เด็กดี

ขนมนักศึกษาแพทย์ปีสี่ เธอวันไนต์สแตนด์กับชายคนหนึ่ง เยเย่มารุโกะกันจบก็แยกย้าย เพราะไม่มีทางกลับมาเจอกันอีกแน่นอนแม้จะถูกใจมากแค่ไหน แต่ฟ้าไม่ได้เข้าข้างเธอขนาดนั้น เธอกับเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง พีคแรกคือเจอเขาที่โรงพยาบาลมหา'ลัย พีคสองคือเขาเป็นอาจารย์หมอ! เพียงหัวใจได้มีรัก หมอกร น้องขนม

“เดินไหวไหมขี่หลังภพไหม” รณภพเงยขึ้นมองหน้าเจ้าของเท้าเล็กเรียว นานแล้วที่เขาไม่ได้เงยหน้ามองเธออย่างนี้ เขาตัวสูงกว่าเธอตั้งแต่ตอนไหนนะ ถึงได้แต่ก้มหน้ามองเธอ เจ้ของเขาสวยเสมอไม่ว่าจะมองมุมไหน “ไม่เอาเดี๋ยวภพหนัก” “วันนี้ให้ภัคขี่ภพ เดี๋ยววันหลังภัคค่อยให้ภพขี่ภัคนะครับ” “บ้า!” ไอ้เด็กบ้าคิดดีไม่ได้เลยในคำพูดเขาเนี่ยจะมาข่งมาขี่อะไรกัน “แค่ขี่หลัง..คิดไปถึงไหนเจ้..โอ๊ย” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อมือน้อยของเธอก็เอื้อมมาหยิกหูเขา...ไหนบอกเป็นแฟนกันมาเรียกจงเรียนเจ้

อาสิงห์มักจะย้ำกับเธอเสมอว่ารักและเอ็นดูเธอเหมือน ‘หลาน’ ยิ่งโตความรู้สึกยิ่งเปลี่ยน ทุกครั้งที่เจอหน้าอาสิงห์ ความรู้สึกของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่อาสิงห์ไม่ได้รู้สึกอย่างเดียวกับเธอ

ผู้อื่นทะลุมิติมาเป็นคน ส่วนนางตื่นมาในร่างแมวจรจัดอาศัยวัดร้างเป็นบ้าน กลางดึกคืนหนึ่งมีคนหลงเข้ามา เพื่อหลีกหนีจากชีวิตแสนลำเค็ญ แผนการหาคนเลี้ยงดูจึงเริ่มต้นขึ้น...ไต้ชินอ๋อง ทำไมชื่อคุ้นจัง

“คะ...คุณทำอะไร ยะ...อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ” เสียงสั่นสะท้านถามออกมาเพียงแผ่วเบาเมื่อเห็นมือหนากระชากสาบเสื้อของตัวเองจนกระดุมหลุดหล่นกระจายลงบนพื้นไปคนละทิศละทาง ดวงตาวาวโรจน์พุ่งมองมาที่เธอ “ยะ...อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ แก้มขอร้อง” กมิตตรายกมือขึ้นไหว้อ้อนวอน “ไง ตัวสั่นระริกเลย...กลัวหรือว่าตื่นเต้นกันล่ะ” น้ำเสียงเยาะหยันของอนรรฆบีบเค้นหัวใจของเธออย่างแรง “คุณเอียนขา...แก้มขอโทษ อย่าโกรธแก้มเลยนะคะ แก้มจำเป็นจริง ๆ อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ แก้มกลัว...” เสียงสะอื้นวอนขอของกมิตตราไม่ได้ทำให้อนรรฆใจอ่อนลงแม้แต่น้อย “กลัว...กลัวอะไร เธอควรจะดีใจสิที่ครั้งหนึ่งได้มีโอกาสสนองตัณหาของนายอนรรฆ เอียน แบรนดอน เจ้าพ่อธุรกิจคอมพิวเตอร์ ที่เธอยอมเอาตัวเองเข้าแลกเพราะเงิน” “มะ...ไม่จริงนะคะ...พวกนั้นขู่แก้ม จะทำร้ายน้อง ๆ ของแก้ม...แก้มถึงต้องทำแบบนี้ แก้มไม่ได้อยากหลอกคุณเอียนนะคะ ไม่ได้อยากหลอกทุกคน” “หยุดพูดเถอะ...ฉันสะอิดสะเอียนกับคำพูดมารยาจอมปลอมของเธอจริง ๆ”

“รีบใส่เสื้อผ้าสิ จะได้กลับกัน” “คุณภูไปก่อนเถอะค่ะ ฉันขออยู่ที่นี่อีกสักพัก” ร่างระหงก้าวลงไปนอนแช่ในน้ำอุ่น แล้วจมร่างลงไปใต้น้ำ เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ ภูเมฆหันมองเธอ ด้วยสายตายุ่งยากใจ ทำไมต้องทำให้เขาเป็นห่วงด้วย

วามสัมพันธ์ลับ ๆ ระหว่าง ปิง วัง ยม และน่าน สี่พี่น้องสุดหล่อแห่งบ้านพิริยะวัฒน์ กับพยาบาลสาวแสนสวย หลานสาวป้าแม่บ้าน ที่กลายเป็นนางพญาเทครัว เพราะไม่สามารถเลือกใครคนใดคนหนึ่งได้ เพราะทุกผู้ล้วนแซ่บ!

มาคิน หรือ คิน นักร้องหนุ่มสุดฮอตที่กำลังมาแรง ที่ต้องมาพบเจอกับ ร้อยดาว เด็กสาวช่างฝัน ที่อยากจะเป็นนักเขียนเพลง เป็นผู้กำกับเอ็มวี ทำงานที่เกี่ยวกับเพลง เธอเองมักเขียนเรื่องราวต่าง ๆ ลงในไดอารี่เล่มเล็ก ๆ แต่เธอที่ดันลืมวางทิ้งเอาไว้ จนมาคินเข้ามาเห็นไดอารี่เล่มนั้น และถือโอกาสเปิดอ่านและนำเพลงที่เธอเขียนไปร้องโดยไม่ขออนุญาต ทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาขึ้นมาในทันที แต่ความรักของพวกเขาก็ต้องถูกเก็บซ่อนและรู้กันแค่ไม่กี่คนที่ไว้ใจ จนวันหนึ่ง นักข่าวที่ล้วงลึกจนทำให้ร้อยดาวเสียหายและคนอื่นมองเข้าใจเธอผิด สาเหตุมาจากเขาเองที่พาเธอมาพัวพันจนเธอเกือบถูกพักงาน มาคินที่พยายามช่วยเหลือร้อยดาวมาโดยตลอดด้วยความรักที่มี เขายอมแลกชื่อเสียงกับคนที่เขารัก

“พอเถอะครับ จันทร์เหนื่อยแล้ว จันทร์ว่าเราหยุดแค่นี้ดีกว่าครับ” “เหนื่อยยังไง พี่คิดว่าเราคิดเหมือนกันซะอีก” “ถ้าวันนี้ สิ่งที่พี่คลื่นทำเพื่อเล่นกับความรู้สึกของจันทร์ เพื่อให้จันทร์รู้สึกเจ็บ ให้จันทร์รู้สึกผิด บอกเลยว่าไม่!! จันทร์ไม่เคยรู้สึกผิดสักนิด จันทร์คิดดีแล้ว จันทร์ถึงทำมันลงไป ดังนั้นพี่คลื่นเลิกหาคำตอบจากคำถามเดิมๆ คำถามที่มันมีคำตอบอยู่แล้วสักที” “ดี!! ในเมื่อคุณบอกว่าทุกอย่างที่คุณทำ คุณตั้งใจทำมัน งั้นคุณก็รอรับผลของมันได้เลย” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - “จันทร์รักพี่ที่สุดเลยรู้ไหม” เจ้าจันทร์พูดกับแฟนหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ “วันนี้จันทร์มีความสุขที่สุด พี่คลื่นจะเป็นรักแรก และรักเดียวของจันทร์” เจ้าจันทร์พูดพร้อมกับเอาหัวเอนซบอกแกร่งของแฟนหนุ่ม พร้อมทั้งเอามือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างาม

"ไง... เรียนจบแล้วหรอ ถึงได้เอาผัวมาเปิดตัวแถวบ้าน?" "นี่ แฟนผิงเอง เฮียจะพูดอะไรก็เกรงใจเขาหน่อย พอร์ชเขาไม่ได้ หยาบคายเหมือนเสียนะ"