เสียงเปียโนต่ำที่เปิดในเมนูของ '
resident evil 6' ทำให้บรรยากาศทั้งเกมถูกกดทับด้วยความไม่สบายตั้งแต่เสี้ยววินาทีแรกที่จางลงมา
เพลงชิ้นนี้ไม่ต้องใช้ธีมใหญ่โตหรือโซโลที่หวือหวา มันเริ่มจากโน้ตเดี่ยว ๆ แล้วค่อย ๆ เพิ่มชั้นเสียงเป็นพยางค์ของความหวาดกลัว — เสียงสังเคราะห์เบา ๆ ช่วยเติมช่องว่างระหว่างโน้ตให้รู้สึกว่าโลกของเกมกว้างและไม่แน่นอน เสียงประสานบางจังหวะดึงให้ความตึงเครียดกลายเป็นความคาดหวัง เกือบจะเหมือนการหายใจของเมืองที่รอวันระเบิด การเปลี่ยนจากเมโลดี้เรียบ ๆ ไปสู่การเพิ่มเครื่องสายและจังหวะหนัก ๆ สร้างความรู้สึกว่าทุกย่างก้าวในเกมมีโอกาสพังทลาย
ฉันมักจะหยุดเกมสักวินาทีก่อนกดเริ่มเมื่อเพลงนี้ดังขึ้น เพราะมันทำหน้าที่เป็นตัวตั้งเส้นเรื่องอารมณ์ได้ดี: เตือนว่าที่นี่ไม่ใช่แค่การยิงศัตรู แต่เป็นการเดินผ่านความหวาดกลัวหลากชั้น เมื่อเพลงเมนูหลักกลับมาในช่วงคัตซีนหรือการเปลี่ยนฉากเล็ก ๆ มันเชื่อมต่อเหตุการณ์ทั้งหมดให้รู้สึกเป็นโทนเดียว แม้ไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนธีมบรรเลง แต่การใช้พื้นที่ว่างและโทนต่ำทำให้ฉากเงียบ ๆ หรือฉากที่ต้องการการรอคอยเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างทรงพลัง — นี่จึงเป็นชิ้นที่คิดว่าเขียนบรรยากาศได้ดีที่สุดสำหรับเกมนี้