Maugat Na Mata

"Aku mau memiliki tubuhmu, Ari. Berikan kenikmatan itu untukku." Ariana Crawford, terpaksa menerima pernikahan dengan Bastian Jackson karena tidak ingin dicemooh mantan pacar yang selingkuh dengan temannya sendiri. Masalahnya, Bastian adalah teman kecil, kakak angkat dan sekaligus musuh bebuyutannya. Belum lagi ditambah dengan rahasia kecil dan obsesi yang disimpan oleh sang suami, membuat Ariana makin tidak yakin pernikahan ini akan berhasil. Created: 07 June 2025

Berbakti kepada kedua orang tua adalah kewajiban bagi setiap anak. Namun tidak semua anak terlahir dari keluarga yang menyayangi mereka. Dibandingkan, diremehkan, dipermalukan, tidak dianggap, bahkan tak jarang, dianiaya. Adalah makanan pahit sehari-hari yang diterima para anak ini di rumah yang semestinya memberi kenyamanan dan kehangatan. Rasanya berat untuk berbakti jika mengingat perlakuan orang tua yang selalu memicu benci. Cerita ini mengisahkan tentang Nayara, seorang gadis tangguh yang berusaha keluar dari situasi terpuruk yang menimpa dirinya akibat sumpah serapah sang Ibu yang sakit hati oleh perilaku ayahnya.

Surya Yudha, Jenderal muda Kerajaan Nara Artha, pernah berdiri di puncak kejayaan. Namun, ketika kekuatannya tersegel, tahta dan wibawanya runtuh seketika. Ia terpaksa meninggalkan dunia yang pernah digenggamnya, berkelana demi menemukan Mengkudu Emas—satu-satunya tanaman legendaris yang diyakini mampu membangkitkan kembali tenaga dalamnya. Di tengah perjalanan yang penuh ujian, sebuah keajaiban pun menyapanya. Sumber energi baru mengalir deras dalam tubuhnya, mengubah Surya Yudha menjadi salah satu sosok terkuat di Tanah Majapura. Dan takdir memberinya lebih dari sekadar kekuatan—sebuah pusaka agung, Tombak Matahari, kini berada di tangannya, siap menuntun langkahnya menuju medan laga berikutnya.

Nakulong sa elevator sa loob ng kalahating oras ang kababata ng asawa ko. Sa galit niya, ipinasok niya ako sa loob ng isang maleta at ikinulong ako sa loob. “Doble ang pagbabayaran mo sa lahat ng pagdurusang pinagdaanan ni Grace.” Napilitang mamaluktot ang katawan ko. Nahirapan akong huminga. Umiyak ako habang humihingi ng tawad, pero ang napala ko lang ay ang malamig na tugon ng asawa ko. “Pagdaraanan mo ang buong parusang ‘to. Kapag natutunan mo na ang leksyon mo, magtatanda ka na.” Pagkatapos ay kinandado niya ang maleta sa aparador. Sumigaw ako sa desperasyon at nagpumiglas para makawala. Tumagos ang dugo ko sa maleta at bumaha ang sahig. Makalipas ang limang araw, naawa siya sa akin at nagpasyang wakasan ang parusa. “Hayaan mong maging babala sa’yo ang parusang ‘to. Sa pagkakataong ito, pakakawalan na kita.” Hindi niya alam na inaagnas na ang katawan ko sa loob ng maleta.

Habang brutal akong pinapaslang ng kriminal, ang dad ko, ang head ng Criminal Investigation Division, at ang mom ko, ang Chief Forensic Pathologist, ay nanonood sa laban ng kapatid kong si Lily Lambert. Bilang paghihiganti, ang kriminal, na dating nahuli ng dad ko, ay pinutol ang dila ko at ginamit ang phone ko upang tawagan siya. Isang bagay lang ang sinabi ng dad ko bago niya binaba ang tawag. “Anuman ang nangyayari, ang laban ni Lily ang pangunahing prayoridad ngayong araw!” Ngumisi ang kriminal, “Mukhang maling tao ang dinukot ko. Akala ko mas mahal nila ang tunay nilang anak!” Sa pinangyarihan ng krimen, nagulat ang mga magulang ko sa brutal na kalagayan ng bangkay at kinasuklaman nila ang kawalan ng awa ng killer. Subalit, hindi nila napagtanto na ang gula-gulanit na bangkay na iyon ay ang sarili nilang anak.

Bukankah akhir terbaik untuk matahari adalah terbenam, atau mungkin tenggelam??? Entahlah, keduanya sama-sama hilang ditelan gelap malam. Berkisah tentang Benci, Rindu, Dendam dan Cinta

Mereka bertemu lagi, lelaki shalih yang dicita-citakan oleh Bundanya agar bisa menjadi pendamping hidupnya. Namun harapan itu seolah sirna saat lelaki itu malah menyodorinya sebuah surat dari lelaki lain yang tak pernah ia duga. Surat lamaran dari Altair. "Aku ingin meminang anak Ibu untuk menjadi pendamping hidupku. Kuakui aku bukan Umar yang mampu menjaganya dengan keperkasaannya hingga syaitan pun merasa gentar terhadapnya. Aku bukan Lukman yang mampu membimbingnya dengan arif dan bijaksana, bukan Mush'ab bin Umair yang sanggup mengajarinya kezuhudan sempurna dengan meninggalkan segala kenikmatan yang ia punya... Bahkan aku juga bukan lelaki yang layak untuk mendampinginya saat bahagia dan setia menghiburnya di saat dukanya."

Sahabatku setiap bulan terbang ke berbagai penjuru negeri, dan setiap kali selalu duduk di kelas bisnis. Setiap kali pulang, wajahnya tampak berseri-seri, seolah bercahaya. Aku tersenyum dan menggoda, “Apa sih, di kelas bisnis itu ada yang istimewa, ya?” Dia menatapku dengan makna tersembunyi dan menjawab, “Tentu saja istimewa. Mahasiswa polos, bos besar yang dingin dan berkuasa, bule tampan... Apa pun yang bisa kamu bayangkan, tak ada yang belum pernah kucicipi.”

Ang ampon ng aking ama ay ikinulong lamang sa masikip na storage closet nang halos labinlimang minuto, ngunit tinalian niya ako at itinapon sa loob bilang parusa. Tinakpan pa niya ang ventilation gamit ang mga tuwalya. "Bilang nakatatandang kapatid ni Wendy, kung hindi mo siya kayang alagaan, marapat lamang na maranasan mo rin ang takot na naramdaman niya,” seryoso niyang sabi. Alam niyang may claustrophobia ako, ngunit ang aking mga desperadong pakiusap, ang aking matinding takot, ay sinagot lang ng malupit na sermon. "Magsilbi sana itong aral sayo para maging mabuting kapatid." Nang tuluyang lamunin ng kadiliman ang huling hibla ng liwanag, nakakaawa akong nagpumiglas. Isang linggo ang lumipas bago muling naalala ng aking ama na may anak pa siyang nakakulong at nagpasya siyang tapusin na ang aking parusa. "Sana'y naging magandang aral sa iyo ang isang linggong ito, Jennifer. Kung mangyayari pa ito muli, hindi ka na pwedeng manatili sa bahay na ito." Ngunit kailanman ay hindi niya malalaman na matagal ko nang nalanghap ang aking huling hininga sa nakakasulasok na silid na iyon. Sa kadiliman, unti-unti nang nabubulok ang aking katawan.

Dalawang buwan ng mamatay ako, napagtanto ng mga magulang ko na nakalimutan nila akong iuwi mula sa lakad nila. Naiinis na sumimangot at sumigaw ang ama ko. “Dapat siyang maglakad mag-isa mismo. Kailangan ba niya talaga itong palakihin?” Ang kapatid ko, na mayabang, ay binuksan ang chat namin at nagpadala ng emoji, kasama ng message. [Mamatay ka na dyan. Sa ganitong paraan. Kami ni Scarlet ang maghahati sa pamana ni Lola.] Wala siyang natanggap na sagot. Habang malamig ang ekspresyon, nagsalita ang nanay ko, “Sabihin mo sa kanya na kapag nagpakita siya sa kaarawan ng lola niya sa tamang oras, hahayaan ko na ang pagtulak niya kay Scarlet sa tubig.” Hindi sila naniniwala na hindi ako nakaalis ng gubat. Matapos maghukay ng malalim, nakita nila sawakas ang mga buto ko.