พันธะแค้นผูกรัก

พันธะแค้นผูกรัก

last updateLast Updated : 2025-02-13
By:  ลภัสลัลOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
54Chapters
945views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เพราะหน้าตาที่เหมือนกันราวกับแกะทำให้เธอต้องรับกรรมแทนพี่สาวฝาแฝด และเมื่อการแก้แค้นจบลงเธอก็ได้อิสระคืนแล้วจากไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อยสองดวง "เขาเป็นลูกผมใช่ไหม" "เขาไม่ใช่ลูกคุณอย่ามาพูดจามั่ว ๆ" "จะไม่ใช่ได้ยังไงดูจากหน้าตาก็รู้แล้วว่าเขาเป็นลูกใคร" "พ่อของเขาคือคนรักของฉันที่อยู่นอร์เวย์...ไม่ใช่คุณ" "งั้นคุณกล้าพิสูจน์ไหมละ" "คุณยังทำชีวิติฉันพังไม่พอใช่ไหมถึงต้องตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก" "ผมก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดไปไม่ได้มีเจตนาไม่ดี"

View More

Chapter 1

บทนำ

藤宮夕月(ふじみやゆづき)は娘を連れて、急いでホテルに向かった。

すでに息子の5歳の誕生日パーティーは始まっていた。

橘冬真(たちばなとうま)は息子のそばに寄り添い、ロウソクの暖かな光が子供の幼い顔を照らしていた。

悠斗(ゆうと)は小さな手を合わせ、目を閉じて願い事をした。

「僕のお願いはね、藤宮楓(いちのせかえで)お姉ちゃんが僕の新しいママになってくれること!」

藤宮夕月(ふじみやゆづき)の体が一瞬震えた。

外では激しい雨が降っていた。

娘とバースデーケーキを濡らさないようにと傘を差し出したが、そのせいで自分の半身はずぶ濡れになっていた。

服は冷たい氷のように張り付き、全身を包み込む。

「何度言ったらわかるの?『お姉ちゃん』じゃなくて、『楓兄貴(かえであにき)』って呼びな!」

藤宮楓は豪快に笑いながら言った。

「だってさ、私とお前のパパは親友だぜ~?だからママにはなれないけど、二番目のパパならアリかもな!」

彼女の笑い声は個室に響き渡り、周りの友人たちもつられて笑い出した。

だが、この場で橘冬真をこんな風にからかえるのは、藤宮楓だけだった。

悠斗はキラキラした瞳を瞬かせながら、藤宮楓に向かって愛嬌たっぷりの笑顔を見せた。

「で、悠斗はどうして急に新しいママが欲しくなったんだ?」藤宮楓は悠斗の頬をむぎゅっとつまみながら尋ねた。

悠斗は橘冬真をちらりと見て、素早く答えた。

「だって、パパは楓兄貴のことが好きなんだもん!」

藤宮楓は爆笑した。悠斗をひょいっと膝の上に乗せると、そのまま橘冬真の肩をぐいっと引き寄せて、誇らしげに言った。

「悠斗の目はね、ちゃーんと真実を見抜いてるのさ~!」

橘冬真は眉をひそめ、周囲の人々に向かって淡々と言った。

「子供の言うことだから、気にするな」

まるで冗談にすぎないと言わんばかりだった。

だが、子供は嘘をつかない。

誰もが知っていた。

橘冬真と藤宮楓は、幼い頃からの幼馴染だったことを。

藤宮楓は昔から男友達の中で育ち、豪快な性格ゆえに橘家の両親からはあまり気に入られていなかった。

一方で、藤宮夕月は18歳のとき、藤宮家によって見つけ出され、家の期待を背負って、愛情を胸に抱きながら橘冬真と結婚した。

そして、彼の子を産み、育ててきたのだった。

個室の中では、みんなが面白がって煽り始めた。

「悠斗はママといるのが好き?それとも楓兄貴といるのが好き?」

悠斗は迷いなく、笑顔で答えた。

「もちろん、楓兄貴が一番好き!ママなんて、ただの田舎者だもん!」

藤宮楓の目の奥に、一瞬だけ鋭い冷笑がよぎったが、それはすぐに消えた。

彼女は悠斗を優しく抱き寄せ、その額に軽くキスを落とした。

藤宮夕月の全身を、冷たい血が駆け巡る。

悠斗は昔から、人と触れ合うのを嫌がる子だった。

藤宮夕月が抱こうとすると、いつもさっと身を引き、拒絶の態度を示していた。

彼は父親に似て、冷たく、他人を簡単に寄せつけない性格だった。

なのに――

今、悠斗は藤宮楓の腕の中にすっぽりと収まり、甘えるように笑っている。

その光景を見ている橘冬真の瞳には、藤宮夕月が一度も見たことのない、柔らかな眼差しが宿っていた。

まるで本当の家族のように。

「ママ……」

娘の小さな声が、藤宮夕月を現実へ引き戻した。

彼女は涙にかすむ視界の中、美優(みゆ)を見下ろした。

「美優の誕生日のお願いは……何?」

夕月の声は震えていた。

美優は、まっすぐに彼女を見つめて答えた。

「美優はママさえいればいい!」

「じゃあ……パパと悠斗は?」

熱い涙が美優の手の甲に落ちた。

美優は目を見開き、慌てたように夕月の手をぎゅっと握った。

「ママ、泣かないで!私、悠斗に言ってくるね!叔母さんにばっかりくっつかないでって!」

美優と悠斗は双子だった。

藤宮夕月が彼らを産んだとき、大量出血で意識が朦朧としていた。

朦朧とする意識の中、彼女は必死に橘冬真へ電話をかけた。

しかし、その電話に出たのは――藤宮楓だった。

「冬真なら、ポップコーン買いに行ったよ?今、私と一緒にディズニーで花火見てるの!だから、安心して出産してね~!」

その瞬間――

藤宮夕月の耳に、あの日の花火の爆裂音が響き渡った。

あの日以来、彼女の心は深く傷つき、癒えることはなかった。

藤宮夕月は美優の手を握りしめながら、静かに個室のドアを押し開けた。

場の空気が、一瞬にして凍りついた。

「……藤宮さんがどうしてここに?」

まるで、彼女の存在自体が「場違い」であるかのような視線。

ここは、本来なら彼女の息子と娘の誕生日を祝う場だった。

それなのに——

彼女が現れたことで、まるで招かれざる客が紛れ込んだかのような空気が漂っていた。

藤宮楓は悠斗を腕に抱え、無言のまま彼女を見つめた。

その瞳には、明らかに「これは私のものよ」と言わんばかりの宣言が滲んでいた。

藤宮夕月は、持ってきたケーキの箱をテーブルの上にそっと置いた。

彼女の顔には、まだ拭いきれない雨粒が残っている。

悠斗は顔を上げ、藤宮楓を見た。

彼女の顔は完璧に整えられた美しいメイク、黒髪はふわりと柔らかく整えられていた。

次に、悠斗は藤宮夕月を見た――

濡れた髪、疲れた表情、そして濡れた服が張り付いたままの姿。

悠斗の小さな口が、僅かに不満そうに尖った。

藤宮夕月は、ケーキの箱をそっと開いた。

そこにあったのは、彼女が一日かけて手作りしたケーキ。

表面には、悠斗と美優のために、彼女が何時間もかけて描いた手作りのイラストが彩られていた。

ナイフを手に取り、ケーキを二つに切り分けようとしたとき――

彼女の指先が、微かに震えた。

藤宮夕月は、切り分けたケーキの半分を悠斗の前にそっと押し出した。

「悠斗、お誕生日の願いを叶えてあげるわ。今日から……私はもう、あなたのママじゃない」

「……何を言ってる?」

橘冬真の冷たい声が響いた。

藤宮夕月は彼を見つめた。

そこにはもう、かつての未練は微塵もなかった。

「離婚しましょう。美優は私が引き取る。悠斗はあなたのもとへ」

「ママは、拗ねてるの?」

悠斗の目が細められる。

その冷ややかな瞳は、まるで橘冬真のそれと瓜二つだった。

「ねえ、ママ、もういい加減やめてよ?だから一緒に誕生日を過ごしたくないんだ。いつも僕が何を食べるか、いちいち口出しするでしょ」

悠斗はケーキに描かれたキャラクターのイラストを見つめた。

……下手くそだ。

「それにさ、もうママのケーキには飽きたんだよ!今日は楓兄貴がくれたケーキを食べる!」

「悠斗!!」

美優の悲痛な声が響く。

「ダメだよ!外のケーキを勝手に食べちゃ!アレルギー出ちゃうでしょ!」

「大丈夫よ」

藤宮楓は、どこか咎めるような声で言った。

「悠斗は男の子なんだから、もっとたくましく育てなきゃ。アレルギーだって、藤宮さんが過保護すぎるせいで、ちょっとの牛乳も口にできないんじゃない?」

彼女は悠斗を抱きしめながら、そっと囁いた。

「ねえ、悠斗、私を信じて?もっと牛乳入りのケーキを食べれば、自然と抗体ができて、アレルギーも治るのよ」

悠斗は大きく頷いた。

「僕は楓兄貴を信じる!ママは田舎者だから、何にも知らないんだ!」

——バキンッ

藤宮夕月は、壊れたように笑った。息をするたびに、鼻腔いっぱいに広がる鉄の味。

七年かけても、橘冬真の心は温まらなかった。

五年かけて育てた我が子は、自分の身を裂く刃になった。

「……私のケーキが嫌いなら、捨てればいいわ」

喉が焼けるように痛む。まるで、鋭い刃で喉を裂かれたようだった。

「悠斗――」

「ママは、ずっとあなたのためにできる限りのことをしてきた。あなたが新しいママを欲しがるなら……藤宮楓にその席を譲ってあげる」

彼女は、静かに息子を見つめた。

「これが――最後のお祝いよ。お誕生日、おめでとう」

藤宮夕月は、美優の小さな手をそっと握りしめると、優しく微笑んだ。

「行こう、美優」

夫も、息子も。

彼女は、もう何もいらなかった。

「藤宮夕月」

橘冬真の冷たい声が、背後から響いた。

その端正な顔立ちは、冷たい霜に覆われたかのように険しかった。

「……子供の言葉を、真に受けるのか?」

藤宮夕月は、静かに微笑みながら答えた。

「ええ。私は本気よ。明日の午後3時、霧坂市役所で。遅れないでね」

藤宮夕月は、七年間愛し続けた男を見つめた。

だが、その瞳には、もう何の未練も残っていなかった。

決別の色しか、なかった。

彼女が踵を返したその時――

扉の向こうに、一人の男が立っていた。

鋭い眼差しと、彫刻のように整った顔立ち。

柔らかな光に照らされたその姿は、堂々としていて威圧感すら漂わせていた。

その目が、まるで一つの「劇」を見届けているように、興味深そうに藤宮夕月を見ていた。

――彼を、藤宮夕月は知っていた。

桐嶋涼(きりしまりょう)。

桜都の名門たちの頂点に立つ御曹司。

表向きは橘冬真と親しいが、実際には水面下で対立し続ける男。

悠斗と美優の誕生日パーティーに名門たちが招かれていることは知っていたが、まさかこの桐嶋涼までが姿を現すとは――

藤宮楓は、悠斗を子供用の椅子に座らせると、すぐに目を輝かせながら手を振った。

「おーい!涼!呼んだらすぐ来てくれるなんて、さすが!」

しかし、桐嶋涼は彼女を一瞥することすらしなかった。

「……別に、お前のために来たわけじゃない」

その言葉とともに、彼の視線は店の奥へと向かった。

そこにいるはずの女の姿は――もうなかった。

藤宮夕月は、すでにその場を去っていた。

桐嶋涼の唇が、ゆるく持ち上がる。口元には、くっきりとした小さなえくぼが浮かんでいた。

「お前の奥さん、離婚するらしいな?だったら俺も……呼び方を変えなきゃな?」

「そんなことはありえない」

橘冬真の声は、冷たくも揺るぎないものだった。
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
54 Chapters
บทนำ
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินกวักไกว้ไปมาภายในสนามบินเผยให้เห็นร่างบางระหงของหญิงสาวสองคนที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายกันราวกับเป็นคนๆ เดียวกันจะแตกต่างก็แค่การแต่งตัวเดินลากกระเป๋าเดินทางใบโตฝ่าฝูงชนออกมา "ตกลงพี่ไอวาให้ใครมารับคะ" เอวาเจ้าของใบหน้าสวยคมตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย - นอร์เวย์หันไปถามไอวาแฝดผู้พี่เมื่อเดินออกจากอาคารผู้โดยสารขาเข้าแล้ว เธออยู่นอร์เวย์กับบิดามาตั้งแต่เด็กกลับไทยนานๆ ครั้งเพื่อมาเยี่ยมมารดาเลยไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักที่นี่ต่างจากไอวาแฝดพี่ที่อยู่กับแม่ที่ไทยมาตั้งแต่เด็กเลยมีเพื่อนมีคนรู้จักเยอะ"ฉันโทรให้เพื่อนมารับแล้ว" ไอวาตอบเสียงห้วนปรายตามองแฝดน้องแวบหนึ่งแล้วสนใจหน้าจอมือถือต่อ เอวาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่อเธอรู้นิสัยแฝดพี่ดีหากเธอพูดมากแฝดพี่ก็จะรำคาญพานด่าเธออีกทั้งสองเป็นฝาแฝดกันก็จริงแต่ไม่ค่อยสนิทเหมือนแฝดคู่อื่นหรอกอาจเป็นเพราะแยกกันตั้งแต่เด็กสาเหตุเพราะพ่อแม่ของพวกเธอแยกทางกันพ่อกับแม่เลยตกลงแบ่งลูกกันโดยให้เธอไปอยู่กับพ่อส่วนแฝดพี่ก็อยู่กับแม่"เอวาแกกลับกับรถแท็กซี่ได้ไหมฉันกับเพื่อนมีธุระต้องรีบไปทำต่อคงไปส่งแกที่บ้านก่อนไม่ได้แล้ว" เสียงของ
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 1 จุดเริ่มต้นความแค้น
ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงเอวาก็เดินทางมาถึงบ้านซึ่งเป็นบ้านจัดสรรที่ตั้งอยู่ย่านใจกลางเมือง"ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวขอบคุณลุงคนขับแท็กซี่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลังจากเขายกกระเป๋าออกจากท้ายรถให้เธอแล้ว ก่อนเดินลากกระเป๋าไปกดกริ่งหน้ารั้วรอเพียงไม่นานก็เห็นมารดาเดินออกมา"เอวาเหรอลูก" ดวงเดือนฉีกยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่นอกรั้วรีบเดินเข้าไปสวมกอดบุตรสาวคนเล็กไว้ด้วยความคิดถึง"เอวาเองค่ะแม่" เอวากอดตอบมารดาด้วยความรักและคิดถึงกลับมาคราวนี้เธอตั้งใจว่าจะอยู่กับมารดายาวๆ เลย"แล้วพี่ไอวาละเอวา" ดวงเดือนผละกอดออกแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นไอวาบุตรสาวคนโต "เห็นพี่ไอวาบอกว่ามีธุระสำคัญต้องไปทำก่อน จะกลับมาค่ำๆ ค่ะ" คนถูกถามลอบถอนหายใจออกมาด้วยความลำบากใจพูดโกหกมารดาตามที่แฝดพี่สั่งไว้พลางกล่าวขอโทษในใจด้วยความรู้สึกผิด"อ๋อ..งั้นเราเข้าบ้านกันเถอะ" ดวงเดือนพยักหน้ารับรู้ก่อนยกมือขึ้นโอบไหล่บุตรสาว ส่วนเอวาก็ยื่นมือไปกอดเอวมารดาแล้วพากันเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของตัวเองมีสายตาคมจับจ้องจากในรถหรูที่จอดเยื้องๆ กับบ้านของเธอ"หึ" ภาคินเค้นหัวเราะ
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 2 เข้าใจผิด
หลายวันผ่านไป@โชว์รูมรถหรูภาคินร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็คสีดำเดินเข้ามาในโชว์รูมรถหรูพร้อมกับผู้ช่วยอีกหนึ่งคนเดินตามหลัง ก่อนเท้าใหญ่จะหยุดชะงักเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับคู่หนุ่มสาวที่กำลังเดินดูรถในโชว์รูม "ไอวา" ดวงตาคมกริบจับจ้องผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเก่าของเขาที่กำลังใช้มารยาหญิงออดอ้อนผู้ชายที่ควงมาด้วยให้ซื้อรถให้อย่างนึกสมเพชคงเป็นเหยื่อของเธอสินะ"หึ" เสียงเค้นหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอหนาอย่างเย้ยหยันก่อนดวงตาคมกริบจะละออกจากร่างบางแล้วก้าวเท้าเดินขึ้นไปยังห้องทำงานบนชั้นสอง"พรุ่งนี้ช่วยเชิญผู้หญิงคนเมื่อกี้มาเจอฉันหน่อยรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง" ร่างสูงเดินเข้ามานั่งลงที่โต๊ะทำงานแล้วออกคำสั่งกับผู้ช่วยคนสนิทจากนั้นก็หยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาเปิดดูเขาบนั่งจัดการเอกสารที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะจนเสร็จจึงออกจากโชว์รูมตรงกลับคอนโดวันนี้เขาเลือกจะพักคอนโดเพราะมีนัดกับเพื่อนตอนค่ำซึ่งสะดวกกว่ากลับไปคฤหาสน์@SS PUBภายในห้องวีไอพีของผับเผยให้เห็นหนุ่มๆ หน้าตาหล่อเหลาสามคนกำลังดื่มพูดคุยสังสรรค์กันอย่างสนุกหนึ่งในนั้นก็คือภาคิน"ไอ้ภาคินเมื่อวานกูเจอไอวาแฟนเก่ามึงด้วยวะ" เสี
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 3 หยิบยื่นโอกาส
ภาคินไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปเขารีบส่าวเท้าเดินตามร่างบางออกจากผับทันที ขณะที่อีกคนรีบก้าวเท้าเดินกึ่งวิ่งออกไปริมถนนเพื่อเรียกรถแท็กซี่ "พี่ไอนะพี่ไอทำให้เอวาซวยอีกแล้ว" ใบหน้าคมเอี่ยวไปมองร่างสูงที่ตามหลังเธอมาเป็นระยะๆ ใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นไม่เป็นส่ำๆ เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มใกล้เข้ามาทุกที ก่อนรีบสับเท้าวิ่งด้วยความตื่นตระหนกในใจก็นึกโมโหแฝดพี่ไม่น้อยที่พลอยทำให้เธอเดือดร้อนไปด้วย"ว๊าย!" เสียงหวานหลุดร้องด้วยความตกใจในตอนที่มือหนาจับหมับเข้าที่ต้นแขนแล้วถูกกระชากจนตัวเซถลาปะทะเจ้าของมือหนาอย่างแรงจนใบหน้าสวยคมเหยเกด้วยความเจ็บ"ผู้หญิงด้านชา ไร้ยางอายอย่างคุณเจ็บเป็นด้วยเหรอ" คนกระทำไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดกลับพูดจาเหยียดหยามบีบแขนเล็กแรงขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าคมราวกับจะฉีกเนื้อเธอออกเป็นชิ้นๆ"อะ..โอ๊ยย!" เสียงหวานหลุดร้องออกมาอีกครั้งอย่างสุดจะกลั้นแรงบีบรัดทำให้เธอรู้สึกเจ็บราวกับกระดูกแขนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ พยายามใช้อีกมือแกะมือหนาออก แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอไม่ได้ทำให้มือหนาขยับเขยื้อนสักนิดกลับกันยิ่งออกแรงบีบมากขึ้น"เจ็บแค่นี้มันเทียบไม่ได้สักนิดกับสิ่งที่คุณทำไว้ก
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 4 ลิ้มรสความลำบาก
"คุณอย่าทำแบบนี้เลย" ใบหน้าสวยคมที่อาบด้วยหยาดน้ำตาส่ายไปมาเชิงเว้าวอนพลางขยับตัวหนีไปยังเบาะคนขับในตอนที่ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาพยายามจะใช้เข็มขัดมัดมือทั้งสองข้างของเธอ"โอ๊ย!" น้ำเสียงสั่นเครือเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มด้วยความเจ็บเมื่อถูกมือหนาจับต้นแขนแล้วกระชากเธอกลับมาที่เดิมจากนั้นก็รวบมือทั้งสองข้างมาไว้หน้าตักใช้เข็มขัดมัดจนแน่น "เดี๋ยวนี้เอาน้ำตาเข้าว่าแล้วเหรอ ไอวาคนจองหองหายไปไหนแล้วละ" ภาคินมองใบหน้าสวยคมที่อาบด้วยสายธารน้ำตาอย่างเย้ยหยันนานนับนาทีหลังจากมัดมือเรียวเสร็จก่อนปิดประตูรถดังปังทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือกอกสั่นขวัญหายดวงตากลมโตมองตามร่างสูงที่เดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับด้วยแววตาสั่นระริกขณะพยายามบิดข้อมือไปมาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่ยิ่งพยายามเข็มขัดหนังก็ยิ่งเสียดสีกับผิวหนังบริเวณข้อมือจนแดงเถือกเป็นแผลถลอกสร้างความเจ็บแสบให้เธอไม่น้อย"อย่าทำอะไรโง่ๆ พยายามไปก็เปล่าประโยชน์" ร่างสูงที่เพิ่งเข้ามานั่งในรถพูดขึ้นเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยแดงรอบข้อมือเล็กก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกจากลานจอดรถของผับด้วยความเร็ว"คุณจะพาฉันไปไหน" เอวาหันมองสองข้างทางด้วยแววตาหวาดระแวง
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 5 ยินดีต้อนรับสู่นรก
@ปางไม้วิโรจน์อัครโชติรถสปอร์ตหรูเคลื่อนตัวมาจอดลงยังปางไม้ในช่วงเช้าของอีกวันหลังจากวิ่งยาวนานกว่าเก้าชั่วโมง ภาคินหันมองร่างบางข้างๆ ที่นอนหลับอยู่ด้วยแววตายากเกินคาดเดาได้ก่อนหยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิดฝาแล้วราดลงบนศีรษะเล็กทุยทำเอาคนที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเมื่อน้ำเย็นๆ สัมผัสลงบนศีรษะไหลลงอาบใบหน้าและเสื้อของเธอจนเปียก "คุณทำบ้าอะไรฉันเปียกหมดแล้ว" เอวาใช้มือลูบน้ำที่เกราะบนใบหน้าออกแล้วหันไปต่อว่าเจ้าของการกระทำด้วยความไม่พอใจเธอก็แค่เผลอหลับไปแต่เขาก็ไม่จำเป็นปลุกเธอด้วยวิธีแบบนี้ ทว่าคิ้วสวยก็ต้องขมวดชนกันเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อมองผ่านกระจกรถเห็นว่ารอบๆ บริเวณโอบล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่และป่าเขียวชะอุ่ม "คุณพาฉันมาที่ไหน""ยินดีต้อนรับสู่นรก" ร่างสูงพูดเพียงแค่นั้นไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาวก่อนเปิดประตูลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่งแล้วเอื้อมไปจับแขนเล็กดึงลงจากรถ "ปล่อยฉัน ฉันไม่ไป" ร่างบางพยายามขืนตัวต่อต้านไม่ให้ตัวเองเดินตามแรงลากของชายหนุ่มพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวงคนที่อยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆ แบบเธอไม่สามารถเดาได้เลยว่าที่นี่คือส่วนไหนของประเท
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 6 สุนัขจิ้งจอก ผีห่าซาตาน
ยามตะวันใกล้ลับขอบฟ้าจิ้งหรีดที่เกาะอยู่ตามต้นไม้เริ่มพากันส่งเสียงร้องระงมชวนให้คนฟังขนลุกไม่น้อย สายลมเย็นโชยกระทบผิวนวลของร่างบางที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ภายในกระท่อมจนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกบนผิวขาวเนียนของเธอเต็มไปด้วยรอยยุงกัดแสบคันไปหมดครั้นจะใช้มือปัดปายยุงที่มาสูบเลือดจากตัวก็ทำไม่ได้เพราะถูดมัดไว้"พ่อ แม่ช่วยหนูด้วยหนูกลัวเหลือเกิน" ความกลัวเข้าเกราะกุมใจดวงน้อยๆ ของเอวามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรอบตัวเริ่มมืดสนิทในกระท่อมไม่มีแม้แต่ตะเกียงหรือเทียนสักเล่มสำหรับให้ความสว่าง"กรี๊ดด!" เสียงกรีดเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มด้วยความตกใจในตอนที่ตุ๊กแกแผดเสียงดังขึ้น ร่างบอบบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวสุดขีดน้ำสีใสไหลอาบสองแก้มนวลหยดลงบนคอเสื้อจนเปียกปอน ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ กระท่อมผ่านความความมืดสลัวอย่างหวาดระแวงเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตอนนี้ตุ๊กแกตัวนั้นอยู่ส่วนไหนของกระท่อมและอยู่ใกล้เธอหรือเปล่า"อะ..โอ้ย!" ไม่ทันที่อาการหวาดกลัวจะได้จางหายไปเธอก็ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดร้องโอดครวญออกมาเมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกปวดบริเวณท้องตามมาด้วยเสียงร้องของท้องคงเป็นเพราะตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้เธ
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 7 ทำงานแลกอาหาร
"อย่าเข้ามาใกล้ฉัน" เอวาร้องห้ามเสียงสั่นเมื่อกระเถิบถอยหลังจนติดฝาสานไม้ไผ่แต่ร่างสูงก็ยังย่างสามขุมเข้าหาเธอไม่ยอมหยุด ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่นคงไม่ใช่ว่าเขาโกรธที่เธอไปว่าเขาเป็นผีห่าซาตานแล้วจะเตะเธอเหมือนกะละมังใบนั้น"ปากเก่งไม่ใช่เหรอกลัวทำไม" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอย่างเย้ยหยันกับท่าทางตื่นตระหนกแววตาหวาดหวั่นของเธอ เท้าใหญ่เดินมาหยุดยืนตรงหน้าร่างบางก่อนจะเอื้อมมือไปจับเข็มขัดที่เหลือยาวออกมาจากการมัดข้อมือเล็กไว้ ขณะที่อีกคนก็พยายามพาตัวหนีดึงข้อมือออกจากการจับกุมสุดแรง "คุณจะทำอะไร""โอ๊ย!" เธอหลุดร้องด้วยความเจ็บในตอนที่ชายหนุ่มดึงกระชากเข็มขัดอย่างแรงทำให้เสียดสีกับแผลถลอกจนเลือดซิบออกมา ตัวลอยขึ้นปะทะร่างสูงจังๆ ก่อนจะล้มลงนั่งกองกับพื้นอีกครั้งสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย ฟันคมขบลงบนกลีบปากเอิบอิ่มจนหอเลือดข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ก่อนแหงนหน้าต่อว่าเจ้าของการกระทำอันป่าเถื่อนด้วยความโกรธ "ฉันเป็นผู้หญิงนะทำไมคุณต้องทำรุนแรงกับฉันด้วย""เพราะผมมีความสุขที่ได้เห็นความเจ็บปวดของคุณไงไอวา" ร่างสูงตอบอย่างไร้ความรู้สึกแสยะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันเขาส
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 8 ข้าวเคล้าน้ำตา
เอวาถูกคนงานวัยกลางอุ้มมาวางลงในกระท่อมหลังจากนั้นไม่นานก็เห็นผู้จัดการปางและเมียสาวเดินกึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปในกระท่อม"ทำไมคุณภาคินถึงเอาผู้หญิงคนนี้มาไว้ที่กระท่อมร้างกลางป่าแบบนี้คะพี่พี" ลิลลี่ภรรยาของพีรวัฒน์หันไปถามสามีด้วยความสงสัยเมื่อเห็นร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเสื่อเก่าๆ เปรอะเปื้อนไปด้วยไรฝุ่นทำให้เกิดความสงสารขึ้นมาจับใจ"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณภาคินแค่ให้พี่มาเฝ้าเธออยู่ห่างๆ แล้วพี่ก็ไม่กล้าถามด้วยกลัวโดนด่า" พีรวัฒน์ตอบเมียสาวตามความจริงเขาก็รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้ไม่แพ้กันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้"น่าสงสารจัง" ลิลลี่พึมพำออกมาเบาๆ ก่อนนั่งลงข้างๆ ร่างบางแล้วหยิบยาดมออกมาจากกระเป๋ายาจ่อไปที่จมูกโด่งสันของคนที่นอนไม่ได้สติเธอมองใบหน้าสวยคมที่ซีดเผือดอย่างพินิจพิจารณาถึงแม้จะมอมแมมแต่ก็ดูออกว่าหญิงสาวเป็นคนสวยมาก อีกทั้งผิวพรรณก็ขาวผุดผ่องเรียบเนียนคงไม่ใช่คนแถวนี้น่าจะเป็นคุณหนูของบ้านไหนสักแห่ง"ตัวร้อนจี้เลยค่ะพี่พี" เสียงหวานเปล่งบอกผู้เป็นสามีด้วยความตกใจเมื่อสัมผัสลงบนผิวเนียนของหญิงสาว อุณหภูมิร่างกายร้อนระอุจนน่าตกใจหากปล่อยไว้คงช็อคเป็นแน่ เธอรีบหันไปสั่งสามีด้
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
บทที่ 9 ระแคะระคาย
โคร่ม!เสียงเปิดประตูทำให้ร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งอัตโนมัติ มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาเบาๆ ไล่อาการงัวเงียแล้วเพ่งมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ"เช้าแล้วเหรอ" เสียงหวานพึมพำเบาๆ เธอจำไม่ได้เลยว่าเมื่อวานตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนคงเป็นเพราะฤทธิ์ยาลดไข้ทำให้นอนหลับเสียสนิทรู้ตัวอีกทีก็เช้าของอีกวันแล้ว หน้าตาของเธอดูสดชื่นมีเลือดฝาดดีกว่าเมื่อวานเยอะคงเพราะได้ทานอาหารและพักผ่อนเต็มที่จะมีก็แต่อาการมึนๆ จากพิษไข้นิดหน่อย ดวงตากลมโตปรายมองร่างสูงที่เพิ่งเดินพ้นประตูเข้ามานิ่งๆ รอดูว่าเขาจะทำอะไรเธออีก ภาคินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งอยู่หน้าตาก็ดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากเขาคิดว่าเธอจะนอนซมเพราะพิษไข้ หรือไม่ก็สำออยแกล้งป่วยเพื่อจะได้ไม่ต้องทำงานเสียอีก ดวงตาคมกริบไล่มองร่างบางตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนออกคำสั่งเสียงดุ "ตื่นแล้วก็ไปทำงาน""...." สิ้นเสียงทุ้มร่างบางก็หยัดกายลุกขึ้นยืนทันที เธอเลือกจะไม่ตอบโต้ชายหนุ่มให้เปลืองน้ำลายถึงตอบโต้ไปก็ไมชนะเขาอยู่ดีสู้เก็บแรงไว้ขนฟืนขึ้นรถดีกว่า อีกคนยิ่งแปลกใจเข้าไปอีกกับท่าทางนิ่งสงบของร่างบางดวงตาคมกริบจับ
last updateLast Updated : 2025-02-13
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status