6 ช่วยด้วย!!

บทล่าสุด

• กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   26 โกรธ

  จินซิงซิงค่อยใจชื้นมันชะงักเพราะเสียงเรียก จึงรีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะพบว่าพื้นบริเวณที่ยืนอยู่นั้นไม่ต่างจากน้ำแข็งดีๆ นี่เอง... “สระน้ำ!” นางกวาดตามองรอบกาย ดวงตาพลันวูบไหวบังเกิดความรู้สึกยะเยือกเข้าสู่ขั้วหัวใจ ครั้งก้มมองจึงพบว่าภายใต้น้ำแข็งแผ่นหนามีสีเขียวราวมรกตเนื้อดีก็ไม่ปาน... “ตุ้งตุ้งกลับมาเถอะ! ตรงนั้นอันตราย”นางร้องเรียกเมื่อเห็นมันกระโจนไปอยู่กลางสระ คิดจะก้าวขาตามไปใจก็สั่นไม่พอขายังสั่นตาม แต่ความห่วงใยที่มีมากกว่าทำให้นางก้าวเท้าไปทีละก้าวอย่างช้าๆแต่ทว่า...เปรี๊ยะ!“ซิงซิน!”“ช่วยด้วย!” นางร้องตะโกนสุดเสียงก่อนจะผลุบหายลงไปตามรอยแตกของเกล็ดน้ำแข็งผิวทะเลสาบ หลี่หลานหมิงกระโจนไม่คิดชีวิตคว้าได้เพียงปลายมือขณะที่ตัวจินซิงซินหล่นลงไปในน้ำ ดีที่มืออีกข้างของนางยังเกาะเกี่ยวแง่งน้ำแข็งแตกเอาไว้ได้อย่างทุลักทุเล “ช่วยด้วย! ช่วยตุ้งตุ้งด้วย!” “หรือว่ามันตกลงไป!”หลี่หลานหมิงก้มมองลอดสอดส่ายสายตาไปตามรอยแตกของน้ำแข็งขณะดึงตัวจินซิงซินขึ้นจากน้ำ นางตัวเปียกปอนหน้าซีดตัวสั่นแต่กลับส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา

• กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   25 โลกนี้ไม่มีความบังเอิญ

  ว่ากันว่าโลกนี้ไม่มีความบังเอิญ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่สวรรค์สร้าง และเขาเองก็เช่นกันที่ยอมทำเช่นนี้เพียงเพื่อ... “ช่างเถอะเรื่องนั้น เรื่องยังไม่เกิด เปล่าประโยชน์ที่จะคิด”หลี่หลานหมิงว่าจบก็หันหลังเดินออกไปจากเก๋งน้ำชากลางสระบัวโดยพลันไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ แต่จินซิงซินอยู่นอกเหนือข้อแม้ทั้งหมดทั้งมวลที่มี แม้นางจะมีจิตใจเป็นเด็กน้อยก็ไม่ใช่ปัญหา ต่อไปร่วมหอมีลูกด้วยกันสักคนสองคนอาจจะทำให้นางเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก็เป็นได้หลี่หลานหมิงเร่งฝีเท้ากลับไปที่เรือนเหม่ยจิ้งหมายจะไปดูกระต่ายน้อยอีกครา ทว่าเพียงเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าไร้แม้เงาจินซิงซินเสียแล้ว...รถม้าแล่นฝ่าพายุหิมะขึ้นไปตามทางลาดชันคดเคี้ยวด้วยความเร็วไม่มากนัก ระยะทางเกือบร้อยลี้ควบขี่อาชาตามลำพังยังต้องใช้เวลา แต่ยามนี้มีร่างบอบช้ำไร้สติของเหยียนหลิวอยู่ด้านในกับสตรีนางหนึ่งมาด้วยยิ่งทำให้เร่งการเดินทางไม่ได้ กว่าจะถึงตำหนักเหมันต์ก็รุ่งสางแล้วหม่าชิงเทียนกระโดดลงทันทีที่รถม้าหยุดสนิท หลายชั่วยามกับการเดินทางผ่านแนวป่าขาวโพลนไปด้วยหิมะ หนทางที่ยากลำบากอยู่แล้วยิ่งหนักหนาสาหัสเพราะหิมะที่ตกหนักกว่าวันอื่นๆ ท

• กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   24 แขกไม่ได้รับเชิญ

  จินซิงซินว่าจบก็ยิ้มกว้างลูบหัวตุ้งตุ้งอย่างรักใคร่ ไม่เพียงเท่านั้นยังเงยหน้าสบตาเขาด้วยแววตาเปล่งประกาย “ซิงซินชอบคนใจดี”หึหึ...เด็กหนอเด็ก...แค่ตามใจ ไม่ขัดขวางความต้องการของนาง กิริยาที่ทั้งดื้อทั้งพยศก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน...อ๋องสี่หลี่หลานหมิงเผยอยิ้มอย่างลืมตัว จ้องมองจินซิงซินที่ปล่อยให้กระต่ายหูเทากระโดดผลุงไปมาบนที่นอนอย่างไม่ห้ามปราม เขาจะค่อยๆ ทำความรู้จักกับนาง ไม่รีบร้อนผลีผลามเพื่อนางจะได้ไม่ตกอกตกใจและยอมเข้าพิธีแต่งงานกับเขาโดยไม่ทำให้เรื่องราวบานปลาย“เจ้านอนเถอะ” หลี่หลานหมิงพูดจบก็ลุกขึ้นหมุนตัวเดินออกไปอย่างเงียบๆจินซิงซินมองตามร่างกำยำก้าวออกไปจากห้องด้วยความรู้สึกงุนงง คนผู้นี้คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป อีกทั้งบางคราวก็ดุใส่แล้วครานี้กลับมาพูดดี นางขมวดคิ้วยู่ย่นพลันรู้สึกร้อนผ่าวทั่วใบหน้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในกระโจมทำไมเขาถึงทำเช่นนี้กันนะ...ดรุณีน้อยเผลอจับริมฝีปากล่างที่ยังบวมช้ำน้อยๆ ด้วยความรู้สึกประหลาด แต่ตุ้งตุ้งที่โดดผลุงขึ้นตักทำให้นางเบนความสนใจมาเล่นกับกระต่ายน้อยแทน... หนึ่งคืนผ่าน หิมะยังคงตกต่อเนื่อง... หลี่หลานหมิงนั

• กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   23 ตุ้งตุ้ง

  สวนไม้ดอกที่เคยออกดอกสะพรั่งบัดนี้ขาวโพลนไปด้วยหิมะ สวนไผ่แนวต้นไม้ใหญ่ถูกประดับประดาด้วยละอองสีขาวราวกับปุยเมฆ ทั่วบริเวณตำหนักเหมันต์หนาวเหน็บจับใจ หลี่หลานหมิงยืนพิงหน้าต่างจิบสุราอย่างเงียบเหงาเฝ้าคอยร่างบอบบางที่ยังคงนอนหลับคุดคู้อยู่ให้กลับฟื้นคืนสติ “เจ็บจัง... ซิงซินเจ็บ...”เสียงโอดเบาๆ กับเสียงขยับตัวพลิกไปมาบนเตียงทำให้หลี่หลานหมิงถึงกับสะดุ้งวางจอกสุราลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปหาร่างที่นอนกระสับกระส่ายไปมาบนเตียงด้วยความห่วงใย แผลใหญ่น้อยที่ทำความสะอาดให้เมื่อคืนคงสร้างความเจ็บร้าวให้นางไม่น้อย “เจ็บมากหรือ” “เจ็บ เจ็บมาก... ยายจ๋า ซิงซินเจ็บ” “อดทนหน่อยนะ” “ปลอบหน่อย”จินซิงซินยกมือไขว่คว้าอากาศ หลี่หลานหมิงจึงรวบสองมือน้อยเอาไว้ก่อนจะนั่งลงบนเตียงอังหลังมือกับหน้าผากนวลเนียนของนางแล้วสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย“ดีกว่าเมื่อกลางวันแล้ว ข้าให้คนไปรับท่านยายของเจ้ากับสาวใช้มาให้แล้ว อดทนหน่อยนะกระต่ายน้อย” “อือ... อือ...”จินซิงซินพยักหน้ารับแต่ไม่ลืมตาราวกับคำพูดที่ผ่านมาออกมาจากส่วนลึกในใจ มีเพียงเปลือกตาที่กะพริบเล็กน้อย

• กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   22 พยศกับเสือ

  “เจ้ามาไกลเกินกว่าข้าจะปล่อย ตั้งแต่ที่ตกลงตามข้ามาแล้ว... กระต่ายน้อย”“ข้ามิได้จะตามคนใจร้าย ข้าแค่อยากอยู่กับตุ้งตุ้ง”“เช่นนั้นก็ต้องมาอยู่กับข้าถูกแล้ว เพราะข้าเป็นนายตุ้งตุ้งของเจ้า” หลี่หลานหมิงพูดจบก็กระตุกยิ้มทันทีที่จินซิงซินงันไปไร้แรงต้านทาน อย่างน้อยนางก็คงคิดไม่ทันคำพูดของเขาแต่ทว่า..“หากเป็นเช่นนั้นก็เอาตุ้งตุ้งมาให้ข้าสิ”“รถม้ามิใช่กรงกักขังสัตว์จะได้เอามันมาให้เจ้า” “ฮึ! คนใจร้าย” จินซิงซินไม่ฟังไม่พอยังดิ้นรนจะหลุดให้พ้นจากเงื้อมมือของเขาให้ได้ “กระต่ายน้อยเจ้าหยุดดิ้นรนก่อน” หลี่หลานหมิงอาศัยเสียงดุเข้าข่มแต่กว่าจะรู้ตัวก็รวบร่างอรชรไว้เต็มอ้อมแขนเสียแล้วกลิ่นหอมอ่อนจางที่รายล้อมอยู่รอบตัวนางนี้คือกลิ่นอันคุ้นเคยที่ตรึงใจอย่างน่าประหลาดเมื่อครั้งแรกพบนางเมื่อครานั้น หลี่หลานหมิงจมอยู่กับความคิดคำนึงแค่ครู่เดียวก็ต้องสะดุ้งรู้สึกเจ็บแปลบที่แขนทันใด “นี่เจ้า! เจ้านี่มัน!” จินซิงซินสะบัดตัวออกทันทีหลังจากกัดแขนหลี่หลานหมิงจนจมเขี้ยว โลหิตซึมออกมาจากผิวหนังตามแรงกดของฟันที่เห็นเด่นชัด หลี่หลานหมิงถึงคราสติขาดเพราะดรุณีน้อยพยศเห

• กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   21 คนใจร้ายดุเหมือนเสือ

  “ได้หรือขอรับ”“ได้สิ แค่พาท่านยายไปจากที่นี่” จินฮุ่ยอิงกระซิบแต่เห็นสีหน้างุนงงของทั้งสอง นางจึงเอ่ยย้ำ “พานางไปหาซิงซินที่ตำหนักเหมันต์ แล้วถามหาคนชื่อหวังเฉาเสี่ยน เขาจะช่วยเจ้า” เขาสูงเสียดฟ้า เมฆาเคลื่อนบดบังจันทรา เสียงหวีดล้อลมของแนวไผ่พาให้ความรู้สึกของคนมองยิ่งอ้างว้างกว่าเดิมหลี่หลานหมิงยืนมองบรรยากาศหนาวเย็นเงียบสงบรอบตำหนักเหมันต์จากนอกชานด้วยแววตาหม่นหมองนานเพียงใดแล้วที่มิได้มาเยือนสถานที่แห่งนี้นับตั้งแต่สูญเสียมารดา ณ.ที่แห่งนี้เป็นความทรงจำครั้งยังเด็กระหว่างเขากับพี่ชายซึ่งบัดนี้กลายเป็นฮ่องเต้ต้าหลี่ผู้ยิ่งใหญ่ที่เขามิอาจเทียบเทียมบารมี“เกือบสิบปีแล้วสินะ ท่านแม่อยู่บนสวรรค์สุขสบายดีหรือไม่”“ทรงคิดถึงไทเฮาหรือพ่ะย่ะค่ะ”หลี่หลานหมิงชะงักหันกลับมาตามเสียงก็พบว่ามิใช่ใครอื่นนอกจากสหายคู่ใจของเขาเองที่บัดนี้หน้าตามอมแมมผิดไปจากที่เคยสุขุมสะอาดสะอ้านราวกับเป็นคนละคน“พวกเจ้าทำสวนกระต่ายเสร็จแล้วหรือ”“เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หวังเฉาเสี่ยนค้อมศีรษะตอบผู้เป็นนายขณะยืนเยื้องลงมาตรงทางเดินด้านล่าง“สมกับที่เป็นเจ้า ทำได้ดี” หลี่หลานหมิงว่าพลางปรายตามองไปด้า