“ไปดูตัวมาเป็นยังไงบ้างจ๊ะเพื่อนสาว ไม่ทักมาเลยนะ แสดงว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือใช่ปะ” ประโยคทักทายจากมนที่เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือยามที่เห็นฉันเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามบนโต๊ะไม้ใน

โรงอาหาร

            “นั่นสิ เงียบไปเลยเกิดไรขึ้นไหม” วิถามเสริมด้วยความอยากรู้

            “ผิดคาดมากเวอร์” ฉันนั่งลงก่อนจะรีบสุมหัวกับเพื่อนสนิททั้งสอง

            “ทำไมอะ เขาหล่อเหรอ”

            “หรือว่าเขาเกิดชอบแกขึ้นมา”

            “หรือว่าแกไปถูกตาต้องใจเขา”

            “หรือเขาเป็นคนที่พวกเรารู้จัก”

            “เดี๋ยว พวกแกใจเย็น ๆ” ฉันรีบยกมือห้ามปรามความคิดของทั้งสองก่อนที่จะไปกันใหญ่มากกว่านี้ ทั้งสองเม้มริมฝีปากแน่นแล้วตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ

            “เล่ามาเลย ๆ ไว” มนเร่งเร้าอย่างตื่นเต้น

            “คืองี้ ลูกชายของเพื่อนแม่ที่ฉันไปเจออะ คือพี่คิณ”

            “อะไรนะ” ทั้งสองอุทานออกมาเสียงดังลั่นพร้อมกันอย่างแตกตื่นจนฉันตั้งรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของสองเพื่อนรักเอาไว้ไม่ให้เสียงดัง แล้วหันไปมองคนอื่น ๆ ในโรงอาหารพลางค่อมศีรษะขอโทษขอโพยด้วย

ความเกรงใจ

            “ก็อย่างที่บอกแหละ พี่คิณคือลูกของเพื่อนแม่ฉัน แล้วเขาก็เห็นสภาพน่าอนาถของฉันด้วย” ฉันปล่อยมือออกจากริมฝีปากของเพื่อนทั้งสอง

            “ให้ตายเถอะ” มนบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างเหนื่อยหน่าย

           “แต่ก็ไม่น่าเป็นไรนี่ พี่เขามีแฟนแล้วด้วยต่อให้แต่งตัวสวยยังไงพี่เขาก็ไม่น่าสนใจปะ” วิขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย เป็นประโยคที่เล่นเอาใจเจ็บมากเลยนะวิ

           “แกแต่ว่าพี่คิณเขาไม่ได้คบกับพี่เมนิล”

          “ถามจริงแกรู้ได้ไงวะ” มนเอ่ยถามด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

         “พี่เขาบอกฉันเองอะ พี่เขาบอกว่าแค่บังเอิญไปเจอกันเฉย ๆ”

         “คำพูดของผู้ชายเชื่อได้เหรอ” วิกล่าวเสริม

         “ฉันก็ไม่รู้อะแต่ว่าพี่เขาซื้อเสื้อให้ฉันด้วย”

         “พี่เขาดูไม่ได้จนต้องซื้อเสื้อให้เลยเหรอวะ” มนว่าพลางสายหน้าแล้วกุมขมับด้วยความเหนื่อยใจ

         “ไม่แก พี่เขาชมฉันว่าน่ารักด้วยแหละ” เพื่อนทั้งสองหันมามองฉันอย่างตกตะลึง ใบหน้าของฉันเห่อร้อนยามที่นึกถึงตอนที่พี่คิณเอ่ยชมฉันจนแทบจะหุบยิ้มที่มุมปากไม่ลง

         “มน เราว่านิดาอาการหนักแล้วว่ะ”

         “ฉันก็ว่างั้นแหละ เขาแค่ชมตามมารยาทหรือเปล่า” ฉันหุบยิ้มลงกะทันหันราวกับมีสายฟ้าฟาดลงกลางหน้าผาก

         “แล้วขอไลน์กันนี่มันตามมารยาทไหมอะ” ฉันโน้มใบหน้าเข้ามาหาเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยถามด้วยความรู้สึกประหม่าขึ้นมาซะงั้น กลัวว่าจะต้องคิดไปเองอีกตามเคย

         “ว่าไงนะ” มนเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ

         “พี่เขาขอไลน์ฉัน แกว่าขอตามมารยาทหรือเปล่า”

         “ตอนพี่เขาขอพี่เขาพูดว่าอะไร” มนเค้นถามพร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ด้วยความอยากรู้

         “ก็พี่เขาบอกว่าเดือนหน้ามีหนังใหม่น่าดู อยากชวนไปดูด้วยกันอะ”

         วิเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนกก่อนจะดึงตัวของมนให้กลับมานั่งที่เดิมอย่าเรียกว่าดึงดีกว่าให้เรียกว่ากระชากจนมนแทบจะตกเก้าอี้

         “แกดึงฉันทำไมเนี่ยยายวิ”

         “พี่คิณมา” พวกเราทั้งสามคนตัวแข็งทื่อก่อนจะหันขวับไปจับจ้องทางชายหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังเดินมาตามลำพัง ร่างสูงสวมใส่เสื้อช็อปของคณะพร้อมกับล้วงมือลงกระเป๋าบนเสื้อช็อปก้าวเดินมา ใบหน้าหล่อยังคงแสดงสีหน้านิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว

         “พี่คิณ มาทำอะไรคะ” ฉันเอ่ยถามหลังจากที่พี่คิณเดินมาหยุดอยู่ตรงโต๊ะที่กลุ่มฉันนั่งอยู่

         “เมื่อเช้าพี่เดินผ่านร้านชานมพอดีเลยซื้อมาฝาก” พี่คิณวางถุงแก้วชานมไข่มุกสามแก้วลงบนโต๊ะ

         “เฮ้ยอยากดื่มพอดีเลยค่ะ” ดวงตาฉันวาวเป็นประกายจ้องมองชานมไข่มุกร้านโปรดบนโต๊ะด้วยความดีใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นไป “ขอบคุณนะคะ”

         “จะได้ไม่บ่นอยากดื่มชานมไข่มุกตอนเที่ยงคืนอีก” ฉันหรี่ดวงตามองคนพี่อย่างคาดโทษ “ทานให้อร่อยนะ”

         พี่คิณหันมาคลี่ยิ้มจาง ๆ ให้เพื่อนอีกสองคนแล้วหันกลับมาหาฉัน

         “พี่ไปเรียนก่อนนะ” ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างของคนพี่เดินออกไปจนลับหายเข้าไปในตึกเรียน

         “มาแค่เนี่ย” มนว่าอย่างเสียดาย “ไหนดูซิมีอะไรกิน”

         “แกบ่นอยากกินชานมไข่มุกตอนเที่ยงคืนกับพี่คิณเนี่ยนะ” วิมองตามแก้วชานมที่ถูกมนหยิบออกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ ก่อนจะนำไปวางไว้ตรงหน้าฉัน ส่วนอีกแก้วเธอก็เจาะดื่มเองอย่างสบายอารมณ์

         “ก็คนมันหิวนี่” ฉันบ่นพึมพำก่อนจะดึงแก้วชานมไข่มุกเข้าหาตัวก่อนจะเจาะหลอดแล้วดูดดื่มมันอย่างชื่นใจ ชานมไข่มุกเจ้าโปรดจะเยียวยาคุณเอง

         “เรื่องนิดาบ่นหิวมันไม่แปลกหรอก แต่แปลกที่พี่คิณซื้อมาเนี่ยดิ” วิยกชานมไข่มุกขึ้นมาดื่ม “แถมยังรู้เจ้าโปรดมันด้วยนะ”

         “อะแฮ่ม ๆ” มนกระแอมไออยู่ข้างฉันขณะที่พวกเรากำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน

         “มีอะไร” ฉันกระซิบถามพลางลอบมองอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง

         “คุยกับใครอยู่อะ ไม่ละสายตาเลยนะ” มนแอบชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของฉันที่อยู่หน้าข้อความแชตของฉันและพี่คิณค้างไว้

         “ทำไมจ๊ะ อิจฉาอะดิ” ฉันยักคิ้วโอ้อวดพลางยืดชูคอขึ้นอย่างภูมิใจ

         “ไหนบอกว่ากลัวพี่เมนิลไง สภาพอย่างนี้ไม่น่ากลัวแล้วนะ” มนว่าก่อนจะหันไปมองตรงยังโพรเจกเตอร์ที่ถูกฉายอยู่ด้านหน้า

         “แต่ฉันพูดจริงนะ” ฉันวางโทรศัพท์มือถือลงก่อนจะแสดงสีหน้าคร่ำเครียด “พอรู้ว่าพี่เมนิลเป็นแฟนเก่าพี่คิณฉันยิ่งรู้สึกลำบากใจยังไง

ก็ไม่รู้อะ”

         “พี่เมนิลเป็นแฟนเก่าพี่คิณเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย”

         “ฉันก็เพิ่งรู้ตอนพี่คิณบอก เห็นบอกว่าคบกันได้ไม่นาน”

         “แสดงว่าพี่เมนิลก็อาจจะโดนพี่คิณทิ้ง ถึงได้ดูยังชอบพี่คิณอยู่” ฉันถอนหายใจยาว

         “แล้วฉันจะเอาอะไรไปสู้แฟนเก่าเขาเนี่ย”

         “ถ้าแฟนเก่าดีจริงเขาจะเลิกกันทำไมวะ” มนกระทุ้งศอกใส่เรียวแขนของฉันเพื่อเรียกกำลังใจ “มั่นใจในตัวเองหน่อยดิ พี่คิณไม่ได้ดูเจ้าชู้ขนาดที่ตกเหยื่อไปทั่วซะหน่อย”

          “แต่ถ้าพี่เมนิลเอาจริงขึ้นมา ฉันก็ไม่ได้อยากมีปัญหากับพี่รหัสตัวเองนะ”

          “แกจะกลัวอะไรล่ะ พี่รหัสไม่ได้ทำให้แกเรียนไม่จบสักหน่อย”

          “แต่ฉันไม่อยากมีปัญหากับใครตั้งแต่ปีแรกที่เข้ามาเรียนนะ” มนถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย

          “นี่ ผีเสื้ออุตส่าห์เข้ามาดมแล้วนะ ถ้าแกเห็นว่าดอกไม้อื่นมันสวยกว่า แกก็ปล่อยไปแค่นั้น” ฉันตีหน้าเศร้าหันมามองเพื่อนสนิทอย่างหมองหม่น

จริงอยู่ที่ว่าพี่คิณทำท่าเหมือนสนใจฉันจริง ๆ แต่แฟนเก่าของพี่คิณเป็นถึง

พี่เมนิลเชียวนะ พี่เมนิลดาวคณะ มาตรฐานสูงขนาดนั้นเขาจะหันมามองเด็กที่ยังไม่โตแบบฉันไปทำไมกันนะ

         “แกคิดว่าพี่คิณเขาสนใจฉันจริง ๆ เหรอ”

         “ฉันเองก็ยังไม่มั่นใจมาก แต่อย่างน้อยก็น่าจะพิเศษกว่าคนอื่นก็แล้วกัน” ฉันพยักหน้ารับช้า ๆ อย่างน้อยก็ยังพอมีหวังขึ้นมาสักหน่อยก็ยังดี

         “นี่พวกแกคุยอะไรกันอะ อาจารย์หันมามองค้อนตั้งหลายรอบแล้ว” วิกระซิบบอกเรียกให้ฉันกับมนกันไปมองหน้าห้องอีกครั้งโดยไม่ปริปากพูดอะไรต่อ

         ฉันกลับมาถึงบ้านก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทำงานข้างเตียงอีกเช่นเคยก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งบนเตียงนอนนุ่มอย่างเหนื่อยหน่าย

         โทรศัพท์มือถือแจ้งเตือนข้อความเข้าอีกครั้ง ฉันรีบกดเข้าไปดูอย่างไม่รีรอ

         พี่คิณส่งข้อความมา

         [ถึงบ้านหรือยังครับ]

         “ถึงแล้วค่ะ” ฉันพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

         พี่คิณอ่านอย่างรวดเร็วราวกับว่าเปิดแชตค้างไว้ สักพักก็มีสายเรียกเข้าโทร.เข้ามาทำเอาฉันเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ

          พี่คิณโทร.มา กรี๊ดดด

          ฉันรีบกดปุ่มรับโทรศัพท์อย่างฉับไว

          “สวัสดีค่ะพี่คิณ”

          [ถึงบ้านแล้วเหรอ]

          “ค่ะ ถึงแล้วค่ะ พี่คิณล่ะคะ กลับบ้านหรือยัง” ฉันพยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นไหวเพราะความตื่นเต้น ต้องไม่ให้พี่คิณรู้ว่าตอนนี้ฉันแทบจะดีดดิ้นบนเตียงนอนนุ่ม

          [ถึงแล้วล่ะ เป็นไง ชาเมื่อเช้าอร่อยไหม]

          “อร่อยมากเลยค่ะ ต้องขอบคุณพี่มากนะคะที่ส่งชานมเจ้าโปรดมาเยียวยาหนู” ฉันแอบได้ยินเสียงพี่เขาคำในลำคอเล็ดลอดมาจากปลายสาย ทำเอาฉันยิ้มไม่หุบเลย

          [ยังไงตอนเช้าพี่ก็ต้องผ่านอยู่แล้วเดี๋ยวพี่ซื้อไปฝากแล้วกัน]

          “ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ หนูเกรงใจอะ อีกอย่างให้ดื่มชานมไข่มุกทุกวันหนูกลัวว่า หนูจะอ้วนอะสิ”

          [ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ว่าแบบนี้ก็น่ารักดีนิ]

           ใบหน้าของฉันร้อนฉ่าขึ้นมาอย่างกับกระทะร้อน ฉันรีบลุกขึ้นมาส่องตัวเองในกระจกพวงแก้มขาวของฉันขึ้นสีชมพูระเรื่อขึ้นมาอย่างปิดไม่มิด

           “แล้วถ้าเกิดว่าฉันอ้วนขึ้นแล้วไม่มีใครจีบ หาแฟนไม่ได้พี่จะรับผิดชอบฉันไหมคะเพราะพี่เป็นคนทำให้ฉันอ้วนน่ะ”

           [ให้พี่รับผิดชอบยังไง]

           “อืมมม” ฉันลากเสียงยาวพลางใช้สมองครุ่นคิด

           [พี่รับผิดชอบเราได้นะ อยากทานอะไรล่ะเดี๋ยวพี่ทำให้]

           “พี่คิณทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ” ฉันตาประกายลุกวาวเมื่อได้ฟัง

           [ทำได้สิ พี่รับผิดชอบให้เราทานอิ่มได้ทุกมื้ออยู่แล้ว]  

           “นี่พี่จะขุนหนูจริง ๆ เหรอคะเนี่ย” ฉันแอบขำออกมาเบา ๆ

            [แน่นอน อยู่กับพี่ไม่อดตายหรอกมีแต่อ้วนขึ้น]  

            “หนูอยากทานไข่เจียว”

            [ง่าย ๆ เดี๋ยวพี่ทำไปให้พรุ่งนี้ แค่นี้ก่อนนะพี่ต้องไปทำงานต่อ] 

            “ค่ะ แค่นี้นะ” ฉันรีบกดวางสายก่อนจะยกมือขึ้นมาทาบแนบอกภายในหัวใจเต้นตึกตักระรัวจนเหมือนว่ามันกำลังจะทะลุออกมาระเบิดนอกร่างอย่างนั้นแหละ

            นี่ฉันกำลังจะได้กินไข่เจียวฝีมือพี่คิณจริง ๆ เหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ

            ไม่สิ ไม่ ๆ ๆ แค่ได้โทร.คุยกับพี่คิณแค่นี้ก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อมากพอยู่แล้ว

             ฉันเหลือบไปมองร่มคันนั้นที่พี่คิณให้มาในวันฝนตกหนัก มันยังคงถูกแขวนไว้ที่ข้างโต๊ะทำงานโดยไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งกับมัน

            ถ้าพี่คิณจะน่ารักขนาดนี้ ให้หนูไปแย่งชิงกับพี่เมนิลหนูก็ยอมค่ะ

            ฉันรีบเด้งตัวตรงก่อนจะเดินกลับเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะทำงาน สายตาจับจ้องไปยังแล็ปท็อปที่ถูกวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเอื้อมไปเปิดมันขึ้นมาแล้วเข้าไปส่องสื่อโซเชียลของพี่เมนิลสักหน่อย

            โอ้โหคนติดตามหลักหมื่น คนกดใจเป็นพัน

            ฉันอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง

            แล้วฉันจะสู้เขาได้ยังไงเนี่ยยย