ตอนที่ 100 ฤทธิ์มีดสั้นของหมอเทวดา

ค่ำคืนนี้ ท้องฟ้าเหนือผืนทะเลทรายมืดสนิท ดวงจันทร์สีเงินลอยเด่น เปล่งแสงเรืองรองราวกับกำลังทอดมองดูเหล่ามวลมนุษย์ที่กำลังหลงระเริงอยู่กับความสำราญ ค่ายพักแรมของกองคาราวานส่องสว่างไปด้วยแสงคบเพลิงที่ถูกจุดขึ้นเพื่อขับไล่ความหนาวเหน็บของทะเลทรายในยามค่ำคืน เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงขับกล่อมผสานกับเสียงหัวเราะรื่นเริงของเหล่าทหารที่ต่างปลดเปลื้องความเหนื่อยล้าลงชั่วคราว พวกเขานั่งจับกลุ่มดื่มสุรา โอบกอดสาวงามที่เดินร่ายรำไปรอบๆ พร้อมทั้งรินสุราให้อย่างอ่อนช้อย

ซุนฮ่าวทอดสายตามองบรรยากาศโดยรอบ ดวงตาของเขาหยุดอยู่ที่เหล่าหญิงงามที่เดินผ่านไปมา แต่ละนางล้วนมีรูปลักษณ์อ่อนช้อย งดงามดุจภาพวาด สายตาแต่ละคู่เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนและความเชื้อเชิญ ริมฝีปากที่แต้มสีแดงระเรื่อแย้มยิ้มยั่วยวน ร่างบางแสดงท่าทางอ่อนช้อยชวนมอง

"คืนนี้เห็นทีข้าจะต้องขอรับใช้นายท่านให้ถึงที่สุดแล้ว" เสียงหวานของหญิงงามนางหนึ่งเอ่ยขึ้น ขณะที่เธอเอนกายลงแนบชิดซุนฮ่าว มือเรียวของนางถือจอกสุรายื่นให้เขา ซุนฮ่าวมองใบหน้าที่งดงามราวบุปผาแย้มบาน ก่อนจะเผยรอยยิ้มพอใจ

"เจ้าช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก" เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปรับจอกสุรานั้น ดื่มรวดเดียวจนหมด สายตาของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ นางรีบเติมสุราให้อีกครั้งก่อนจะยื่นจอกให้ด้วยท่าทางอ่อนหวาน

ทางด้านแม่ทัพหลี่ชางคุนเองก็มิได้แตกต่างกันนัก หญิงงามนางหนึ่งนั่งแนบชิดอยู่ข้างกาย คอยปรนนิบัติรับใช้ด้วยท่าทางอ่อนช้อย รินสุราให้ไม่ขาด ดวงตากลมโตของนางเปล่งประกายระยับยามที่สบตาเขา

"แม่ทัพท่านช่างเคร่งขรึมยิ่งนัก ไยต้องทำหน้าจริงจังเช่นนั้นเล่า หรือว่าสุราและสตรีเหล่านี้ยังไม่พอจะทำให้ท่านพึงพอใจ?" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน มือเรียวลูบไล้แขนของเขาเบาๆ

แม่ทัพหลี่ชางคุนหัวเราะเสียงต่ำ เขาเอนกายไปด้านหลัง ก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่มจนหมดแล้วเอ่ยว่า

"ข้าเพียงแต่รู้สึกว่ายามนี้ข้ายังคงอยู่ในสนามรบ การผ่อนคลายมากเกินไปอาจทำให้เสียการ"

"เช่นนั้นคืนนี้ ข้าจะช่วยให้ท่านลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปเสีย" นางกระซิบเสียงแผ่วพลางเอนศีรษะลงซบอกเขา สายลมเย็นยะเยือกของทะเลทรายพัดผ่าน หากแต่ความอบอุ่นจากร่างกายของหญิงงามข้างกายทำให้แม่ทัพหลี่ชางคุนไม่รู้สึกถึงความหนาวเหน็บนั้นอีกต่อไป

สำหรับบุรุษทั่วทั้งแผ่นดินแล้ว สุราและสาวงามเปรียบเสมือนเวทมนตร์คาถาที่น่าหลงใหลและน่าสะพรึงกลัวในคราเดียวกัน พวกมันสามารถมอบความหฤหรรษ์จนลืมเลือนสรรพสิ่งรอบตัว แต่ขณะเดียวกันก็นำพาหายนะมาสู่ผู้ที่หลงระเริงเกินไปได้ หากผู้ใดอ้างตนว่าเป็นชายชาตรีแล้วกลับไม่หลงใหลในสุราและอ้อมแขนของหญิงงาม บุรุษผู้นั้นคงมิใช่ผู้ที่เข้าใจถึงรสชาติแห่งชีวิตอย่างแท้จริง

ค่ำคืนนี้เองก็เป็นอีกคืนหนึ่งที่สุราไหลรินดั่งสายน้ำ สาวงามมากมายเดินเริงระบำอยู่กลางวงล้อมของเหล่าทหาร เสียงหัวเราะและเสียงพิณขับขานผสมผสานกันจนบรรยากาศเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ ใบหน้าของเหล่าทหารล้วนแดงก่ำจากฤทธิ์สุรา พวกเขาจิบดื่มไป โอบกอดหญิงงามไป ดวงตาของแต่ละคนฉายแววลุ่มหลงโดยไม่รู้ตัวว่า ณ เวลานี้เอง พวกเขาได้ตกอยู่ในมนต์เสน่ห์ที่ยากจะถอนตัว

กลางดึกสงัด อำนาจของสุราทำงานอย่างเต็มที่ มันกัดกินสติสัมปชัญญะของเหล่าทหารจนเลือนราง ไม่อาจแยกแยะความจริงจากฝันได้อีกต่อไป ร่างของพวกมันเอนซบพิงกันไปมา บ้างก็หลับใหลโดยมีอ้อมแขนของหญิงงามเป็นหมอนหนุน เสียงหัวเราะเริงร่ายามค่ำคืนแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรนที่ดังระงมไปทั่วค่าย

ภายใต้เงามืด เยี่ยจิงหลินยืนเฝ้ามองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเย็นชา นางรับรู้ดีว่าภารกิจของตนลุล่วงแล้ว ห้วงนิทราไร้ตื่นพิษร้ายที่ไร้สี ไร้กลิ่น หากผู้ใดดื่มสุราเข้าไปพร้อมกับมัน ผู้นั้นจะจมดิ่งสู่ห้วงนิทราลึกเป็นเวลาถึงสามวันสามคืน ต่อให้ร่างของพวกมันถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้น ๆ ก็ไม่มีทางรู้สึกตัว

ฝุ่นละอองละเอียดลอยฟุ้งไปทั่วกองคาราวาน ราวกับสายลมแห่งโชคชะตาที่พัดพาหายนะมาสู่กองทัพของซุนฮ่าว เหล่าทหารทั้งสิ้นต่างหลับสนิท ไม่มีแม้แต่ผู้ใดขยับกาย

แต่ในความเงียบงันอันน่าสะพรึงนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงเคลื่อนไหวบรรดาสาวงามที่รายล้อมทั่วบริเวณ พวกนางลืมตาตื่นอย่างสงบ ไม่มีแม้ร่องรอยของความมึนเมา นั่นเพราะพวกนางได้รับยาต้านก่อนหน้านี้แล้ว

ในเงามืดของค่ำคืน เหล่าทหารในเงาของเยี่ยจิงหลินก้าวออกมาทีละคน พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างไร้สุ้มเสียง ราวกับภูติพรายที่หลบซ่อนในเงาแห่งความมืด เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้นเบา ๆ จากกลุ่มนักฆ่าที่ซ่อนตัวอยู่

"นายหญิง จะให้พวกข้าดับลมหายใจของพวกมันเลยหรือไม่?" หนึ่งในนั้นเอ่ยถาม พลางชักมีดคมกริบออกมา ดวงตาเปล่งประกายแห่งความกระหายเลือด

เยี่ยจิงหลินปรายตามองเหล่าทหารที่กำลังหลับใหล รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของนาง "ยังไม่ถึงเวลานั้น" นางตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปทางชายร่างอวบที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"ท่านหมอหลานซือหมิง ตอนนี้ท่านและคนของท่านมีกี่คน?"

หลานซือหมิงที่ยืนกอดอกอยู่ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งก่อนตอบ "หากรวมข้าด้วยก็น่าจะราว ๆ ห้าสิบคน" เขาขมวดคิ้ว "แต่ข้ายังไม่เข้าใจ เจ้าให้พวกเรามาอยู่กลางสนามรบที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้ไปเพื่ออะไร? พวกเราก็ไม่มีความสามารถในการต่อสู้!"

เสียงบ่นของหมอเทวดาดังขึ้นตามคาด เยี่ยจิงหลินเพียงยิ้มบาง ๆ นางหันกลับมามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล

"ท่านหมอ ท่านไม่จำเป็นต้องจับดาบหรือฟาดฟันใครให้เหนื่อยหรอก ข้าแค่ต้องการฝีมือของท่านในด้านอื่นเท่านั้น" นางหยุดเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ "เฉือนความเป็นชายของพวกมันซะ หลังจากเฉือนแล้ว ก็รักษาแผลให้ดี อย่าให้พวกมันคนใดคนหนึ่งสิ้นใจเป็นอันขาด"

คำพูดของนางราบเรียบ ทว่ากลับเยียบเย็นเสียยิ่งกว่าสายลมแห่งรัตติกาล

หลานซือหมิงที่กำลังลูบเคราตนเองถึงกับสะบัดหน้าหันไปมองนางแทบไม่ทัน ก่อนที่มุมปากของเขาจะค่อย ๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความอำมหิต

"ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าหญิงแห่งตระกูลซุนช่างโหดเหี้ยมเสียจริง!" เขาหัวเราะอย่างสะใจ "แต่เจ้าวางใจเถอะ มือของข้านั้นเบาและเรียบเนียนนัก พวกมันจะไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย..."

ในค่ำคืนที่เงียบงัน แผนการอันโหดเหี้ยมกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ไม่มีผู้ใดในกองทัพของซุนฮ่าวรู้ตัวเลยว่า... พวกมันกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไปตลอดกาล!

หลานซือหมิงยืนกอดอกพร้อมนึกถึงชื่อคนผู้หนึ่ง

อ๋องฟู่หยางเซิน...

เพียงแค่คิดถึงชื่อนี้ เลือดในกายของเขาก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที!

ชายผู้นั้นส่งคนมาตามล่าสังหารเขา ทำให้เขาต้องเร่ร่อน หลบหนีหัวซุกหัวซุน จากหมอเทวดาผู้ได้รับความเคารพจากทั่วทั้งแผ่นดิน กลับต้องมากลายเป็นนักโทษที่ต้องหลบซ่อนตัวราวกับหนูข้างถนน ช่างเป็นความอัปยศที่เขาไม่มีวันให้อภัย!

วันนี้... ถือเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้ชำระแค้น!

หลานซือหมิงแสยะยิ้ม ราวกับพญายมที่เตรียมจะลงทัณฑ์เหยื่อของตน เขาหันไปมองเหล่าทหารของซุนฮ่าวที่กำลังหลับใหล สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน

"เจ้าพวกโง่... ในเมื่อพวกเจ้ารับใช้มัน เช่นนั้นจงสูญเสียความเป็นชายของพวกเจ้าไปเสียเถอะ!"

เขาชักมีดเงินออกมา ปลายมีดคมกริบสะท้อนแสงไฟวูบไหว มือของเขาสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความลังเล แต่เป็นเพราะความตื่นเต้น!

"ข้าจะเฉือนมันออกมาให้หมด... ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ในค่ำคืนอันเย็นยะเยือก เสียงหัวเราะต่ำ ๆ ของหลานซือหมิงดังแว่วไปในสายลม ขณะที่เงาของเขาโน้มตัวลงไปหาเหยื่อที่กำลังหลับใหล...