ผมสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

กรองขวัญนั่งมองเพื่อนที่กำลังจ้วงขนมเค้กเข้าปากอย่างมีความสุขกินเข้าไปขนาดนี้มีหวังได้ใช้ชีวิตในฟิตเนสทั้งเดือนแน่ๆ เลยเรา ไม่เป็นไรๆ เพื่อนมีความสุขเราก็ดีใจ.. 

“แล้วเสร็จนี่จะไปไหนต่อกันดีอ่ะ” 

“อืมม.. ว่าจะไปดูเครื่องสำอางค์สักหน่อยยังไม่อยากกลับบ้านเลย” 

“อึ๋ยย..”

 กรองขวัญเบ้หน้าเมื่อได้ยินว่าเพื่อนเธอต้องการจะไปดูเครื่องสำอางค์ ก็ปกติอรฤดีไม่ค่อยจะสนใจเรื่องพวกนี้เลยนะสิ ถ้าบอกว่าจะไปดูหนังสือก็ว่าไปอย่าง นี่เพื่อนเธอเป้นอะไรกันแน่ ทำตัวแปลกๆ แล้วยังจะพูดแปลกๆ อีกต่างหาก .. มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ 

“อะ เอาสิ ไปๆ แปลกใจเลยนะเนี่ยอรอยากไปดูเครื่องสำอางค์..”

“ปัดมือถือไปเจอแล้วน่าสนใจดี ลองไปดูเผื่อมีอะไรถูกใจ” 

นั่นแปลก..แปลกจริงๆ ด้วยนี่ไม่ใช่คำพูดที่เพื่อนเธอควรจะพูดออกมาแน่นอนถ้าเป็นเมื่อก่อนมีแต่ซื้อแล้วยัดใส่มือให้เท่านั้นถ้าให้เดินเข้าไปเองแบบนี้ฝันไปได้เลย … ไม่มีทาง! มีแต่แม่ของเธอที่จะคอยจัดเตรียมเรื่องพวกนี้ให้หรือไม่ก็เพื่อนอย่างเธอที่คอยหาซื้อให้มาตลอด ..นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นนนน  การแต่งงานมันทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ… น่ากลัวจริงๆ 

“ไปกันเลยไหม อยากเดินแล้ว”

กรองขวัญทำหน้าเบ้ทั้ง งง ทั้งสงสัยไม่หยุดแต่ก็ทำตามที่เพื่อนบอกทุกอย่างก่อนจะคิดได้ว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแบบนี้แหละที่เธออยากจะให้อรฤดีเป็น.. เกิดเป็นผู้หญิงก็ต้องรักสวยรักงามกันบ้างอุส่าห์เกิดมาสวยทั้งทีดันลืมหยิบบคู่มีความสวยติดมือมาด้วยแบบนี้ได้ยังไงกัน.. 

“ไปกันๆ วันนี้ช้อปให้แขนที่ยกเวทมาถือถุงจนแขนล้าไปเลยนะ” 

“ได้เล้ยยย” 

เห็นพ้องต้องกันแล้วก็จูงมือกันเดินพุ่งตรงเข้าไปทำตามความฝันโดยไม่ได้รู้เลยว่ามีใครที่กำลังแอบมองอยู่จากที่ไกลๆ 

“สุดยอดเลยพึ่งรู้ว่าการช้อปปิ้งมันจะสนุกขนาดนี้ เสียดายค่ำแล้วไม่งั้นจะเดินต่ออีกหน่อย” 

กรองขวัญอึ้งไปกับคำพูดของอรฤดีจนพูดอะไรไม่ออก และเมื่อก้มมองของในมือ…ของอรฤดีเยอะกว่าของเธออีก ! 

“งั้นวันหลังเรามาอีกนะ ดีจังชอบว่ะอรที่เป็นแแบบนี้”

“งั้นพรุ่งนี้มาอีกนะ ติดใจขนมเค้กว่าแล้วก็อยากกินอีกนะเนี่ย”

“ไม่สบายหรือเปล่าอร.. ไปหาหมอไหม”

กรองขวัญอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาแปะหน้าผากเพื่อนสนิทแล้วเอ่ยถาม.. ผิดปกติ ผิดไปหมดแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือเพื่อนของเธอจริงๆ 

“ไม่ได้เป็นอะไรสบายดี กินอิ่มนอนอุ่นแต่เหมือนจะกินเก่งกว่าเดิมด้วย”

“เออ..เออๆ ดีก็ดีให้ไปส่งไหม ของเยอะขนาดนี้” 

“ไม่เป็นไรแค่นี้เองสบายมากกลับกันเถอะ แล้วเจอกันนะ” 

“โอเคๆ ถึงแล้วทักมาบอกด้วยนะ บาย” 

“บายย” 

ร่ำลากันเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับอรฤดีเดินฮัมเพลงเบาๆ เดินไปที่รถเป็นจังหวะเดียวกับที่เปรมเลี้ยวรถเข้ามาเห็นเธอพอดีตั้งใจว่าจอดรถเสร็จจะเข้าไปทักทายสักหน่อย 

ตืดดด ตืดดดด 

“ว่าไงคะแแม่อรกำลังจะกลับแล้วค่ะ ช้อปของเต็มมือเลยขับรถก่อนนะคะ “

“หมับ..ว้ายยยย อุ๊ปปป..” 

ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูรถก็มีมือหนาพร้อมกับผ้าสีขาวอาบยาสลบเอื้อมมือมาปิดจูกของเธอเอาไว้เพียงไม่กี่วินาทีหญิงสาวก็หมดสติลงไปในทันที 

แกร่ก!!..

เปรมลั่นไกปืนจ่อหัวคนร้ายไว้เมื่อมันกำลังจะพาเธอออกไปจากตรงนั้น

“ถ้ามึงยังไม่อยากตายปล่อยมือจากผู้หญิงซะ”

คนคร้ายตัวโตชะงักนิ่งก่อนจะค่อยๆ ทำตามที่เสียงคุ้นหูเอ่ยพูดแต่ยังไม่ทันทีจะหันกลับมาก็โดนด้ามปืนตบเข้าจากด้านหลังอย่างแรงจนหมดสติสลบไป 

เปรมรีบดึงหมวกไอ้โม่งออกก็จำได้ว่าเป็นของน้องสาวตนเองจึงโทรให้คนสนิทของตนเองมาเอาตัวคนร้ายไป

“สร้างแต่เรื่องจริงๆ” 

เขาบ่นพึมพำแล้วช้อนอุ้มร่างที่ไร้สติของอรฤดีไปที่รถของตัวเองในหัวมันสับสนไปหมด.. เขารักเธอด้วยใจจริง ความรู้สึกที่มีต่อเธอมันบริสุทธิ์เกินกว่าที่เขาจะทำร้ายเธอได้แม้เธอจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันกับเขาก็ตาม.. 

แต่สองมือของเขาก็ประคองพวงมาลัยรถตรงไปที่คอนโดของตัวเองทันที .. 

เขาค่อยๆ วางคนในอ้อมแขนลงบนเตียงกว้างของตนเองแล้วเดินไปหาผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ มาเช็ดหน้าให้เธอเบาๆ ด้วยความทะนุถนอมก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตัดสินใจกดโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคน 

“ผมขอโทษ..ที่คุณต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายเพราะน้องสาวของผมหลายต่อหลายครั้งแบบนี้ ทั้งๆ ที่บอกว่าหวังดี ทั้งที่ผมรักคุณมากกว่าใครแต่กลับดูแลปกป้องคุณไม่ได้เลย” 

เปรมก้มหน้าพูดด้วยความรู้สึกผิดสองมือก็เช็ดเบาๆ ไปตามใบหน้าและแขนทั้งสองข้างของคนที่หมดสติอยู่

“ผมสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” 

แกร่ก…

“อรอยู่ไหน! มึงทำอะไรอร!”

จอมทัพเปิดประตูห้องเข้ามาก็เอ่ยถามเสีบงดังด้วยความโมโหทันทีที่เปรมโทรไปเขาก็รีบเหยียบบรถมาอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนใจเมื่อมาถึงก็เห็นเปรมกำลังเช็ดตัวให้เธออยู่ จอมทัพรีบปัดมือของเปรมออกในทันที 

“ถ้ากูคิดจะทำกูคงไม่โทรไปบอกมึงหรอกนะ แล้วสิ่งที่มึงควรทำคือดูแลคุณอรให้ดีไม่ใช่หรือไงแล้วนี่อะไร !! “

เปรมลุกขึ้นผลักจอมทัพอย่างแรงด้วยความโมโหยิ่งเห็นหน้าคนที่ได้ครอบครองหัวใจเธอคือไอ้คนโลเลคนนี้เขาก็ยิ่งโมโหขึ้นมา 

“อย่าเอามือของมึงมาแตะต้องตัวอรอีก”

“ถ้ามึงไม่มีปัญญาดูแลมึงก็ถอยไปซะ ไม่ใช่เพราะมึงหรอที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณอรเจ็บตัว พาคุณอรออกไปจากห้องกูซะ ..”

เปรมพูดจบแล้วก็เดินหนีออกไปเพื่อระงับสติอารมณ์จอมทัพเองก็รีบอุ้มอรฤดีออกมาจากห้องนั้นถ้าขืนอยู่นานกว่านี่มีหวังได้ซัดกันสักยกสองยกแน่ๆ 

“หึ ไม่เจอกันหลายวันก่อเรื่องอีกจนได้สินะ”

เขาหันมาพูดกับคนข้างๆ เมื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้เสร็จแล้วก่อนออกรถ พากลับไปบ้านแม่คงต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนพากลับเรือนหอของเขาและเธอก็แล้วกัน คิดได้อย่างนั้นก็รีบขับรถตรงกลับไปที่นั่นในทันที 

“ตายแล้ววว คุณอรเป็นอะไรไปคะคุณจอม” 

“รีบไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้คุณอรเร็วพี่ปลา”

“ค่ะ ๆ “

ตลอดเวลาที่เธอยังไม่ได้สติเขาคอยเฝ้ดูแลอยู่ไม่ห่างแทบจะไม่ได้นอนนั่งจ้องใบหน้าที่หลับพริ้มไปพร้อมกับความรู้สึกผิดที่อัดแน่นอยู่ในอก ไม่รู้ว่าการได้เห็นเธออยู่ตรงหน้านี้คือความสุขไปตั้งแต่เมื่อไหร่ 

“ไปพักผ่อนเถอะค่ะเดี๋ยวพี่ปลาจะดูแลต่อเอง”

พี่ปลาเข้ามาในเช้าวันรุ่งขึ้นก็เห็นชายหนุ่มยังคงนั่นจ้องคนที่ยังไม่ได้สติอยู่ที่เดิมก็เป็นห่วงกลัวจะไม่สบายไปอีกคน

“ฝากด้วยนะครับพี่ปลาเดี๋ยวผมมา” 

จอมทัพหันมามองใบหน้าของเธออีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตนเองแต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงของพี่ปลาดตะโกนดีใจที่เจ้านายของตัวเองฟื้นเมื่อได้ยินอย่างนั้นจอมทัพก็โล่งใจตั้งใจว่าอาบน้ำเสร็จจะไปขอโทษเธอกับสิ่งที่เขาทำเลวๆ ในวันนั้น..​