ผู้เล่น Dmc: Devil May Cry 5 ควรฝึกท่าใดเพื่อได้ SSS Rank?

ฉากเปิดของ 'นาค 5' ทิ้งความเงียบที่ทำให้ฉันอยากจับตาดูตัวละครทุกคนทันที การเล่าเรื่องของหนังเน้นไปที่กลุ่มตัวละครหลักที่มีไดนามิกชัดเจน: หัวหน้ากลุ่มที่ดูเคร่งขรึมแต่ปกป้องเพื่อน ๆ, เพื่อนร่วมห้องผู้เป็นมิตรและทำหน้าที่เบรกอารมณ์, คนที่เก็บความลับจนกลายเป็นจุดพลิกผันของเรื่อง, หญิงสาวที่ผูกพันกับอดีตลึกลับ และผู้เฒ่าหรือพระที่เป็นเสาหลักฝ่ายจิตวิญญาณ ฉันชอบการที่แต่ละบทถูกตัดต่อให้เห็นมุมมองภายในของตัวละครเพียงพอที่จะเข้าใจแรงจูงใจโดยไม่ต้องพากย์อธิบาย การแสดงของนักแสดงหลักใน 'นาค 5' ทำให้บทแต่ละตัวไม่เป็นแค่สัญลักษณ์: คนที่รับบทหัวหน้ากลุ่มมีวิธีส่งสายตาและพื้นที่เงียบให้คนดูตีความ ขณะที่คนที่เป็นคอยระบายอารมณ์ใช้จังหวะตลกเบา ๆ ลดความตึงเครียดได้ดี การโต้ตอบระหว่างตัวละครสำคัญ ๆ ช่วยยกระดับฉากผีให้มีน้ำหนักทางอารมณ์มากขึ้นกว่าการหวังพึ่งลูกเล่นหลอกคนดูเพียงอย่างเดียว สรุปคือฉันรู้สึกว่าทีมนักแสดงจับจังหวะของหนังได้แน่นและร่วมสร้างบรรยากาศได้อย่างมีรสนิยม

เสียงเปียโนลอยขึ้นมาในซีนเปิดของตอนห้าแล้วฉากทั้งฉากก็เปลี่ยนโทนทันที; เสียงมันไม่หวือหวาแต่คล้ายกับการวางบาดแผลบนผืนผ้า ทำให้ทุกการกระทำในฉากถูกชั่งน้ำหนักใหม่ ฉันรู้สึกได้ถึงการใช้ธีมเดิมที่ถูกลดทอนลง — เมโลดี้หลักยังอยู่แต่ถูกบีบให้เรียบง่ายกว่าเดิม ทำให้คนฟังต้องให้ความสนใจกับเนื้อหาทางอารมณ์มากขึ้น การลดปริมาณเครื่องดนตรีและคงไว้แค่เปียโนกับเชลโลในบางช่วง สร้างความเปราะบางที่เข้ากับเรื่องราวของตอนนี้ได้ดี จังหวะที่ค่อยๆ ชะลอเมื่อมาถึงมู้ดสำคัญ และการเว้นวรรคของเสียงจนเกิดความเงียบ ทำให้ความรู้สึกอึดอัดและการรอคอยชัดเจนกว่าเดิม เหมือนฉากใน 'Your Name' ที่ใช้ซาวด์อย่างประหยัดเพื่อให้สายตารับรู้เรื่องราวมากกว่าการพยายามผลักอารมณ์ด้วยเพลงตลอดเวลา — นี่เป็นงานสไตล์ที่ชอบมาก มันไม่จำเป็นต้องสั่งว่าควรรู้สึกอย่างไร แต่ชวนให้คนดูเติมช่องว่างด้วยอารมณ์ของตัวเอง

ฉากย้อนกลับสั้นๆ ใน 'การุณยฆาต' เอพิโสด 5 ทำให้ความคิดของผมวิ่งไปไกลกว่าพล็อตตรงๆ — แฟนๆ หลายคนตั้งทฤษฎีว่าเหตุการณ์ที่ดูเหมือนการตัดสินใจส่วนตัวจริงๆ เป็นการจัดฉากเพื่อปกป้องเครือข่ายใหญ่บางอย่าง ทฤษฎีนี้ชี้ว่าการุณยฆาตไม่ได้ถูกกระทำโดยแค่ตัวละครเดียว แต่มีคนเบื้องหลังคอยผลักดัน เหมือนเงามืดที่เราเห็นในงานอย่าง 'Death Note' ที่แรงจูงใจของผู้เล่นคนอื่นค่อยๆ เผยออกมา ผมชอบมุมนี้เพราะมันเพิ่มเลเยอร์ของการทรยศและจริยธรรม: ใครสมควรตัดสินชีวิตใคร และเมื่อองค์กรเข้ามาเกี่ยวข้อง ความจริงจะเลือนรางขึ้นเท่านั้น การตีความแบบนี้ยังเปิดช่องให้ดูฉากเล็กๆ อย่างการสื่อสารที่ขาดหายหรือรอยแผลที่ถูกปกปิดเป็นหลักฐานมากกว่าความบังเอิญ ซึ่งทำให้ผมเริ่มมองทุกบทสนทนาใหม่และคาดเดาว่าใครเป็นมิตรจริง ใครกำลังหลอกเรา อยากเห็นเอพิโสดถัดไปที่ให้เบาะแสเพิ่มเติมเกี่ยวกับกลุ่มเบื้องหลัง หวังว่าผู้สร้างจะไม่ทิ้งเงื่อนงำไว้โดยไม่เฉลย

พูดตรงๆ ว่าแดนเต้จาก 'Devil May Cry' เป็นตัวละครที่ทำให้ฉันหลงรักแนวเรื่องนี้ตั้งแต่แรกเห็น หน้าตาเขาเหมือนคนที่ผ่านโลกมามาก แต่ยังเล่นมุกได้ไม่หยุด ซึ่งสำหรับฉันมันเป็นเครื่องหมายของการเติบโตทางอารมณ์—การเอาฮาเป็นเกราะป้องกันความเจ็บปวด การได้เห็นเขายืนหยัดต่อสู้ทั้งกับปีศาจและความรับผิดชอบส่วนตัว ทำให้ภาพเขาไม่ใช่แค่ฮีโร่สายเท่ แต่เป็นคนที่รู้จักเลือกอะไรสักอย่างเพื่อคนรอบข้าง การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ อย่างความเป็นพี่ชายที่อ่อนโยนกว่าเดิมหรือการแสดงความใส่ใจแบบไม่แยบยล ทำให้ฉันเห็นการเติบโตที่เป็นธรรมชาติ ไม่ใช่แค่เก่งขึ้นอย่างเดียว แต่เป็นการจัดลำดับความสำคัญของชีวิตใหม่ ซึ่งฉันคิดว่านี่แหละคือพัฒนาการที่จับต้องได้และทำให้ตัวละครยังคงมีเสน่ห์ยืนยาว

เราอยากเล่ายังไงดีว่าความต่างหลัก ๆ ระหว่าง 'Devil May Cry' แบบอนิเมะกับเกมมันอยู่ที่การนำเสนอ มากกว่าจะเป็นเนื้อหาเดียวกันที่ย้ายจากสื่อหนึ่งไปอีกสื่อหนึ่งแบบเป๊ะ ๆ มุมมองแรกคือจังหวะและพลังของการเล่าเรื่อง ในเกมผู้เล่นคือหัวใจของประสบการณ์—การคอมโบ การควบคุมตัวละคร และความรู้สึกชัยชนะเมื่อชนะบอสฉากยาว ๆ นั้นสร้างความสัมพันธ์ที่แตกต่าง เพราะทุกการกระทำเป็นของเราเอง แอนิเมะกลับต้องย่อและตัดต่อ เพื่อให้เรื่องเดินไปได้ภายในเวลา 12 ตอน ดังนั้นฉากแอ็กชันถูกออกแบบเป็นฉากสั้น ๆ ที่เน้นช็อตสวยๆ และการเล่าเชิงภาพแทนการเล่นจริง มุมมองที่สองคือคาแรกเตอร์และโทนเสียง เกมมักให้ Dante เป็นตัวละครที่ทรงพลังและมีมุกตลกแทรก แต่ในฐานะผู้เล่นเรารับรู้จากการกระทำของเขาเป็นหลัก แอนิเมะเลือกจะสำรวจด้านอื่น ๆ ของตัวละคร ทำให้มีมุกที่ดูเป็นบทสนทนามากขึ้น และบางครั้งก็เพิ่มฉากที่ทำให้เขาดูเป็นคนธรรมดามากขึ้น ความต่อเนื่องทางเนื้อเรื่องในแอนิเมะจึงออกเป็นสปินออฟมากกว่าจะยึดตามแคนอนของเกม สุดท้ายคือการรับรู้ของแฟน เกมให้ประสบการณ์เชิงโต้ตอบและระบบที่ท้าทาย แอนิเมะให้ความรู้สึกแบบดูหนังหรือซีรีส์—สะดวกแต่เป็นการเสพมากกว่าการร่วมสร้าง ใครที่ชอบความเข้มข้นแบบการควบคุมจะรู้สึกชอบเกมมากกว่า แต่ถ้าอยากเห็นคัทซีนและภาพเคลื่อนไหวสวย ๆ แอนิเมะก็มีเสน่ห์เฉพาะตัวของมัน

ฉากเปิดกับท่วงทำนองเพลงร็อกผสมกอธิคทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในโลกของ 'Devil May Cry' ทันที — นี่ไม่ใช่แค่เกมแอ็กชัน แต่เป็นนิทานสั้น ๆ เกี่ยวกับลูกครึ่งปีศาจที่เดินทางมาเฟ้นหาเหตุผลให้ตัวเองได้ยืนอยู่ในโลกมนุษย์ ฉันเป็นคนชอบพูดถึงตัวละครก่อนพล็อต ดังนั้นต้องบอกว่า Dante ในภาคแรกถูกวางให้เป็นนักล่าปีศาจขี้เล่นแต่มีบาดแผลภายใน เขาเปิดร้านเล็ก ๆ ชื่อเดียวกับเกมแล้วรับงานล่าปีศาจจนกระทั่งวันหนึ่งหญิงลึกลับชื่อ Trish ปรากฏตัวพร้อมกับเบาะแสว่ามีอำนาจมืดยิ่งใหญ่กำลังคุกคามโลก เหตุการณ์พาเขาไปยังเกาะร้างซึ่งเต็มไปด้วยประตูมิติและศัตรูเหนือธรรมชาติ ไคลแมกซ์คือการพลิกบทที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่าง Dante กับ Trish ซับซ้อนขึ้น และการเผชิญหน้ากับเจ้านายใหญ่ที่ชื่อ Mundus ก็ย้ำให้เห็นธีมเรื่องการเลือกระหว่างเลือดกับหัวใจ ฉากจบเผยความกล้าของ Dante ที่ไม่ใช่แค่พละกำลัง แต่อยู่ที่การยืนหยัดเลือกปกป้องคนที่เขาเริ่มผูกพันไปแล้ว — นั่นแหละคือหัวใจของเรื่องที่ยังคงตราตรึงฉันอยู่

พอถึงฉากเปิดของ 'พันธนาการหัวใจ' ตอนที่ 5 ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว—แสงไฟสลัวกับเสียงลมหายใจทำให้บรรยากาศแน่นจนรู้สึกได้ ฉากแรกพาฉันกระโดดกลับไปยังอดีตของคาเอล ผ่านความทรงจำกระจัดกระจายที่แสดงด้วยภาพซ้อนและเพลงเบา ๆ เหตุการณ์สำคัญคือการค้นพบว่าพันธนาการไม่ได้เป็นแค่สายโยงทางเวทมนตร์ แต่เป็นเงื่อนไขที่ทำให้ความจำบางส่วนของอีกฝ่ายหลุดหาย นั่นคือจุดเปลี่ยน: ไอริสพยายามประคองคาเอลที่สั่นไหว ขณะที่ทั้งคู่ต้องตัดสินใจว่าจะเปิดเผยอดีตหรือปกป้องกันไว้ การเปิดเผยความทรงจำเกี่ยวกับ 'สร้อยหัวใจ' ทำให้เรารู้ว่ามีคนอีกกลุ่มกำลังตามหาชิ้นส่วนเดียวกัน การเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้พิทักษ์ที่โผล่มาในตอนกลางคือไฮไลท์ด้านแอ็กชัน เสียงกระแทก โลหะกระทบ และการใช้พันธนาการร่วมกันของไอริสกับคาเอลถูกถ่ายทอดช้า ๆ ให้เห็นความไม่เข้าขากันและความเข้าใจที่ค่อย ๆ เกิดขึ้น ตอนท้ายมีฉากเล็ก ๆ แต่แทงใจ—เมื่อคาเอลยอมแบ่งความเจ็บปวดเพื่อปกป้องไอริส ฉากนั้นเหมือนเดจาวูของนิยายโรแมนติก-แฟนตาซีที่ฉันชอบ แต่การตัดต่อกับเฟดทางภาพทำให้มันสดใหม่และเจ็บปวดมากกว่าที่คิด บทสรุปจบด้วยการตั้งคำถามใหญ่:พันธนาการนั้นเป็นพรหรือคำสาป และใครคือคนที่ได้กำไรจากความผูกพันนี้ ตอนที่ห้าจบด้วยภาพช็อตเดียวของสร้อยที่แสงสว่างลอดผ่าน ทำให้ฉันค้างคาและอยากรู้ต่อว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองจะทนแรงกระทบนี้ได้อย่างไร

บรรยากาศภาคสุดท้ายของ 'ดาบพิฆาตอสูร' มักจะทิ้งความรู้สึกหนักแน่นและคลื่นอารมณ์ไว้ให้ค่อย ๆ ย่อยหลังชมจบ การเตรียมตัวด้านอารมณ์สำคัญมากกว่าที่หลายคนคิด: อยากให้เตรียมเวลาแบบไม่มีอะไรมาเบรกอย่างน้อยสองชั่วโมงต่อเอพิโสด เพราะฉากต่อสู้ใหญ่ ๆ ในช่วง 'Infinity Castle' มักต่อเนื่องและมีช็อตที่เรียกน้ำตาได้ง่าย ฉันมักจะปิดโซเชียลก่อนดูครึ่งชั่วโมงเพื่อไม่ให้สปอยล์มาแทรก และวางผ้าเช็ดหน้ใกล้มือเผื่อจะต้องใช้ ด้านเทคนิคก็ไม่ควรมองข้ามเลย กล้องทีวีหรือหน้าจอควรปรับโหมดภาพให้คมขึ้น หูฟังที่มีกำลังเบสพอสมควรช่วยให้ซาวด์แทร็กของผู้ประพันธ์ดังขึ้น และถ้ามีสตรีมคุณภาพสูงหรือบลูเรย์จะเห็นเฟรมอนิเมชันที่ละเอียดขึ้นมาก — ฉันมักจะหยุดดูซ้ำช็อตโปรดเพื่อซึมซับรายละเอียดงานอนิเมเตอร์ และสุดท้าย เตรียมหัวใจให้พร้อมสำหรับธีมเรื่องการเสียสละและการเผชิญหน้าที่อาจทำให้คิดตามนานหลังดูจบ