บทที่ 35 ลงมือกับสกุลสุ่ย

เมื่อสุ่ยฮูหยินเห็นว่าโม่ชิงเยว่ทรุดลงไปเช่นนี้ก็ได้แต่คิดในใจว่ายาคงจะออกฤทธิ์แล้ว เพียงแต่การที่พิษออกฤทธิ์ในสถานการณ์เช่นนี้ไม่รู้ว่าเป็นผลดีหรือว่าผลเสียต่อสกุลสุ่ยของนางกันแน่ นางจึงได้เอ่ยแก้ตัวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจังแม้ว่าในใจจะสั่นไหวมากเพียงใดก็ตาม

“นิ่งอันโหวฮูหยินอย่าได้เข้าใจผิด ชาถ้วยนั้นไม่น่าจะมีปัญหาอันใดส่วนสาเหตุที่ท่านสิ้นไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้น่าจะเป็นเพราะไม่คุ้นชินต่อการออกมาข้างนอกจวนหรือเปล่า” คำพูดของสุ่ยฮูหยินทำให้โม่ชิงเยว่แสร้งลืมตาขึ้นมาแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการกล่าวหา

“ข้าหาใช่คนร่างกายอ่อนแอเช่นนั้น สุ่ยฮูหยินเสียทีที่ข้าไว้ใจจึงได้ยินดีมาที่นี่ตามคำเชิญของท่าน คิดไม่ถึงว่าสกุลสุ่ยของพวกท่านจะข้างนอกสุกใสแต่ภายในเน่าเหม็น เมื่อก่อนข้าก็ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดสุ่ยอี๋เหนียงในจวนข้าที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีจึงได้มีพฤติกรรมต่ำช้าเลวทรามเช่นนั้น ที่แท้ก็เป็นเพราะจวนแห่งนี้มีสภาพแวดล้อมที่ต่ำตมเช่นนี้นี่เอง ชุ่ยเหมยเก็บชาถ้วยนั้นมาข้าจะนำไปให้กรมอาญาตรวจสอบ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สาวใช้ของสุ่ยฮูหยินก็รีบขัดขวางชุ่ยเหมยในทันที แต่กลับสาวใช้ธรรมดามีหรือจะขัดขวางชุ่ยเหมยได้ทัน นางทั้งว่องไวและรวดเร็วกว่าใช้เวลาเพียงพริบตาเดียวก็สามารถเก็บถ้วยชาใบนั้นขึ้นมาได้แล้ว นางรีบเอาถุงหนังข้างเอวใส่ถ้วยชาใบนั้นเอาไว้ในทันที

“ฮูหยินบ่าวเก็บถ้วยชาเอาไว้แล้วเจ้าค่ะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“เช่นนั้นก็พาข้ากลับจวนเถิด” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สาวใช้ของนางก็ช่วยกันประคับประคองนางทำท่าว่าจะพานางออกจากงานเลี้ยงแต่คนของสุ่ยฮูหยินกลับมาขวางทางพวกนางเอาไว้

“ถอยออกไป กล้าคิดทำร้ายฮูหยินของท่านโหวยังไม่พอยังคิดจะกักขังฮูหยินอีกหรือ คอยดูนะหากฮูหยินของพวกข้าเป็นอะไรไป พวกข้าจะไปตีกลองร้องทุกข์ที่หน้าประตูวังจะป่าวประกาศให้ผู้คนรับรู้กันทั่วว่าจวนสกุลสุ่ยของพวกเจ้านั้นต่ำช้าสักเพียงใด” เสียงของชุ่ยหลันทำให้โม่ชิงเยว่ที่แสร้งหมดสติอยู่ลอบชื่นชมอยู่ในใจพลางคิดเอาไว้ว่าชุ่ยเหมยและหรงมามาเลือกคนได้ไม่เลว

“ปล่อยพวกนางกลับไป” เสียงของสุ่ยฮูหยินเต็มไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาคนของนางจึงจำต้องถอยแล้วปล่อยให้คนของโม่ชิงเยว่พานางออกจากจวนสกุลสุ่ยท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนในงานเลี้ยงหลายคนพาคนออกจากจวนสกุลสุ่ยตามโม่ชิงเยว่ในทันทีด้วยกังวลว่าตนเองก็อาจจะถูกสตรีสกุลสุ่ยเล่นงานด้วยรวมทั้งท่านหญิงเจียหลีที่รีบตรงกลับจวนของจ่างกงจู่ผู้เป็นพระมารดาแล้วเล่าเรื่องที่จวนสกุลสุ่ยทำลงไปในงานเลี้ยงในวันนี้

ยามที่โม่ชิงเยว่ขึ้นไปนั่งบนรถม้าเรียบร้อยแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งหันไปมองสาวใช้ของนางแล้วก็เอ่ยชื่นชมออกมา

“พวกเจ้าทำได้ดีมากเมื่อกลับจวนไปแล้วข้าจะตอบแทนอย่างดี” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้พวกนางก็ต่างรีบบอกว่าล้วนเป็นหน้าที่ของพวกนางแต่โม่ชิงเยว่รู้ดีว่าที่ควรตกรางวัลก็สมควรจะตกรางวัลที่ควรตำหนิก็สมควรจะตำหนิ ในเมื่อยามนี้คนของนางทำงานดีก็ควรจะตกรางวัลให้แก่พวกนางสักหน่อย

พอถึงจวนนิ่งอันโหวโม่ชิงเยว่ก็แสร้งสลบไสลไม่ได้สติอีกครั้งแล้วปล่อยให้สาวใช้ช่วยประคองนางเข้าไปในจวน มีเสียงตะโกนให้ไปตามท่านหมอกันอย่างวุ่นวายทุกอย่างล้วนเป็นไปตามแผนการของโม่ชิงเยว่แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือจากเดิมทีที่นางคิดจะแสร้งส่งคนไปตามท่านหมอมาให้เขาตรวจร่างกายที่ได้รับพิษเข้าไปของนางแล้วส่งท่านหมอผู้นั้นกลับไป แต่ท่านหมอที่มาถึงประตูจวนโดยที่คนของนางยังไม่ทันได้ออกไปตามคือท่านหมอที่ซ่งเหวินจิ้งเคยพามาตรวจดูอาการของฮูหยินผู้เฒ่า เมื่อชุ่ยเหมยเห็นท่านหมอชุดขาวผู้นั้นนางจึงรีบเอ่ยถามเขาในทันที

“ท่านมาได้อย่างไร” ท่านหมอชุดขาวผู้นั้นจ้องมองชุ่ยเหมยอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยกับนางเสียงเบา

“ท่านโหวส่งข้ามา” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้เดิมทีชุ่ยเหมยก็คิดว่าจะส่งเขากลับไปแต่เมื่อคิดได้ว่าในเมื่อซ่งเหวินจิ้งเป็นคนส่งมาก็แสดงว่าเขาน่าจะรู้เรื่องการไม่ชอบมาพากลของจวนสกุลสุ่ยนางจึงได้เชื้อเชิญท่านหมอผู้นั้นเข้าไปในจวน

เมิ่งเส้าชิงจ้องมองสาวใช้ผู้นั้นด้วยใบหน้าเย็นชา ซ่งเหวินจิ้งมักจะพร่ำบ่นกับเขาอยู่หลายครั้งว่าฮูหยินของตนชอบอยู่แต่กับสตรีที่มีใบหน้างดงาม ในตอนแรกเขาไม่เคยสนใจคำพร่ำบ่นเหล่านั้นแต่ยามนี้เมื่อได้เห็นสาวใช้ผู้นี้เขาเริ่มจะเชื่อคำพร่ำบ่นของสหายแล้ว ยิ่งยามที่ได้เห็นบรรดาสาวใช้ที่ห้อมล้อมฮูหยินของซ่งเหวินจิ้งแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกเห็นอกเห็นใจสหายของตนขึ้นมา ในเมื่อฮูหยินของสหายชอบอยู่แต่กับสตรีที่มีใบหน้างดงามถึงเพียงนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะรู้สึกรังเกียจบุรุษใบหน้ากร้านแดดกร้านลมแถมยังเป็นบุรุษหยาบกร้านแบบสหายของเขา

“ขอล่วงเกินแล้ว” เขาเอ่ยเสียงเบาแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าวางลงบนข้อมือของฮูหยินของสหายแล้วจึงได้ลงมือตรวจจับชีพจร

“ท่านได้รับพิษแต่ก็มีพิษอีกชนิดที่ช่วยต้านเอาไว้ ดูเหมือนว่าฮูหยินจะมีความเชี่ยวชาญเรื่องยาสมุนไพรเป็นอย่างดีดังนั้นข้าคงไม่ต้องเขียนเทียบยาเพื่อขับไล่พิษเหล่านั้นแล้วกระมัง” เมื่อเมิ่งเส้าชิงเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ยิ้มออกมา

“ขอบคุณท่านหมอมาก ขอบอกท่านตามตรงว่าข้าได้เตรียมยาขับพิษเอาไว้แล้ว” คำพูดของนางทำให้เมิ่งเส้าชิงพยักหน้า

“ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อนจะได้กลับไปรายงานท่านโหวว่าฮูหยินของเขาไม่จำเป็นต้องได้รับการแก้พิษ” เมื่อเอ่ยจบเมิ่งเส้าชิงก็เดินจากไปทิ้งให้โม่ชิงเยว่นั่งทำสีหน้าไม่ถูกอยู่เช่นนั้น จวบจนชุ่ยเหมยเดินกลับเข้าห้องมานางจึงได้โบกมือไล่สาวใช้คนอื่นๆ ให้ออกจากห้องไปแล้วสอบถามชุ่ยเหมยถึงการลงมือของนางในทันที

“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าพบเบาะแสอะไรหรือไม่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยถามเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็ยิ้มออกมาในทันที

“สาวใช้สองคนนั้นไปนำพิษราคะกำจายมาจากเรือนของสุ่ยฮูหยินเจ้าค่ะ บ่าวกลัวว่าเวลาที่กรมอาญาไปตรวจพวกนางจะนำไปซุกซ่อนที่อื่น ก็เลยแบ่งยาบางส่วนไปซุกซ่อนตามบริเวณที่คนของกรมอาญาน่าจะตรวจพบอีกหลายจุดเจ้าค่ะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“เจ้าทำได้ดีมาก ส่วนเรื่องรถม้าของสุ่ยอี้หรงเล่าเจ้าได้นำผงยาที่ข้ามอบให้ไปใส่เอาไว้ในกาน้ำชาบนรถม้าของนางแล้วหรือยัง” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยพยักหน้า

“บ่าวลงมือแล้วเจ้าค่ะ” คำตอบของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ

“เรื่องที่เกิดในวันนี้เป็นสุ่ยอี้หรงที่เผยพิรุธออกมาให้ผู้อื่นได้รับรู้ วันนี้นางจะต้องถูกมารดาและผู้อาวุโสในจวนตำหนิแน่ ยามที่นางต้องนั่งรถม้าออกจากจวนสกุลสุ่ยจะต้องอยากดื่มชาเพื่อดับความร้อนรุ่ม หรือต่อให้นางไม่อยากดื่มผงยาราคะกำจายที่ข้าปรุงขึ้นก็ยังคงจะส่งผลต่อนางอยู่ดี ด้วยยาที่ข้าปรุงไม่ต้องถูกไอความร้อนก็สามารถออกฤทธิ์ได้ขอเพียงสูดดมเข้าไปย่อมได้รับพิษอย่างแน่นอน จวนสกุลสุ่ยกับจวนไหวกั๋วกงอยู่ห่างกันมากฤทธิ์ยาที่กำเริบขึ้นมาระหว่างทางย่อมสามารถทำให้นางก่อเรื่องขายหน้าให้แก่ตนเองได้เป็นแน่”

เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็ได้แต่พยักหน้าพลางคิดในใจว่าเห็นทีคราวนี้จวนสกุลสุ่ยจะต้องประสบกับปัญหาอย่างแน่นอน อย่าว่าแต่ยึดครองตำแหน่งฮูหยินของจวนนิ่งอันโหวไม่ได้อีกไม่กี่วันแม้แต่ตำแหน่งฮูหยินซื่อจื่อของจวนไหวกั๋วกงคนสกุลสุ่ยก็คงไม่อาจจะครอบครองได้แล้ว การลงมือของเจ้านายของนางยังคงเด็ดขาดและโหดเหี้ยมอยู่เช่นเดิม แม้ว่าจะไม่ได้เป็นการลงมือฆ่าคนในดาบเดียวอย่างที่เจ้านายของนางเคยทำแต่การกระทำเช่นนี้ก็สามารถฆ่าคนให้ตายทั้งเป็นหลายคนด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียวอย่างแท้จริง