ผมต้องหล่อให้ทันวันแต่งงานสิ

“ผมต้องหล่อให้ทันวันแต่งงานสิ” 

ไม่รู้ทำไม คำพูดนี้พาให้สองสายตามาบรรจบสอดประสานกันโดยอัตโนมัติแล้วหัวใจดวงน้อยๆ ในอกของคนทั้งสองอยู่ๆ ก็เต้นแรงผิดจังหวะขึ้นมาเสียอย่างนั้น…

“อะ เอ่อ.. เสร็จแล้ว สะ เสร็จแล้ว”

อรฤดีใบหน้าแดงก่ำพูดออกมาตะกุกตะกักก่อนจะหลบสายตาของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วขยับตัวลงจากเตียงคนป่วยไปซึ่งก็ไม่ต่างกันจอมทัพเองก็หันหน้ามองซ้ายมองขวาไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรหรือทำตัวยังไงต่อได้แต่ล้มตัวลงนอนแล้วเปิดทีวีดู เพื่อไม่ให้บรรยากาศในห้องตอนนี้มันอึดอัดมากจนเกินไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

แกร่กก..

เสียงประตูที่ดังขึ้นไม่ได้ทำให้เขาและเธอให้ความสนใจมากนักเพราะถ้าไม่ใช่คุณหมอหรือพยาบาลก็ต้องเป็นพ่อหรือแม่ของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน..

“จอมขาาาาา” 

“ปัด..”

ขวับ! ..

ทั้งจอมทัพและอรฤดีเหมือนจะตกใจชะงักนิ่งไปชั่วครู่พร้อมๆ กันเพราะคิดไม่ถึงว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาจะเป็นผู้หญิงคนนี้…

“ปัดคิดถึงคุณจังเลยค่ะ ใจร้ายที่สุดเลยไม่ยอมบอกต้องให้สืบเองถึงได้รู้ว่าจองพักรักษาตัวอยู่ที่นี่”

ลูกปัดเดินตรงไปที่ชายหนุ่มแล้วโอบกอดเขาเต็มสองแขนก่อนจะหอมแก้มทั้งซ้ายขวาของเขาราวกับในห้องนี้มีกันอยู่เพียงสองคน

อรฤดีวางผลไม้ในมือลงไว้ที่เดิมพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ ออกมาอย่างไม่ปิดบังมันรู้สึกอึดอัดกับภาพตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันว่าฉันออกไปข้างนอกก่อนดีกว่า”

ถึงเธอจะพูดแบบไม่ได้มองไปที่คนรักทั้งสองแต่จอมทัพเองก็รีบหันมามองตามต้นเสียงในทันทีอยากจะเอ่ยห้ามเอาไว้แต่ก็กลัวลูกปัดจะวีนใส่จนเรื่องใหญ่กว่าเดิม

“กลับไปเลยก็ได้ย่ะ อยู่ก็รกหูรกตาที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนอย่างเธอควรอยู่”

ลูกปัดหันขวับกลับมาจ้องมองอรฤดีด้วยแววตาแข็งกร้าวก่อนจะ เคล้นเสียงพูดลอดไลฟันออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจนทำเอาจอมทัพปวดหัวจี้ดข้นมาในทันที

“อ๋อเหรอแล้วถ้าเป็นที่ที่เธอควรอยู่ทำไมเค้าถึงไม่บอกเธอล่ะ”

ทีแรกก็กะว่าจะทำเป็นมองไม่เห็นเพราะนี่มันเรื่องส่วนตัวของอีกคนตามที่ได้ตกลงกันไว้แต่มาล้ำเส้นกันขนาดนี้จะให้ปล่อยผ่านโดยไม่ทำอะไรเห็นทีว่าจะง่ายเกินไปหน่อย  

“อี ชั้นต่ำ หุบปากแล้วก็รีบใสหัวออกได้แล้ว”

ลูกปัดผละตัวออกจากคนรักแล้วยืนกอดอกกวาดมองอรฤดีตั้งแต่หัวจดเท้าก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันคนอย่างนี้จะกล้ามาตีฝีปากกับเธอได้ยังไง แค่หายใจร่วมห้องด้วยก็รังเกียจจะแย่แล้ว 

“ฉันเปลี่ยนใจละฉันอยู่ที่นี่ดีกว่า!”

อรฤดีเองก็ยกมือขึ้นมากอดอกแล้วนั่งไขว่ห้าง เชิดหน้าจ้องมอง ลูกปัด ด้วยท่าทางสงบเรียบนิ่งจนเดาไม่ถูกเลยว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ถ้าจะอกแตกตายก็ตายไปสิ ที่นี่โรงพยาบาล หมอมีเยอะแยะไป 

“คุณไม่ควรพูดอย่างนี้นะปัด ขอโทษคุณอรเดี๋ยวนี้”

เมื่อเห็นว่าคนรักของตนเองเริ่มก้าวร้าวมากเกินไปและอรฤดีก็ดูจะหมดความอดทนแล้วคนกลางที่พูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟัลยจึงต้องเอ่ยท้วงออกมา

“ไม่ค่ะปัดทำอะไรผิดคะ ทำไมปัดต้องขอโทษมันด้วย”

เมื่อได้ยินแบบนั้นลูกปัดก็หันขวับกลับมาตั้งคำถามกับชายหนุ่มที่จ้องมองเธอด้วยใบหน้าที่เหมือนกับว่าผิดหวังในตัวเธอยังไงยังงั้นแต่จริงๆ แล้วเขาก็รู้สึกผิดจนพูดอะไรไม่ออกที่ตัวเองเป็นต้นเหตุเรื่องราวนี้ ปกติลูกปัดก็ไม่ได้มีนิสัยอย่างตอนนี้แต่เป็นเพราะเขาเองที่ทำให้เธอเสียใจแบบนี้

“ผิดที่คุณไปด่าเค้าไงพูดดีๆ กันก็ได้ไม่ใช่เหรอ”

“อ๋อเดี๋ยวนี้ปัดทำอะไรก็ไม่ดีไปแล้วสินะคะ ทำไมเหรอคะพอได้อยู่กับมันแล้วอะไรๆ ก็ดีไปหมดเลยใช่ไหมเรื่องที่ คุณรับปากกับปัดไว้ ล่ะคะ” 

“ไปกันใหญ่แล้วปัดผมว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่าผมอยากพักผ่อน”

จอมทัพมองคนรักของตัวเองทีเหลียวไปมองอรฤดีทีด้วยความอ่อนใจ

“นี่คุณไล่ปัดอย่างนี้เหรอคะ จอม คุณกล้าไล่ปัดต่อหน้ามันเหรอคะ”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะปัด แต่ผมอยากพักผ่อนจริงๆ”

เขามองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวดและสับสนตอนนี้มันรู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังยืนอยู่ที่ปากเหว ยังไงบอกไม่ถูกนี่เรื่องราวมันมาถึงตอนนี้ได้ยังไงกัน..

“เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะขอโทษนะคะที่ปัดมารบกวนเวลาของคุณ ส่วนแกอย่าได้ดีใจนานไปแกได้เจอฉันอีกแน่”

อรฤดีชายตามองหญิงสาวที่ส่งเสียงแว้ดๆ อยู่อย่างไม่แยแสก่อนจะหันหน้ากลับมามองทีวีแล้วก็ได้ยินเสียงปิดประตูดังปังเป็นสัญญาณบอกว่าเธอได้ออกไปจากห้องแล้ว

“ผมขอโทษ” 

เสียงทุ้มต่ำแผ่วเบาพูดออกมาจากปากของคนที่รู้สึกผิดจริงๆ ทั้งทางสีหน้าแววตาและท่าทาง

“คุณจะมาบอกฉันทำไมคนที่ควรจะพูดไม่ใช่คุณซะหน่อย”

“เพราะผมเป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด” 

“ฉันว่าฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า”

อรฤดีพูดจบก็คว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาหรือตอบรับคำขอโทษใดๆ จากชายหนุ่ม..

เขาได้แต่มองตามแผ่นหลังของเธอด้วยความรู้สึกผิดที่มันจุกเต็มตื้นอยู่ในอก

สองขาที่เดินก้าวออกจากห้องนั้นมามันหนักอึ้งแปลกๆ ความรู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจมันถาโถมเข้ามาผสมปนเปไปกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดในทรวงอกข้างซ้ายอย่างหาสาเหตุไม่ได้ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตื่นขึ้นมาจนไม่ รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

.

.

.

“กรี๊ดกรี๊ดกรี๊ดดดดดดดดดดด!”

“เกลียดฉันเกลียดแก เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด กรี๊ดดดด” 

เพล้งงงง!!

แจกันราคาแพงถูกกวาดร่วงลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์โกรธแค้นของหญิงสาวที่ตอนนี้เธอนั้นโมโหจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว

“เลิกบ้าแล้วก็มีสติได้หรือยังดูสภาพแกสิ !”

เปรม เดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของสาวตัวเองที่เพิ่งจะทำเรื่องให้เขาหงุดหงิดมากเสียจนถ้าหากเป็นคนอื่นเขาคงจะมอบลงโทษให้อย่างสาสมแน่นอน

“อะไร! อะไรอีก!.. จะมายุ่งอะไรกับปัดนักหนา!”

“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับคุณอรฉันรู้เรื่องที่แกทำทั้งหมดแล้วมันหมายความว่ายังไงแกอยากให้ฉันหมดความอดทนจริงๆใช่ไหม”

“เออ! แล้วยังไง ก็ปัดบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าปัดเกลียดมันเกลียดเกลียดเกลียดเกลียด! ปัดอยากให้มันตายตายไปด้วยซ้ำมันมีดีตรงไหนทำไมมีแต่คนหลงรักมันกรี๊ดดดด!!”

“ถ้าแกยังไม่หยุดทำนิสัยแบบนี้แกได้เสียไอ้จอมไปจริงๆ แน่ฉันสั่งห้ามเด็ดขาดอย่ายุ่งกับคุณอรอีกไม่งั้นแกได้เห็นดีกับฉันแน่…อ้อแล้วอีกอย่างหนึ่งนะ เรื่องความชั่วที่แกทำ ทางพ่อแม่ไอ้จอมและพ่อแม่คุณอรก็น่าจะรู้แล้วด้วยถ้าแกไม่อยากติดคุกก็อยู่เงียบๆ ซะถ้าแกคิดจะทำร้าย คุณอรอีกแล้วล่ะก็ ฉันจะไม่ให้ความช่วยเหลือแกอีกต่อไป”

“เอาเลยก็เอาสิปัดไม่กลัวหรอกยังไงพ่อกับแม่ก็ต้องช่วยปัดอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอีนังนั่นหรือพี่ปัดก็ไม่กลัวทั้งนั้น” 

น้องสาวแสนสวยผู้เย่อหยิ่งขึงตาชักสีหน้าใส่พี่ชายของตัวเองขณะพูดลูกผู้ดีตระกูลเก่าแก่อย่างเธอจะต้องกลัวอะไรอย่างนั้นหรือ … แล้วเธอจะแพ้นังคนไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่นได้อย่างไร ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นทั้งคนรักของเธอทั้งพี่ชายของเธอดูเหมือนจะพากันหลงเสน่ห์นังนั่นกันไปหมดแล้ว 

“ฮือๆ ฮือๆ”

ลูกปัดปล่อยโฮออกมาเมื่อเดินพ้นจากสายตาของพี่ชายเธอผิดอะไรเธอผิดตรงไหนทั้งๆ ที่เธอมาก่อน ทั้งๆ ที่เขารักเธอก่อนแท้ๆ ทำไมถึงต้องมาพลากเขาไปจากเธอด้วย

หยาดน้ำตาใสๆ ไหลอาบใบหน้าสวยด้วยความเสียใจ น้อยอกน้อยใจปนกันไปหมดแต่ใครที่ไหนเลยจะรู้ทำได้เพียงแค่ร้องไห้อยู่คนเดียวเท่านั้น 

พี่ชายที่รักน้องสาวมากกว่าสิ่งใดเมื่อเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดไปไม่น้อยกว่ากันถึงน้องเขาจะเคยทำเรื่องไม่ดีกับจอมทัพในอดีตแต่เมื่อได้โอกาสแก้ตัวเธอก็พยายามอย่างมากจนผ่านพ้นมาได้.. แต่เหมือนเวรกรรมจะไม่ได้ปล่อยผ่านไปเหมือนใจคน .. เลยสักนิด นี่สินะที่เขาว่ากฎแห่งกรรมยุติธรรมเสมอ ..