All Chapters of ความทรงจำสีจางกับศาสตราจารย์ที่รัก 18++: Chapter 11 - Chapter 20

ในเวลานี้ใบหน้าและแววตาของเขมมิกาแฝงไปด้วยร่องรอยของความหมองหม่น ความรักของเธอกับปรเมศได้สิ้นสุดลงแล้ว หญิงสาวยอมจำนนต่อโชคชะตา แต่ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงคิดทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง “เลวมาก! ขนาดยมบาลยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเขียนบัญชีหนังหมาให้กับเขายังไงดี เพราะความผิดที่มีมันมากเกินกว่านรกจะรับได้” เวลานี้เนเน่เริ่มเดือดอยากบุกไปด่าปรเมศถึงบ้านให้หายโง่สักที เธอไม่เข้าใจทำไมเขมมิกาต้องทนอยู่กับคนที่ทำร้ายจิตใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ความรักมันบังตาเขมมิกาถึงเพียงนี้เชียวเหรอ “เขมเหนื่อยแล้วเนเน่ ในเมื่อเขายอมปล่อยเขมออกมาจากบ้านศิระเมฆา นั่นก็แสดงว่าชีวิตคู่ของเขมกับเขาสิ้นสุดลงแล้ว” “โอเค ฉันเคารพการตัดสินใจของแก แต่เด็กในท้องของแกคือลูกของเขาทั้งคนเลยนะเขม เขาเสียสติไปแล้วรึไง ถึงบอกให้แกเอาเด็กออก!” “ฉันจะบอกลูกไปว่าพ่อของเขาได้ตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองแล้ว” “ดี! ในเมื่อเขาไม่ต

ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ปรเมศเดียวดาย เขาถูกญานินตามติดชีวิตราวกับเจ้ากรรมนายเวร เพราะบิดาของหล่อนถือหุ้นอยู่ในมหาวิทยาลัยถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ จึงทำให้ศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศ ศิระเมฆาไม่สามารถสลัดหล่อนออกไปจากมหาวิทยาลัยได้ “งานเลี้ยงคืนนี้ผมรบกวนศาสตราจารย์ดูแลลูกสาวของผมด้วยนะครับ” ตอนนี้ด็อกเตอร์ปรเมศได้รับตำแหน่งศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญมีความชำนาญทางด้านวิชาการสูงสุดของมหาวิทยาลัย ทุกคนมักจะเรียกคำนำหน้าเขาว่าศาสตราจารย์จนติดปาก “ครับท่าน” เขารับปากอีกฝ่ายออกไปอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องรองอธิการบดีฐานินด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “พวกแกว่าไหม อาจารย์ญานินต้องเป็นแฟนกับศาสตราจารย์ปรเมศแน่เลย” นักศึกษาสาวเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเสียดาย เพราะข่าวลือนี้ท่าทางจะเป็นเรื่องจริง “ตั้งแต่พวกเราเข้ามาเรียนที่นี่ จวนจะจบอยู่แล้วยังไม่เห็นผู้หญิงคนไหนได้อยู่ข้างกายศาสตราจารย์ หรือพวกเขาสองคนไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์”

หลายวันผ่านไป ศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศแทบทนไม่ไหวหลังจากญานินย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา ข้าวของอดีตภรรยาถูกย้ายมาเก็บไว้ห้องรับแขก เขากำชับให้ป้าพิกุลเก็บทุกอย่างไว้อย่างดี เพราะอยากเก็บทุกอย่างที่เป็นรักแรกของเขาเอาไว้ดังเดิม ถ้าบิดาของญานินไม่เอาชีวิตของเขมมิกากับลูกสาวของเธอมาขู่ เขาไม่มีทางปล่อยให้หล่อนได้เดินเฉิดฉายอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันอย่างแน่นอน เขารอให้ได้หลักฐานก่อน หลังจากนั้นจะรีบจัดการกับรองอธิการฐานินทันที “พวกบ้า... กรี๊ด!!!” “เสียงเอะอะโวยวายแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว น่ารำคาญ!” น้ำเสียงของปรเมศบ่งบอกถึงความอดทนที่มีขีดจำกัด “สงสัยอาจารย์ญานินคงไม่พอใจชุดที่เด็กรับใช้เตรียมไว้ให้ค่ะ” ป้าพิกุลถึงกับส่ายศีรษะไปมา กว่าหล่อนจะย้ายออกไปความดันคงขึ้นสูงปรี๊ดอย่างแน่นอน

ในเวลานี้ที่บ้านของรองอธิการบดีฐานิน เริ่มร้อนระอุขึ้นหลังจากญานินทราบเรื่องที่เขมมิกาได้ย้ายมาเป็นอาจารย์สอนพิเศษในมหาวิทยาลัยเกษมเมฆา “ญาไม่ยอมนะคะพ่อ นางนั่นจะกลับมาแย่งศาสตราจารย์ปรเมศไปจากญาไม่ได้เด็ดขาด” “ใจเย็น ๆ สิลูก” “จะให้ญาใจเย็นยังไงไหวล่ะคะ” “ด็อกเตอร์เขมมิกาเคยแต่งงานมาแล้ว เธอมีลูกกับผู้ชายอื่น ยังไงศาสตราจารย์ปรเมศคงไม่ไปคว้าเอาแม่ม่ายลูกติดมาเป็นคู่ชีวิตอย่างแน่นอน” รองอธิการบดีผู้รักลูกสาวยิ่งกว่าไข่ในหิน พยายามหาข้อบกพร่องของเขมมิกา เพื่อให้ญานินดูเหนือกว่าอีกฝ่ายทุกประการ “เด็กคนนั้นเป็นลูกของใครคะ คงไม่ใช่ลูกของศาสตราจารย์ปรเมศหรอกนะ” “พ่อให้คนไปสืบมาแล้ว เด็กคนนั้นเป็นลูกของผู้ชายอีกคนชื่อว่ามาลิค” “คุณพ่อแน่ใจนะคะว่าข้อมูลไม่ผิดพลาด” “แน่ใจสิ หนูอยากไปชอป

หลายวันผ่านไป เขมมิกาเริ่มแปลกใจ เมื่อเห็นมิราแอบพาแมวเข้าไปเดินเล่นในบ้านหลังติดกัน ที่สำคัญเธอไม่เคยเห็นเจ้าของบ้านหลังนั้น โผล่หน้ามาทักทายเลยด้วยซ้ำ ทว่ามิรากลับพูดถึงเขาราวกับสนิทสนมกันมาเป็นแรมปี จนเธออยากเห็นหน้าคุณลุงที่ลูกสาวกำลังพูดถึง “คุณลุงหายไปไหนคะ มิราแอบแม่มาที่นี่ แต่ก็ไม่เจอคุณลุงเลยค่ะ” “พอดีลุงงานยุ่งน่ะ ว่าแต่หนูได้อะไรมาเยอะจัง” “นี่ค่ะ ทุเรียนทอดเมล็ดทานตะวันแล้วก็เม็ดมะม่วงหิมพานต์ค่ะ” “หนูเอามาฝากลุงเหรอ” “ใช่ค่ะ” “ขอบใจนะ แต่มันเยอะเกินไปลุงขอแค่สองอย่างนี่ก็พอ” ปรเมศฉีกยิ้มกว้างให้มิราจนเห็นไรฟัน “ถ้าลุงไม่เอามิราก็คงต้องทิ้งค่ะ” “ทำไมล่ะ... หนูเก็บไว้กินเองก็ได้นี่นา ทำไมโกรธฉันเหรอ” “ไม่ค่ะ มิราไม่ได้โกรธคุณลุง แต่มิราแพ้เม็ดมะม่วงหิมพานต์ค่ะกินไม่ได้”