Si Tano Ang Ama Ni Huli

Di sebuah kampus yang kelihatannya biasa aja, delapan mahasiswa dengan karakter yang saling bertolak belakang nggak pernah nyangka kalau pertemuan mereka bakal jadi titik balik hidup masing-masing. Aurelya, cewek yang terkenal galak dan susah didekati, cuma kelihatan kuat di luar. Raksa, cowok pendiam yang kelihatannya dingin, diam-diam punya cara sendiri bikin orang terpanggil ke arahnya. Mereka selalu bentrok, tapi setiap benturan justru bikin mereka makin sulit menjauh. Di sekitar mereka, ada teman-teman lain yang perlahan masuk ke pusaran cerita: Nayara yang misterius tapi punya hati paling lembut. Satya yang tenang dan selalu bisa baca suasana. Arya yang populer tapi rapuh tanpa ada yang tahu. Shafira yang sederhana dan jadi perekat kelompok. Keira dan Dewa yang ribut tiap hari tapi kalau jauh justru saling nyari. Vanya dan Elvano yang deketnya dimulai dari obrolan receh dan saling goda. Awalnya semua cuma terasa sebagai pertemanan ringan: kelas, tugas, nongkrong, saling ngeledek, dan konflik kecil khas anak kampus. Tapi makin lama, batas antara teman dan “lebih dari teman” mulai kabur. Perasaan pelan-pelan tumbuh, diam-diam, tanpa ada yang berani ngaku duluan. Sampai akhirnya masa lalu masing-masing kebuka sedikit demi sedikit— luka keluarga, trauma yang mereka tutup rapat, kegagalan, kehilangan… Semua itu bikin kelompok ini nyaris pecah karena salah paham dan ego. Beberapa hubungan mulai bersemi, beberapa hampir kandas. Ada yang saling suka tapi gengsi. Ada yang saling sayang tapi saling menjauh. Ada yang saling butuh tapi belum berani mengaku. Dan saat krisis terbesar datang— kehilangan, gosip, hancurnya kepercayaan, hilangnya seseorang dari lingkaran— mereka sadar satu hal: Cinta dan persahabatan nggak pernah tentang siapa yang paling kuat, tapi siapa yang mau tetap tinggal ketika semuanya runtuh. Perlahan… mereka belajar tumbuh. Buka luka yang selama ini ditutup. Belajar jatuh cinta dengan cara yang lebih dewasa. Dan berdamai dengan masa lalu masing-masing.

Pitong taon na kaming kasal ni Zackary at sa wakas ay nagkaroon na kami ng unang anak. Ngunit nang makita ang resulta ng pagbubuntis, naghinala siyang hindi kanya ang bata. Dahil sa galit, nagpa-paternity test ako sa kanya. Noong araw na lumabas ang resulta, si Zackary, na dapat ay nasa ospital, ay nagpakita sa aking pintuan. May hawak siyang litrato. Makikita sa litrato na nasa bahay ng kaibigan niya ang underwear ko. Sinipa niya ako ng malakas kaya nawala ang baby ko. Sumigaw siya, "You bitch, ang lakas ng loob mo na lokohin ako. Hindi ako magpapalaki ng anak ng ibang lalaki, alam mo ‘yon. Go to hell!" Nang maglaon ay nalaman niya ang katotohanan at nakiusap sa aking patay na anak na bumalik.

Gabriel Del Fuego. Possessive and hardworking when it comes to business. But, being Millionaire can’t make him happy. He tries to win Carmela’s heart. Pag-angkin na inaakala niyang ikasasaya niya, kung sa huli ay matutuklasan niyang kakambal pala ng kanyang nobya ang babaeng nasa piling niya—si Almira Ocampo, ang babaeng nakatakdang ikasal sa kanyang kapatid. Saan siya dadalhin ng galit, maitatama ba ang pagkakamaling kahit kailan ay hindi na mabubura?

Pagkatapos ideklara ng doktor na brain dead ang anak kong si Mia Powell, kinumbinsi ako ng asawa kong si Liam Powelle na pirmahan ang organ donation consent form. Kasalukuyan ako noong nalulunod sa pagdadalamhati at malapit na ring mawala ang katinuan sa aking isipan. Dito ko aksidenteng nadiskubre na ang doktor ng aking anak na si Blair Lincoln ay ang dating kasintahan ng aking asawa. Nagsinungaling sila sa pagiging brain dead ni Mia para pirmahan ko ang form at makuha ang puso nito na kanilang gagamitin para mailigtas ang anak ni Blair na si Sophia. Pinanood ko ang pagsundo ni Liam kay Sophia sa ospital. Nakangiting umalis ang mga ito para bang isa silang perpekto at masayang pamilya. Nang kumprontahin ko ang mga ito, agad nila akong itinulak para mahulog mula sa isang building na siyang ikinamatay ko. Nang mabigyan ako ng ikalawang pagkakataon, bumalik ako sa araw kung kailan ko dapat pirmahan ang organ donation form. Tahimik akong nangako habang tinititigan ko ang nakahigang si Mia kaniyang hospital bed. Buhay ang sisingilin ko sa lalaking iyon at sa ex nito nang dahil sa ginawa nila kay Mia.

Le jour où j'ai décidé de donner mon corps à la science, ma famille s'est rassemblée autour de ma sœur adoptive, Chloé, pour fêter son admission dans un programme expérimental de pointe. Celle qui était censée avoir un cancer du cerveau, c'était moi. Mais Chloé avait profité de la position de mon mari, Zane, à l'hôpital pour échanger ses dossiers médicaux sains contre mon diagnostic en phase terminale. Elle m'a volé ainsi la seule chance que j'avais de survivre. Et le pire ? Tout le monde l'a applaudie. La douleur est devenue insupportable. J'ai lutté pour rester présente, jusqu'au moment où j'ai surpris les infirmières chuchotant : « Heureusement que le docteur Zane a obtenu cette place pour Chloé. Ils disaient qu'il ne lui restait que trois jours à vivre. » Alors, pendant les soixante-douze dernières heures de ma vie, j'ai tout lâché, en silence. Quand j'ai remis à Chloé les manuscrits originaux de mes romans, dans lesquels j'avais mis toute mon âme, mon père et mon frère m'ont adressé un sourire satisfait. Quand Zane a décidé d'exaucer le vœu soi-disant ultime de Chloé en l'épousant, il m'a tendu les papiers du divorce. J'ai signé sans la moindre hésitation. Il a soupiré et m'a félicitée d'être enfin raisonnable. Et quand c'est moi qui ai poussé notre fille, Olivia, à appeler Chloé « maman », Olivia s'est exclamée que sa nouvelle maman était la meilleure. « Ne t'inquiète pas, » m'a rassurée Zane. « C'est juste pour la protéger pour l'instant. Une fois qu'elle sera partie, tout reviendra vers toi. » J'ai tout donné à Chloé, exactement comme ils le voulaient. Alors pourquoi, quand ils ont découvert que tout cela n'était qu'un mensonge abject inventé par Chloé, sont-ils venus pleurer pour ça, en disant que c'est moi qu'ils avaient toujours voulu ?

Paano kung ang babaeng anak ng taong pumatay sa iyong pamilya ay ang babaeng pinakamamahal mo? Handa mo bang isakripisyo ang pag-ibig mo kapalit ng iyong paghihiganti?

Halos muntik lang naman malunod habang lumalangoy ang kapatid ni Hadden, at para diyan, itinulak niya ako sa pool pagkatapos itali. Iniwan niya lang ako ng maliit na butas para sa hangin na may sukat na isang pulgada. Sinabi niya na pagbabayaran ko ang lahat ng doble para sa bawat pagdurusang dinanas ni Julia. Hindi ako marunong lumangoy. Wala akong magawa kundi subukan ang aking buong makakaya habang umiyak ako at pinakiusapan siya na pakawalan ako. Pero ang natanggap ko lang ay leksyon. “Hindi ka matututo kung hindi kita tuturuan ng leksyon ngayon.” Nagpumiglas ako para manatiling nakalutang, pero… Inabot ng limang araw bago naglaho ang galit ni Hadden at itinigil niya na ang pagdurusa ko, pero huli na ang lahat. “Pakakawalan kita sa pagkakataong ito, pero huwag mo nang uulitin ang parehong pagkakamali!” Namatay na ako sa pagkalunod.

Nangilid ang luha ni Alyana nang makita ang mga letrato na nagpapatunay ng panloloko sa kanya ni Derrick. Muling bumalik sa kanya ang sakit na talagang niloloko lang siya ni Derrick, na nioloko lang siya ng kaisa isang lalakeng pinagkatiwalaan niya. “Your boyfriend has been cheating on you since you’ve been together. And I need a wife for me to get my inheritance. Kaya pakasalan mo ako, at ipamukha natin sa pamangkin ko kung gaano siya katanga na pinakawalan ka," mariing ani pa ni Gabriel. Mabigat ang bawat salita, punong-puno ng determinasyon at galit. Sabay noon, dahan-dahang nilagay ni Gabriel ang kamay sa bewang ni Alyana. Hindi siya agad gumalaw. Parang natigilan ang buong katawan niya, pero kasunod no’n ay ang mainit na dampi ng labi ni Gabriel sa kanya, mabilis, ngunit may bakas ng kontroladong pagnanasa. Isang halik na parang paunang tikim sa mas mapusok pang alok. Napasinghap si Alyana, napaigtad sa gulat. Napatingin siya sa mga mata ni Gabriel, matapang, diretso, at puno ng panunukso. "It's a win-win situation," bulong ni Gabriel, habang hindi inaalis ang tingin sa kanya. "Makakapaghiganti ka sa manloloko mong ex, at ako, makukuha ko ang mana ko."

Le jour où Claire Jarry a fait une fausse couche, Adrien Charon et leur fils, Léo Charon, assistaient au spectacle préféré de l'amour idéal d'Adrien. « Claire, tu cherches toujours des histoires, tu trouves ça drôle ? » « Papa, change de maman, elle est trop pénible ! » Le jour de son anniversaire, Claire revenait de l'hôpital lorsqu'elle a découvert son mari en train de fêter l'anniversaire de son amour idéal. Le fils qu'elle avait mis au monde, au péril de sa vie, répétait sans cesse qu'il voulait protéger celle qui lui avait tout pris. Les yeux rougis, Claire a esquissé un sourire ; elle a quitté, sans hésiter, la prison conjugale qui l'avait enfermée pendant cinq ans. Adrien et Léo croyaient qu'en quittant la famille Charon, elle ne survivrait pas ; à leur grande surprise, elle est devenue une femme hors de leur portée. « Monsieur Charon ! Le modèle conçu par Madame a pris la tête des ventes nationales, il a totalement écrasé le groupe Charon ! » « Monsieur Charon ! Madame a remporté le championnat du monde de design en intelligence artificielle ! » « Monsieur Charon ! Madame a été invitée par un Président étranger à un banquet d'État ! » Le cœur en miettes, Adrien, tenant son fils, s'est mis à genoux devant elle, « Claire, je t'en supplie, aime-moi encore une fois ! Si tu reviens, je suis prêt à vivre comme un chien ! » Mais, de l'autre côté de la porte, Maxime Delaunay, d'une beauté troublante, portait un collier de cuir ; Il a enroulé la laisse ornée de diamants autour de la paume de Claire, le regard brûlait d'une dévotion folle, « Ma maîtresse, à partir d'aujourd'hui, je ne vivrai que pour toi. Adopte-moi, je t'en prie. »

"I love you." She blurted out, eyes wide, filled with unshed tears as they both stared at each other. "I love you and I know you know that so please don't say what happened was a mistake or that you're leaving me." Her cracked at the last statement. "Don't destroy us." She moved closer to him, putting a gentle hand on his arm. He lifted his gaze to hers and she feared whatever it is he was going to say the way his eyes looked. They've never looked so....empty. "Darling, there is nothing to destroy if there was nothing to ever break. There was never an us Idalia." He stated venom lacing his words. "What?" Her voice cracked "Whatever happened between us was a mistake. I regret it." Her face crumpled as her hand dropped from his arm, putting space between them. "Don't say that." "Just leave Idalia." He turned his back to awards her and continued stuffing clothes into his bag. After some time, "Okay." She nodded her head in understanding, wiping her tears, trying to stop the already flowing tears. Glancing at him one more time, she walked out of his room. When Idalia Bianchi confesses her love to Ivan Volklov, her best friend and the heir to the Italian mafia, he does not reciprocate the feeling. Years after walking out of the room of the one she loves, he is back in her life. Her brother's best friend. It’s finally time for her to find a husband and according to her family tradition it has to be an arranged marriage and what better and safer match for her than a member of the Italian mafia. Even though there is already an alliance between the families, a marriage makes it more "sophisticated", like her father says.