All Chapters of หวนพบอีกครา คุณฉือคลั่งรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ท่ามกลางสายตาของทุกคน ฉือเย่าหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมา ก่อนจะกระดกดื่มจนหมดในอึกเดียว
ถ้าใช้การดื่มเหล้าเป็นบทลงโทษ ก็เท่ากับว่าเขาไม่ต้องจูบใครคนอื่น ๆ พากันหัวเราะ
ซูเยว่เยว่โยนกระดาษทิชชู่ทิ้ง พลางพูดอย่างงอน ๆ “พี่เย่า พี่นี่น่าเบื่อจริง ๆ จะอายอะไรขนาดนั้น?”ฉือเย่าหายใจออกลึก ๆ พลางปรับลมหายใจให้เข้าที่
เกมดำเนินต่อไป ผลัดกันเล่นอยู่หลายตา เมื่อมาถึงตาสวี่หว่านหนิง เธอกลัวว่าถ้าเลือกรับคำท้าจะรุนแรงเกินไป และก็กลัวดื่มไม่ไหวเลยพูดออกไปว่า “ฉันเลือกพูดความจริงค่ะ”ซูเยว่เยว่คว้าโอกาสทันที ก่อนจะถามด้วยท่าทีดุดัน “ฉันขอถามนะ สวี่หว่านหนิง เรื่องเมื่อห้าปีก่อนน่ะ เธอเคยเสียดายบ้างไหม ? ”มือของฉือเย่ากำแน่นขึ้นเล็กน้อย เขาก้มตามองเหล้าดีกรีสูงที่เพิ่งรินเต็มแก้ว พลางคิ้วขมวดแน่นคำถามนี้ทำให้ทุกคนงง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางสวี่หว่านหนิงด้วยความอยากรู้
ในวินาทีนั้น หัวใจของสวี่หว่านหนิงราวกับตกลงสู่ห้วงลึกมืดมิด ดิ่งลงไม่หยุด“ไม่เสียใจ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าย้อนกลับไปอีกครั้ง ฉันก็จะเลือกแบบเดิม”ซูเยว่เยว่พอใจอย่างยิ่ง มุมปากยกยิ้มบาง ๆ ด้วยความอารมณ์ดี

ในโรงพยาบาล
สวี่หว่านหนิงชำระเงินเสร็จ ถือใบเสร็จเดินออกมาจากโรงพยาบาลเฉินจื่อหาวรีบตามมา คว้าจับแขนเธอไว้ “ข้อเสนอที่ผมพูดกับคุณครั้งก่อน คิดยังไงบ้าง?”สวี่หว่านหนิงสะบัดมือเขาออกอย่างโมโห หันกลับไปจ้อง “ประสาทหรือไง!”ใบหน้าของเฉินจื่อหาวคล้ำลงทันที เขากัดกรามแน่น เอามือเท้าสะเอว ท่าทางหยิ่งผยองราวกับเธอเป็นฝ่ายติดหนี้ “สวี่หว่านหนิง แค่คุณแต่งงานกับผม เงินชดเชย 4 ล้านบาท ผมไม่เอา ค่ารักษาพ่อผมก็ไม่ต้องให้คุณจ่าย ผมยังจะทำตามที่แม่คุณขอ ไปกู้ธนาคาร 3.3 ล้าน มาเป็นค่าสินสอด ความแค้นระหว่างสองครอบครัวเราจะจบกันแค่นี้”สวี่หว่านหนิงไม่คิดจะเสียเวลาพูดกับเขา
แค่มองก็รู้สึกคลื่นไส้
เธออดกลั้น พลางเดินต่อไปข้างหน้าเฉินจื่อหาวก้าวตามมา คว้าแขนเธออีกครั้ง เสียงแข็งกร้าว “แม่คุณยังเห็นด้วย คุณจะทำหยิ่งอะไรนักหนา”สวี่หว่านหนิงตะคอกตัดบท “งั้นก็ไปแต่งกับแม่ฉันสิ”เฉินจื่อหาวโกรธจนมุมปากกระตุก สายตาแน่วแน่ดุดัน เขาคว้าหลังศีรษะของเธอ ดึงเข้ามาใกล้ “ผมสนใจคุณ นั่นเป็นบุญของคุณแล้ว ความอดทนผมมีจำกัด อย่าบังคับให้ผมใช้กำลัง ถึงตอนนั้น กลัวว่าคุณจะรับไม่ไหว”มือสกปรกของเขากุมท้ายทอ

วันถัดมาหลังจากจัดการงานเสร็จ สวี่หว่านหนิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาซิ่นฮุ่ย“ฮุ่ยฮุ่ย ตื่นหรือยัง?”
“ฟื้นแล้วล่ะ”
“เธอกับไป๋ซวี่เป็นยังไงบ้าง”
“คุยกันแล้ว เขายอมน่ะ งานแต่งเลยยังจัดตามกำหนด”
“ขอโทษนะฮุ่ยฮุ่ย ฉันมีคดีสำคัญมาก เดือนหน้าอาจต้องเดินทางต่างจังหวัด คงไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ไม่ได้ เธอจะโกรธฉันไหม”
“เพื่อนเจ้าสาวกับเพื่อนเจ้าบ่าวที่หน้าตาดีที่สุดสองคน บอกว่ามาไม่ได้พร้อมกัน พวกเธอนัดกันหรือไง?”
“หมายความว่ายังไง”“ฉือเย่าก็บอกว่ามีธุระ มาไม่ได้เหมือนกัน”บางที ฉือเย่าก็ไม่อยากเจอเธอเหมือนกันหัวใจของสวี่หว่านหนิงหนักอึ้งขึ้นมา……เมืองเซินเฉิงกว้างใหญ่ ผู้คนมากมาย ถ้าตั้งใจหลบกันจริง ๆ ก็แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะได้พบกันอีกเธอยุ่ง ฉือเย่าก็ยุ่งมากเหมือนกันพวกเขาเหมือนเส้นขนานสองเส้น ดูราวกับจะไม่มีวันตัดกันได้และสวี่หว่านหนิงเอง ก็จงใจหลบเลี่ยงเขาเหมือนกันมื้ออาหารที่ซิ่นฮุ่ยกับไป๋ซวี่ชวนนั้น เธอหาข้ออ้างปฏิเสธทั้งหมด แม้แต่เพื่อนนัด เธอก็ต้องถามให้แน่ชัดว่าใครไปบ้าง เพื่อตัดโอกาสที่จะได้เจอฉือเย่าอีกครั้งจนกระทั่งครึ่งเดือนต่อมาผู้อำนวยการหลัวถือ

ขึ้นมาถึงชั้นบน หยุดอยู่หน้าประตู
สวี่หว่านหนิงถึงกับนิ่งงันในขณะนั้น ฉือเย่ากำลังกดสแกนลายนิ้วมือเปิดประตูของห้องที่อยู่ตรงข้ามห้องของซูเยว่เยว่ที่แท้…พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันเสียง ‘ติ๊ด’ ดังขึ้น ประตูเพิ่งปลดล็อกได้ไม่ทันไร
ฝั่งซูเยว่เยว่ก็มีเสียงวิ่งเร่งรีบ ก่อนจะดึงประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว“พี่เย่า คุณ…” ซูเยว่เยว่าวิ่งออกมาด้วยสีหน้าดีใจ แต่ยังพูดไม่ทันจบ พอเห็นสวี่หว่านหนิง สีหน้าก็ชะงัก รอยยิ้มแข็งค้าง ก่อนจะหม่นลงในทันทีเมื่อเห็นว่าทั้งสองเปียกปอนตั้งแต่หัวจรดเท้า
ซูเยว่เยว่ก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง พลางฝืนยิ้มอย่างอึดอัด “สวี่หว่านหนิง เธอยังไม่กลับอีกเหรอ”“ข้างนอกมีพายุไต้ฝุ่น ฝนตกหนัก” สวี่หว่านหนิงตอบเรียบ ๆก่อนหน้านี้อยู่ในบ้านของซูเยว่เยว่ หน้าต่างถูกปิด ม่านก็ปิด เลยไม่ทันสังเกตสภาพอากาศด้านนอกฉือเย่าไม่สนใจซูเยว่เยว่ พลางยกมือเปิดประตูห้องของตัวเองซูเยว่เยว่ร้อนใจ เลยรีบพูดขึ้น “พี่เย่า ให้สวี่หว่านหนิงไปพักที่ฝั่งฉันดีกว่านะ ฉันเป็นผู้หญิง มีเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยน ไปฝั่งฉันจะเหมาะกว่านะ”สวี่หว่านหนิงคิดว่าซูเยว่เยว่พูดมีเหตุผล
“งั้นก็รบกวนด้

หลังจากสวี่หว่านหนิงกินมื้อเย็นเสร็จ เธอเก็บกวาดโต๊ะอาหารและล้างชามตะเกียบจนสะอาดเรียบร้อยออกจากครัวมา สายตาของเธอก็เผลอไปหยุดอยู่ที่ฉือเย่าโดยไม่รู้ตัวเขาเปลี่ยนท่านั่งเป็นแบบสบาย ๆ เอนตัวพิงโซฟา ใช้มือข้างหนึ่งค้ำศีรษะ ดวงตายังคงจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์อย่างไม่วอกแวกสวี่หว่านหนิงอดสงสัยไม่ได้ว่าเขากำลังดูอะไร ถึงได้ตั้งใจขนาดนั้นตอนที่เธอเดินผ่านหน้าโซฟา เขาแทบไม่แม้แต่จะกะพริบตาพูดกันตามตรง ฉือเย่านับว่ามีมารยาทและการอบรมดีมากแล้ว วันพายุไต้ฝุ่นแบบนี้ยังยอมให้เธอค้างคืน แถมทำอาหารให้กินอีกถ้าเป็นคนอื่น เจอแฟนเก่าอย่างเธอ ต่อให้เห็นเธอห้อยอยู่ปากเหว ก็คงเอาหินก้อนใหญ่มาถ่วงให้ร่วงลงไปเร็วกว่าเดิมแล้วเธอไม่อยากรบกวนความสงบของเขา สวี่หว่านหนิงจึงเดินกลับไปที่ห้องแต่เมื่อมือเพิ่งจะจับลูกบิด เธอก็นึกขึ้นได้ว่ากลางคืนอาจกระหายน้ำก่อนหน้านี้ที่บอกว่ามีน้ำติดตัว ก็แค่พูดเพื่อให้ซูเยว่เยว่หยุดพูดมากเท่านั้นเธอลังเลเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองฉือเย่าการหันตัวกะทันหัน ทำให้สายตาของเธอปะทะเข้ากับแววตาร้อนแรงของเขาโดยไม่ทันตั้งตัวเพียงเสี้ยววินาที ฉือเย่าก็เบือนสายตาหนีก่อนจะ