ตอนที่ 97 รวบรวมหญิงคณิกา

ในช่วงเวลานี้ ไม่เพียงแต่ซุนฮ่าวเท่านั้นที่มองเยี่ยจิงหลินเป็นศัตรู แต่ยังรวมไปถึงอ๋อง ฟู่หยางเซิน ด้วย นางเป็นเสมือนหนามยอกอกที่ขัดขวางแผนการของเขาโดยตรง การที่นางยื่นมือเข้ามาให้ความคุ้มครองแก่หมอหลวงและหมอชาวบ้านผู้มีฝีมือ เปรียบเสมือนการประกาศสงครามกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว

เขาก้าวไปยังแผนที่ที่กางอยู่บนโต๊ะ นิ้วเรียวยาวลากผ่านไปยังจุดหนึ่งก่อนจะหยุดลงที่ตำแหน่งของ หมู่บ้านไท่ผิงชุน ดินแดนอันเงียบสงบ หากแต่ในสายตาของเขา ที่นั่นกำลังจะกลายเป็นขุมนรกของผู้หนึ่ง

"เริ่มจากมารดาของนาง..." เสียงของเขาเรียบนิ่ง ทว่าหนักแน่น "เมื่อจิตใจของนางแตกสลาย เมื่อนางต้องเห็นผู้เป็นแม่ตายไปต่อหน้าต่อตา นางย่อมรู้ซึ้งถึงรสชาติของความสิ้นหวัง และเมื่อนั้น ข้าจะปรากฏตัว... ทำลายนางอย่างไร้ความปรานี"

ซุนฮ่าวแสยะยิ้ม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและกระหายชัยชนะ "ท่านพ่อบุญธรรมโปรดวางใจ ข้าจะทำให้แผนการนี้สำเร็จอย่างไร้ที่ติ นางจะต้องทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีก!"

"ไปเถอะ... และจงอย่าให้ข้าผิดหวัง"

ในจวนของเยี่ยจิงหลิน

แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทาบทับร่างของสตรีผู้หนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหน้ากระดานยุทธศาสตร์ เสียงลมยามค่ำคืนพัดผ่านม่านหน้าต่าง แต่กลับไม่อาจพัดพาความโกรธเกรี้ยวที่อัดแน่นอยู่ภายในใจของนางออกไปได้

"พวกมันคิดจะลงมือกับแม่ของข้า?"

เสียงของนางเย็นเยียบไร้ความลังเล สายตาจับจ้องไปยังสายข่าวที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า คนของนางคนนั้นพยักหน้ารับ พลางรายงานรายละเอียดเพิ่มเติม

"นายหญิง พวกมันกำหนดแผนการไว้ในอีกห้าวันข้างหน้า ตอนนี้กำลังหลักของตำหนักอสรพิษกำลังเคลื่อนกำลังพลไปยังจุดรวมพลเพื่อเตรียมบุกหมู่บ้านไท่ผิงชุน"

ดวงตาของเยี่ยจิงหลินทอประกายคมกริบ นางกำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ หากแต่มันมิใช่ความหวาดหวั่น หากแต่เป็นเพลิงโทสะที่โหมกระหน่ำอยู่ภายใน

"พวกมันช่างต่ำช้านัก! คิดจะดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องมาเล่นในเกมสกปรกของพวกมัน"

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความกดดัน เหล่าขุนพลที่ยืนรอคำสั่งต่างเงียบกริบ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เยี่ยจิงหลินหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ความอ่อนโยนในดวงตาของนางได้หายไปจนหมดสิ้น

"ข้าต้องการหญิงคณิกา 100 คน"

คำพูดของนางทำให้เหล่าลูกน้องที่ยืนอยู่ต่างสบตากันด้วยความแปลกใจ แต่ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยขัดจังหวะ

"ขอความงามเลิศล้ำจนบุรุษทั่วหล้าหลงใหล ใบหน้าดั่งหยกสลัก ผิวขาวเนียนนุ่ม หน้าอกอวบอิ่มชวนมอง ที่สำคัญต้องเป็นสตรีที่ใจกล้าเด็ดเดี่ยวเพราะภารกิจของพวกนางอาจต้องเสี่ยงสักเล็กน้อย"

เสียงของเยี่ยจิงหลินเย็นเยียบ ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยแรงดึงดูดที่น่าหวาดหวั่น

"ค่าตัวของพวกนาง ข้ายินดีจ่ายให้สิบเท่าจากปกติ! จงไปคัดเลือกให้ดี อย่าได้ทำให้ข้าผิดหวัง"

ลูกน้องของนางถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใบหน้าของพวกเขาเผยให้เห็นถึงความเคลิบเคลิ้มปะปนไปกับความสงสัย หนึ่งในนั้นตัดสินใจรวบรวมความกล้า เอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา

"นายหญิง... ท่านต้องการหญิงสาวเหล่านี้ไปทำสิ่งใดหรือขอรับ?"

เยี่ยจิงหลินคลี่ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่มิได้มีเพียงความเย้ายวน หากแต่เป็นรอยยิ้มที่ซุกซ่อนความชั่วร้ายไว้ถึงขีดสุด

"เมื่อถึงเวลา พวกเจ้าก็จะรู้เอง" สิ้นคำกล่าวของนาง บรรยากาศภายในห้องก็ยิ่งเคร่งเครียด ราวกับว่ากำลังจะเกิดพายุลูกใหญ่ที่พร้อมจะกวาดล้างทุกสิ่งให้พินาศไปในพริบตา!

เพียงสิ้นคำสั่งของนาง เหล่าบรรดาลิ่วล้อของเยี่ยจิงหลินต่างพากันออกเดินทางไปยังย่านโคมแดงในเมืองต่างๆ ที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง

เป้าหมายของพวกเขาชัดเจนหญิงงามที่เป็นดั่งอัญมณีในป่าลึก งดงามจนหายาก ราวกับช้างเผือกในพงไพร

ชายหนุ่มที่เติบโตมาในโลกอันมืดมนต่างรู้ดีว่าบุรุษผู้มักมากในกามารมณ์นั้นมีรสนิยมเยี่ยงไร สตรีเช่นไรที่สามารถกระชากจิตวิญญาณของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

ผิวขาวราวหิมะ ริมฝีปากแดงฉ่ำดั่งกลีบกุหลาบ ดวงตาชวนหลงใหล รูปร่างโค้งเว้าได้สัดส่วน เสียงหวานปานขับขานบทเพลงหญิงสาวเหล่านี้จะต้องไม่ใช่เพียงแค่สตรีที่มีรูปร่างหน้าตางดงาม หากแต่ต้องมีเสน่ห์ที่สามารถล่อลวงจิตใจบุรุษให้ตกอยู่ในห้วงภวังค์

พวกเขาเริ่มลงมือเฟ้นหาอย่างพิถีพิถัน สอบถามข้อมูลจากเจ้าของโรงน้ำชา แม่เล้าจากหอนางโลม และแม้กระทั่งหญิงคณิกาผู้โด่งดัง ทุกซอกทุกมุมของย่านโคมแดงไม่มีที่ใดที่พวกเขามองข้าม

นี่ไม่ใช่เพียงแค่การคัดเลือกหญิงงาม หากแต่เป็นหมากตัวสำคัญในกระดานของเยี่ยจิงหลิน และไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของนาง!

"อืม... ใช้ได้ รสนิยมของพวกเจ้าค่อนข้างไม่เลวทีเดียว"

น้ำเสียงของนางราบเรียบ ทว่าแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

หญิงสาวที่ยืนเรียงรายตรงหน้าต่างล้วนแล้วแต่เป็นสุดยอดสตรีที่งามเลิศล้ำ ผิวพรรณผุดผ่อง รูปร่างเย้ายวนชวนหลงใหล และสำคัญที่สุดแต่ละนางล้วนมีดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความกล้าหาญและไหวพริบ ไม่ใช่เพียงแค่หญิงงามธรรมดา

อดีตทหารเอกของแม่ทัพซุนเทา ผู้เป็นลูกน้องคนสนิทของเยี่ยจิงหลินถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะจ้องมองเรือนร่างของเหล่าสตรีเหล่านั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

"หึหึ เพื่อนายหญิงแล้ว พวกเรายินดีทำงานถวายชีวิตเพื่อท่าน"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคลิบเคลิ้ม สายตาของเขาแทบไม่ว่างเว้นจากความงามที่อยู่ตรงหน้า

แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีสายตาเย็นเยียบของเยี่ยจิงหลินก็ปรายมองไปที่เขาโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด บรรยากาศโดยรอบกลับเย็นเยียบขึ้นมาทันที

อดีตทหารเอกสะดุ้งเฮือก รีบก้มหน้าหลบสายตาของนายหญิงอย่างรวดเร็ว รู้ตัวทันทีว่าเพิ่งล่วงเกินสิ่งใดไป...

ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับให้มัวเมาในความงาม ที่นี่คือสนามรบ และเหล่าหญิงงามตรงหน้าพวกนางคืออาวุธร้ายที่ถูกจัดเตรียมไว้เพื่อล้มศัตรู!