Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

ซินซินเกิดมาบนโลกใบนี้นับเป็นเวลาก็ได้เป็นเวลากว่าสามวันแล้ว ตอนนี้ซินน้อยสามารถลืมตาของตัวเองกวาดมองได้โดยรอบแล้ว ซินน้อยได้กลายเป็นขวัญใจของโรงหมอแห่งนี้ไปแล้ว ด้วยนั่นเป็นเพราะเด็กน้อยคนนี้ไม่งอแงเหมือนเด็กคนอื่นเลยเวลาจะกินก็ร้องแอ๊ ๆ เวลารู้สึกไม่สบายตัวก็ร้องแอ๊แค่คำเดียว ทุกคนต่างพากันคิดว่าเด็กอะไรหนอทำไมช่างรู้ความได้ขนาดนี้กัน โดยปกติเด็กที่เกิดมาก็จะตัวแดง ๆ ผิวย่น ๆ แต่สำหรับซินซินกลับแตกต่างทุกอย่างมีแค่วันแรกเกิดเท่านั้นที่มีลักษณะเหมือนทารกทั่วไป แต่พอเริ่มวันที่สองขึ้นมาซินตัวน้อยกินนมเก่งมากและก็ช่างโชคดีที่น้ำนมแม่มีเพียงพอต่อความต้องการของเจ้าตัวน้อยนี้ตอนแรกทั้งหมอและพยาบาลรวมทั้งพ่อและแม่ก็กังวล หากเจ้าตัวน้อยกินมากเกินไปก็อาจจะทำให้ท้องอืดหรือจะไม่สบายได้ แต่ทุกคนก็พากันแปลกใจเพราะเจ้าตัวน้อยนี้ไม่มีอาการใด ๆ เลยทั้งสิ้น แต่กลับมีเนื้อมีหนังเพิ่มขึ้นมาอีกต่างหากผ่านไปแค่สามวันเจ้าตัวน้อยตอนนี้มีแก้มที่อวบอิ่ม ปากแดงน้อย ๆ ที่มักจะมีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาเวลาอารมณ์ดีมาก ๆ เจ้าตัวน้อยก็มักจะฉีกยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกสี

หลังจากที่ซินซินและจิวจิวได้ไล่แขกที่ไม่ได้รับเชิญกลับไปได้แล้วซินซินก็อารมณ์ดีเป็นอย่างมากนอนยิ้มและส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา ฝ่ายซานซานเมื่อเห็นว่าน้องสาว ของตนยิ้มและหัวเราะได้ก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งพร้อมยิ้มตามน้องสาวของตนไปด้วย“ซินน้อย จองปีน่ายักจริง ๆ” ซานซานพูดขึ้นพร้อมยิ้มตามน้องน้อยของตนฝ่ายซินซินที่เห็นว่าพี่ชายมองมาจึงคิดอยากจะขุนพี่ชายให้อ้วนมากกว่านี้จึงได้นึกถึงนมในมิติขึ้นมา เมื่อคิดได้ก็ลงมือทำทันที เอาเสื้อกันหนาวออกมาด้วยดีกว่า อ๋อเอาเนื้อหมูออกมาด้วยเอ๋เอาอะไรอีกดีนะที่จะให้ครอบครัวสามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้ เพื่อที่คุณย่าใจดีกับพ่อสุดหล่อจะได้ไม่ต้องมากลุ้มใจเกี่ยวกับเรื่องเงินที่จะนำมาปรับปรุงบ้านที่เธอกล้าที่จะนำสิ่งของต่าง ๆ ออกมาเลยก็เพราะว่าเธอได้รับรู้จากพลังบางส่วนว่าครอบครัวนี้มีความจริงใจและรักเธออย่างแท้จริง ถ้ารอจนกว่าเธอจะพูดได้เธอจะต้องดูครอบครัวลำบากไปอีกนานหลายปีจะให้เธอทนได้ยังไงกันในเมื่อมีของดีอยู่กับตัวก็ต้องใช้จริงไหมล่ะ เพราะเธอดูจากการที่ย่าของเธอหย่าขาดจากผู้ชายเลวแบบนั้นได้และไหนจะได้สัญญาเอาลูกออกจา

วันเวลาผันผ่านเผลอแป๊บเดียวซินซินก็ได้อายุสามหนาวแล้ว ซานซานตัวน้อยปีนี้ก็อายุได้เจ็ดขวบและก็ได้ไปเข้าโรงเรียนที่อยู่ในเขตสีซือซึ่งเป็นโรงเรียนประถมแห่งเดียวในเขตหมู่บ้านของเขาทางด้านอาฮัวเหมยก็ได้แต่งงานไปแล้วเมื่อตอนซินซินอายุได้สองหนาว อาเขยของซินซินทำงานเป็นเลขาให้กับพรรคการเมืองในท้องถิ่นชื่อว่าจางหยาง ครั้งแรกที่ซินซินได้เห็นหน้าอาเขยของตัวเองบอกได้เลยว่านี่มันพ่อแกะน้อยอดีตสามีในฝันของเธอชัดชัด “ซินซินลูกมานั่งทำอะไรอยู่หน้าบ้านคนเดียวคะ” แม่เหมยของหนูน้อยเอ่ยถามลูกสาวของตน ฝ่ายซินซินเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาหาเธอคือผู้เป็นแม่เจ้าตัวน้อยก็ได้แต่ยิ้มหวานจนตาปิดพร้อมแก้มที่บุ๋มลงไปทั้งสองข้างเล็ก ๆ นั้นก็ได้ปรากฎออกมา “วาดรูปค่ะ” ซินซินตัวน้อยได้ชูแท่งดินสอในมือพร้อมกับสมุดวาดรูปที่เธอมักจะวาดอะไรต่าง ๆ ลงไปให้ผู้เป็นแม่ได้ดู “เอาอาหารกลางวันไปให้คุณย่ากับพ่อกันค่ะลูก” ซูเหมยก็พูดชวนลูกสาวของตนขึ้นมา เด็กน้อยเมื่อได้ยินก็ยืนขึ้นบนโต๊ะพร้อมทั้งกางแขนที่สั้นป้อมของตัวเองออกเพื่อให้ผู้เป็นแม่อุ้มลงจากโต๊ะ  “จิวจิวไปกับ

ค่ำคืนนั้นซินซินได้เฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อว่าผงที่จิวจิวให้มาจะออกฤทธิ์มาในรูปแบบไหนกัน และแล้วช่วงเวลาที่ซินซินรอคอยก็มาถึง“กรี๊ด โอ๊ยนี่มันอะไรกัน อี๊ขยะแขยงออกไปใครก็ได้รีบมาช่วยเอาสัตว์หน้าขนพวกนี้ออกไปที” เสียงกรีดร้องของอี้เหลียนดังขึ้นท่ามกลางความมืดสนิท และตามมาด้วยเสียงทุบตีอะไรต่าง ๆ มากมายจนกลายเป็นเสียงที่ดังอึกทึกครึกโครม จนชาวบ้านใกล้เคียงได้ออกมาดูเสียงกรีดร้องและเสียงที่ดังออกมาจากบ้านหลงนี้ก็ได้ดังมาถึงบ้านของซินซินเช่นเดียวกัน แต่คนในบ้านของซินซิน ต่างก็ไม่มีใครสนใจยกเว้นเพียงเจ้าตัวน้อยที่อายุสามขวบคนนี้ที่กำลังยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนถูกใจอะไรบางอย่างมากมายผู้คนที่อยู่นอกบ้านหลงเองต่างก็แปลกใจกันเป็นอย่างมากว่าคนในบ้านหลังนี้เป็นอะไรกันหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ผู้ใหญ่บ้านที่มีคนได้ไปตามมาดูที่บ้านหลงเช่นเดียวกัน ก็ได้ทำการตบประตูบ้านของคนบ้านหลงและร้องเรียกคนที่        อยู่ในบ้านเพื่อที่จะสอบถามว่าด้านในเกิดอะไรขึ้นถึงได้เอ็ดตะโรในยามค่ำคืนกันเช่นนี้เคาะอยู่สักพักก็มีคนออกมาเปิดประตู เมื่อป

จางหยางที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าได้ทำตัวแตกตื่นจนเกินไป เมื่อเห็นทุกคนมองมาแต่ทางเขาเป็นตาเดียวเขาก็ได้แต่ยิ้มเขิน ๆ ออกมา “แล้วตอนนี้ท้องได้กี่เดือนแล้วลูก หนูไปหาหมอมาบ้างหรือเปล่า” แม่ถามฮัวเหมยขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง “ได้สามเดือนกว่าหนูไปหามาแล้วค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หลานชายของแม่สบายดี” ฮัวเหมยพูดอย่างยิ้มแย้ม “รู้ได้ยังไงกันว่าจะเป็นหลานชาย จะชายหรือหญิงหนูก็ต้องรักเขาเท่ากันนะลูก หนูอย่าไปให้ค่านิยมแบบนี้นะมันไม่ดี” แม่ก็พูดออกมายืดยาวเพราะคิดว่าลูกสาวตนจะให้ค่านิยมตามคนส่วนใหญ่เรื่องลูกชายลูกสาว “แม่อย่าเข้าใจหนูผิดสิคะ หลานสาวตัวน้อยของแม่บอกหนูต่างหากล่ะคะว่าในท้องหนูเป็นน้องชาย หนูเองยังอยากได้ลูกสาวเหมือนเจ้าตัวน้อยเลยด้วยซ้ำ” ฮัวเหมยก็อธิบายคำพูดออกมาอย่างยืดยาวซินซินก็ได้แต่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปคงมีแต่เพียงรอยยิ้มกว้างอย่างไร้เดียงสาส่งมาให้ทุกคนเพียงเท่านั้น เมื่อทุกคนอยู่คุยกันสักพักฮัวเหมยก็ได้มาจูงมือเจ้าตัวน้อยเข้ามาในห้องนอนของซินซินเพื่อจะคุยเรื่องการขายสบู่กันต่อ “ซินซินที่อ