บททั้งหมดของ เมียนอกหัวใจ ( พลาดท้อง): บทที่ 21 - บทที่ 30

“ฉันพยายามแล้วเธออย่าโกรธฉันสิ”“แล้วต้องให้ฉันทำยังไงเหรอยอมให้เขาด่าฉันต่อหน้าคนเยอะๆ แบบนี้เหรอ?”“ไม่ใช่แบบนั้น เธออย่าโกรธสิเธอท้องอยู่นะมันจะกระทบกับลูกนะ” หน้าเขาดูเครียดมากจารุวีย์เดินหนีไปที่รถ“กลับค่ะ ฉันจะกลับบ้าน” จารุวีย์ยังคงโกรธและอายเพราะตอนที่ข้างฟ่างพูดคนมองเต็มเลย“ไปที่ทำงานฉันไปรอฉันที่นั้น”“ฉันต้องการกลับบ้าน” จารุวีย์ยื่นคำขาดแต่เขาก็ยังคงไม่ฟังพาจารุวีย์ขับรถไปที่บริษัทของเขา และดึงมือจารุวีย์ไปข้างบนห้องทำงานเขา“เธอนั่งรอฉันที่นี่แหละฉันไปพบลูกค้าก่อนเดี๋ยวออกมาจะพาไปผ่อนคลายอย่าเครียดมากฉันจะพยายามแก้ปัญหา” ภูริทัตพูดจบก็เดินไปห้องพบลูกค้าอะไรกันฉันโกรธอยู่แท้ๆ ยังมาเอาแต่ใจตัวเองสั่งให้ฉันทำแบบนั่นแบบนี้ คิดว่าฉันจะฟังคุณเหรอฝันไปเถอะ“ฮัลโหล!…พลมารับฉันที” จารุวีย์โทรหาเพื่อนของเขา“เดี๋ยวก่อนนะแกตอนนี้เหรอ..ฉันทำงานอยู่” ทศพลเขาเปิดร้านอาหารอยู่ใกล้ๆ ที่ทำงานของจารุวีย์“ไม่ว่างเหรอ ..ไม่เป็นไร”“เดี๋ยวๆ แล้วสามีแกจะไม่ว่าฉันเหรอถ้าฉันไปรับแกมาเหมือนเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันด้วย”“มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน เขาก็ไม่ชอบขี้หน้าใครทั้งนั้นแหละอย่าไปสนใจเลย” ความ

“ได้ผมจะช่วย เพราะผมยังรักสนุกอยู่ยังไม่อยากเป็นพ่อคน ว่าแต่จะให้ช่วยยังไง?"“คุณต้องทำยังไงก็ได้ให้ภูริทัตมานอนกับฉันโดยที่ให้เขาเข้าใจว่ามีอะไรกับฉัน” สายตาให้ความคาดหวังของเธอแสดงออกมา เธออยากได้ภูริทัตมากจนยอมให้ลูกของเธอมีภูริทัตเป็นพ่อถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ก็ตาม“โอเค มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมหวังว่านายนั่นจะดูแลลูกผมดีนะ” เขาพูดหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจความผิดชอบชั่วดีเลย“งั้นคุณก็รีบจัดการให้ฉันนะ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” หลังจากที่ข้าวฟ่างพูดจบก็ขอเบอร์โทรและไลน์วุฒิชัยเพื่อจะได้ทำตามแผน และเธอก็เดินออกไปรอให้วุฒิชัยคิดวางแผนแล้วค่อยติดต่อหาเธอวุฒิชัยก็ไปหาเด็กของเขา เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแม้แต่ลูกของเขาเองเขายังไม่ต้องการใจจิตของเขาไม่รู้จักรักใครเลยแค่สนุกกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไปวันๆ ธุรกิจของพ่อก็ไม่สนใจทะเล..ภูริทัตพาจารุวีย์ไปเที่ยวผ่อนคลายที่ทะเล จารุวีย์ท้องได้สามเดือนจะสี่เดือนแล้วภูริทัตเปลี่ยนไปมากเขาตามใจเธอทุกอย่างเอาใจใส่เธอทุกอย่างที่น่าแปลกก็ตรงที่เขาเปลี่ยนใจจากข้าวฟ่างมารักเธอได้ไวนี่แหละ“อร่อยมั้ย? ฉันว่าร้านนี้อร่อยดีนะเธออยากได้อะไรเพิ่มก็บอกนะ” เขาพู

“ก็ผู้หญิงของคุณเขาส่งข้อความมาบอกฉันหมดแล้ว ฉันว่าเราจบกันแค่นี้แหละคนไม่รักกันอยู่ด้วยไปยังไงก็ไม่มีความสุขคุณจะได้กลับไปหาเขา” เธอพูดจบก็โชว์ข้อความไลน์ที่ข้าวฟ่างส่งมาเมื่อคืนให้ภูริทัตดูภูริทัตอึ้งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า..นี่ข้าวฟ่างทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ“เธอฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่รู้เรื่องเลยฉันจำได้ว่าฉันดื่มกับวุฒิชัยและกำลังจะกลับบ้านหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย” เขาคุกเข่าพูดกับจารุวีย์“คุณจะบอกว่าคุณไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ? คุณจะให้ฉันเอาอะไรมาเชื่อในเมื่อพวกคุณรักกันมากฉันต่างหากละที่เป็นส่วนเกินเดินเข้ามาในชีวิตคุณเอง” จารุวีย์พูดและพยายามหน้านิ่งกลั้นน้ำไว้จนตาแดงน้ำตาเต็มเบ้าตาของเธอ“ฉันพูดจริงๆ นะจารุวีย์ ฉันเคยรักข้าวฟ่างมากก็จริงแต่ตอนนี้ฉันมีแค่เธอกับลูก” ภูริทัตน้ำตาค้างที่ตาเพราะเขาไม่อยากเสียจารุวีย์และลูกไป“ฉันขอเวลาสักพักหนึ่งนะเราแยกกันอยู่เถอะ” จารุวีย์พูดจบก็เดินหนีออกไป แต่ภูริทัตดึงมือไว้“เธอเชื่อใจฉันเถอะฉันรักแค่เธอคนเดียวจริงๆ”“คุณปล่อยฉันเถอะ ฉันขอเวลาอยู่คนเดียวก่อนละกันจนกว่าคุณจะพิสูจน์ได้ว่าคุณไม่ได้ทำมันจริงๆ” เธอพูดออกไปแบบนั้นทั้งที่ในใจของเธอไ

เมื่อจารุวีย์เก็บของเสร็จทั้งคู่ก็เดินไปบอกแม่ของจารุวีย์หลังจากนั้นก็ขึ้นรถกลับไปที่บ้าน เมื่อถึงบ้านแล้วภูริทัตก็เดินลงรถและกำลังไปเปิดประตูให้จารุวีย์“คุณจาร์กลับมาแล้วสวัสดีค่ะ” เสียงทักทายด้วยความดีใจของป้ามะลิเพราะเธอคิดถึงจารุวีย์ เธอทำตัวน่ารักกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นแม่บ้านหรือใครก็ตาม“สวัสดีค่ะป้ามะลิ เป็นไงบ้างคะสบายดีมั้ยคะ" เธอทักทายแม่บ้านด้วยความน้อมตัว“สบายดีค่ะ คุณจาร์ละคะเป็นยังไงบ้างไม่เจอตั้งหลายวันป้าคิดถีงค่ะ” จารุ์สบายดีค่ะ เดี๋ยวจาร์ขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะคะ“อุ้ย..ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวป้าเอาไปเก็บให้” พูดจบมือของเธอก็ยื่นไปหยิบของที่รถของทั้งสองที่นั่งมา“ขอบคุณมากนะคะป้า หนูขอตัวไปพักก่อนนะคะ”“ค่ะ”ภูริทัตมองดูภรรยาตัวเองแล้วยิ้มภูมิใจที่เลือกไม่ผิดเพราะเธออัธยาสัยดีใครอยู่ใกล้ก็รัก ทันใดนั่นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องประชุมเขาโทรถามเลขาว่าทุกอย่างเรียบร้อยไหมนัดทุกฝ่ายให้มาประชุมภายหลังรึยัง“เรียบร้อยค่ะคุณภู แต่วิวขออนุญาตถามได้ไหมคะ ว่าคุณภูออกไปไหนปกติไม่เคยเห็นรีบไปไหนแล้วทิ้งงานแบบนี้เลย” ถึงเธอจะรู้ว่ามันเป็นการเสียมารยาทที่ไปยุ่งเรื่องเจ้านายแต่ด้วยความอยากร

“ถามแล้วครับแต่แม่บอกว่าไม่เห็น” แต่ดูท่าทางเขาไม่ค่อยกระวนกระวายใจสักเท่าไหร่หรือเขาจะรู้ว่าจารุวีย์อยู่ไหนแต่แค่ไม่บอกผมกลัวผมทำเธอเสียใจอีก ผมมันคงไม่ดีจริงๆ แหละทำเธอเสียไม่เว้นวัน“อย่าโทษตัวเองเลยมันไม่มีประโยชน์หรอกถ้าภูมั่นใจว่าเด็กในท้องของข้าวฟ่างไม่ใช่ลูกของภูก็พิสูจน์ตัวเองให้อมลภัทรได้เห็นเดี๋ยวเขาก็บอกเองว่าหนูจาร์อยู่ที่ไหน”หลังจากนั้นภูริทัตก็เดินไปอาบน้ำและนอนคิดแต่เรื่องของจารุวีย์นอนยังไงก็นอนไม่หลับ จารุวีย์ที่นอนอยู่ที่ต่างจังหวัดเองก็คิดถึงแต่ภูริทัตเธอนอนร้องไห้ทั้งคืนอีกแค่สี่เดือนกว่าเธอก็จะคลอดแล้วแต่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เธอเองก็นอนไม่หลับทั้งคืนวันรุ่งขึ้น…“จาร์ตื่นรึยังไปดูสวนกับน้าไหม?” น้านาเธอปลุกหลานสาวจะพาไปผ่อนคลายที่สวนผลไม้ของเธอเพราะเธอรู้ว่าจารุวีย์มีความทุกข์ถึงต้องมาอยู่ที่นี่“ตื่นแล้วค่ะคุณน้า สวนคุณน้าอยู่ไกลไหมคะหนูอยู่เฉยๆ ก็เบื่อพอดีเลยรอจาร์แปปนึงนะคะ” เธอพูดจบก็ไปเอากระเป๋าและของส่วนตัวใส่กระเป๋าเล็กๆ และรีบเดินออกไปหาน้า“ไปกันจาร์มาแล้ว” หลังจากนั้นทั้งสามคนก็นั่งรถออกไปที่สวนโดยมีจารุวีย์น้านาและสามีของน้านาที่สวนของน้าเธอปลูกผลไม้