บทนำ : วันที่เขาเปลี่ยนไป

บทนำ 

   งานเลี้ยงต้อนรับท่านประธานคนใหม่จัดขึ้นยิ่งใหญ่สมกับฐานะและหน้าตาของเขา ผู้ชายที่ยืนอยู่บนเวทีเตรียมกล่าวขอบคุณแขกในงานนี้คือสามีของเธอ ใบหน้าสวยฉีกยิ้มหวานเตรียมที่จะเดินขึ้นเวทีแต่ต้องหยุดชะงัก ปลายตาของแขกในงานต่างพากันเหลียวมองหญิงสาวแปลกหน้าที่เดินขึ้นไปเสียก่อน 

"ท่านประธานคะ ไม่ทราบว่าคนที่ขึ้นไปอยู่บนเวทีนั้นเป็นใครแล้วทำไมคุณหลินหลินถึงไม่ขึ้นไปอยู่ตรงนั้นล่ะคะ" เหล่านักข่าวและบุคคลที่มาร่วมงานต่างพากันงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จ้องมองหลินหลินอย่างที่หญิงสาวคนนี้เอ่ยพูด ที่ตรงนั้นต้องเป็นของเธอผู้ดป็นภรรยาเขาสิแต่กลับเป็นของผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไร

หลินหลินผู้ที่ไม่เคยยอมใครเดินตรงเข้ามาด้วยความสวยสง่าเรือนร่างบางเผยถึงความเซ็กซี่และจัดจ้านด้วยชุดแดงปากแดงเดินตรงขึ้นไปบนเวที เธอเดินแทรกเข้าไประหว่างผู้หญิงคนนั้นกับสามีตัวเองใบกน้าสวยฉีกยิ้มหวานให้สื่อมวลชลและแขกร่วมงาน แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นโกรธจนกัดฟันเสียงดังกรวดๆ

"ดิฉันมาแล้วค่ะ สามีของฉันได้เป็นประธานคนใหม่แทนคุณพ่อดิฉันจะไม่มาแสดงความยินดีได้ยังไงคะ ต้องขอบคุณพี่ๆ นักข่าวมากเลยนะคะที่นึกถึงหลินหลิน" ในแววตาคู่นั้นของสามีที่หันมามองเธอเต็มไปด้วยความว่างเปล่าไม่เหมือนเมื่อก่อนทั้งรักและทะนุถนอมแม้แต่สายตาที่มองมายังไร้ความอบอุ่น ในขณะเดียวกันผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านข้างสามีของเธอนั้นมองมาด้วยความไม่พอใจ ผู้หญิงคนนี้สวยหน้าตาน่ารักดูน่าทะนุถนอมเหมือนกับผู้หญิงที่อ่อนโยนแต่จริงๆ แล้วใจสกปรก ถ้าเป็นคนดีจริงคงไม่คิดแย่งสามีคนอื่น เธอคงอยากได้สามีฉันมากแต่เสียใจด้วยคนดีดีแบบเขาฉันไม่มีวันปล่อยไปให้เธออย่างแน่นอน 

"อ๊อย...ทำไมคุณหลินถึงต้องเหยียบเท้านิตา" ผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ที่ยืนอยู่ข้างสามีเธอชื่อว่านิตาทำท่าทียกเท้าขึ้นเหมือนถูกเหยียบ เธออ้างว่าหลินหลินเป็นคนเหยียบเท้า

ผู้หญิงเสแสร้งแกล้งว่าภรรยาเขาเหยียบเท้าผู้เป็นสามีก็หงุดหงิดใส่โดยที่เขายังไม่หาความจริง มือหนาปัดมือของภรรยาออกจากแขนตัวเอง

"สามีคะ...ต่อหน้าสื่อมวลชนนะคะ คุณอยากให้ชื่อเสียงและบริษัทที่เพิ่งจะได้ขึ้นมาเป็นประธานเสียภาพพจน์เหรอ" หลินหลินกัดฟันและยิ้มให้กับสามี เธอได้เพียงแต่พูดเบาๆ เตือนสติสามีตัวเองจนเขาถอนหายใจดัง บ่งบอกถึงความไม่พอใจภรรยาเพียงไม่นานมือหนาคว้าจับต้นแขนของหลินหลินและเดินออกมาจัดงานเลี้ยง

เมื่อถึงหน้าห้องงานเลี้ยงเพียงแค่พ้นตาผู้คน เรือนร่างบางถูกเหวี่ยงลงกับพื้นจนล้มไม่เป็นท่า ผู้ชายคนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สามีที่เคยแสนดีของเธอหายไปไหน ทำไมอยู่ๆ ก็กลายเป็นซาตานร้ายหลินหลินเธอลุกขึ้นมองหน้าสามีตัวเองและรีบคว้าจับมือเขาไว้

"คุณอาจคงจะงอนฉันหรือว่าเข้าใจอะไรฉันผิดสักอย่าง เรามาคุยกันและปรับความเข้าใจกันใหม่ไหมคะธาราม" หลินหลินจับมือของสามีตัวเองกุมเอาไว้เพียงไม่นานมือหนาข้างนั้นสะบัดออกจนหน้าของเธอแทบล้มลงไปกับพื้น เขาไร้เยื่อใยไม่มีความทะนุถนอมเหมือนเมื่อก่อนสักนิดแค่คุยกับสามียังไม่รู้เรื่องยังมีผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นตามออกมาด้วย

"คุณธารามคะ อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันบนเวที เมื่อสักครู่คุณหลินคงไม่ตั้งใจที่จะเหยียบเท้าของนิตาจริงๆหรอกค่ะ คุณธารามอย่าโกรธเลยนะคะ" การพูดก็เสแสร้งแม้แต่น้ำเสียงที่ออดอ้อนยังดูน่าเกลียด ใบหน้าใสสื่อแต่แววตาร้ายยิ่งกว่าสัตว์

"อย่าใช้ความตอแหลเพราะสีหน้าและการกระทำของเธอมันแสดงออกมาได้ชัดเจน อย่ามายุ่งกับผัวคนอื่นถ้าไม่อยากตาย" หลินหลินเป็นคนที่ใจร้อนตั้งแต่แรกซึ่งเธอไม่เคยยอมแพ้อะไร อยากได้อะไรต้องได้อยากไปไหนต้องไปเพราะเมื่อก่อนนี้มีทั้งพ่อและสามีคอยปกป้องแต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม แค่เธอพุ่งตัวไปหาผู้หญิงของเขาก็ถูกเขาจับและผลักออกมา

"อย่ายุ่งกับนิตา" ธารามจับแขนของหลินหลินกระชากใบหน้าเข้มขรึมจ้องมองด้วยน้ำเสียงตะคอกไม่ให้ยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ที่หน้าด้านคิดจะแย่งสามีคนอื่นนั่นหมายความว่า เขาปกป้องกันหรอแล้วฉันที่เป็นเมียล่ะ? ไม่จริงความรักที่เคยหวานแต่งงานกันมาสี่ปีไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง ต่อให้หลินหลินจะเอาแต่ใจแค่ไหนหรืออยากได้อะไร เขาทำให้โดยไม่มีข้อแม้แต่วันนี้เขาปกป้องผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เมียตัวเอง

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป" ถ้าไม่เจอกับตัวเองหลินหลินก็คงไม่เชื่อว่าสามีของเธอนั้นเปลี่ยนไป มือหนาสะบัดออกปล่อยให้แขนของเธอร่วงหล่นลงพื้นจนล้มทั้งยืน มันเจ็บสำหรับหลินหลินผู้หญิงตัวเล็กใบหน้าสวยน้ำตาคลอไม่คิดว่าสามที่แสนดีของเธอจะกลายเป็นคนที่ทำร้ายเธอในตอนนี้

"พาคุณผู้หญิงกลับไปที่บ้าน" เขาเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทของพ่อหลินหลินให้พาภรรยาของเขานั้นกลับไปที่บ้าน

"ไม่ฉันไม่กลับ ถ้าคุณไม่กลับกับฉันด้วย" เธอไม่ยอมกลับไปกับลูกน้องคนสนิทของพ่อตัวเองถึงแม้ว่าพ่อของเธอจะเสียไปแล้ว แต่ลูกน้องคนนี้ยังคงรักและภักดีกับหลินหลินยิ่งจ้องมองสามีของตัวเองเหมือนเธอนั้นเป็นคนที่น่ารำคาญสำหรับเขา 

"คุณธารามคะ...คุณพาภรรยาของคุณกลับบ้านก็ได้ค่ะ ส่วนนิตาขึ้นแท็กซี่กลับบ้านเองได้ค่ะ คงไม่เป็นอะไรหรอกแท็กซี่คงไม่ใจร้ายเหมือนกับที่ออกข่าวหรอกนะคะ" เสแสร้งได้ดีจริงๆ ทำหน้าตาบ้องแบ๊วใสซื่อแต่ใช้คำพูดล่อลวงผู้ชายให้ไปส่ง

"ตอแหล" หลินหลินใช้คำพูดหยาบคายจ้องมองมายังนิตาที่ทำท่ากลัวเธอทำท่าทีจับชายเสื้อของธารามและแอบอยู่ข้างหลังเขาเหมือนกับกลัวหลินหลินเอามากๆ แต่สายตาของนิตาที่แฝงไปด้วยความท้าทายและยั่วกวนเมื่อธารามไม่เห็นเธอกลับเบะปากให้หลินหลินด้วยซ้ำ

"พอเดี๋ยวนี้เลย ทำไมเธอถึงต่ำขนาดหลินหลิน ฉันไม่เคยคิดว่าคนแบบเธอจะไร้ค่าต่ำตมขนาดนี้ ฉันทนอยู่กับเธอก็ขยะแขยงมากเกินพอแล้ว วันนี้จบสิ้นกันสักที ไปเถอะนิตาเดี๋ยวผมไปส่งนั่งแท็กซี่กลับมันอันตราย" มือข้างนั้นจับแขนของนิตาด้วยความทะนุถนอมเดินออกไป ทำไมวันนี้ดขาถึงจับมือของผู้หญิงคนอื่นแบบนี้

หลินหลินเธอร้องไห้เมื่อกลับมาที่บ้านได้เพียงแต่นั่งรอธารามที่โซฟารอคุยกับสามีตัวเองให้รู้เรื่องต่อให้จะดึกดื่นแค่ไหนหลินหลินก็ยังคงรอเขา

เสียงรถขับเข้ามาเรือนร่างบางลุกขึ้นยืนชะเง้อมองสามีเพียงไม่นานธารามเดินเข้ามาก่อนที่จะปลดเสื้อสูทและโยนลงที่โซฟา

"คุณไปไหนมา คุณไปส่งมันทำไม" 

"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน เธอไม่เกี่ยว" นั่นคือคำตอบของสามีที่ไม่มีคำอธิบายไม่มีคำแก้ตัวว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ธารามเตรียมที่จะเดินหนีหลินหลินแต่เธอนั้นคว้าจับแขนของธารามและดึงกลับ

"คุณจะไปไหน เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง" เธอจับแขนของสามีตัวองอีกครั้งเพราะต้องการคุยกับสามีให้รู้เรื่อง ก่อนหน้านี้อาจจะเคยงอนกันแต่ไม่ถึงขั้นรุนแรงที่สามีตัวเองเปลี่ยนไป เธอจับแขนของสามีด้วยมือทั้งสองข้างเพียง แค่ไม่ถึงนาทีและไม่คิดว่าสามีตัวเองจะทำถึงขนาดนี้ เมื่อเขาสะบัดมือออกเรือนร่างบางล้มลงไปกับพื้นดันโชคร้ายที่หัวไปกระแทกกับขอบกระจกโต๊ะวางของด้านหน้าโซฟา

"โอ๊ย" ความรู้สึกเหมือนตรงนั้นเจ็บมากหลินหลินจึงยกมือจับสัมผัสได้ถึงความเหนียวเหนอะหนะที่มือนั่นมีเลือดตรงหัวที่เกิดจากหัวเธอไปกระแทกกับขอบโต๊ะ เขายืนมองเธอและถอนหายใจไม่คิดแม้แต่จะช่วยเธอแม้แต่น้อย

"ทำตัวเองคงไม่ต้องโทษใครหรอกนะ" ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอย่างหนักแน่นอนไม่อย่างนั้นธารามคงไม่เปลี่ยนไปขนาดนี้ เขาหันหลังเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนไม่สนใจที่หลินหลินที่หัวแตกมีเพียงแต่ลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อที่ยังคอยอยู่ เขาจับหลินหลินประคองให้ลุกขึ้นนั่งบนโซฟา

"คุณหนูครับ เดี๋ยวผมให้ป้าแม่บ้านมาทำแผลให้กับคุณหนูนะ" หลังจากที่แม่บ้านทำแผลเสร็จหลินหลินนั่งกุมใบหน้าตัวเองด้วยความเครียด คำถามมากมายที่แล่นมาในหัวของเธอความสงสัยมันล้นจนอยาดจะอาระวาดให้พัง แต่ต้องระงับอารมณ์ไว้

"ผมว่าคุณธาราม..."

"ขอบคุณนะที่นายหวังดีกับฉัน แต่ฉันไม่อยากคิดร้ายกับสามีตัวเอง ฉันเชื่อว่าเขาเป็นคนดี ฉันเชื่อว่าคุณพ่อของฉันเลือกคนที่ดีที่สุดมาดูแลฉันกับลูก" หลินหลินเธอพูดแทรกลูกน้องคนสนิทที่หวังดีกับเธอจนเขานั้นต้องหยุดชะงักคำพูดในขณะที่หลินหลินกำลังจะลุกขึ้น