เพราะผมรักคุณไง .. ผมรักคุณ

“ดื่มน้ำก่อนนะคะคุณอร พี่ปลาเป็นห่วงแทบแย่เลยค่ะ ปลอดภัยแล้วนะคะ ฮือๆ” 

พี่ปลาดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ร้องไห้ออกมาในทันที 

“ของคุณมากนะคะพี่ปลา อรมาที่นี่ได้ยังไงคะ” 

“ก็คุณจอมพามานะสิคะ คุณอรหมดสติหลับไปตั้งแต่เมื่อวานเลยนะคะ โถคุณอร”

งง มัน งง ไปหมดอรฤดีพยายามนั่งปะติดปะต่อเรื่องรวมทั้งหมดแต่ก็จำอะไรไม่ได้เลยจำได้แค่ว่าคุยโทรศัพท์กับแม่กำลังจะกลับบ้านแล้วก็ภาพตัดไป.. 

แล้วอยู่ๆ มานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง..มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจแต่รู้แน่ชัดเพียงสิ่งหนึ่งว่าเธอไม่ต้องการเห็นหน้า ไม่ต้องการอยู่ที่นี่.. 

“อรอยากอาบน้ำสักหน่อยค่ะ เหนียวเนื้อเหนียวตัวไปหมด” 

สิ่งแรกที่เธอทำก็คือสำรวจร่างกายตัวเองคร่าวๆ ตามแขนตามขาก็พบว่าเจ็บที่ขาอยู่ไม่น้องแถมมีแผลถลอกบางจุด ซึ่งไม่รู้ว่าได้มายังไงพี่ปลาบอกว่าไอ้คนเลวนั่นพาเธอมาไม่ใช่ว่า… 

ด้วยความกลัวก็คิดไปต่างๆ นาๆ แต่ก็พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติเมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยอรฤดีก็กลับบ้านตัวเองไปในทันทีโดยพยายามเลี่ยงไม่ให้เจอหน้าคนที่เธอรู้สึกเกลียดเข้าใส้ไปแล้ว 

“จะไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอคะคุณอร” 

พี่ปลาทำหน้าเศร้าเมื่อเห็นชีวิตคู่ของเจ้านายที่ตนรักทั้งสองไม่ค่อยจะราบรื่นนัก

“อรกลับไปอยู่บ้านก่อนดีกว่าค่ะพี่ปลา ขอบคุณมากนะคะที่ดูแลอร” 

เมื่อได้ยินอย่างนั้นพี่ปลาก็น้ำตาซึมออกมาในทันทีใบหน้าที่ไม่มีความสุข ไม่สดใสของอรฤดีนั้นทำให้เธอไม่กล้าที่จะยื้อเอาไว้ด้วยคำไหนได้อีก ทำได้เพียงแต่มองรถตู้คันโตขับออกจากบ้านไปด้วยความห่อเหี่ยว 

จอมทัพยืนมองทุกอย่างที่หน้าต่างภายในห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกผิดอยู่เต็มอกยิ่งเห็นสายตาที่ว่างเปล่าคู่นั้นของเธอก็ยิ่งทำให้เขากลัวที่จะไปยืนอยู่ต่อหน้าเธอแล้วพูดในสิ่งที่ควรจะพูดออกมาแต่ก็ไม่กล้า 

ไม่แม้จะเอ่ยรั้งเธอไว้ทั้งที่ในใจมันต้องการเธอมากเหลือเกิน .. 

ตืดดดด ตืดดดด 

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นใครเขาก็เหยียดยิ้มออกมาในทันที 

ลูกปัด.. เธอกล้าทำร้ายอรฤดีเป็นครั้งที่สองถึงเขาจะเคยรักเธอแต่มันคงต้องจบลงแล้วในวันนี้ ..

“ครับปัด” 

“ไหนคุณบอกว่าจะมาหาปัดไงคะ คุณลืมแล้วเหรอ” 

“ผมกำลังจะออกไปคุณรอผมนะ” 

“น่ารักที่สุดเลยค่ะ ปัดรอนะคะ” 

“แล้วเจอกันครับ “

เมื่อลำดับสิ่งที่ควรทำได้แล้วจอมทัพก็คว้ากุญแจรถคันโปรดแล้วขับตรงไปที่บาร์ตามที่นัดกับลูกปัดไว้ในทันที 

ในวันที่เปรมโทรให้จอมทัพมารับตัวอรฤดีที่คอนโดของตนเปรมได้บอกว่าเป็นฝีมือของน้องสาวและขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้จะรู้ว่าน้องของตนทำผิดแต่เขาในฐานะพี่ชายก็ต้องปกป้อง แต่เพราะคนที่โดนทำร้ายก็เป็นคนที่เขาหลงรักเขาก็อยากจะปกป้องเธอด้วยเช่นกัน..เขานี่มันเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ .. 

เมื่อมาถึงลูกปัดก็สั่งเครื่องดื่มสีอัมพันไว้รอท่าอย่างรู้ใจไว้ก่อนแล้ว 

“นั่งก่อนสิคะ”

“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

“ใจเย็นๆ สิคะจอม ปัดไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ ดื่มก่อนสิคะ “

ในเมื่อเล่นงานอีนังหน้าด้านนั่นไม่ได้ก็คงต้องเปลี่ยนแผนใหม่ซะแล้ว คอยดูเถอะ.. หึหึ 

ลูกปัดยิ้มเยาะเมื่อจอมทัพยกแก้วเหล้าสีสวยที่เธอรินเอาไว้ให้ดื่มทีเดียวจนหมดแก้วตามที่เธอต้องการพอดี 

“เรื่องของเราสองคน” 

“ทำไมเหรอคะ นี่คือเรื่องที่คุณอยากคุยกับปัดเหรอคะ” 

ลูกปัดตีหน้าซื่อแล้วพูดยื้อไปเรื่อยๆ พร้อมกับเติมเครื่องดื่มให้อีกคนดื่มตลอดเวลา 

“ผมว่าเราสองคนควรจะ .. ฟุ่บบ”

“คะ พูดต่อสิคะจอมปัดรอฟังอยู่นะคะ หึหึ” 

ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคจอมทัพก็หัวทิ่มหมดสติไปในทันทีเพราะยานอนหลับที่ลูกปัดเทใส่ในแก้วของเขา 

“พาไปที่ห้อง!” 

เธอสั่งพนักงานที่เดินเข้ามาช่วยกันพยุงจอมทัพแล้วพาไปยังห้องที่ได้รับคำสั่ง 

“นี่ค่าเหนื่อยของพวกแก ออกไปได้แล้ว” 

เมื่ออยู่กันสองต่อสองสองมือเล็กๆ ของเธอก็ถอดเปลื้องผ้าบนร่างกายที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีออกจนหมด ..

“คุณเป็นของปัดนะคะจอม .. เราเป็นของกันและกันไงคะ”

เธอพูดพึมพำเบาๆ เวลาที่กวาดสายตาไปบนเรือนร่างกำยำพร้อมกับลากนิ้วสัมผัสลูบไล้ไปทั่วร่างกายที่เธอโหยหา 

เมื่อเชยชมจนพอใจแล้วเธอก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วเข้ามานอนในผ้าห่มผืนเดียวกันก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปของเขาและเธอที่กำลังนอนเปลือยเปล่ากอดก่ายกันหลายต่อหลายภาพจนเธอพอใจ..

ไม่ว่าจะอะไรก็ช่างปัดจะไม่ยอมแพ้ให้อีนังชั้นต่ำนั่นเด็ดขาด

ลูกปัดเหยียดยิ้มออกมาแล้วกดส่งภาพอุจาดตาเหล่านั้นให้กับอรฤดีด้วยความสะใจก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งลงพื้นไปแล้วหันมาสนใจกับคนที่หมดสติอยู่แนบกายในทันที 

“แกร่ก.. ปัด!  กรี้ดดดดด!” 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะปัด คุณจะทำอะไร” 

“แกเข้ามาได้ยังไงออกไปนะ ใสหัวไป”

ลูกปัดตกในสุดขีดเมื่ออยู่ๆ ดนัยก็เปิดประตูเข้ามาในจังหวะที่เธอกำลังจะ… 

“ไม่ผมจะไม่ยอมให้คุณทำเรื่องอะไรแบบนี้อีกแล้วผมรักคุณมากนะปัดอย่าทำแบบนี้เลย” 

ดนัยที่คอยแอบตามดูลูกปัดอยู่ห่างๆ นั้นรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไรและเขาจะไม่ปล่อยผ่านอีกแน่นอน

“พูดบ้าอะไรของแกห้ะ ไม่เห็นเหรอว่าชั้นกำลังมีอะไรกับคนที่ชั้นรัก”

“ถึงที่ผ่านมาผมจะไม่พูดอะไรก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้คุณทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว คุณต้องไปกับบผม” 

“หมับ..  กรี้ดดดด ปล่อยชั้นนะไอ้บ้า!”

“ไอ้บ้าที่คุณพูดมันก็ผัวคุณไม่ใช่หรือไง ไม่ต้องห่วงนะผมเลือกห้องที่ดีที่สุดสำหรับเราเอาไว้แล้ว”

ดนัยหยิบผ้ามาห่อม้วนตัวลูกปัดไว้แล้วอุ้มเธอขึ้นพาดบ่าพาออกจากห้องนั้นไปเหลือเพียงจอมทัพที่นอนหมดสติเพราะยานอนหลับ

“ปล่อยชั้นนะ ชั้นเกลียดแก!” 

“คุณจะไปทำลายครอบครัวเค้าทำไม ทำแล้วคุณได้อะไร”

“แต่ชั้นไม่ผิดนะ ชั้นไม่ผิดอีนั่นต่างหากที่มาแย่งจอมไปจากชั้น เพราะมัน เพราะมันน” 

“แล้วตอนนี้คุณมีความสุขไหม ตอนนี้เค้ารักคุณหรือเปล่า ยิ่งทำแบบนี้ก็มีแต่คุณเองไม่ใช่หรือไงที่เสียใจ” 

“ไม่ต้องพูดมากชั้นไม่อยากฟังยังไงชั้นก็ไม่รักแกอยู่ดี” 

“ตามใจคุณนะ แต่ผมจะไม่ยอมให้คุณทำเรื่องแบบนั้นอีกแล้วปัด” 

“ทำไม ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตชั้น” 

“เพราะผมรักคุณไง ..  ผมรักคุณ” 

ดนัยวางลูกปัดลงแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอก่อนจะพูดออกมาด้วยความจริงจังแน่วแน่ ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่เคยรังเกียจและพร้อมจะโอบกอดเธอเสมอ.. 

“หึเพ้อฝันไปคนเดียวเถอะชั้นไม่เคยรักแก ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับ”

ลูกปัดเบะปากให้กับคำพูดและท่าทางของดนัยเหมือนกับทุกครั้งแต่เหมือนเธอจะลืมไปว่าตอนนี้เธอเปลือยเปล่าอยู่ในห้องกับเขาสองต่อสอง ..

“คุณคิดว่าจะออกไปจากห้องสภาพนี้ได้เหรอ.. คุณต้องอยู่กับผมทั้งคืนผมไม่ปล่อยคุณไปแน่ๆ” 

“อื้อ..ไอ้บ้าปล่อยชั้นนะ อื้อออ” 

นอกจะไม่ปล่อยแล้วดนัยยังกอดเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิมทำโทษคนที่ดื้อดึงอย่างเธอจนสาสม ร่างกายเธอเป็นของเขาแล้ว..เขาจะทำให้หัวใจของเธอเป็นของเขาให้ได้เช่นกัน..