ไม่รู้จักพอ

            “ร่มรื่นจัง เราอยู่คนเดียวเลยเหรอ” 

            “ห้องน้ำอยู่ทางนั้น” เมื่อญาติผู้พี่เดินเข้ามายังบริเวณบ้านเล็กของเธอ ที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้และไม้ประดับซึ่งแขวนไว้ชั้นล่าง มัลลิกาก็ออกปากชมทันที นาราอยากให้เวลารวบรัดที่สุด จึงบอกสิ่งที่พวกเธอต้องการไป

            “อย่ารีบสิ พี่มาเยี่ยมนะ” ข้าราชการสาวนั่งลงที่ม้านั่ง ตามด้วยเพื่อนของเธอ พูดคุยกันสองสามประโยค กระทั่งเห็นสายตากดดันของนารา ถึงได้ลุกขึ้น

            นาราและเพื่อนของมัลลิการออยู่ด้านนอก เธอไม่คุยอะไรมากนักเพราะไม่สนิทกับทั้งสอง

            “โอ๊ย” กระทั่งเสียงของคนในห้องน้ำดังขึ้น นารารีบประตูเข้าไปดูเพราะคิดว่ามัลลิกาต้องเป็นอะไรแน่ๆ เป็นจริงดังนั้นหญิงสาวตาค้างเมื่อเห็นว่ามัลลิกานั่งอยู่บนพื้นห้องน้ำ กุมข้อเท้าตัวเอง

            “พี่เหมียว!” นารารีบเข้าไปหาญาติผู้พี่ทันที พยุงสาวร่างบางขึ้นมา ก่อนจะพาออกมาด้านนอก

            “เป็นอะไรมั้ย” พาหญิงสาวนั่งลงบนม้านั่ง บอกตามตรงว่าตอนนี้ใจของเธอสั่นไปหมด มัลลิกาดูไม่ดีเลย

            “พี่ลื่นล้มน่ะ เจ็บจัง” หญิงสาวในชุดสีกากีลูบคลำข้อเท้าตัวเอง เธอไม่นึกว่านาราจะเป็นห่วงเธอเหมือนกัน เพราะทุกครั้งหญิงสาวก็มีท่าทีเมินเฉยต่อเธอเสมอ

            “เดินได้มั้ยเนี่ย”

            “โอ๊ย” มัลลิการ้องออกมา ความเจ็บจี๊ดปวดหนึบตรงข้อเท้าโจมตีเธอ หญิงสาวกัดปาก ครวญครางเล็กน้อย

            “พี่ขอพักที่นี่นิดหนึ่งได้มั้ย ถ้าให้กลับเลยพี่ทนไม่ไหว” ขอร้องน้องสาว ถ้าให้กลับตอนนี้มัลลิกาคงได้น้ำตาเล็ดแน่ และถ้าจะให้เพื่อนของเธออุ้มออกไป ก็เห็นว่าคงไม่เหมาะสมชายหนุ่มแต่งงานแล้ว เดี๋ยวเรื่องนี้จะไปกันใหญ่ เพราะแบบนั้นเธอขอนั่งพักตรงนี้สักพัก ดีขึ้นจะกลับไปทำงาน

            “อื้อ” นาราตกลง แม้เธอจะไม่ได้สนิทสนมและมีกำแพงกั้นระหว่างมัลลิกาตลอดเวลา แต่เธอไม่ใช่คนใจจืดใจดำ ถ้าพักแล้วทุกอย่างดีขึ้น เธอก็อยากให้มัลลิกานั่งพักสักหน่อย

            ด้วยความน่าเบื่อไม่มีอะไรทำ เพื่อนของมัลลิกาเลยเดินไปรอบๆ นาราบอกแล้วว่าอย่าเดินไปที่อื่นสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าจะเดินต้องเดินอยู่แถวนี้ ซึ่งพวกเขาก็ตกลง เวลานี้จึงเหลือเพียงนารากับมัลลิกาสองคน ซึ่งน่าจะเลยเวลาบ่ายมาแล้ว ทว่านารายังไม่ไปไหน เพราะอยากเฝ้าพี่สาวของเธอเอง

            “เรากับคุณสิงเป็นยังไงบ้างเหรอ” นาราที่นั่งนิ่งเงยหน้าขึ้นมา เมื่อได้ยินมัลลิกาเอ่ยคำถามนั้น

            “คะ” เธอไม่เข้าใจ ทำไมคนอื่นถามเธอถึงเรื่องสิงหราชตลอดเวลา

            “ก็เขาลือกันว่าเห็นเราไปกับคุณสิงบ่อยๆ แทบจะเป็นนายหญิงของที่นี่เรื่องจริงรึเปล่า”

            อ้อ ที่แท้ก็เรื่องนั้น

            “ไม่นี่คะ นาคไม่ได้เป็นอะไรกับเขา” ทุกคนเข้าใจผิดกันไปใหญ่ รวมถึงคนงานในไร่ ที่บางคนเรียกเธอว่านายหญิงหรือเอ่ยถามเธอถึงเรื่องสำคัญที่เจ้าของไร่ตัดสินใจเท่านั้น ซึ่งบางครั้งสิงหราชก็โยนมันมาให้เธอทำ บอกตามจริงเธอไม่อยากให้ทุกคนคิดแบบนั้นเลย เพราะเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน อ้อ เป็นสิอย่างน้อยก็เป็นเจ้าหนี้ลูกหนี้ ส่วนคำว่านายหญิงคงไม่เหมาะกับเธอ

            “อย่าปิดบังพี่เลย เป็นก็บอกว่าเป็นเถอะ ใครๆก็อยากเป็นนายหญิงของนายหัวสิงทั้งนั้น  ถ้าเขาจริงใจกับเราก็เป็นเรื่องน่ายินดีไม่ใช่เหรอ” เมื่อเห็นนาราเงียบไป ญาติสาวก็ยิ่งติดตาม ทุกปฏิกิริยาของนาราอยู่ในสายตาของเธอ ความวูบไหวผ่านดวงตางามสั่นระริก เพียงเสี้ยวเวลาเดียวมัลลิกาก็จับสังเกตได้

            “ไม่มีอะไรค่ะ” และอย่างที่คิดนารายังปฏิเสธ

            เขาไม่ได้จริงใจกับเธอ หนำซ้ำเขายังมีผู้หญิงคนอื่น แล้วสถานะอย่างเธอมันน่ายินดีที่ไหนกัน นารายังคงเงียบเฉย ปัดตกไป

            “ไม่ใช่เรื่องจริงหรอกค่ะ คนก็พูดกันได้ทั้งนั้น นาคอยู่ที่นี่ นาคมาทำงาน ถ้าใช้หนี้หมด นาคก็จะไปตามทางของนาค”

            “เหมียว กลับกันเถอะ พี่น้อยโทรตามแล้ว” ในตอนที่คุยกับญาติผู้พี่อยู่ หญิงที่ชื่อชมัยพรก็เดินเข้ามา  น้อยคือหัวหน้าแผนกฝ่ายที่มัลลิกาทำงานอยู่ ได้ยินดังนั้นหญิงสาวจึงลุกขึ้น ยิ้มน้อยๆให้ญาติของตน

            “พี่ซื้อขนมมาให้เยอะเลย อย่าลืมกินล่ะ ถ้ามีโอกาสว่างแวะไปหาพี่ด้วยนะ”

            “ค่ะ” นารารับคำ ยืนส่งมัลลิกาอยู่หน้าบ้าน มัลลิกายิ้มส่งท้ายให้เธอเล็กน้อย ก่อนเดินไปที่รถตัวเองที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไกลๆ

            รถคันเกือบล้านเคลื่อนออกไปแล้ว นาราจึงได้ถอนหายใจออกมา บอกตามตรงว่าไม่ชินเท่าไหร่ที่มัลลิกาทำตัวดีด้วย แต่อีกอย่างเธอไม่อยากคิดมากเกินไป เพราะคิดไม่ออกว่ามัลลิกาจะร้ายกับเธอไปทำไม อิจฉาเหรอ เกลียดชังเหรอ จะรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อเธอไม่เคยทำอะไรให้เลย ช่างเถอะ ไม่อยากคิดมากแล้ว ไปทำสวนของเธอดังเดิมดีกว่า

            นาราเดินเข้ามาในบ้านเพราะป้านงรักบอกว่ามีของมาส่งเธอ หญิงสาวรับมันมาจากป้าแม่บ้านที่ยืนยิ้มให้อย่างใจดี ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไร นาราไม่ใช่พวกชอบสั่งของจากเส้นทางอินเทอร์เน็ต มักไปซื้อเองมากกว่า ที่เป็นแบบนั้นเพราะไม่อยากติดใจ เงินของเธอมีน้อยนิด นาราไม่อยากสิ้นเปลืองไปกับเรื่องเหล่านี้

            “ใครส่งมาเหรอคะ” นงรักชะเง้อมอง เด็กสาวยิ้มให้ ก่อนจะค่อยๆฉีกซองสีน้ำตาลออกอย่างเบามือ

            และเพียงเปิดมันออกมา วินาทีนั้นราวกับมีบางอย่างฟาดเข้าใส่หัว นาราชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า มือที่จับสิ่งนั้นอยู่สั่นระริกจนภาพพวกนั้นขยับไปด้วย

            “ตายจริง! นี่มันอะไรกันคะเนี่ย” นงรักปิดปากตัวเอง ภาพของสิงหราชกับผู้หญิงคนหนึ่งคลอเคลียแนบชิดกัน ไปจนถึงหญิงสาวกอดกายหนา ราวกับว่ารักกันมานมนาน ปรากฏในตาหญิงสูงวัย

            “หนูนาคอย่าดูนะคะ!” นงรักรีบเก็บภาพพวกนั้นมาใส่มือ หญิงวัยกลางคนสั่นระริก มองหญิงสาวตัวเล็กที่ราวกับว่าสติได้หลุดลอยไปแล้ว

            เข้าใจแล้ว เป็นอย่างนี้นี่เอง

            วันนั้น วันที่เขามีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดมา เพราะมันมาจากผู้หญิงคนนี้นี่เอง ทั้งสองแนบชิดกัน และถ้าให้คิดหลังจากนั้น บนเตียงพวกเขาคง...

            “คุณนาค...”

            คงมีอะไรกันจนหนำใจ!

            น่าเกลียดตรงคืนนั้นเขายังอยากมีอะไรกับเธอ

            ไม่รู้จักพอ

            “คุณนาคคะ” นงรักมองเด็กสาวด้วยใจนึกสงสาร ใครหนอใคร ใครส่งรูปพวกนี้มา ถึงอย่างนั้นนงรักก็ยังไม่อยากเชื่อ เมื่อก่อนนายหัวสิงอาจจะเจ้าชู้ แต่เธอเชื่อว่าตอนนี้สิงหราชไม่เป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน ทว่าในหลักฐานก็จนปัญญาแก้ตัวแทน

            “ป้าส่งมันมาให้หนูเถอะค่ะ หนูไม่เป็นอะไรหรอก” ใบหน้านารายังแสดงรอยยิ้ม บอกไม่ออกว่าเธอควรจะรู้สึกยังไง ทว่าก็ยังอยากเห็นรูปภาพพวกนั้นอยู่ดี อยากตอกลึกไปถึงแก่นใจว่า ผู้ชายคนนั้นไม่มีวันรักเธอ ไม่มีวันหยุดอยู่ที่ใคร...

            “แต่” นงรักทำท่าค้าน นาราพูดขึ้นก่อน ใบหน้าเธอเรียบเย็นนัก

            “ป้าอย่าบอกเขานะคะว่าหนูรู้เรื่องนี้”

            “ส่งมันมาเถอะค่ะ แล้วหนูจะไม่บอกใคร”

            ไม่เรียกร้อง ไม่สนใจ ไม่อะไรทั้งนั้น ทำเหมือนว่าผ่านมาแล้วผ่านไป แม้อกด้านซ้ายเธอจะบีบรัดด้วยความประหลาดก็ตาม ในที่สุดนงรักก็ส่งรูปคืนไป นัยน์ตาฝ้าฟางมองหญิงสาวรุ่นลูกตาละห้อย ทว่าอย่างเธอคงไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ปล่อยไปตามบุญตามกรรม