บทที่ 1

เจ็บ เจ็บที่หัว ตัวก็เจ็บ โดยเฉพาะความรู้สึกประหลาดที่ตีขึ้นจากท้องน้อยเป็นระลอกนั้น กำลังโจมดีกู้ชูหน่วนไม่หยุดหย่อน

เธอหนาวสั่นสะท้าน สายลับระดับท็อปและหมอยอดฝีมือระดับโลกแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดอย่างเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเอง

ยังไม่ทันได้สติ ข้างหูก็มีเสียงพึมพำอย่างลำพองใจดังขึ้น

"ท่านพี่ อย่าได้โทษน้องเลยนะเจ้าคะ หากจะโทษคงต้อโทษที่ท่านพี่ไร้ความสามารถ ไร้คุณธรรม แถมยังหน้าตาอัปลักษณ์ เพียงเพราะเป็นคุณหนูสามจากฮูหยินใหญ่ ท่านพี่ถึงได้ถูกหมั้นหมายให้เป็นเจ๋ออ๋องเฟยตั้งแต่เด็ก คนที่สง่างามหล่อเหลาเช่นนั้น ไม่ใช่คนที่ท่านพี่จะคู่ควร"

"อี๋เหนียงได้พาคนจากจวนอัครเสนาบดีมาแล้ว ประเดี๋ยวผู้ชายพวกนั้นคงมาถึงเหมือนกัน ท่านพี่วางใจเถิด พิษเมามายพันกาลที่ท่านโดน ต้องทำให้ท่านสุขสมปางตายแน่"

ความทรงจำที่แปลกใหม่ทว่าคุ้นเคยทะลักเข้ามาในหัว กู้ชูหน่วนเดือดดาล เดือดดาลจนลุกเป็นไฟ

กระจอกงอกง่อย กล้าดีอย่างไรถึงได้วางแผนทำร้ายเธอ

"หลังจากวันนี้ผ่านไป ชาตินี้ท่านพี่ก็อย่าได้คิดจะอาจเอื้อมเจ๋ออ๋องอีก..."

ซี๊ด...

ม่านตาของกู้ชูหลันที่กำลังลำพองใจพลันหดลง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง ก้าวเท้าถอยหลังอย่างห้ามไม่ได้

กู้ชูหน่วนที่ควรหมดสติเพราะฤทธิ์ของเมามายพันกาลกลับยืนขึ้นต่อหน้านางเสียงอย่างนั้น แถมยังส่งรอยยิ้มมีเลศนัยให้นาง ราวกับรอยยิ้มของอสุราจากนรกนั้น ชวนให้คนตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

เสียง "กรอบ" ดังขึ้น ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนทำได้อย่างไร นิ้วทั้งห้าจิกเกร็งเป็นกรงเล็บ กอบกุมลำคอของนางไว้ พละกำลังนั้นเหมือนดั่งทองแดงเหล็กกล้า จนนางไร้หนทางหนีรอด

"เจ๋ออ๋องน่ารังเกียจจะเอื้อมถึงข้าหรือไม่นั้น ก็ยังไม่แน่ แต่เจ้าน่ะหรือ ไม่มีโอกาสได้ตะเกียกตะกายหาเขาหรอก"

ท่าทางของกู้ชูหน่วนน่าเกรงขาม แววตามีแต่ความบ้าคลั่ง กู้ชูหลันสะพรึงกลัว

นางแพศยานี่สู้คนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

ไม่นาน นางก็ต้องตื่นตระหนก เพราะกู้ชูหน่วนคว้าเมามายพันกาลอีกขวดหนึ่งออกมาจากตัวนาง แล้วกรอกมันลงคอของนางจนหมดเกลี้ย แสยะยิ้มและทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง

"ของดีอย่างเมามายพันกาล จะให้ข้าเก็บเอาไว้ดื่มด่ำผู้เดียวได้อย่างไร"

"เจ้า... เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ..."

"เจ้าคิดจะทำอะไร ข้าก็คิดจะทำเช่นนั้นแล"

นิ้วขาวเรียวยาวกดจุดชาของกู้ชูหลัน ปลดผ้าคลุมหน้าของนางอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะนำมาสวมคลุมทับใบหน้าของตัวเองแทน สายตาเหยียดหยามกวาดมองกู้ชูหลันที่ตื่นตระหนก ร่างทั้งร่างหายวับไปอยู่หลังเสาราวกับปลิวลม แววตาเย็นชามองบรรดาชายฉกรรจ์ที่ถูฝ่ามือไปมาอยู่ด้านนอก กำลังพากันเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางวิตถาร

"ไม่ใช่ว่านางเป็นหญิงอัปลักษณ์หรอกรึ? เหตุใดถึงได้งามเช่นนี้?"

"สนใจทำไมเล่า ในเมื่อได้ทั้งเงินได้ทั้งคนงาม เหตุใดจะไม่ทำเล่า"

"หยุดนะ นางแพศยาที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่ พวกเจ้ารีบตามนางไป ข้าเป็นคนจ้างพวกเจ้าเอง อ๊ะ... หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องข้า ข้าจะให้อี๋เหนียงของข้าฆ่าพวกเจ้าให้หมด... "

ยามราตรีลมพัดโบก ณ วัดร้างแห่งหนึ่ง เงาตะคุ่มของคนสองสามคนโยกไหวพร้อมกับส่งเสียงครวญคราง กำลังแสดงฉากที่ไม่น่ามองนัก

ไม่นาน คนกลุ่มใหญ่ก็แห่กันมาที่หน้าวัดร้าง เห็นได้ชัดว่าผู้นำหน้าสุดคืออัครเสนาบดีกู้

"ท่านอัครเสนาบดี บางที่คุณหนูสามอาจจะแค่คิดไม่ตก ถึงได้หนีออกจากจวนไปกับบ่าวรับใช้ หากนางคิดได้แล้วคงกลับมาเองขอรับ"

"ใช่ขอรับ ถึงคุณหนูสามจะ... แต่นางไม่ใช่คนไม่รู้ความ ไม่มีทางจะมี...กับบ่าวรับใช้ได้หรอกขอรับ... เอ่อ..."

ประตูใหญ่ถูกถีบจนเปิดออก ทุกคนต่างตื่นตะลึง สีหน้าของอัครเสนาบดีกู้เปลี่ยนสลับไปมาราวกับทาด้วยสี

"สารเลว..."

เสียงตวาดดังลั่น ทุกคนคุกเข่าลงในทันใด

โดยเฉพาะอี๋เหนียง อนุภรรยา แม่นางจางที่ตาเบิกโพลง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็น

"นายท่านโปรดใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ หลันเอ๋อร์ไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้"

เพลิงราคะในตัวโหมกระพือขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนไม่มีกะใจจะดูต่อไป

คนหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างอัครเสนาบดีกู้ แต่ลูกสาวของตัวเองถูกกระทำชำรำปานนี้ แถมอีกฝ่ายยังเป็นพวกอัธพาลชั้นต่ำ มีหรือเขาจะไว้ชีวิต

ฉวยจังหวะยามชุลมุน กู้ชูหน่วนเดินโซซัดโซเซจากไป พยายามข่มความรู้สึกประหลาดในร่างกายอย่างสุดกำลัง

แม้จะคิดหาวิธีถอนพิษนับร้อยก็ไม่ได้ผล เมามายพันกาลนี้ฤทธิ์ร้ายนัก หากไม่อยากตายก็ต้องถอนพิษ แต่วิธีถอนพิษนั้นมีเพียงทางเดียวคือเสพสม

ระหว่างตายกับเสียความบริสุทธิ์นั้น เธอเลือกอย่างหลังโดยไม่ลังเล

เขาร้างป่าไพร ไร้ซึ่งผู้คน ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะถึงขีดจำกัด ตรงหน้าก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้น

คนในชุดดำสามคน นอนล้มเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น จากประสบการณ์การทำงานหลายปีของเธอ พวกเขาโดนยาพิษ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ถึงได้ล้มลงบนพื้นไม่ขยับไหว

กู้ชูหน่วนพลันดีใจ รีบจ้ำเข้าไป ยกมุมปากพึมพำประโยคหนึ่ง "ตัวผู้ทั้งหมดเลย สวรรค์ยังเมตตาฉัน"

คนที่นอนอยู่บนพื้นมุมปากกระตุก?

ตัวผู้ทั้งหมดเลย?

นับพวกเขาเป็นสัตว์อย่างนั้นหรือ?

มือเรียวของกู้ชูหน่วนเชยคางชายชุดดำพินิจมองทีละคน ก่อนจะส่ายหน้าอย่างรังเกียจ "หุ่นใช้ได้ หน้าตาใช้ไม่ได้"

"ผอมไป ลูบแล้วไม่ได้อารมณ์"

"…"

สีหน้าของชายชุดดำสองคนแรกแทบดูไม่ได้

นี่มันลูกสาวตระกูลไหน?

สมบัติผู้ดีอยู่ที่ใด?

เย่จิ่งหานที่ได้ชื่อว่าเย็นชามาแต่ไหนแต่ไรนั้นมุมปากยกขึ้น ดวงตาล้ำลึกราวกับไร้ที่สิ้นสุดนั้นฉาบไปด้วยรอยยิ้ม แฝงไปด้วยความรู้สึกสนใจ

ไม่นาน คางของเขาก็ถูกเชยขึ้นอย่างเอาแต่ใจ ดวงตาเปล่งประกายดุจดาวเหนือของหญิงตรงหน้าสะท้อนสู่ดวงตาของเขา

ดวงตาสองคู่สองประสาน คนหนึ่งสวมผ้าคลุมหน้า คนหนึ่งสวมหน้ากากปีศาจ ต่างฝ่างต่างมองไม่เห็นใบหน้าของอีกคน ทว่าในแววตาของทั้งสองต่างแฝงไปด้วยความอย่างรู้อย่างเห็น

กู้ชูหน่วนถอดหน้ากากปีศาจของเขาออก ความตกใจฉายแวบในแววตา

นี่มันชายหนุ่มรูปงามแห่งยุคหรืออย่างไร เรียวคิ้วเชิดสูง ดวงตาสุกใสดั่งดวงดาวยามฤดูหนาว เครื่องหน้าเด่นชัดประหนึ่งรูปปั้นแกะสลัก หาที่ติไม่พบแม้แต่นิด ราวกับปฏิมากรรมชั้นยอดจากสวรรค์

ไม่รู้ว่าเพราะบาดเจ็บสาหัสหรืออย่างไร ใบหน้าของเขาถึงได้ขาวซีด แต่ถึงกระนั้นรอบกายยังคงแผ่ซ่านไปด้วยรังสีน่าเกรงขามและความสง่างามอันไร้ที่ติ

กู้ชูหน่วนหัวใจเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม ชายหนุ่มหน้าตาแบบนี้ ปีศาจชัดๆ

เย่จิ่งหานเห็นความตกตะลึงในแววตาของนาง ก็รู้สึกลำพองใจขึ้นมา ทว่าจู่ๆ หญิงสาวตรงหน้าก็จ้องมองไปยังสองขาพิการของเขา ก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งที่ทำให้เขาชะงักไป จากนั้นความโกรธก็ท่วมทะลักเข้ามา อยากจะบีบนางให้ตายให้มันรู้แล้วรู้รอด

"นึกว่าของชั้นดี คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นทองแดงมีตำหนิ เสียดายที่หน้าตาดี ช่างเถอะ ใครใช้ให้ฉันเป็นพวกบ้าคนหล่อล่ะ ก็พอถูๆ ไถๆ ไปได้"

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร?" เย่จิ่งหานเค้นประโยคนั้นออกมาจากไรฟัน ฟังดูวางอำนาจเหลือเกิน

ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนจงใจเพิกเฉยคำเตือนของเขาหรืออย่างไร สองตาถึงได้ยกยิ้มเป็นจันทร์เสี้ยว "รู้สิ เครื่องมือถอนพิษของข้าอย่างไรเล่า วางใจเถิด ข้าจะถนอมเจ้าอย่างดี"

เฮือก...

ชายชุดดำอีกสองคนหัวใจร่วงตกไปอยู่ตาตุ่ม ก่อนจะมองใบหน้าแดงก่ำของนางอีกครั้ง ในใจสัมผัสได้ถึงลางร้ายบางอย่าง

หญิงนางนี้คงไม่ได้โดนยาพิษแล้วคิดจะใช้เจ้านายของพวกเขาเป็นยาถอนหรอกใช่ไหม?

หญิงนางนี้ไปเอาความกล้าบ้าบิ่นนี้มาจากไหนกัน นางไม่รู้หรือว่าเจ้านายของเขาคือเทพสงครามแห่งแคว้นเย่ ผู้กุมอำนาจสูงสุด เพียงพลิกฝ่ามือก็เรียกฟ้าเรียกฝนได้ เพียงประโยคเดียวของเขา นางก็สามารถหายไปไม่เหลือแม้แต่ศพให้ฝัง

แล้วนางรู้อีกหรือไม่ว่า เจ้านายของเขาเกลียดคนที่รังเกียจสองขาพิการของเขาเป็นที่สุด

ดูแม่สาวคนนี้สิ ตัวเล็กกระจิ๋วหลิว พยายามลากเจ้านายของพวกเขาไปถึงทุ่งหญ้า ท่าทางอดรนทนไม่ไหว จากนั้นพวกเขาก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง

นี่นางกล้า...จริงๆ หรือ