ตอนที่ 92 ตำหนักอสรพิษ

แม้ว่าซุนฮ่าวจะได้รับวาสนาอันใหญ่หลวงจากการเป็นบุตรบุญธรรมขององค์ฮ่องเต้ แต่ตัวมันก็ยังคงเป็นซุนฮ่าวอยู่วันยังค่ำนิสัยเดิมของมันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย

เขายังคงเป็นชายที่เต็มไปด้วยความละโมบ ลุ่มหลงในสุราและนารี วันทั้งวันหมดไปกับการจัดงานเลี้ยง สังสรรค์กับเหล่านางคณิกา ใช้ชีวิตอย่างฟุ้งเฟ้อราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้

ในช่วงระยะหลังมานี้ ซุนฮ่าวมักมาเยือน ตำหนักอสรพิษ แทบทุกค่ำคืน สถานที่แห่งนี้เป็นดั่งโลกใต้ดินของเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยเงามืดและอำนาจลึกลับ พื้นที่และอาณาเขตของมันกว้างใหญ่ไพศาล ดั่งอาณาจักรอีกแห่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของราชสำนัก

ผู้ที่ก้าวเข้ามาในตำหนักอสรพิษ ต่างถูกดึงดูดด้วยสิ่งล่อลวงนานัปการ ไม่ว่าจะเป็น บ่อนเถื่อน ที่ซุนฮ่าวชื่นชอบเป็นพิเศษ เสพสุขไปกับการผลาญเงินทองของตนเองโดยไร้ความยั้งคิด หรือ สมาคมนักฆ่า ซึ่งพร้อมรับงานลอบสังหารโดยไม่เกี่ยงว่าผู้ว่าจ้างเป็นใคร ตราบใดที่ราคาสมเหตุสมผล

และแน่นอนว่าหากพูดถึงตำหนักอสรพิษ สิ่งที่ยิ่งใหญ่และเป็นที่เลื่องลือมากที่สุดคือ เหล่านารีที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี หญิงสาวมากมายจากทั่วสารทิศถูกนำมาปรนเปรอแขกผู้มาเยือน ที่นี่เป็นสถานที่ที่บุรุษทุกคนล้วนหลงใหล มันเป็นเมืองแห่งราคะ การพนัน และอำนาจที่ไม่ขึ้นตรงต่อฮ่องเต้

ซุนฮ่าวใช้ชีวิตอย่างหรูหราฟุ้งเฟ้อไปกับสุรานารี เดิมพันและปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขชั่วคราว โดยไม่รู้เลยว่า… ทุกย่างก้าวของเขาในตำหนักอสรพิษ ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ล้วนถูกเฝ้ามองโดยสายตาคู่หนึ่ง

สถานที่แห่งนี้ไม่ต่างอะไรไปจากโลกใต้ดินที่เต็มไปด้วยเงามืดและความลับ มันเป็นสถานที่ที่คนดีๆ ไม่มีทางคิดที่จะมาเยือน สถานที่ที่สะสมความชั่วร้ายและความทะเยอทะยานเอาไว้ในทุกซอกมุม ทุกคนที่เข้ามา ต่างแฝงตัวด้วยเหตุผลบางประการ ไม่ว่าจะเป็นนักพนันที่เสาะหาผลกำไรจากบ่อนเถื่อนหรือพวกนักฆ่าที่มองหาเงินรางวัลจากการสังหารชีวิตของคนอื่น

ตำหนักอสรพิษเป็นสถานที่ที่อุดมไปด้วยการกระทำที่ไม่ถูกต้อง ไม่ว่าใครจะเข้ามาในที่แห่งนี้ ต่างก็ถูกหลอกล่อให้ลืมความถูกต้องตามกฎเกณฑ์ มีเพียงความโลภและความต้องการที่ผลักดันให้พวกเขายินยอมที่จะจ่ายราคาทุกอย่างเพื่อตัวเอง

ในมุมหนึ่ง มันเป็นแหล่งชุมนุมของผู้คนที่อ้างว้างและหิวกระหายความสุขในชั่วข้ามคืน บางคนมาที่นี่เพราะสิ่งที่เขาไม่เคยสัมผัสจากที่ไหนมาก่อน บางคนมาที่นี่เพื่อหนีจากความจริง

ในค่ำคืนนี้ บรรยากาศของบ่อนการพนันเต็มไปด้วยเสียงโฮ่ร้องและเสียงหัวเราะของผู้คนที่ถูกครอบงำด้วยความลุ่มหลงและมัวเมา ซุนฮ่าวยืนอยู่ท่ามกลางความอลหม่านนั้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเหมือนตกอยู่ในหลุมแห่งความล้มเหลว เขาสูญเสียเงินไปมากมายมหาศาลจนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง มองไปที่สตางค์ที่หายไปในการเดิมพันที่ไม่ยอมจบสิ้น “บัดซบที่สุด!” ซุนฮ่าวคำรามออกมาอย่างหัวเสีย ขณะมองดูสิ่งที่เสียไป เขาไม่สามารถทนได้กับความอับอายและความล้มเหลวในค่ำคืนนี้

ผู้ดูแลบ่อนยิ้มอย่างใจเย็นและไม่สะทกสะท้านกับการกล่าวด่าของซุนฮ่าว เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ไม่อาจปิดซ่อนความหมายที่แฝงอยู่ “คุณชายท่านยังจ่ายเงินให้กับทางเราไม่ครบขอรับ”

คำพูดของเขากลับทำให้ซุนฮ่าวยิ่งโกรธขึ้นไปอีก “เหอะ! พวกเจ้าได้เงินจากข้าไปมากพอแล้ว!” ซุนฮ่าวตะคอกด้วยเสียงที่ข่มขู่ “ข้าจะไม่ยอมสูญเสียเงินเพิ่มอย่างเด็ดขาด และพวกเจ้าจงอย่าลืมว่าบิดาบุญธรรมของข้านั้นเป็นใคร! หากพวกเจ้าไม่เคารพข้า เขาจะไม่อยู่เฉยแน่!”

น้ำเสียงของซุนฮ่าวเต็มไปด้วยความทระนงและความอวดดี เหมือนจะเป็นคนที่เหนือกว่าทุกสิ่ง ทว่า ผู้ดูแลบ่อนยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนไม่สะทกสะท้าน เขาส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนหนึ่งไปหาคำตอบจากใครสักคน ท่าทางของเขากลับไม่ได้แสดงความวิตกกังวลแม้แต่น้อย

เมื่อมีคำตอบกลับมา ผู้ดูแลบ่อนยิ้มออกมายิ่งกว่าเดิม สีหน้าของเขานั้นยังคงอบอุ่นและเชื้อเชิญด้วยความเป็นมิตร “สถานที่แห่งนี้เปรียบเสมือนบ้านของท่าน หากท่านรู้สึกพึงพอใจ เชิญท่านมาเยี่ยมชมใหม่ หากขาดเหลืออะไรทางเรายินดีที่จะให้ตัวท่านนั้นหยิบยืมไม่อั้นขอรับ”

คำพูดที่แฝงความหมายและอ่อนโยนทำให้ซุนฮ่าวยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ รู้สึกเหมือนตัวเองได้ควบคุมสถานการณ์และได้ใจจากคำพูดของผู้ดูแล “ดีมาก เจ้าเป็นแค่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ เจ้าจะต้องรู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ” ซุนฮ่าวพูดอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความรู้สึกเหนือกว่าทุกคนไว้เบื้องหลัง

ณ บริเวณจุดสูงสุดของตำหนักอสรพิษ ชายผู้หนึ่งจ้องมองการจากไปของซุนฮ่าวด้วยความสนใจหลังจากนั้นรอยยิ้มที่สุดแสนจะเย็นชาก็ปรากฏขึ้นอยู่บนใบหน้าและผู้ที่เป็นเจ้าของโลกใต้ดินอันกว้างใหญ่แห่งนี้นั้นก็คือฮ๋อง ฟู่หยางเซิน และเขาคือน้องชายแท้ๆของฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน

 เขาคือชายผู้ที่เปรียบเสมือนเงามืดในโลกใต้ดินแห่งเมืองหลวง ร่างกายสูงสง่า ผิวพรรณขาวผุดผ่อง ราวกับแสงจันทร์ในยามค่ำคืน แต่ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวกลายเป็นที่เยือกเย็นและเต็มไปด้วยความรู้สึกกดดัน เขาคือชายผู้กระหายในอำนาจเขามุ้งหวังที่จะขึ้นสู่จุดสูงสุดของแผ่นดินเขากำลังรอคอยในช่วงเวลาที่เหมาะสมและดูเหมือนว่าเวลานั้นมันกำลังที่จะใกล้มาถึงแล้ว

 “นายท่าน เจ้าเด็กผู้นี้มันไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำให้ข้าส่งคนไปจัดการมันเลยหรือไม่” ชายผู้เอ่ยมาด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะเย็นชาผู้นี้นั้นเขาคือนักฆ่าฝีมือดีที่อาศัยอยู่ภายในตำหนักอสรพิษภารกิจที่ตัวของเขาได้เคยรับมอบหมายนั้นล้วนแล้วแต่เคยดับลมหายใจของบุคคลสำคัญมากมาย

“ฮ่า ฮ่า ใจเย็นๆพวกเจ้านั้นยังไม่ต้องรีบร้อนเมื่อถึงเวลาตัวข้านั้นจะคิดบัญชีมันทั้งต้นทั้งดอกเอง” อ๋อง ฟู่หยางเซิน ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจเพราะในสายตาของเขาแล้วซุนฮ่าวก็เปรียบเสมือนแมลงตัวเล็กๆตัวหนึ่งที่เขาพร้อมที่จะบดขยี้ได้ทุกเมื่อ

"หึ... ไอ้เด็กโง่นี่ช่างเหมาะที่จะเป็นเครื่องมือของข้าเสียจริง" อ๋องฟู่หยางเซินพึมพำกับตัวเอง พลางยิ้มเย็น เขารู้ดีว่าซุนฮ่าวเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน แต่ขาดซึ่งวิสัยทัศน์และประสบการณ์ นิสัยลุ่มหลงในสุรานารีและการพนันของมันจะเป็นข้อได้เปรียบที่เขาสามารถใช้เล่นงานฮ่องเต้ได้ง่ายขึ้น

อ๋องฟู่หยางเซินมองลงไปยังเมืองหลวงที่เรืองรองเบื้องล่าง รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด อีกไม่นาน...ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จะเกิดขึ้น

แม้ว่าซุนฮ่าวจะเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์ชายผู้ไร้พรสวรรค์ อ่อนแอ และมักมากในกิเลส แต่ในสายตาของอ๋องฟู่หยางเซิน เขากลับเป็นหมากตัวสำคัญที่สามารถใช้เพื่อสั่นคลอนบัลลังก์ของฮ่องเต้

"ไร้ค่า? ฮ่าฮ่า...ก็อาจจะใช่" อ๋องฟู่หยางเซินพึมพำกับตัวเอง พลางนั่งเอนกายอย่างผ่อนคลาย "แต่บางครั้งหมากที่อ่อนแอที่สุด ก็สามารถทำลายกระดานทั้งกระดานได้"

ซุนฮ่าวที่ไม่รู้จักพอ เต็มไปด้วยความโลภและความทะเยอทะยาน เขาปรารถนาทั้งอำนาจ เงินตรา และการแก้แค้น หากผลักดันมันไปในทิศทางที่ถูกต้อง มันจะเป็นเครื่องมือที่สมบูรณ์แบบในการสร้างความปั่นป่วน