Puding Tabi

Matagal nang umiibig si Irine Evangelista kay Ruyi Walton mula pa noong bata pa sila. Kaya nang itinakda ng kanilang mga magulang na magpakasal sila, buong puso pumayag si Irene kahit alam niyang hindi iyon ang gusto ni Ruyi. Sa loob ng tatlong taon ng kanilang pagsasama, iginugol ni Irene ang kanyang buhay para kay Ruyi, umaasa na magbabago ang isip nito at sa huli'y mahulog sa kanya. Ngunit biglang gumuho ang lahat nang magising na lamang si Irene isang araw na nasa tabi ng kapatid ni Ruyi, si Kyler, wala silang mga saplot at magkayakap. Hindi alam ni Irene kung paano iyon nangyari, pero isa lang ang sigurado siya—hindi niya magagawang saktan at lokohin si Ruyi. Pero kahit anong paliwanag ang gawin ni Irene ay hindi nakinig sa kanya si Ruyi, sa halip ay nag-file ito ng divorce.

Lahat gagawin ni Agatha upang mapalapit siya kay William Mercado, ang milyonaryo na CEO ng Mercado Reality Service. Sampung taon na siya na lihim na nagkakagusto sa binata kaya naman nagpanggap siyang mahirap upang mag apply ng janitress sa kompanya niya. Ngunit sadya yata na umaayon sa kaniya ang tadhana dahil inalok siya nito ng kontrata ng kasal at sinabi na aanakan siya ng binata, sino ba naman siya para tumanggi gayon ito naman ang gusto niya ang maging ganap na asawa ng binata. Sadyang mapaglaro ang tadhana dahil kung kailan kasal na si William ay tiyaka naman bumalik ang first love niyang si Jessica Miranda, ang babaeng pinangakoan niya na uunahin niya sa lahat ng bagay, kahit pa sa kaniyang asawa. Ngunit ang aksyon niyang ‘yon ang magiging dahilan upang ang pagmamahal na nararamdaman ni Agatha ay unti-unting maglaho. Kakayanin kaya ni Agatha ang pinaparamdam na sakit ni William sa kaniya? Mare-realize kaya ni William ang pagkakamali niya o tuloyan mawawala sa kaniya si Agatha? Kayanin kaya ni Agatha na manatili sa tabi ni William at paibigin ito gaya ng plano niya o tuloyan na siyang sumuko at bumalik sa dati niyang buhay?

"Once you touch me, you're mine!" Yan ang mariin kong sinabi sa fiancé ng stepsister ko. Ako si Grace Cutanda, 25 years old — isang babaeng walang pakialam sa mga taong nasasaktan ko. Mas pinili kong maging matigas at walang puso dahil 'yan ang nagligtas sa akin mula sa mga mapanlinlang na tao. Nagbago ang lahat nang magpakasal ang aking dad sa isang oportunistang babae. Sa isang iglap, ang tahimik naming buhay ay napuno ng kasinungalingan at pagkukunwari. Kasama niya ang anak niyang tila perpektong babae sa mata ng lahat — si Bianca. Pero alam ko ang totoo. Sa likod ng kanyang mala-anghel na mukha ay isang babaeng sanay mang-agaw at manira. Hindi siya nagdalawang-isip na ipakita kung paano siya paborito ng lahat, habang ako ang laging nasa tabi, tila isang anino. At ngayon, ang fiancé niyang si Andrew — isang successful na businessman na may mapanuksong titig at nakakapanghinang presensya — ay parang isang gantimpala na ipinagyayabang niya. Pero sa tuwing nagtatama ang mga mata namin ni Andrew, para bang may lihim na pagnanasa at pagtataksil na bumabalot sa pagitan namin. Alam kong mali. Pero bakit tila ako ang mas nanaisin niyang piliin? At sa huling pagkakataon, binalaan ko siya. "Once you touch me, you're mine." Ngunit handa ba akong akuin ang mga magiging konsekwensya ng mga salitang binitiwan ko?

Isang araw bago ang kanyang kasal, bumagsak ang buong mundo ni Cassandra. sa mismong opisina, nahuli niya ang kanyang nobyo na kaisa ng magiging hipag niya isang malupit na pagtataksil na walang kapantay. Wasak ang puso, halos hindi na siya makahinga sa sakit ng kanyang natuklasan. At sa gitna ng pagkawasak na iyon, isang malamig ngunit matatag na tinig ang biglang umalingawgaw sa tabi niya. "Pakasalan mo ako at mula bukas ang dalawang walang hiya na iyon ay mapipilitan kang tawaging hipag araw-araw. Ano sa tingin mo?"

Serena’s POV Matagal kong inakalang hawak lang ako ng kontrata—isang papel na pumirmi sa buhay ko, sa katawan ko, at sa kalayaan ko. Pero ngayong nakahiga ako sa tabi ni Damien, natatakpan ng init ng balat niya ang lahat ng sugat sa puso ko, alam kong mali ako. Hindi na kontrata ang nagbubuklod sa amin. Hindi na utang. Hindi na desperasyon. Ako mismo ang pumili sa kanya. Dahan-dahan niyang hinila ang kumot pababa, inilantad ang bawat bahagi ng katawan kong kanina pa nanginginig, hindi dahil sa takot kundi dahil sa pananabik. Mainit ang hininga niya sa leeg ko, at ang bawat halik na inilapat niya ay parang panata na hindi na niya ako bibitawan. “Wala nang papel na nagdidikta sa’yo, Serena,” bulong niya habang pinapadaanan ng labi ang balikat ko. “Ako na ang pipiliin mo. Ako na ang kailangan mo.” Napapikit ako, hinayaan ang katawan kong lunurin ng bawat haplos niya. Hindi na ito transaksyon. Hindi na ito kasunduan. Ito ay kagustuhan naming pareho. Nagtagpo ang mga labi namin, mas mariin, mas buo—parang wala nang bukas. Ang bawat paghinga niya ay naging akin, ang bawat ungol ko ay naging kanya. Hanggang sa wala nang natira kundi ang mga katawan naming nag-uusap, nagsasanib, nagtatakda ng bagong simula. At sa gitna ng dilim ng kwarto, habang pareho kaming nilalamon ng init at ng pagmamahal, alam kong wala nang atrasan. Ako si Serena Villareal. Hindi na bilang alipin ng kontrata, kundi bilang babaeng kusang nagpa-angkin, kusang nagmahal, at kusang nagpasakop—sa lalaking siya ring nagpalaya sa akin.