เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 บทรักร้อนของท่านอ๋อง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-27 00:02:54“อ๊าา..เดี๋ยวก่อน… เพคะ ท่านอ๋อง”
เขาไม่อาจรั้งรอต่อไปได้อีกแล้ว เพียงแค่เห็นองครักษ์ประจำตัวเขามองนางอย่างตกตะลึงเขาก็แทบจะทนไม่ได้ที่จะพานางเข้ามาลงโทษเช่นนี้ มันไม่ใช่ความผิดนางที่งดงามเกินไป แต่เป็นเพราะเขาหวง เขาไม่อยากให้ผู้ใดมองนางเช่นนั้น นี่ขนาดคนข้างกายเขาเองยังเป็นเช่นนี้ แล้วบุรุษอื่นเล่า
“อาาา..ว่านชิง ข้าจะไม่มีทางให้เจ้าจากไป ว่านชิง”
“ท่านอ๋อง…ท่านอ๋อง….อ๊าา…อ๊าาา!!!”
ว่านชิงทนไม่ไหว เพียงแค่คำว่าจะไม่ปล่อยนางไป นางก็รู้สึกตื่นเต้น ดีใจอย่างบอกไม่ถูกจนกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้ เขายังคงกระแทกเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ว่านชิงเองเริ่มรู้จังหวะของเขาและเริ่มตอบสนองเขาได้แล้ว นางเรียนรู้ไวและอยากจะให้เขาไม่หลงลืมนางเช่นกัน
“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเองเพคะ”
“ว่านชิง นี่เจ้า…อาา..เดี๋ยวก่อน ข้าจะไม่ไหว ว่านชิง เจ้าอย่า..อาาา…”
มือของนางบีบไปที่หน้าอกกว้างอย่างจงใจยั่วเขาเอวนางส่ายไปมาเป็นจังหวะจนเกิดเสียงดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของทั้งคู่ ไม่นานน้ำรักของท่านอ๋องก็พุ่งออกมาจังหวะที่นางกระแทกจนมันหลุดโดยไม่รู้ตัว
“ข้านึกแล้วเชียว เจ้าต้องฝึกอีกสักพัก ไปเถอะ ไปล้างตัวกัน”
เขาอุ้มร่างเปลือยนั้นไปห้องอาบน้ำของเขาด้านหลังซึ่งเป็นห้องอาบน้ำกลางแจ้งมีผ้าม่านปิดรอบสระน้ำ ห้องอาบน้ำนี้ใหญ่มากสำหรับอาบได้สิบคนเลยกระมัง
“ดูสิ เปื้อนไปหมดแล้วเห็นหรือไม่”
ว่านชิงจับมือเขาและนำเขาปากพร้อมกับส่งลิ้นออกมาโลมเลียที่นิ้วของเขาเบาๆ เย่หานเห็นท่าทางเช่นนี้มีหรือเขาจะอดใจไหว
“แม่กวางน้อย เจ้ายั่วข้าเองนะ”
“อื้อ..ท่านอ๋อง อ๊าา…กระแทกแรงอีกเพคะ อ๊าา จะเสร็จแล้ว…อ๊าาา….ท่านอ๋อง…”
หน้าที่แหงนหงายพร้อมกับร่างที่กระตุกทำเอาคนที่อุ้มนางกระแทกในน้ำอยากตามนางไปด้วย เขาจึงจับนางหันหลังและกระแทกอย่างต่อเนื่อง เสียงร้องนั้นดังพอๆกับเสียงกล้ามเนื้อท้องน้อยที่กระทบกับบั้นท้ายกลมในน้ำจนท่านอ๋องเองก็ทนไม่ไหวตามนางไปเช่นกัน
“ท่านอ๋อง จูบหม่อมฉันสิเพคะ”
“ข้ายังไม่ได้สระผมให้เจ้าเลย”
“อีกเดี๋ยวค่อยสระเพคะ หม่อมฉันอยากจูบพระองค์ก่อน”
“เริ่มอ้อนเป็นแล้วงั้นหรือ”
“จูบได้หรือไม่เพคะ”
“ย่อมได้อยู่แล้ว แต่ข้าไม่ทำแค่จูบหรอกนะ”
ลิ้นที่พันกันอย่างไม่มีีผู้ใดยอมใคร ปากที่แนบสนิทพร้อมกับเอวที่ยังไม่หยุดพักของท่านอ๋องทำเอาน้ำในสระนั้นร้อนขึ้นอีกหลายเท่า เกือบครึ่งชั่วยามที่พวกเขาละเมียดละไมอาบน้ำทำความสะอาดกันอยู่ในสระนั้น
“เราควรจะขึ้นได้แล้วนะ มิเช่นนั้นเจ้าจะเป็นหวัดเอา”
“ไม่เอาเพคะ หม่อมฉันต้องการอีกรอบ”
“เด็กดี เจ้าเริ่มขอเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด”
“….ท่านอ๋องไม่ต้องการหม่อมฉันแล้วหรือเพคะ”
“เจ้าไม่กลัวเป็นหวัดงั้นหรือ”
“ท่านอ๋องจะไม่ดูแลหม่อมฉัน จะทิ้งหม่อมฉันเพราะหม่อมฉันเป็นหวัดหรือเพคะ”
“ฉอเลาะเก่งไม่เบา เช่นนี้ใครจะยอมเล่าว่านชิง อาา..เดี๋ยวก่อน เจ้าไปปลุกมันเช่นนั้นเกรงว่าเจ้าต้องรับผิดชอบนะ”
มือบางนั้นล้วงลงไปใต้น้ำเพื่อปลุกเจ้ามังกรยักษ์ให้ตื่นซึ่งได้ผล มันค่อยๆโตขึ้นตามจังหวะมือของนาง
“ท่านอ๋องเพคะ พร้อมหรือไม่เพคะ”
“ว่านชิง อา!!….ว่่านชิง เจ้าเร่าร้อนเกินไปแล้วว่านชิง อาา….”
เพียงคืนเดียว นางเรียนรู้ที่จะเอาใจเขาได้ถึงเพียงนี้แล้วเขาจะทำสิ่งใดได้อีก หลังจากขึ้นจากน้ำแล้วพวกเขาจึงต้องเปลี่ยนชุดใหม่และตอนนี้เองที่ว่านชิงเริ่มรู้สึกหิวจนตาลาย
“หม่อมฉันหิวข้าวแล้วเพคะ”
“ข้านึกว่าเจ้ากินข้าจนอิ่มแล้วเสียอีก”
“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องจะขอพระองค์เพคะ”
“เจ้าต้องการอะไรงั้นหรือ”
“คืนที่พระองค์นัดพวกโจรนั่นเอาไว้ หม่อมฉันขอไปด้วยได้หรือไม่เพคะ”
ตะเกียบในมือหยุดชะงักลง ใบหน้านั้นเปลี่ยนท่าทีเป็นตึงเครียดขึ้นทันที เขาไม่คิดว่านางจะขอสิ่งนี้กับเขา เดิมทีคิดว่านางคงเหมือนสตรีทั่วไปที่เขาเคยพบ คงจะขอเครื่องประดับหรือของมีค่าซึ่งเขาก็พร้อมจะมอบให้
แต่กับหยงว่านชิง ตั้งแต่พานางกลับมาจนถึงตอนนี้ นางไม่เคยเอ่ยปากขอสิ่งเหล่านั้นเลย มีแต่เขาที่ประโคมมอบให้นางและพยายามคิดหาหนทางปิดทางไม่ให้นางออกจากจวนของเขาได้
“ท่านอ๋องเพคะ”
“เหตุใดเจ้าต้องอยากเอาชีวิตไปเสี่ยง มันอันตายมากนะ”
“แต่ว่าพวกมันฆ่าบิดาของหม่อมฉัน”
“ไม่ได้ ข้าคงอนุญาตเจ้าไม่ได้ว่านชิงเรื่องนี้อันตรายมาก ข้ารับปากเจ้า ข้ามาที่นี่เพราะคำสั่งเสด็จพ่อให้สืบสวนเรื่องการตายของใต้เท้าหยงอยู่แล้วเจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”
“แต่ว่าหม่อมฉันช่วยพระองค์ได้นะเพคะ”
“ให้ข้าเป็นกังวลเสียเปล่าๆ อย่าไปเลย รออยู่นี่เถิด”
“แต่ว่าหม่อมฉันมีวรยุทธ์นะเพคะ หม่อมฉัน..”
“หากเจ้ามีวรยุทธ์จริงเหตุใดจึงเกิดเรื่องนี้ขึ้น เหตุใดช่วยพ่อเจ้าไม่ได้อย่าว่าแต่พ่อเจ้าเลย เหตุใดแม้แต่ตัวเองก็ยังช่วยไม่ได้”
“นั่นมัน…นั่นก็เพราะหม่อมฉัน…”
“หากเจ้าเก่งจริงเหตุใดข้าจึงไปเจอเจ้าที่หอคณิกา เจ้าคิดสิ หากครั้งนี้พลาดอีก เจ้าจะต้องไปที่ใดอีก!!”
หยงว่านชิงวางตะเกียบในมือลง นางคิดว่านางคงขอมากเกินไปเสียแล้ว นางพูดมากเกินไปและขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เรื่องการจับโจรและฆาตกรนางจะมีสิทธิ์ไปยุ่งได้อย่างไร
“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ ขออภัยเพคะที่ทูลขอเรื่องมิบังควร หม่อมฉันรู้สึกเพลียนิดหน่อย ขอตัวก่อนเพคะ”
“เดี๋ยว!!”
ว่านชิงลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปแต่ถูกเขาเรียกเอาไว้จึงได้หยุดแต่นางไม่ได้หันมามอง
“นี่เจ้าโกรธข้างั้นหรือ”
“เปล่าเลยเพคะ หม่อมฉันทราบดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของทางการ เช่นนั้นจึงไม่โกรธ หม่อมฉันไม่รู้หนักเบาขอในสิ่งที่ไม่สมควรเอง ขออภัยเพคะ”
เย่หานคิดว่านางกำลังทำตามข้อตกลงที่เขาขีดเส้นเอาไว้ ไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเขา ไม่เถียงและไม่ยึดติดกับตัวเขา แต่เหตุใดพอนางทำเช่นนี้เขาจึงรู้สึกว่าเขาทำผิดกับนางกันนะ ทั้งๆที่เรื่องนี้ทำก็เพราะช่วยสืบสวนเรื่องครอบครัวนางแท้ๆ แต่กลับรู้สึกว่าเขาทำผิดที่ต่อว่านาง
มองไปที่ชามข้าวที่นางยังไม่ทันได้แตะต้อง ยิ่งรู้สึกว่าเขากับนางไม่ควรมาทะเลาะกันด้วยเรื่องเช่นนี้ แต่หากเขาใจอ่อน ก็จะทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ เขาต้องใจแข็งมากกว่านี้เพื่อจะได้ปกครองนางได้
“จงหมิง”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ไปเรียกอาลี่มา ให้ยกข้าวไปให้หยงว่านชิงด้วย”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“วันที่ไปตำหนักอ๋อง ให้คนเฝ้านางเอาไว้อย่าให้นางก้าวออกจากจวนไปแม้แต่ก้าวเดียว”
“ท่านอ๋องเกรงว่าคุณหนูหยงจะหนีหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ทำตามข้าสั่งก็พอ”
“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”
วันนั้นเขาไม่เห็นหยงว่านชิงอีกเลยตลอดทั้งบ่าย จนกระทั่งตอนเย็น เวลาที่ต้องกินข้าวนางก็ไม่ยอมออกมาจากห้องเมื่อเขาถาม อาลี่ก็แจ้งเพียงว่านางอยากนอนพัก ซึ่งเขาก็พอเข้าใจได้ว่านางคงรับใช้เขาหนักไป หรือเพราะนางอยากขอเรื่องที่จะไปที่ตำหนักเพื่อจับโจรที่ฆ่าพ่อของนาง จึงยอมรับใช้เขาอยู่นานงั้นหรือ
“หึ หยงว่านชิง ร้ายนักนะ”
บทล่าสุด
คณิกาที่รักของชิงอ๋อง ตอนพิเศษ 2 พิธีอภิเษกชิงอ๋อง
สามวันก่อนวันอภิเษก“หย่งผิง เหตุใดครั้งนี้เจ้าพากู้เซียงหยีมากับเจ้าด้วยเล่า”“ข้ามิได้พานางมา นางมาของนางเองโดยทูลขอเสด็จพ่อข้า”“ท่านอ๋องฟ่านไม่น่าจะยอมโดยง่ายเช่นนี้”“หึ นางให้พ่อนางมาขอน่ะ บอกว่าอยากหาประสบการณ์ใหม่นอกเมือง เห็นว่าข้าจะเดินทางมาที่ต้าเฉินเลยถือโอกาสขอให้พานางมาด้วย แต่ข้าปฏิเสธ นางบอกว่ายินยอมตามมาและจะดูแลตัวเอง”“แต่ที่ข้าเห็น นางแทบจะตัวติดกับเจ้า”“ข้าหาได้สนใจไม่ ว่าแต่เรื่องของเจ้ากับหลินเนี่ยเฟย…เหตุใดจึง…”“นี่เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ นางไม่ได้ชอบข้าตั้งแต่แรก นางไม่รู้ใจตัวเอง นางยังเด็กแยกแยะความรักระหว่างชายหญิงไม่เป็น นางพึ่งรู้ตัวว่าข้าน่ารำคาญก็ตอนนางได้ว่านชิงเป็นพี่สาวนางนั่นแหละ ตั้งตัวเป็นศัตรูกับข้าคอยหวงพี่สาวตลอด”“เป็นเช่นนี้ได้เช่นไร ข้าจำได้ว่าตอนเรียนด้วยกันที่นั่น พวกเจ้า…..”“เจ้าลองนึกดูให้ดีๆ ว่าที่นางทำเรื่องนี้เพราะอะไร ข้าเองก็รู้แต่ก็ต้องยอมอยู่กับนางเพราะนางเหมือนน้องสาวข้า นางไม่มีญาติที่นั่นมีเพียงข้าที่ไปกับนาง ย่อมต้องดูแลกันเป็นธรรมดา จากนั้นนางเลยยึดติดว่าสิ่งที่ทำกับข้าคือความรัก แต่แท้จริงแล้วมันคือรักแบบพี่น้องเท่านั้น ข
คณิกาที่รักของชิงอ๋อง ตอนพิเศษ 1 สำรวจเรือนหอ
จวนเสนาบดีหลิน“พี่ใหญ่ท่านคุ้นชินกับเมืองหลวงแล้วหรือยังเจ้าคะ”“ข้าอยู่ที่ใดก็ได้ ว่าแต่วันนี้เจ้ากินยาแล้วหรือยัง”“กินแล้วสิเจ้าคะ นี่พี่ใหญ่อีกไม่กี่วันท่านก็ต้องแต่งเข้าตำหนักท่านอ๋องแล้ว ตลอดสิบวันที่ย้ายมาจากเฉินตูเราก็อยู่ด้วยกันตลอด ท่านแต่งออกไปแล้วข้าต้องเหงาแน่เลยเจ้าค่ะ”“เจ้าน่ะเป็นลูกคนเดียวมาตลอดมิใช่หรือ”“ก็ใช่น่ะสิ เพราะมีท่านมาเป็นพี่สาวข้าจึงมีคนให้อ้อนได้บ้าง ใครจะรู้ว่าพอมีก็จะถูกแย่งไปกันเล่า”“อีกหน่อยเจ้าเองก็จะมีคนมาแย่งไปเช่นกัน เจ้าน่ะไม่ได้ถูกใจผู้ใดเลยงั้นหรือ”“ท่านพี่อย่าล้อข้าเล่น ในชีวิตของข้าพบเจอบุรุษมาไม่กี่คนหรอกเจ้าค่ะ”“เนี่ยเฟย อาการของเจ้าตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว อาการแพ้ก็ไม่มีแล้ว ต่อไปก็ทำตามใจได้แล้วล่ะ เจ้าอยากไปไหนหรือไม่ ข้าจะได้ชวนท่านอ๋องพาเจ้าไปเที่ยว”“ไม่เอาหรอกเจ้าค่ะ ไปกับพี่เย่หานที่เอาแต่ตามท่านตลอดเวลา ข้าเห็นแล้วอึดอัดแทนจริงๆ เขาไม่คิดอยากให้ท่านได้พักหายใจบ้างเลยหรืออย่างไรกันนะ เอาแต่ตาม ท่านหายไปเพียงแค่ครึ่งก้านธูปก็ตามหาเสียทั่วตำหนัก ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าข้าไม่เหมาะกับคนเช่นนี้จริงๆ ขืนมาเดินหาข้าจนทั่วเช่นนี้ ข้าคงเป็
คณิกาที่รักของชิงอ๋อง ตอนที่ 35 สัญญารัก.....(ตอนจบ)
“ไม่ได้เพคะ!! หม่อมฉันนัดท่านพ่อกับเนี่ยเฟยเอาไว้แล้วว่าจะเอายาไปให้พวกเขา”“แต่ข้าส่งจงหมิงไปยกเลิกแล้ว ส่วนยาที่เจ้าเตรียมเดี๋ยวข้าให้คนเอาไปให้เนี่ยเฟยเอง มาเถอะ ไปกับข้า”“เดี๋ยวก่อนเพคะ พระองค์จะพาหม่อมฉันไปที่ใด รถม้ายังรออยู่ข้างนอก”“ข้าเอาม้ามา เจ้าไปกับข้า”“ไปที่ใดเพคะ”“ไปถึงก็รู้เอง มาเถอะ”“เย่หาน เดี๋ยวก่อนสิ”ท่านอ๋องอุ้มนางเดินออกจากจวนสกุลหยงและขึ้นหลังม้าพร้อมกับพานางขี่ออกไปทางด้านหลังเขาเมืองเฉินตู ระยะทางเริ่มห่างจากตัวเมืองเฉินตูและเป็นเนินเขาสูงที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้ที่สวยงาม เบื้องหน้าเป็นแม่น้ำที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ด้านหลังเป็นภูเขาเซียงชีของเฉินตู“ที่นี่ งดงามยิ่งนักเพคะ”“ลงมาสิ”ชิงเย่หานพานางเดินเข้าไปในทุ่งดอกไม้กว้างสุดลูกหูลูกตาพร้อมกับผ้าที่เขาเตรียมเอาไว้บนหลังม้า เนินเขาสูงในทุ่งดอกไม้ ด้านล่างเป็นลำธารเขาเลือกปูผ้าตรงนี้พร้อมกับพาว่านชิงมานั่งพิงเขาพร้อมกับมองไปยังทิวทัศน์ด้านล่างที่เป็นป่าเขาสุดลูกหูลูกตา“เจ้าเห็นนั่นหรือไม่ นั่นคือเส้นทางไปเมืองหลวง”“ข้าไม่เคยออกจากเมืองเฉินตูมาก่อนเลยเพคะ”“เจ้าอยากไปเมืองหลวงกับข้าหรือไม่ว่านชิง”“พระองค์
คณิกาที่รักของชิงอ๋อง ตอนที่ 34 ว่านชิงอยู่ที่ใด!!
จงหมิงมองหน้าท่านอ๋องราวกับว่าตนเองกำลังทำผิดอย่างร้ายแรงที่บังอาจรู้ว่าหยงว่านชิงไปที่ใดในเวลานี้“พ่ะย่ะค่ะ คุณหนูหยง เอ้ย คุณหนูหลินบอกกระหม่อมให้เตรียมรถม้าเพื่อจะไปจวนท่านเสนาบดีพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วเหตุใดอาลี่จึงไม่รู้เล่า!!”“กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วเจ้ามัวรออะไรอยู่ตรงนี้ ยังไม่รีบไปเอาม้ามาให้ข้าอีก ข้าไม่นั่งรถม้า ข้าจะเอาม้า!!”“พ่ะย่ะค่ะ”จงหมิงรีบไปนำม้าของท่านอ๋องออกมาให้โดยเร็วด้วยเกรงว่าจะถูกลงโทษอีกเพราะความใจร้อนของท่านอ๋องในตอนนี้คงไม่ต้องบอกว่าเขาโมโหและร้อนใจเพียงใดที่ตื่นมาแล้วไม่พบว่านชิงจวนเสนาบดีหลิน“ว่านชิง …..ว่านชิง”“พี่เขย ท่านมาหาพี่ว่านชิงงั้นหรือ”“เนี่ยเฟย ว่านชิงเล่า เห็นบอกว่านางมาที่นี่”“ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”“ใต้เท้าหลินขออภัยที่มากะทันหัน แต่ว่าว่านชิงได้มาที่นี่หรือไม่”เนี่ยเฟยและเสนาบดีหลินหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจและสงสัยพร้อมกับหันไปตอบกับคนที่ดูร้อนใจที่สุดตรงหน้าในตอนนี้“พี่ว่านชิงบอกว่าจะมาหาข้าในวันนี้จริงเพคะ แต่ว่านางยังมาไม่ถึง ไม่คิดว่านางจะออกมาจากตำหนักท่านแล้ว”“นั่นสิ กระหม่อมเองก็รอนางอยู่เช่นกันเพราะวันนี้นางน
คณิกาที่รักของชิงอ๋อง ตอนที่ 33 ท่านอ๋องน้อยใจ
เจ้าเมืองเหมินหันไปทางท่านอ๋อง ตัวสั่นทั้งตัว เขาเองก็รู้ตัวดีว่าทำสิ่งใดลงไป แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อมู่เสียนอี่ถูกเปิดโปงแล้วเขาจะโดนด้วย“ไม่จริงพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมเพียงแค่….แค่…มอบเป็นสินน้ำใจ หาใช่ซื้อตำแหน่งไม่ เรื่องย้ายมาที่เมืองเฉินตูนี้ เป็น…เรื่องนี้ท่านมหาเสนบดีหลินเป็นผู้แนะนำกระหม่อมต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทด้วยตนเองนะพ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีหลินเดินเข้ามายังเหมินสั่วถังที่นั่งคุกเข่าพร้อมกับขอความเมตตาต่อท่านอ๋องอยู่จึงพูดเพื่อให้เขาได้รับรู้ความจริง“ใต้เท้าเหมิน ที่ข้าเสนอชื่อท่านต่อฝ่าบาท นั่นเป็นส่วนหนึ่งในแผนการกำจัดขุนนางชั่วมู่เสียนอี่ เพราะเขารับสินบนจากท่านเพื่อเสนอชื่อเป็นเจ้าเมืองเฉินตูทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ท่านเป็นเพียงขุนนางในกรมวังที่แทบจะไม่มีผลงานใดๆมาก่อน ฝ่าบาทเรียกข้าเข้าไปหารือหลายรอบ และเพื่อจะล้อมจับพวกขุนนางชั่วทั้งหมดจึงได้เสนอชื่อเจ้าเพื่อมาเป็นเจ้าเมืองที่นี่”เหมินสั่วถังหมดแรงล้มไปกับพื้น ที่แท้เรื่องที่เขาจะมาเป็นเจ้าเมืองที่นี่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เสนาบดีหลิน ชิงอ๋องและฝ่าบาทวางแผนล่อพวกเขามาติดกับนี้“นำตัวเขาไป ขังที่คุกรอการตัดสินโทษ”“พ่ะย่ะค่ะ”ต
คณิกาที่รักของชิงอ๋อง ตอนที่ 32 สรุปคดีความ
“ใต้เท้ามู่ไม่ต้องรีบร้อน ว่านชิง เจ้าว่ามา เจ้ามาที่นี่เพราะเรื่องที่ข้ายักยอกเงินคลังหลวงงั้นหรือ”“หม่อมฉันยังไม่ทันได้พูดสักคำว่าที่มาวันนี้เป็นเรื่องที่ท่านอ๋องยักยอกเงินพระคลังหลวง”มู่เสียนอี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมกลืนน้ำลายลงคออย่างรวดเร็ว คนในห้องโถงต่างก็ตกใจเช่นเดียวกันกับมู่เสียนอี่ นั่นสิ นางเพียงแค่ยกสมุดบัญชีออกมาและบอกว่าท่านอ๋องทราบดีว่าที่นางมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ใด แต่…..“เจ้า….ว่านชิง นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร!!”ว่านชิงหันมามองหน้ามู่เสียนอี่พร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อยเมื่อเขาทำท่าตกใจและมือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข“ใต้เท้ามู่ ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่าที่ข้ามาวันนี้เพื่อจะมาส่งรายงานของผู้ใด เหตุใดท่านจึงรีบร้อนด่วนตัดสินว่าข้าจะใส่ร้ายท่านอ๋อง ดูท่านมั่นใจเหลือเกินว่ารายงานบัญชีที่ข้าถืออยู่นี่เกี่ยวกับท่านอ๋องแล้วยังมีรายงานแก้ต่างเตรียมมาด้วย เรื่องนี้ ข้าคิดว่าท่านควรจะมีคำอธิบายหน่อยหรือไม่”“ใต้เท้ามู่ ว่าอย่างไร ที่ว่านชิงพูดมาท่านมีสิ่งใดจะแก้ต่างหรือไม่”“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ นาง…เรื่องนี้นาง….”มู่เสียนอี่ทำตัวไม่ถูก เขาติดกับแล้ว เขาพลาดเองที่พูดออกไปโพล่งๆโดยไม่
บางทีคุณอาจจะชอบ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น12.8K viewsยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน113.2K viewsสามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ16.6K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน188.1K viewsข้าเป็นเซียนอายุ 3,000 ปี
ซูฝ่า148 viewsสามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน
ชงเมิ่ง3.1K viewsกลับมาครั้งนี้ข้าขอมีชีวิตที่สงบสุข
sanvittayam1.6K viewsพระชายาตำหนักร้างรัก
เทียนเหอ3.9K views
