีตและบทสนทนาเกี่ยวกับศึกสงคราม ทุกถ้อยคำแฝงไปด้วยความคารวะซึ่งกันและกัน แต่ลึกลงไปในแววตาของทั้งสอง กลับเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมที่แอบซ่อนอยู่ราชครู กู่เทียนหลง ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะทำสีหน้าอิดโรย"เห้อ... ดูเหมือนว่าตัวข้าจะแก่มากแล้วจริง ๆ ดื่มนิดหน่อยก็รู้สึกเมามายเสียแล้ว"เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยล้า ก่อนจะหันไปมองหลานสาวของตนที่นั่งอยู่ข้

"เหอ เหอ... ที่แท้สุนัขแก่เช่นท่านก็ซุกซ่อนแผนการชั่วช้าสกปรกเอาไว้"คำพูดของแม่ทัพซุนเทานั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเฉียบคมราวกับคมมีด มันทำให้ใบหน้าของราชครู กู่เทียนหลงถึงกับกระตุกสั่นสะท้าน ความโกรธคุกรุ่นขึ้นในอกของชายชรา ผู้ที่ได้รับการเคารพจากผู้คนทั่วทั้งแผ่นดินมาโดยตลอด วันนี้กลับถูกชายที่กำลังจะตายเย้ยหยันเสียจนแทบไม่อาจระงับโทสะได้สายตาของกู่เทียนหลงพลันเย็นชา มือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงแสร้งหัวเราะแล้วใช้คำพูดหว่านล้อมเช่นเคย แต่วันนี้...เขาไม่ต้องการเล่นละครอีกต่อไปแต่แทนที่แม่ทัพซุนเทาจะรู้สึกหวาดหวั่นหรือโกรธเคือง เขากลับทำสิ่งที่ยิ่งสร้างความหมั่นไส้แก่ผู้คนมากขึ้นไปอีก"ฮึ่ม... สุรา อาหารของท่านยังคงรสเลิศเหมือนเดิมจริงๆ"ซุนเทาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์ พร้อมทั้งหยิบอาหารตรงหน้ามารับประทานโดยไม่สนใจสถานการณ์รอบตัวแม้แต่น้อย ท่าทางของเขาไม่เหมือนกับชายที่ถูกพิษจนไม่สามารถใช้พลังลมปราณได้แม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม... มันเหมือนกับว่าเขากำลังนั่งเอนกายพักผ่อนในงานเลี้ยงของตนเองเสียมาก