ตอนที่ 93 ขุดหลุมฝังตัวเอง

ในยามนี้ หนี้สินที่ซุนฮ่าวสร้างไว้กับตำหนักอสรพิษสูงเสียดฟ้า หากผู้ใดล่วงรู้จำนวนเงินที่แท้จริง คงต้องตกตะลึงจนลมหายใจสะท้านหวั่นไหว เพราะมูลค่าของมันมากพอจะซื้อจวนตระกูลซุนได้ทั้งหลัง ความโง่เขลาและความมักมากของมันช่างไร้ขอบเขต เสพสุขจนมิได้คิดถึงวันข้างหน้า

ในที่สุด อ๋อง ฟู่หยางเซิน ก็ได้ส่งลูกน้องไปเชิญตัวซุนฮ่าวขึ้นมายังชั้นบนสุดของตำหนักอสรพิษ นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนฮ่าวจะได้ล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้ว เจ้าของอาณาจักรนอกกฎหมายแห่งนี้คือใคร…

ท่ามกลางแสงสลัวของตำหนักอสรพิษ เสียงฝีเท้าหนักแน่นของเหล่าลูกน้องดังก้องสะท้อนออกมาตามทางเดินหรูหราแต่แฝงไปด้วยกลิ่นอายอันตราย พวกมันเดินนำหน้าซุนฮ่าวขึ้นไปยังชั้นบนสุด ดวงตาของซุนฮ่าวเต็มไปด้วยความงุนงงและตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้วเจ้าของสถานที่อันน่าพรั่นพรึงแห่งนี้เป็นใคร

แต่ความรู้สึกตื่นเต้นนั้นค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความหวาดหวั่น

เขาคิดมาตลอดว่าอำนาจและฐานะของตนในฐานะบุตรบุญธรรมของฮ่องเต้จะช่วยให้เขาสามารถใช้ชีวิตอย่างสำราญได้โดยไร้ข้อผูกมัด แต่ในเวลานี้เอง…เขากลับเพิ่งเข้าใจว่า ตำหนักอสรพิษ ไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะมาล้อเล่นได้

เมื่อบานประตูถูกผลักเปิดออก บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด เย็นเยียบ และเต็มไปด้วยแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัว

บนบัลลังก์ไม้ดำสนิท ประดับด้วยอัญมณีสีรัตติกาล ชายผู้หนึ่งนั่งไขว้ขาอยู่ ดวงตาของเขาเย็นชา ลึกซึ้งราวกับสามารถมองทะลุเข้าไปถึงก้นบึ้งจิตใจของผู้คน เพียงแค่ซุนฮ่าวสบตาเข้ากับบุรุษผู้นี้ ร่างของเขาก็แข็งค้างไปชั่วขณะ

อ๋อง ฟู่หยางเซินน้องชายแท้ๆ ของฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน

"เจ้าคือซุนฮ่าวหรือ?" น้ำเสียงแหบต่ำเอ่ยขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจที่ทำให้หัวใจของซุนฮ่าวกระตุกวูบ

ในตอนนี้เอง…ซุนฮ่าวรู้แล้วว่า ตัวเขานั้น ได้เดินเข้าสู่รังปีศาจเข้าอย่างสมบูรณ์แบบ

“ท่านอ๋อง! ที่แท้ก็เป็นท่าน!”

น้ำเสียงของซุนฮ่าวสั่นเครืออย่างควบคุมไม่อยู่ ดวงตาของเขาสะท้อนถึงความหวาดหวั่นภายในใจ ทุกผู้คนในเมืองหลวงต่างล่วงรู้กันดีว่าชายตรงหน้าคือบุคคลที่อันตรายที่สุด ผู้ที่อยู่เบื้องหลังโลกมืด และยังเป็นชายผู้ไม่เคยปิดบังความทะเยอทะยานต่อบัลลังก์ขององค์ฮ่องเต้

อ๋อง ฟู่หยางเซิน เอนกายพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเย็นชาของเขาจับจ้องซุนฮ่าวราวกับนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อ

"ตลอดหลายวันมานี้ ข้าคอยจับตามองเจ้ามาโดยตลอด"

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจอันน่ากดดัน

"เจ้าคงรู้สึกเพลิดเพลินไปกับสถานที่แห่งนี้ไม่น้อย สวรรค์บนดินใช่หรือไม่?" แม้จะเป็นคำถาม แต่ทว่ากลับไม่เปิดโอกาสให้ซุนฮ่าวได้ตอบโต้ใดๆ

"เงินที่เจ้าติดค้างข้านั้น...ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลยนะ"

เสียงของอ๋อง ฟู่หยางเซิน ยิ่งเย็นเยือก ราวกับเป็นเสียงกระซิบจากขุมนรก ท่วงท่าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงความขุ่นเคืองแม้แต่น้อย หากแต่กลับเต็มไปด้วยความดำมืดที่น่าสะพรึงกลัว หัวใจของซุนฮ่าวเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วแผ่นหลัง เขารู้ดีว่าหนี้สินที่ก่อไว้นั้นมากมายมหาศาลเกินกว่าที่เขาจะชดใช้ได้ แต่กระนั้นก็ยังพยายามรักษาสีหน้าของตนให้มั่นคง เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฝืนให้ดูมั่นใจ

"การที่ท่านมาทวงเงินข้าเช่นนี้ ท่านไม่รู้หรือว่าข้าเป็นบุตรบุญธรรมของใคร?" เขาคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าบารมีขององค์ฮ่องเต้จะสามารถคุ้มครองตนได้ อ๋อง ฟู่หยางเซิน มองดูซุนฮ่าวด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มบางเบาที่ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขากลับทำให้บรรยากาศยิ่งอึดอัดขึ้นไปอีก

อ๋อง ฟู่หยางเซิน เหลือบสายตาไปทางลูกน้องของตน เป็นสัญญาณเงียบๆ ที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใด

เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังสนั่น ซุนฮ่าวรู้สึกได้ถึงความร้อนแผดเผาที่แล่นไปทั่วแก้ม รสคาวของเลือดค่อยๆ ซึมออกมาจากมุมปาก เขาเซถลาไปด้านข้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

"เจ้าบัดซบ! เจ้ากล้าขู่ท่านอ๋องอย่างนั้นหรือ?"

เสียงเหี้ยมเกรียมของลูกน้องอ๋อง ฟู่หยางเซิน ดังก้องไปทั่วห้อง ใบหน้าของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยความดุดันขณะที่จ้องมองซุนฮ่าวราวกับเหยื่อที่กำลังรอถูกฉีกกระชาก

อ๋อง ฟู่หยางเซิน แสร้งถอนหายใจเบาๆ พลางยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามปราม

"อย่าได้รุนแรงกับเขาไปนัก"

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเมตตาจอมปลอม "ซุนฮ่าวยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มอนาคตไกล...เราควรให้โอกาสเขา"

เขาลอบยิ้มมุมปากขณะเอ่ยถ้อยคำที่ฟังดูอบอุ่น ทว่ากลับเย็นเยียบยิ่งกว่าความมืดมิด

"เจ้ามีสองทางเลือก..."

เสียงของเขากดต่ำลง ดวงตาฉายประกายเรืองรองคล้ายอสรพิษที่กำลังรัดเหยื่อให้ขาดอากาศหายใจ

"ทางแรกใช้หนี้ข้า แล้วพวกเราก็จบกันไป"

"ทางที่สองเป็นผีเฝ้าบ่อน"

ซุนฮ่าวตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ร่างกายอ่อนแรงราวกับวิญญาณหลุดจากร่าง

"ท่านอ๋อง! ได้โปรดอย่าทำข้า!" เขาคุกเข่าลงอย่างสิ้นท่า สีหน้าที่เคยหยิ่งยโสกลับกลายเป็นความขี้ขลาดตาขาวโดยสมบูรณ์ มือทั้งสองข้างกุมกันแน่น เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วแผ่นหลัง

"ท่านอ๋อง...ข้ากลัวท่านแล้ว!"

เมื่อความหวาดกลัวกัดกินจิตใจ มันก็เผยให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของซุนฮ่าวขี้ขลาด อ่อนแอ และไร้หนทางหนี

เพราะมันรู้อยู่แก่ใจตัวเอง ต่อให้ตัวของมันในยามนี้ไปขายทรัพย์สมบัติทั้งตระกูลก็ไม่มีปัญญาที่จะชดใช้หนี้ หัวใจของซุนฮ่าวสั่นระรัวด้วยความหวาดกลัว ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเหงื่อเย็นไหลซึมลงมาตามขมับและแผ่นหลังราวกับว่าอยู่ท่ามกลางหิมะที่เหน็บหนาว

"ท่านอ๋อง โปรดเมตตาข้าด้วย!" ซุนฮ่าวรีบคุกเข่าลงทันที เสียงของมันสั่นเครือ "ข้ามั่นใจว่าท่านไม่ต้องการให้ข้าต้องตายไปเฉยๆ ใช่หรือไม่?"

อ๋อง ฟู่หยางเซิน ยกยิ้มบางๆ ดวงตาคมกริบของเขาจ้องลงมายังชายหนุ่มที่คุกเข่าต่อหน้า สีหน้าของเขาแฝงไปด้วยความดูแคลน "เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้ว"

เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เย็นเยียบดั่งใบมีด "เจ้ามีค่าเกินกว่าจะตายไปง่ายๆ ข้ามีข้อเสนอให้เจ้า..."

คำพูดนั้นทำให้ดวงตาของซุนฮ่าวสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจของมันเต้นรัวด้วยความหวัง