บทที่ 5 ตำราติวสอบใครก็อยากซื้อ

จางอี้หมิงเดินวนไปมาภายในบ้านพักขนาดกะทัดรัดของเขา ใช้ความคิดอย่างจริงจัง 

“การสอบเข้าสำนักนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้เข้าสอบต้องแสดงให้เห็นถึงความรู้ในศาสตร์ต่างๆ และความสามารถในการต่อสู้ด้วย แต่ว่าซงเอ๋อร์นั้นอ่านออกเขียนได้เพียงเล็กน้อย และความสามารถทางการต่อสู้นั้น…นางคุ้นเคยกับการใช้มีดทำครัวเสียมากกว่า”

จางอี้หมิงถอนหายใจยาวขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง พลันสมองเขาก็แล่นวาบขึ้นมา 

“ใช่แล้ว!” 

เขาอุทานเสียงดัง พร้อมเดินตรงไปยังมุมหนึ่งของห้องที่มีกระจกคันฉ่องวิเศษตั้งอยู่

เขาเอื้อมมือไปลูบกรอบคันฉ่อง กระจกวิเศษบานนี้เป็นสมบัติของสำนัก มีคุณสมบัติพิเศษที่สามารถติดต่อกับผู้คนได้โดยไม่ต้องใช้พลังปราณเวท จางอี้หมิงสูดลมหายใจลึกก่อนจะยกมือโบกเบาๆ เหนือพื้นผิวกระจก คันฉ่องเปล่งแสงเล็กน้อยก่อนภาพของบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้น

“ซ่งอิน!” 

จางอี้หมิงเอ่ยชื่อคนในกระจกด้วยรอยยิ้ม ซ่งอินเป็นศิษย์ระดับสามของสำนักเทียนหยางและยังเป็นน้องชายคนสนิทที่เขาพึ่งพาได้ในเรื่องบางอย่าง

“ศิษย์พี่!”

“เจ้าลูกเต่านี่คิดสาปแช่งข้า”จางอร้หมิงลอบคิดในใจ

“หายดีแล้ว ขอบใจที่เป็นห่วง” จางอี้หมิงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้ามีเรื่องอยากรบกวนเจ้า”

“เรื่องอะไรล่ะ?” ซ่งอินตอบกลับอย่างรวดเร็ว

จางอี้หมิงเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดตรงประเด็น “ข้าอยากให้เจ้าหาข้อสอบเข้าสำนักเทียนหยางมาให้ข้าสักชุดหนึ่ง”

ซ่งอินฟังแล้วถอนหายใจหนักๆ “ศิษย์พี่ นี่เป็นความลับของสำนัก ข้าจะเอามาให้ท่านได้อย่างไร?”

จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้ามีห้าตำลึงเงิน เจ้าคิดว่าเป็นไง?”

เมื่อได้ยินคำว่า "ห้าตำลึงเงิน" ดวงตาของซ่งอินในคันฉ่องก็เป็นประกายทันที เขาเกาหัวพลางพูดอย่างลังเล “จะว่าไป ข้าก็มีสำเนาข้อสอบอยู่ชุดหนึ่งพอดี เหมือนของจริงทุกประการ เพียงแต่…

“หนึ่งตำลึงทอง!” จางอี้หมิงตอบกลับ

“ตกลง! ข้าจะไปทันที”

ภาพในคันฉ่องค่อยๆ เลือนหายไป จางอี้หมิงยืนอยู่หน้ากระจกด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ “เพียงแค่ข้าทำเฉลยส่งไปให้ท่านพ่อ แค่นั้นทุกอย่างก็เรียบร้อย”

จากนั้นจางอี้หมิงก็ดำเนินการตามแผนงาน ก่อนเป่านกหวีดเรียกเหยี่ยวมาตัวกนึ่ง นำเอกสารเฉลยใส่กล่องผูกขานกไป จากนั้นเหยี่ยวก็บินทะยานกลับบ้านสกุลจางทันที

หลังจากที่จางอี้หมิงส่งเฉลยข้อสอบผ่านเหยี่ยวกลับบ้านไปเพื่อช่วยซงเอ๋อร์ เขายังรู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อยเมื่อคิดว่าเขาเสียเงินถึงหนึ่งตำลึงทองเพื่อแลกข้อสอบ หากซงเอ๋อร์คนงามไม่มาสอบก็เท่ากับเสียเงินเปล่า

“ไม่! ข้าเสียแค่พลังปราณ แต่ไม่ได้เสียสติปัญญาเสียหน่อย” เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะมีความคิดใหม่ผุดขึ้นในหัว 

“ถ้าข้าทำโจทย์เลียนแบบข้อสอบจริง แล้วขายตำราพร้อมเฉลยล่ะ? ใช่! ข้าจะได้เงินกลับมาด้วย!”

ความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันที จางอี้หมิงไม่รอช้า เขานั่งเขียนต้นฉบับตำราขึ้นมาอย่างละเอียดโดยอิงจากข้อสอบจริงที่ได้มา พร้อมเฉลย ใช้เวลาทั้งคืนในการจัดทำตำราเล่มแรกจนเสร็จสมบูรณ์

ในตอนเช้า จางอี้หมิงเรียกซ่งอิน ศิษย์น้องที่เคยช่วยเขาหาข้อสอบมาพบอีกครั้ง ซ่งอินปรากฏตัวด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมรอยยิ้มกวนๆ ตามปกติ

“ศิษย์พี่ มีเรื่องอะไรอีกรึ?” ซ่งอินถาม

“ข้ามีงานให้เจ้าทำ” จางอี้หมิงตอบ “เจ้าช่วยทำสำเนาตำราเล่มนี้ให้ข้าสัก 30 ฉบับ”

ซ่งอินหยิบตำราไปพลิกดูคร่าวๆ ก่อนเลิกคิ้วสูง “ตำราติวสอบเข้าสำนักเทียนหยาง? ท่านคิดจะทำอะไรอีกแล้วล่ะ?”

“ขายสิ! แต่ก่อนอื่น เจ้าต้องช่วยข้าก่อน” จางอี้หมิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ซ่งอินทำหน้าท่าจะปฏิเสธ “ศิษย์พี่ ข้ากลัวมีปัญหากับสำนัก”

จางอี้หมิงยิ้มบางๆ ก่อนจะทวงบุญคุณทันที “อย่าลืมสิว่า ใครกันที่สอนเจ้าใช้เวทอักษรจนชำนาญ? ถ้าไม่ใช่ข้า เอางี้ ข้ามีส่วนแบ่งให้เจ้าเป็นไง”

คำพูดนี้ทำให้ซ่งอินจำต้องยอมช่วยอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะหยิบกระดาษ 30 แผ่นมาวางซ้อนกัน ใช้พู่กันและพลังเวทอักษรของเขาคัดลอกตำราทั้งเล่มในครั้งเดียว พริบตาเดียว ตำราฉบับเหมือนจริง 30 เล่มก็ปรากฏตรงหน้า

“เสร็จแล้ว! แต่อย่าลืมส่วนแบ่งข้าล่ะ” ซ่งอินกล่าว

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ “อย่าห่วงน่า”

หลังจากจัดเตรียมตำราเสร็จ ทั้งสองก็ขึ้นดาบบินพากันมายังเมืองหลวง พวกเขาเปลี่ยนชุดเป็นพ่อค้า สวมหมวกกว้างปิดบังใบหน้า และตั้งแผงขายตำราติวสอบที่ตลาดกลางเมืองหลวง

แผงขายของพวกเขาดูเรียบง่าย พร้อมป้ายที่เขียนว่า “ตำราติวสอบเข้าสำนักเทียนหยาง เล่มเดียวจบ!” 

ไม่กี่อึดใจ ก็มีคนเข้ามาสอบถามและซื้อตำราของพวกเขาทันที…

ชั้น 9 หอเทียนหยาง

ที่ชั้น 9 ของหอเทียนหยาง นักพรตกู่เจิ้ง เจ้าสำนักเทียนหยาง ผู้มีใบหน้าสง่างามลูบเคราขาวบางๆ พลางนั่งดื่มน้ำชาที่โต๊ะไม้ประณีต ภายในห้องประดับด้วยภาพวาดภูเขาและแม่น้ำซึ่งสื่อถึงความสงบสุข บนชั้นวางหนังสือมีตำราล้ำค่าหลายเล่มวางเรียงราย ส่วนโต๊ะที่กู่เจิ้งนั่งอยู่นั้นเป็นโต๊ะกลมขนาดใหญ่ทำจากไม้หายากที่แกะสลักด้วยลวดลายเมฆหมอก

รอบๆ โต๊ะ มีลูกศิษย์โดยตรงของกู่เจิ้งนั่งอยู่ 5 คน แต่ละคนล้วนเป็นศิษย์ที่ได้รับการยอมรับในความสามารถของตนเองในสำนัก ทั้งหมดนั่งเงียบกริบราวกับไม่กล้าขยับตัวให้เกินควร

นักพรตกู่เจิ้งมีลูกศิษย์โดยตรงทั้งหมด 7 คน และหนึ่งในนั้นคือจางอี้หมิง ซึ่งไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ในห้องตอนนี้

ระหว่างที่บรรยากาศสงบและเคร่งขรึม เสียงกระบี่แหวกอากาศดังขึ้นจากด้านนอก ประตูห้องเปิดออก ชายหนุ่มในชุดยาวสีครามขี่กระบี่บินเข้ามาอย่างสง่างาม เขาคือ ชิงซิ่ว ศิษย์ชายผู้มีท่าทางนิ่งสงบและสุขุม ชิงซิ่วเป็นศิษย์ระดับ 8 ระดับเดียวกับลิ่วเฉียง ซึ่งถือเป็นตำแหน่งที่สูงในสำนัก

เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง ชิงซิ่วคารวะกู่เจิ้งด้วยความเคารพ “คารวะท่านอาจารย์”

กู่เจิ้งพยักหน้าเบาๆ “เจ้ามีเรื่องใดหรือ ชิงซิ่ว?”

ชิงซิ่วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น “ข้ามีเรื่องจะรายงาน ศิษย์น้องจางอี้หมิง เขียนตำราติวสอบเข้าสำนักเทียนหยางออกขายในตลาดกลางเมืองหลวง เรื่องนี้ถือเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม”

สิ้นคำรายงานของชิงซิ่ว ศิษย์คนอื่นๆ ในห้องเริ่มมองหน้ากันเล็กน้อย บางคนถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

กู่เจิ้งไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆ เขาเพียงหัวเราะออกมาเบาๆ “หึๆ น่าสนใจนัก ดูเหมือนจางอี้หมิงจะหายดีแล้ว”

ชิงซิ่วมองหน้ากู่เจิ้งอย่างสงสัย “ท่านอาจารย์ จะให้ข้าจัดการเรื่องนี้อย่างไร?”

กู่เจิ้งโบกพัดในมือเบาๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ไม่ต้องจัดการอะไร ปล่อยเขาไปก่อน”

ชิงซิ่วเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล่าวสิ่งใดอีก เขาคำนับแล้วนั่งลงข้างลูกศิษย์คนอื่นๆ

กู่เจิ้งยิ้มบางๆ พลางลูบเคราขาวของตนด้วยท่าทางผ่อนคลาย ก่อนจะหันไปมองเจียงเยว่ ศิษย์สาวในชุดสีแดงสดซึ่งนั่งอยู่ใกล้เขา เธอเป็นศิษย์ระดับ 6 ผู้มีอายุห่างจากจางอี้หมิงไม่มาก ใบหน้าของเธอมีความงดงามแบบเย้ายวน แต่แฝงด้วยความฉลาดเฉลียวในดวงตา

“เจียงเยว่” กู่เจิ้งเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เรื่องของจางอี้หมิง ข้าฝากให้เจ้าไปดำเนินการตามสมควร เจ้าน่าจะรู้จักเขาดีที่สุด”

เจียงเยว่พยักหน้ารับคำสั่งพร้อมรอยยิ้มบางๆ “ข้าจะจัดการให้ ท่านอาจารย์”

ระหว่างที่เจียงเยว่รับคำ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอคือ ฟ่านหวง ศิษย์ระดับ 6 เช่นกัน เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคายและท่าทางดุดัน แต่ในยามนี้เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะกล่าวขึ้น

“ท่านอาจารย์ตัดสินใจได้เหมาะสม ให้เจียงเยว่จัดการเรื่องนี้นับว่าเหมาะที่สุด” ฟ่านหวงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความชื่นชม “เจียงเยว่มักจะใจดีกับเจ้าอี้หมิง แต่ถ้าต้องลงโทษขึ้นมา ก็นับว่าน่าสยองไม่ใช่น้อย”

คำพูดของฟ่านหวงทำให้ศิษย์คนอื่นๆ ในห้องหัวเราะเบาๆ

เจียงเยว่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองฟ่านหวงด้วยสายตาขี้เล่น “ฟ่านหวง ข้าน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

ฟ่านหวงยักไหล่พลางหัวเราะ “นับว่าใช่”