All Chapters of เมียนอกหัวใจ ( พลาดท้อง): Chapter 31 - Chapter 40

งานแต่งจัดขึ้นมาอย่างยิ่งใหญ่แต่ไม่ได้เกิดจากความรักของทั้งบ่าวสาว แต่ที่ตองแต่งงานเพราะเจ้าสาวอย่างข้าวฟ่างกำลังตั้งท้อง เธอพลาดไปมีอะไรกันกับผู้ชายเจ้าชู้ที่ไม่รู้จักพอเพราะมีลูกด้วยกันเลยจำใจต้องอยู่ด้วยกันแขกมากมายมาร่วมยินดีในงานแต่งของทั้งสองจัดงานที่โรงแรมหรูหราแต่หน้าตาบ่าวสาวกลับเหมือนไม่มีความสุขอะไรเลย“ยินดีด้วยนะครับเหมาะสมกันมากเลย/คู่สร้างคู่สมจริงๆ เลย” เสียงจากแขกผู้มีเกียรติต่างชื่นชมยินดีกับทั้งคู่เพราะนึกว่าการแต่งงานในครั้งนี้เกิดจากความรัก ใครจะรู้เล่าว่าที่มีงานแต่งวันนี้เพราะความผิดพลาด“ยิ้มหน่อยสิคุณหนูข้าวฟ่างอยากให้คนอื่นรู้รึไงว่าที่เราแต่งงานกันเพราะอะไรเดี๋ยวพ่อแม่คุณก็อายแขกหมดหรอก” วุฒิชัยหันไปมองหร้าว่าที่ภรรยาของเขาเห็นหน้าตาที่ไม่เต็มใจแต่งกลัวว่าแขกจะรู้เพราะทั้งสองตระกูลต่างมีชื่อเสียง“ทำไมฉันต้องยิ้มฉันไม่ได้อยากแต่งสักหน่อย” เธอหันมาพูดด้วยอาการอารมณ์เสีย“อยากให้พ่อแม่คุณอายก็ตามใจคิดว่าผมอยากแต่งกับคุณนักเหรอผมพลาดมีลูกกับคุณเฉยๆ หรอกผมถึงยอมแต่ง” คำพูดนี้ทำให้ข้าวฟ่างปรี้ดแตกมาก กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับข้าวฟ่างทั้งสวยทั้งเพอร์เฟคแบบนี้กล้า

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันเข้าไปบอกเมรีด้วยช่วงนี้ฉันยุ่งๆ อยู่” พูดจบเขาก็ตัดสายทิ้งและเข้าไปนอนวันรุ่งขึ้น…“วันนี้ผมไม่ไปส่งคุณนะวันนี้ผมจะเข้าไปที่ผับคงไม่สะดวกไปรับคุณคุณขับรถไปเองนะ” วุฒิชัยพูดบอกข้าวฟ่างที่กำลังแต่งตัวอยู่ เธอได้ยินแบบนั้นทำให้เธอสบายใจเพราะการขับรถไปเองมันทำให้เธอสะดวกมากกว่าไปกับเขา“ดีค่ะ” เธอตอบเพียงสั้นๆ และลงไปทานอาหารวุฒิชัยก็เดินลงไปตามพ่อของข้าวฟ่างนั่งทานอาหารอยู่พอดีได้นั่งทานด้วยกัน“ข้าวพ่อต้องไปดูงานที่ต่างประเทศหนึ่งเดือนนะฝากดูแลความเรียบร้อยที่ี่บริษัทด้วย” ข้าวฟ่างได้ยินแบบนั้นก็ใจหายเพราะไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้และก็สบายใจไม่มีใครมาบังคับให้อยู่แบบคนรักกับนายวุฒิชัย“ไปเมื่อไหร่คะ?”“วันนี้ตอนเย็น โทษทีนะลูกที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าพอดีมันกระทันหัน” พ่อของเธอหันไปลูบหัวเธอเบาๆ ด้วยความเป็นห่วงลูกสาว“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อดูแลตัวเองดีๆ นะคะ” เธอหันไปยิ้มให้พ่อของเธอ แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอก็รู้สึกเคว้งคว้างอยู่เพราะเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ถึงเธอจะมีสามีแต่อย่าพูดถึงเขาเลยถ้าพ่อไม่อยู่แบบนี้คงไม่กลับบ้านหรอกคงไปค้างกับสาวสวยของเขาแหละ“วุฒิพ่อฝากดูแลข้าวฟ่างด้วยนะ

“ของใครแล้วทำไมมันก็เรื่องของฉันไหม?”“ป่าวผมแค่อยากรู้เฉยๆ” พูดจบเขาก็เดินกลับไปที่ห้อง เราไม่ได้สนใจเธอหนิจะไปอยากรู้ทำไมว่าใครไลน์มาผู้หญิงของเราเต็มสต็อก แต่เป็นเมียเรามาแอบคุยกับคนอื่นแบบนี้มันหยามกันชัดเขาเดินกลับไปอีกครั้ง เดินตรงไปขอดูว่าให้ไลน์มาทำให้ข้าวฟ่างแปลกใจ“คุณเป็นบ้าอะไรอีก”“ก็ผมลืมไปว่าคุณเป็นเมียผมคุยกับใครผมแค่อยากรู้”“มันไม่มีอะไรหรอกพอดีคุณภัทรเขาไลน์มาบอกเรื่องงานเพราะวันนี้ฉันกลับเร็วพอดีเขามีงานด่วน แต่เดี๋ยวนะทำไมฉันต้องบอกคุณทีคุณคุยกับใครต่อใครเป็นยังไม่เคยไปยุ่งเลย” เธอพูดพร้อมกับหันหน้าหนีและทำงานต่อจริงด้วยถ้าข้าวฟ่างขอดูโทรศัพท์ฉันคงเห็นแต่ผู้หญิงเต็มเลยกลับไปนอนต่อดีกว่า21 :06 น.วุฒิชัยนอนพลิกไปพลิกมาจนข้าวฟ่างนอนไม่หลับ เขามีความรู้สึกอยากปลดปล่อยแต่เพราะอยู่กับข้าวฟ่างเขาเลยไม่กล้าเพราะรู้ว่าเธอคงไม่ยอม“คุณเป็นบ้าอะไรอีกนอนดิ้นจนฉันนอนไม่หลับแล้วเนี้ย!!! นู้นไปนอนที่โซฟานู้นไป๊” เธอไล่เขาด้วยความลำคาญโดยที่เธอลืมไปว่าเขาไม่สบายไม่รู็หายรึยัง“นี่ผมไม่สบายคุณยังใจร้ายกับผมอีกเหรอ”“ยังไม่หายเหรอ” ข้าวฟ่างหันมาถามและเอามือไปแตะที่หน้าผากเขาทำใ

ข้าวฟ่างขับรถมาถึงบ้านก็เข้าไปนั่งที่ห้องรับแขก แม่บ้านก็เอาน้ำมาเสริฟ“น้ำค่ะคุณข้าว” แม่บ้านเอาน้ำมาให้เธอ“ขอบคุณค่ะ” แม่บ้านมองดูข้าวฟ่างและคิดในใจว่าตั้งแต่เธอท้องเธอใจดีขึ้นเยอะเลยไม่เหมือนตอนเลิกกับภูริทัตใหม่ๆ ตอนนั้นเลยวีนบ่อยมากสักพักรถหรูของวุฒิชัยก็ขับเข้ามา จอดรถแล้วเขาก็เดินเข้ามาหาข้าวฟ่างและยื่นถุงๆ หนึ่งให้เธอข้าวฟ่างมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจและหยิบถุงนั้นมาดู“อะไร?” เธอถามด้วยความสงสัย“นมไงสำหรับคุณดื่มบำรุงลูกผมหน่อย”ข้าวฟ่างยิ้มแบบขำคนแบบนี้รู้จักห่วงลูกด้วยเหรอ เธอเปิดถุงดูก็ยิ้มเพราะเขาซื้อมาเยอะมากและหลายยี่ห้อ“นี่คุณซื้อมาทำไมเยอะแยะซื้อมาตั้งหลายแบบคุณเลือกซื้อเองเหรอ”“ป่าวหรอกผมบอกพนักงานว่าเอานมบำรุงท้องแบบดีๆ แบบไหนดีเอามาหมดเลย”เธอก็เอานมวางไว้และดูโทรศัพท์ต่อทำให้วุฒิชัยรู้สึกหงุดหงิดที่เธอไม่ค่อยจะสนใจเขาเท่าไหร่ สักพักก็มีสายเรียกเข้าโทรศัพท์ของเขา สายที่เข้ามานั้นก็คือลูกน้องเขาเอง“ว่าไง” เสียงรับสายที่ค่อยข้างอารมณ์ไม่ดี“คุณวุฒิจะเข้ามาที่ผับเมื่อไหร่ครับผู้หญิงของคุณมาหาทุกวันเลย” เสียงปลายสายที่พูดออกมาทำให้เขารีบเดินออกไปคุยที่อื่นเพราะกลัว

ข้าวฟ่างยังคงยืนนิ่งกับคำถามของวุฒิชัยอยู่“ขึ้นรถเถอะ”“ตอบผมมาก่อนสิ” สายตาแห่งความคาดหวังมองไปที่หน้าของเธออย่างจริงจังแต่เธอกลับหลบสายตาเขา“ขึ้นรถไปก่อนแล้วฉันจะตอบ” พูดจบขาทั้งสองข้างของเธอก็ก้าวขึ้นรถและยังคงนั่งนิ่งเงียบคิดเรื่องที่เขาถามเธอความสับสนมากมายอยู่ในใจของเธอ“ว่าไงครับ” เขายังคงต้องการคำตอบจากเธออยู่จี้ถามให้เธอตอบ“ฉันไม่รู้เหมือนกัน คุณมันเจ้าชู้ฉันไม่รู้จะเอาคุณอยู่รึเปล่าฉันไม่กล้าเปิดใจเพราะกลัวจะเป็นแบบภูอีก” เธอพูดพร้อมก้มหน้าลง“แต่ผมไม่ใช่เขา ถึงเวลาที่ผมหยุดผมก็หยุดได้ที่ผมทำตัวเจ้าชู้เพราะผมยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้ผมอยากใช้ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขกับคุณ” เขาพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง“ฉันยังไม่กล้าเปิดใจกับคุณหรอกพูดจริงๆ นะฉันเข็ดกับความรักจริงๆ” สองสายตาของเธอมองไปที่เขาด้วยความรู้สึกที่ดีแต่เธอกลัวจริงๆ เพราะเขาเจ้าชู้จริงๆ ในขณะที่เธอท้องไปหาเขายังนัวเนียกับผู้หญิงอื่นไปทั่วเลย“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ไอ้หมอนั้น!” เขาพูดเสียงดังด้วยความเคืองที่เธอเอาแต่นึกถึงภูริทัต“ก็คุณเจ้าชู้ไง ผู้หญิงมาหาคุณไม่ซ้ำหน้าจะให้ฉันเชื่อใจคุณได้ยังไง” เธอพูดออกไปแบบนั้