Foto Karma Akabane

Setelah Ayah meninggal, Ibu selalu membawa manusia-manusia kertas pulang. Kata Ibu, manusia-manusia kertas itu bisa membantunya melewati malam yang panjang dan sepi. Awalnya aku tidak mengerti. Namun, suatu hari aku melihat Ibu telanjang bulat di ranjang melalui celah pintu. Sepertinya aku mulai memahami sesuatu.

When my family went bankrupt, I was drugged and sent to the bed of my childhood sweetheart, Craig Kennedy. From that night, he brought women home every evening, tossing a divorce agreement in my face. "Beg me, and I won't leave you." He stood above me, watching as I humbled myself to dust, pleading to preserve our marriage. He even ordered me to kneel in his office and massage the feet of his secretary, Lucia Langston. On the day the Moore Group needed ten million to survive, she blocked all my desperate calls for help. I waited 24 hours, watching my family's legacy collapse and my parents take their lives. Craig, with Lucia at his side, entered the house and threw the signed divorce agreement at me again. "You wanted money to save your family, didn't you? Beg me, and as long as I don't divorce you, no one will touch them." But I signed it with calm despair. "Don't bother. We no longer need your help."

My sister pushes her daughter at a murderer so she can win the prize in a photography competition. After this, she even uses the incident and my name to extort the victim to pay an astronomical sum as compensation. The victim stabs me to death in a fit of rage. When my son, who is brought up by me, learns the truth, he doesn't seek justice for me. Instead, he scatters my ashes in the sea and says, "My mother told me that I would've been the happiest child in the world if not for you taking the wrong child home back then." When I open my eyes again, I'm taken back to when my daughter was five years old. I have a month until her death. This time, I'm going to protect my child to the best of my abilities. I won't bother about an ingrate anymore.

Karena anak dari wanita yang dia cintai terkurung di dalam mobil hingga dehirasi dan pingsan, dengan penuh amarah, ayah langsung mengikatku dan mengurungku di dalam bagasi mobil. Dengan wajah penuh kebencian, dia menatapku dengan tajam dan berkata, "Aku nggak punya anak sekejam kamu. Renungkan baik-baik kesalahanmu di sini." Aku memohon ampun dan mengakui kesalahan, hanya berharap ayah bisa melepaskanku. Namun, yang kudapatkan hanyalah perintah dinginnya. "Kecuali dia mati, nggak ada seorang pun yang boleh membebaskannya." Mobil itu terparkir di garasi. Tak peduli seberapa keras aku berteriak meminta tolong, tak seorang pun bisa mendengarnya. Tujuh hari kemudian, barulah dia teringat bahwa dirinya masih punya seorang putri. Ayah pun memutuskan untuk membebaskanku. Namun, dia tak tahu bahwa diriku sudah meninggal di dalam bagasi itu dan tak akan pernah bisa sadarkan diri lagi.

La meilleure amie d'enfance de mon mari a été diagnostiquée d'une maladie incurable. Pour qu'elle ne parte pas avec des regrets et puisse ressentir l'amour d'une famille, Gabriel Dumas, mon mari, lui a offert mon collier, puis a même cédé mon anniversaire pour le lui consacrer. Notre fils, en privé, l'appelait aussi « maman ». Il m'a dit un jour : « Élise, Violette est en train de mourir… laisse-lui un peu de place. » Chaque fois que j'espérais recevoir un peu plus de son attention, de son temps, mon fils, Théo Dumas, se précipitait pour défendre son père et Violette : « Maman, tu me dis toujours qu'il faut être généreux, non ? Violette va mourir… pourquoi tu lui en veux autant ? » Petit à petit, j'ai cessé de demander quoi que ce soit. Un soir, j'ai surpris une conversation entre mon fils et Gabriel, de retour de l'hôpital : « Violette est si douce et élégante ! Si seulement maman pouvait lui ressembler… » Gabriel a souri tendrement en ébouriffant les cheveux de notre fils : « Ta maman est peut-être un peu stricte, mais c'est pour ton bien. Si tu aimes vraiment Violette, que dirais-tu qu'elle devienne ta marraine ? » C'est à ce moment-là que j'ai compris : même l'enfant que j'ai mis au monde de toutes mes forces… ne m'aimait pas. J'ai baissé les yeux, refermé silencieusement la porte de la chambre, comme si rien ne s'était passé. Puisque tous deux semblent avoir tant de regrets, alors je vais m'effacer, en silence, pour les combler.

Aku adalah seorang fotografer khusus foto pribadi. Malam itu, sahabatku sejak masa kuliah memintaku untuk memotret dia dan istrinya dalam sebuah sesi foto pribadi. Awalnya, semuanya terasa normal, sampai dia mengajukan permintaan yang benar-benar aneh. "Wade, bisa nggak kamu penuhi permintaan istriku sekali ini saja?" Kalimat itu membuatku tertegun. Aku tidak tahu apakah dia serius atau hanya bercanda. Namun, sorot matanya menunjukkan bahwa dia bersungguh-sungguh. Cerita ini pun menjadi awal dari sesuatu yang tak terduga. Apakah permintaannya benar-benar sebatas profesionalisme fotografi atau ada maksud lain di baliknya?

FICTIONARY TALES: A collection of short stories. Welcome to fictionary tales all written by me which include topics such as KARMA, Love, Revenge, Trauma, Tragedy, Happy endings, Sad endings, Mystery, Adventure and so much more!!

Di hari ulang tahun pernikahan kami, aku membersihkan rumah dan menemukan sebuah album foto. Ternyata, setiap tahun di hari ini, suamiku selalu mengambil foto pernikahan bersama cinta sejatinya. Dari usia 40 hingga 60 tahun, dari rambut hitam hingga beruban, selama dua puluh tahun dia tidak pernah absen. Di balik setiap foto ada tulisan tangan suamiku: "Cinta abadi selamanya." Jika yang dia cintai bukan aku, aku tidak perlu lagi mencucikan bajunya, memasak untuknya, mengurus anak, hingga merawat cucu. Setengah hidupku telah kujalani dengan sia-sia, tetapi tidak ada kata terlambat untuk berubah sekarang.

Tiba-tiba dua hari lagi Nadira harus menikah dengan Anand, laki-laki yang sudah lama dijodohkan dengannya karena ibu Anand kritis. Tak pernah bertemu sebelumnya, Nadira meminta foto Anand pada Triana, sahabatnya yang kebetulan adik sepupu Anand. Dari sini kesalahpahaman terjadi, Nadira semakin tak sudi bertemu karena Anand di foto jelek, tua, dan hitam, sangat berbeda dengan Nadira yang cantik dan Mahasiswi pujaan banyak laki-laki di kampus. Dia tidak hadir bahkan di acara ijab kabul. Empat bulan berlalu, takdir mempertemukan keduanya. Anand langsung mengenalinya, berbeda dengan Nadira. Bagaimana kisah mereka selanjutnya?

Dalawang buwan ng mamatay ako, napagtanto ng mga magulang ko na nakalimutan nila akong iuwi mula sa lakad nila. Naiinis na sumimangot at sumigaw ang ama ko. “Dapat siyang maglakad mag-isa mismo. Kailangan ba niya talaga itong palakihin?” Ang kapatid ko, na mayabang, ay binuksan ang chat namin at nagpadala ng emoji, kasama ng message. [Mamatay ka na dyan. Sa ganitong paraan. Kami ni Scarlet ang maghahati sa pamana ni Lola.] Wala siyang natanggap na sagot. Habang malamig ang ekspresyon, nagsalita ang nanay ko, “Sabihin mo sa kanya na kapag nagpakita siya sa kaarawan ng lola niya sa tamang oras, hahayaan ko na ang pagtulak niya kay Scarlet sa tubig.” Hindi sila naniniwala na hindi ako nakaalis ng gubat. Matapos maghukay ng malalim, nakita nila sawakas ang mga buto ko.