เลว! เลวสิ้นดี!

“เลว! เลวสิ้นดี!” 

อรฤดีพูดออกมาเมื่อเห็นรูปที่ลูกปัดส่งมาให้ได้แต่คิดว่าเธอไม่น่าโง่ไปหลงเชื่อการกระทำของเขาเลย หลอกลวงทั้งนั้น เธอมันโง่เองที่หลงไปเผลอมีความรู้สึกดีๆ ให้คนแบบนั้น 

ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้วก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการทำตามความตั้งใจเดิมเหมือนในตอนแรก ..  เธอนอนคิดทบทวนไตร่ตรองทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เรื่องที่มีให้คิดมันมากมายเหลือเกิน นี่นะหรือชีวิตคู่ทำไมผู้คนมากมายถึงได้โหยหา และฝ่าฟันเพื่อจะมาถึงจุดนี้กันนะ.. ไม่เห็นจะมีความสุขเลยสักนิด 

หลายวันต่อมา 

“แม่คะอรจะหย่า .. “

“อรคิดดีแล้วเหรอลูก”

“พ่อว่าลองหันหน้าคุยปรับความเข้าใจกันก่อนดีไหมลูก”

“อรคิดดีแล้วค่ะ พ่อ แม่.. อันที่จริงทุกคนก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่คะว่าเค้ามีคนรักอยู่แล้วอรทำใจอยู่ต่อไปแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ พ่อแม่เข้าใจอรนะคะ” 

“แต่เรื่องนั้น”

“อรคิดดีแล้วค่ะ อีกอย่างเราสองคนก็ไม่ได้รักกันด้วย มันไปไม่รอดหรอกค่ะ “

แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเธอ ท่าทางที่ไม่เหมือนเคยทำให้คนเป็นพ่อแม่ไม่กล้าที่จะเอ่ยพูดอะไรออกมาอีก เพราะเธอคือความรักและความสุขของเขาทั้งสองคนถ้าเอาแต่ทำตามใจตัวเองก็ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นลูกสาวทนทุกข์ได้อยู่ดี .. 

สิริวดีได้แต่ถอนหายใจเห็นทีคงต้องมีเรื่องคุยกับทางบ้านนั้นอีกยาว

“แล้วลูกคุยกับตาจอมแล้วหรือยัง “

“ยังค่ะแต่ไม่น่าจะยากอะไรเพราะเค้าก็คิดเหมือนอรมาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นแม่ก็จะไม่ห้าม แต่แม่อยากให้คิดดีๆ ก่อนนะลูกแต่ถึงจะยังไงแม่ก็อยู่ข้างลูกของแม่เสมอนะ” 

“แม่ก็อยู่บ้างลูกสะใภ้ของแม่เหมือนกัน” 

“พ่อด้วย” 

ทัศนีย์และสามีพูดแทรกขึ้นเสียงดังจนสามพ่อแม่ลูกตกใจรีบหันไปมองในทันที 

“ดูสิดูลูกคุณทำงามหน้าจนหนูอรทนไม่ได้ คอยดูเถอะถ้าเซ็นใบหย่าเมื่อไหร่เตรียมตัวเปลี่ยนนามสกุลได้เลย” 

ทัศนีย์จีบปากจีบคอพูด พร้อมกับลูบหัวลูกสะใภ้ด้วยความเอ็นดู 

“ใจเย็นๆ ก่อนนะลูกลิ้นกับฟันก็เป็นอย่างนี้ มันต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่แม่ก็รู้นะว่าลูกสะใภ้ของแม่ต้องใช้ความอดทนมากขนาดไหน .. พ่อกับแม่ขอโทษนะลูก”

“มาไม่ให้ซุมให้เสียงเลยนะพวกเอ็ง” 

คเชนทร์เป็นฝ่ายพูดขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไปมาหาสู่กันแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว 

“จริงๆ พ่อก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามด้วยกับการที่ลูกชายพ่อมันทำตัวแบบนี้หรอกนะ พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกต้องมาคิดมากกับเรื่องของมันแบบนี้” 

“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ อรรู้ว่าทุกคนรักและหวังดีกับอรแต่อรว่าเรื่องของเราสองคนมันไปต่อไม่ได้แล้วค่ะ” 

ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนได้แต่ทำหน้าหงอย มองตากันไปกันมาจะว่าทะเลาะกันตามประสาเด็กๆ ก็ดูไม่ได้ตอนนี้คงทำได้เพียงยื้อให้นานที่สุดและหาโอกาสให้ทั้งสองได้ปรับความเข้าใจกันเสียก่อน 

.

.

“แกไปทำอะไรหนูอรถึงได้อยากจะหย่ากับแกขนาดนี้ห้ะตาจอม” 

จอมทัพทำได้เพียงอ้ำอึ้งมันหลายเรื่องเหลือเกินถ้าบอกไปหมดนี่มีหวังมีเขาได้ ถูกตีหัวแบะแน่นอน .. 

“ความผิดผมเองแหละครับแม่” 

“อย่าบอกนะว่าเรื่องนังเด็กนั่น .. นี่แกยังไม่เลิกกันอีกหรือไงห้ะตาจอม” 

ทัศนีย์จ้องมองลูกตัวเองตาไม่กระพริบ บอกให้ไปจบความสัมพันธ์กันตั้งนานแล้วก็ปล่อยให้มีปัญหามาจนได้ ลูกคนนี้นี่มันน่าโดนจริงๆ 

“ผมกำลังหาโอกาสอยู่ครับแม่” 

แต่แม่บอกแกไปตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าให้เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วถ้าหนูอรจะหย่าแม่ไม่ยอมเด็ดขาดแล้วก็ไม่มีวันที่จะให้นังเด็กนั่นมาทำอะไรหนูอรได้อีกแล้วนะ แม่ขอเตือนแกไว้ก่อนนะตาจอม 

“อ่อ..แล้วอีกเรื่องก่อนที่แกจะเอาหน้าแกไปให้หนูอรเห็นแกควรทำตัวให้สะอาดซะก่อนถ้าแกทำให้หนูอรเปลียนใจไม่ได้แกเจอดีแน่” 

พูดจบคนเป็นแม่ก็เดินขึ้นห้องของตัวเองไปปล่อยให้ลูกชายนั่งกุมขมับกับผลงานของตัวเอง ลูกปัดก็ไม่มีท่าทางอ่อนลงเลยแถมยังทำเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้นเรื่อยๆ อีกต่างหาก

หนึ่งเดือนต่อมา 

ตั้งแต่ที่โดนแม่สวดไปวันนั้นจอมทัพก็พยายามที่จะติดต่อและไปหาอรฤดีอยู่หลายต่อหลายครั้งแต่เธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาอีกเลยและยังถูกสั่งห้ามจากพ่อและแม่ของเขาไม่ให้ไปหาเธอจนกว่าจะเคลียร์เรื่องลูกปัดจบ 

ที่เรือนหอจึงมีแค่พี่ลูกปลาและอรฤดีที่อยู่ที่นั่นอันที่จริงเธออยากกลับไปอยู่บ้านแต่พ่อและแม่ของเธออยากให้มาอยู่เพราะยังมีความหวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจเรื่องการหย่า อรฤดีก็ยอมกลับมาอยู่ตามคำขอของแม่

“อึก..อุบ อ้วกกก..แค่กๆ  อ้วกกกกก” 

“เป็นอะไรคะคุณอร ไม่สบายหรือเปล่าคะ” 

“อุบบ อ้วกกกกก แค่กๆ”  

“น้ำค่ะๆ พี่ลูบหลังให้นะคะ” 

ขณะกำลังดูแลสวนผักและสวนดอกไม้อยู่นั้นอรฤดีก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาเสียดื้อๆ ก่อนจะอาเจียนออกมาจนหมดเรี่ยวแรง 

“นั่งพักก่อนนะคะคุณอร พี่ปลาใจคอไม่ดีเลยค่ะไปหาหมอกันดีกว่าไหมคะ” 

“อรแค่เวียนหัวนิดหน่อยเองค่ะพี่ปลา นั่งพักสักแปปก็คงจะดีขึ้นช่วงนี้อรนอนน้อยน่ะค่ะ”

“ถ้าคุณๆ รู้เข้าพี่ปลาตายแน่เลยค่ะ  ดมยาดมก่อนนะคะ”

“อย่าคิดมากไปเลยค่ะ อรไม่ได้เป็นอะไร”

“หืมม ก็ถ้าคุณจอมอยู่ด้วยแล้วอาเจียนแบบนี้คงจะเป็นเรื่องน่ายินดี แต่นี่..” 

คำพูดของพี่ปลาทำเอาอรฤดีหน้าซีดเผือด.. เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย และท่าทางของเธอก็ทำเอาพี่ปลาอดที่จะฉุกคิดขึ้นมาไม่ได้ ถึงเรื่องในคืนวันนั้น… 

“หรือ..หรือว่าคุณอร !! “

“อุบบ อ้วกกกก   กกกก “

ยังไม่ทันที่อรฤดีจะตอบปฏิเสธเธอก็อาเจียนออกมาอีกครั้งเพียงเท่านั้นพี่ปลาก็รีบประคองเธอกลับขึ้นห้องไปนอนพักผ่อนในทันที 

“อย่าพึ่งบอกใครนะคะพี่ปลา .. อรยังไม่อยากให้ใครรู้ค่ะ” 

เธอกำมือของพี่ปลาไว้แน่นแววตาเต็มไปด้วยความเว้าวอนน่าสงสารจนพี่ปลาใจอ่อนยวบเห็นใจเธอไม่น้อย 

“กับพวกคุณท่านก็ไม่บอกเหรอคะ” 

“ไม่ค่ะ อรยังไม่อยากให้ใครรู้ค่ะ “

พี่ปลาพยักหน้าเบาๆ แล้วลูบหลังมือเจ้านายคนสวยเป็นเชิงปลอบใจเธอตอลกลับไป

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณอรต้องรับปากพี่ปลานะคะ ว่าจะต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ” 

“อรรับปากค่ะ พี่ปลา” 

เมื่อได้ยินอย่างนั้นพี่ปลาก็เดินออกจากห้องมาปล่อยให้เธอได้พักผ่อนแต่เพียงแค่พี่ปลาเดินลับหลังหายออกไปหยาดน้ำตาเป็นสายก็ไหลเอ่ออาบแก้มนวนอีกครั้ง .. ขอให้นี่เป็นเพียงแค่ความฝันได้ไหม ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับเธอขนาดนี้กันนะ..