นักเขียน ละมุน ละไม ให้สัมภาษณ์เรื่องแรงบันดาลใจอะไรบ้าง?

ฉันอยากเห็นเวอร์ชันทีวีของ 'ยอดสถาปนิกผู้พิทักษ์อาณาจักร' มากกว่าที่เคยคิดไว้ มันเป็นงานเขียนที่ชวนให้จินตนาการถึงฉากสถาปัตยกรรมยิ่งใหญ่ การเมืองในราชสำนัก และการต่อสู้ที่มีมิติด้านกลยุทธ์ ซึ่งถ้าดัดแปลงดี ๆ จะกลายเป็นซีรีส์ที่จับใจคนดูได้ง่าย มุมมองส่วนตัวคือต้องยอมรับว่า ณ ตอนนี้ยังไม่มีข่าวการดัดแปลงอย่างเป็นทางการออกมาจากสำนักพิมพ์หรือสตูดิโอใหญ่ใด ๆ แต่แฟน ๆ ในชุมชนทำงานกันอย่างคึกคัก—มีแฟนอาร์ต, ฟิคสั้น ๆ และบางครั้งก็มีสคริปต์แฟนเมดที่ลองจินตนาการซีนนั้นฉากนี้ การขาดการดัดแปลงอย่างเป็นทางการอาจมาจากปัจจัยหลายด้าน เช่น ขอบเขตผลงานที่ต้องลงทุนสูง การจัดสรรงบประมาณสำหรับฉากสถาปัตยกรรม และความเสี่ยงด้านการย่อโลกกว้างให้เข้ากับความยาวซีซัน มุมมองเชิงสร้างสรรค์ ฉันคิดว่าแนวทางที่เหมาะคือทำเป็นซีรีส์คนแสดงตอนยาว (หรือมินิซีรีส์) มากกว่าสตูดิโออนิเมะ เพราะโทนและรายละเอียดเรื่องการออกแบบอาจทำให้ผู้ชมเชื่อมโยงได้ง่ายกว่า แต่ถ้าทีมงานอนิเมะจับโทนสีและการออกแบบฉากได้อย่างปราณีต ผลงานแบบอนิเมะก็มีศักยภาพเช่นกัน ทั้งหมดนี้ทำให้ใจยังคงลุ้นว่าเมื่อไหร่เรื่องนี้จะถูกหยิบมาทำอย่างจริงจัง — และถ้าวันนั้นมาถึง รับรองว่าจะตามเก็บทุกรายละเอียดอย่างตื่นเต้น

ความคาดหวังมันคืบคลานทุกครั้งที่เห็นข้อความเก่าๆ ในฟีดแฟนคลับ ผมติดตามเรื่องราวของ 'ฟ้าสาง' มานาน และถ้าหมายถึงงานที่เป็นที่รู้จักกันในชื่อ 'Akatsuki no Yona' ตรงนี้ต้องบอกว่าไม่มีประกาศภาคต่อแบบเป็นทางการจนถึงช่วงกลางปี 2024 เสมือนว่าทุกอย่างยังคงเงียบอยู่ แต่ไม่ได้แปลว่าไม่มีข่าวลือเลย—มักมีคนปล่อยภาพเบื้องหลังจากงานอีเวนท์หรือบทสัมภาษณ์ของนักพากย์ที่พูดถึงความอยากทำต่อ ซึ่งแฟนๆ ก็จับมาเป็นสัญญาณกันไปเอง มุมมองส่วนตัว ผมคิดว่าหนทางยังเปิดอยู่เพราะมีมูลเนื้อหาในมังงะพอสมควร แต่ปัจจัยเช่นตารางสตูดิโอ ความร่วมมือสำนักพิมพ์ และความคุ้มค่าทางธุรกิจคืออุปสรรคหลัก ฉะนั้นแค่รอประกาศจากทางผู้สร้างหรือเผยแพร่ที่เชื่อถือได้จะชัดเจนที่สุด ท้ายที่สุดผมยังคงอยากเห็นฉากใหม่ๆ ของตัวละครเก่าๆ อยู่เสมอ และจะตามข่าวอย่างใจจดใจจ่อต่อไป

เคยสังเกตไหมว่าพอเพลงเริ่มขึ้นแล้วบางฉากก็ได้ความรู้สึกเหมือนมีใครยืนเงียบๆ ข้างๆตัวละคร—นั่นแหละคือเคล็ดลับแรกที่ผมชอบสังเกต: โทนและโทนสีของซาวด์แทร็กบอกนิสัยและเจตนาของ 'เทวดาประจําตัว' ได้มากกว่าบทพูดหลายครั้ง เพลงที่เชื่อมกับเทวดามักจะมีธีมซ้ำ (leitmotif) แบบที่ฟังแล้วจำได้ทันที แม้จะปรับเปลี่ยนเมโลดี้เมื่อสถานการณ์เปลี่ยน แต่จะมีองค์ประกอบเสียงเด่น เช่น เบลล์แผ่วๆ ฮาร์พ หรือคอรัสเวชพจน์ ซึ่งเป็นเครื่องหมายบอกตัวตนของเทวดา นอกจากนี้การใช้สเกลหรือโหมดพิเศษก็ทำให้รู้สึกถึงความต่าง เช่น โหมดลิเดียที่ให้ความรู้สึกล่องลอย ส่วนโหมดไมเนอร์ที่ถูกสลับด้วยฮาร์โมนีบางอย่างอาจบอกถึงเทวดาที่มีด้านซับซ้อนหรือขัดแย้งภายใน อีกจุดที่ผมมักโฟกัสคือพื้นที่ว่างของเสียง (silence & reverb tail) และการจัดมิกซ์ ถ้าเสียงเทวดาถูกผสมไว้เบาๆ อยู่ด้านหลังของสกอร์หรือมีรีเวิร์บกว้างๆ คลุม นั่นมักสื่อถึงการปรากฏตัวที่ละเอียดอ่อนหรือเป็นเงาเฝ้ามอง ในทางตรงกันข้าม ถ้าธีมเทวดาดังกระแทกและใช้เครื่องเป่าหรือคอรัสหนักๆ นั่นอาจหมายถึงการเปิดเผยตัวตนเต็มรูปแบบหรือการแทรกแซงที่รุนแรง ฉันยังจำครั้งแรกที่สังเกตดีเทลนี้ได้จากเพลงใน 'Angel Beats' แล้วก็รู้สึกเลยว่าทีมคุมดนตรีเล่าเรื่องผ่านโทนเสียงได้เฉียบขาด สรุปการสังเกตแบบปฏิบัติ: ฟังหา leitmotif, สังเกตเครื่องดนตรีที่ซ้ำบ่อย, จับคีย์/โหมด, ดูการใช้ silence กับ reverb, และเปรียบเทียบธีมเทวดากับธีมตัวเอก—พอจับชิ้นส่วนพวกนี้ได้ ภาพรวมของตัวละครจะชัดขึ้นมาก เหมือนเปิดแผนที่ที่มีเส้นทางซ่อนอยู่ และสำหรับฉันแล้วการฟังซาวด์แทร็กในบริบทนี้ทำให้ฉากที่เคยดูธรรมดากลายเป็นเลเยอร์ของความหมายที่น่าตื่นเต้นทุกครั้ง

บอกเลยว่าช่วงปี 2023 มีผลงานแฟนตาซีที่ทำให้ใจพองโตหลายเรื่อง แต่ถ้าต้องเสนอเรื่องแรกผมคงเลือก 'The Witcher' ซีซัน 3 ที่กลับมาพร้อมโทนเข้มข้นขึ้นและการขับเคลื่อนตัวละครที่หนักแน่นขึ้น ฉันชอบวิธีที่เรื่องราวขยายโลกและความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครมากกว่าแอ็กชันล้วน ๆ ซีซันนี้ให้ความสำคัญกับผลกระทบทางอารมณ์ของการต่อสู้และการตัดสินใจ เช่น ความไม่แน่นอนของชะตากรรมระหว่าง Geralt กับ Ciri ที่ทำให้ฉากบางฉากมีความหม่นแต่ทรงพลัง มอนสเตอร์ที่ยังคงถูกออกแบบมาให้รู้สึกแปลกและอันตราย แสงเงา การถ่ายภาพ และคอสตูมช่วยสร้างบรรยากาศยุคกลางแฟนตาซีได้อย่างจับต้องได้ ประเด็นที่ทำให้ผมติดใจเป็นพิเศษคือการบาลานซ์ระหว่างตลกร้ายกับความเศร้า นี่ไม่ใช่แฟนตาซีแบบสดใส แต่เป็นนิทานสำหรับผู้ใหญ่ที่มีทั้งความโหดและความละมุนในเวลาเดียวกัน ถ้าชอบฉากการเมือง การต่อสู้และปมชะตากรรมของตัวละคร 'The Witcher' ซีซัน 3 ให้ความคุ้มค่าด้วยบทที่ไม่ปล่อยให้หลายจุดเป็นแค่ฉากโชว์พลัง จบแล้วยังนั่งคิดต่อได้อีกนาน

มีความคิดหนึ่งที่วนเวียนในหัวฉันเมื่อลองคิดถึงตอนจบของ 'ยอดหญิงลิขิตสวรรค์' และมันเชื่อมโยงกับแนวคิดเรื่องการตายปลอมและการหลีกหนีจากชะตากรรมมากกว่าการสิ้นสุดจริงจัง ฉากที่ตัวเอกยืนอยู่บนสะพานแล้วสลับตัวกับคนใช้เป็นจุดศูนย์กลางของทฤษฎีนี้: คนดูบางคนให้ความเห็นว่าการหายไปเป็นการปลอมแปลงเพื่อหลุดจากการถูกตามล่าและเริ่มชีวิตใหม่ในที่ไกลๆ ฉันเห็นด้วยว่าพฤติกรรมและสิ่งของที่ทิ้งไว้มีรายละเอียดที่ดูตั้งใจออกแบบเหมือนคนที่เตรียมการล่วงหน้ามาแล้ว การตีความแบบนี้เน้นไปที่อิสรภาพส่วนบุคคลและการเลือกเปลี่ยนชะตา ไม่ใช่แค่บทละครเพื่อสะเทือนใจ ท้ายที่สุดมุมมองนี้สะท้อนถึงความปรารถนาของผู้อ่านที่จะให้ฮีโร่มีอนาคตที่ไม่ถูกผูกมัดด้วยพล็อตใหญ่ และทำให้ฉากสุดท้ายน่าจดจำเพราะมันเปิดประตูให้แฟนๆ จินตนาการต่อได้เรื่อยๆ

ในความรู้สึกของคนฟังเพลงทั่วไป ชื่อเพลงอย่าง 'กีดกัน' มักจะไม่ชัดเจนทันทีเพราะมีหลายเวอร์ชันและหลายคนเคยเอาชื่อนี้ไปใช้ในงานต่าง ๆ ฉันเคยเจอความสับสนแบบนี้กับเพลงที่ชื่อใกล้เคียงกันหลายครั้ง — บางครั้งเป็นเพลงอินดี้ที่เผยแพร่บนโซเชียล มีเดีย บางครั้งเป็นเพลงประกอบละครหรือมิวสิควิดีโอของศิลปินที่มีชื่อเสียง การจะบอกว่าใครร้องและใครแต่งถ้าไม่มีบริบทเพิ่มเติมจึงยาก เพราะชื่อเพลงเดียวกันอาจมีเจ้าของผลงานต่างกันได้ ในฐานะแฟนเพลงที่ชอบฟังละเอียดก็เลยมักดูเครดิตทุกครั้ง — รายชื่อผู้ร้องมักจะปรากฏชัดในหน้ารายละเอียดของมิวสิควิดีโอหรือบนหน้าผลงานในแพลตฟอร์มฟังเพลง ขณะที่ชื่อผู้แต่งมักถูกแสดงเป็นเครดิตแยก (คำร้อง/ทำนอง/เรียบเรียง) นี่ช่วยให้แยกได้ว่าบทเพลงนั้นเป็นของศิลปินคนใดหรือเป็นผลงานของนักแต่งเพลงอิสระที่ให้ศิลปินอื่นร้อง ฉันมักจะจำความแตกต่างระหว่างเวอร์ชันต้นฉบับกับงานคัฟเวอร์ได้จากลายเซ็นดนตรีและสไตล์การร้องของคนร้อง แม้ชื่อเหมือนกันก็มีชีวิตต่างกันได้มาก สรุปคือ ถ้าพูดถึง 'กีดกัน' โดยไม่มีข้อมูลว่าเป็นเวอร์ชันไหน ฉันไม่สามารถชี้ชื่อเดียวที่แน่นอนได้ แต่ยินดีที่จะอธิบายสัญญาณที่ช่วยบอกได้ว่าควรมองหาความเป็นต้นฉบับตรงไหนมากกว่านะ

เริ่มจากเล่มที่ช่วยฝึกมองสังคมเป็นภาพรวมก่อนจะดีมาก เพราะสังคมวิทยาไม่ใช่แค่คำจำกัดความแต่เป็นวิธีคิด พอเปิด 'Sociology' ของ Anthony Giddens แล้วเราจะได้กรอบใหญ่ ๆ ที่ครอบคลุมทั้งทฤษฎี แนวคิดหลัก และตัวอย่างเชิงประจักษ์ ทำให้เห็นว่าแต่ละแนวคิดเชื่อมโยงกับชีวิตประจำวันยังไง ถ้าต้องเลือกเล่มเดียวที่เปลี่ยนมุมมองจริง ๆ แนะนำให้ควบคู่กับ 'The Sociological Imagination' ของ C. Wright Mills เพราะเล่มนี้สอนให้มองปัญหาส่วนบุคคลเชื่อมกับปัญหาสาธารณะ เราชอบตรงที่มันกระตุ้นให้ตั้งคำถามแบบไม่ยึดติดกับคำตอบสำเร็จรูป นักศึกษาปีหนึ่งอ่านสองเล่มนี้แล้วจะเริ่มจับจุดว่าเรื่องเล็ก ๆ รอบตัวสามารถขยายเป็นหัวข้อการศึกษาได้ และยังช่วยเตรียมตัวสำหรับการอ่านบทความวิชาการต่อไปด้วย นี่คือฐานที่มั่นคงก่อนจะลงลึกกับทฤษฎีหรือวิธีวิจัยอื่น ๆ

เราอยากเริ่มจากสตูดิโอที่ทำให้คนไทยหลายคนอ้าปากค้างตอนดูครั้งแรก นั่นคือ 'Light Chaser Animation Studios' งานภาพของพวกเขาในภาพยนตร์อย่าง 'White Snake' เก็บรายละเอียดแสง เงา และพื้นผิวได้ละเอียดระดับภาพยนตร์ตะวันตก แต่ยังมีรสชาติของจีนในเรื่องการจัดองค์ประกอบภาพและการใช้สีที่อบอุ่น โดยส่วนตัวมองว่า Light Chaser พยายามผสานเทคนิค CG กับการวาดแบบดั้งเดิม ทำให้ความรู้สึกเวลาเห็นฉากธรรมชาติหรือฉากต่อสู้คล้ายกับการได้ดูแอนิเมชันญี่ปุ่นคุณภาพสูง แต่ต่างกันตรงโทนและการตีความมูดอารมณ์ของเรื่อง ซึ่งแปลกตาและน่าสนใจมาก ตอนดูครั้งแรกรู้สึกว่าไม่ใช่แค่ 'พยายามจะเหมือนญี่ปุ่น' แต่เป็นการตั้งมาตรฐานภาพในแบบของตัวเอง และสำหรับคนที่ชอบกราฟิกละเอียด ๆ งานของ Light Chaser ถือว่าน่าติดตามต่อไป