น้ำชา ไม่ว่านายจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจชีวิตของนายก็จะต้องเป็นของฉันตราบจนวันตายจำเอาไว้" เอกภพเขาได้เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่โหดเหี้ยม
View Moreณ โรงแรมแห่งหนึ่งในย่านการค้าหรู
ได้มีร่างของชายหนุ่ม 2 คนนอนกอดกันอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข (แน่ใจหรอ ?) อื้ม~~~ เสียงของชายร่างเล็กครางขึ้นในลำคอพร้อมพยายามลุกขึ้นออกจากวงแขนอันใหญ่โตของบุรุษข้างกาย แล้วเมื่อเขาลุกขึ้นมานั่งเรียบเรียงสติได้อีกครั้งเขาก็ต้องเบิกตาโตด้วยความตกใจ แล้วรีบหันไปมองรอบห้องแห่งนี้ทันที นั่นก็ยิ่งทำให้เขาตกใจมากขึ้นกว่าเดิมเพราะไม่ว่าสิ่งใดในห้องนี้ต่างก็เป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย แล้วเมื่อเขาพยายามจะลงจากเตียงเขาก็ต้องทรุดเข่าลงพื้นด้วยความเจ็บที่ด้านหลังพร้อมทั้งมีน้ำสีขาวขุ่นไหลลงระหว่างขา นั่นก็ทำให้ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับคืนมา 'น้ำชาเดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนห้อง 911 ให้พี่หน่อยได้ไหม 'เสียงของผู้จัดการโรงแรมได้เอ่ยบอกกับเด็กหนุ่มร่างเล็กที่กำลังนั่งพับผ้าอยู่ "ได้ครับพี่ "เมื่อเขาได้ยินดังนั้นเขาก็เตรียมชุดผ้าปูที่นอนชุดใหม่ใส่รถเข็นแล้วเข็นขึ้นลิฟท์เพื่อที่จะไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนตามคำสั่งทันที "เอ๊ะ!! เมื่อกี้พี่บอกห้องอะไรไปนะ" เมื่อเด็กชายออกไปได้สักพักผู้จัดการเขาก็เอ่ยขึ้น "พี่ปายบอกหมายเลขห้อง 911 ไปมีอะไรหรือเปล่าครับพี่ " "ชิบหายแล้ว!! พี่บอกห้องผิดมันห้อง 119 รีบโทรหาน้ำชาเดี๋ยวนี้เลยเพราะห้องนั้นห้ามไป!!" เมื่อเขาคิดได้ดังนั้นเขาก็รีบบอกให้อีกฝ่ายโทรหาคนที่เพิ่งขึ้นไปทันที 'บำ บำ บาซ่า ลี ~~~~ ' เมื่ออีกฝ่ายโทรไปหาเบอร์ของคนที่เพิ่งขึ้นไปก็ปรากฏว่าโทรศัพท์ของอีกฝ่ายชาร์จแบตอยู่ที่นี่ "กรเธอรีบขึ้นไปตามน้ำชาเดี๋ยวนี้ " "มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ปายทำไมพี่ถึงดูกระวนกระวายแบบนี้" เมื่อเขาได้เห็นอาการของผู้จัดการเขาก็จะเอ่ยถามด้วยความสงสัย "เธอไม่รู้อะไรโรงแรมนี้ตั้งแต่ชั้นที่ 900 ขึ้นไปเป็นของ ท่านเอกภพ บรมภักดี แล้วเขาชอบเรียกบริการเด็กๆหนุ่มๆขึ้นไปบำเรอตัวเองข้างบน" "พี่ว่าอะไรนะ!!! ถ้าอย่างนั้นน้ำชามันก็.... " "ก็ใช่น่ะสิพี่ถึงบอกให้แกรีบไปตามถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็น้ำชามันคงไม่รอด" เมื่อเขาได้ยินดังนั้นเขาก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปกดลิฟท์ขึ้นด้านบนทันที ส่วนคนที่ถูกเอ่ยถึงอยู่นั้นเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่าในอนาคตชีวิตของเขาก็จะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล "หยุดก่อนเธอเป็นใครถ้าเธอขึ้นมาทำอะไรที่นี่ " เมื่อน้ำชามาถึงหน้าห้องที่ผู้จัดการโรงแรมบอกเขาก็ได้ถูกบอดี้การ์ด 2 คนที่ยืนอยู่หน้าห้องกันเอาไว้ "เออ...ผมมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนครับ ตามคำสั่งของผู้จัดการไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ " เมื่อน้ำชาได้เห็นคนตรงหน้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มเขาก็ได้เอ่ยขึ้นอย่างช้าๆด้วยความกลัว และเมื่อบอดี้การ์ดทั้งสองได้ฟังดังนั้นพวกเขาก็หันไปมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเปิดประตูให้น้ำชาเข้าไปด้านใน "พี่เข้มนี่อย่าบอกนะว่าเป็นมุขใหม่ ที่เด็กๆของนายท่านเขาใช้กัน" เมื่อน้ำชาเข้าไปในห้องบอดี้การ์ดทั้ง 2 เขาก็เอ่ยพูดคุยกันทันที "ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละเพราะนายท่านก็เป็นคนขี้เบื่อคงอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศ" คนที่ถูกถามเขาก็ได้เอ่ยตอบโดยไม่สงสัยใดๆทั้งสิ้น เมื่อน้ำชาเข้ามายังภายในห้องเขาก็ได้ลงมือเปลี่ยนผ้าปูที่นอนปลอกหมอนทันที แต่ก่อนที่เขาจะออกจากห้องประตูห้องน้ำที่ถูกปิดสนิทก็ถูกเปิดออก แล้วมีร่างของบุรุษที่มีกล้ามเนื้อสมฐานะบุรุษเพศเดินพันผ้าขนหนูปิดบังส่วนล่างเอาไว้เดินมา "คนที่อยู่ตรงนั้น เธอคงเป็นเป็นเด็กที่แม่เล้าส่งมาใช่ไหม "เมื่อคนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมาได้เห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กยืนอยู่เขาก็ได้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มขรึม "มะ..ไม่ใช่ครับ...ผมเป็นพนักงานโรงแรมถูกเรียกให้ขึ้นมาเปลี่ยนที่ผ้าปูที่นอนครับ ตอนนี้ผมเปลี่ยนเสร็จแล้วขอตัวก่อนนะครับ "น้ำชาเขารับรู้ได้ทันทีว่าสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ปกติถ้าหากเขายังอยู่ต่อมันก็อาจจะเกิดเรื่องที่เลวร้ายขึ้นได้ แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตูแขนของเขาก็ถูกมือของอีกฝ่ายที่เย็นเฉียบจับเอาไว้แล้วเดินมาโยนไว้ที่เตียง ตุ๊บ!! "คุณจะทำอะไรครับ!!!" เมื่อน้ำชาได้เห็นเช่นนี้เขาก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตระหนัก "มึงอย่ามาทำเป็นไขสือ กูไม่ได้เรียกใครมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทั้งนั้นกูเรียกแต่เด็กมาบำเรอ" "คุณคงเข้าใจผิดแล้วครับ ผมถูกผู้จัดการใช้มาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนห้องนี้จริงๆครับ มะ...ไม่เชื่อผมมีหลักฐาน" เมื่อกล่าวจบน้ำชาเขาก็ได้หยิบบิลที่ผู้จัดการส่งมาให้เขาให้อีกฝ่ายโดนที แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจเพราะเขาไม่ขยำบิลนั้นทิ้งพร้อมตรึงร่างของน้ำชาเอาไว้แน่น "คุณปล่อยผมเถอะครับ...ผมไม่ได้เป็นเด็กที่แม่เล้าส่งมาจริงๆนะครับ "น้ำชาเขาพยายามเอ่ยอย่างใจเย็นแล้วบิดแขนออกจากมือที่แข็งยิ่งกว่าเหล็กของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ฟังเสียงของน้ำชาเลยเพราะเขาได้ก้มลงสูดดมที่ซอกคอของน้ำชา "คะ..คุณครับจะทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ!!! ผมไม่ใช่เด็กขายครับ...ผะ...ผมเป็นแค่พนักงานธรรมดาจริงๆครับ" น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเมื่ออีกฝ่ายทำเช่นนั้น "หอมน่ากินมาก... ตอนนี้กูไม่สนอะไรทั้งนั้นต่อให้มึงไม่ใช่เด็กขายกูก็จะเอา" คนตรงหน้าเขาได้เอ่ยบอกพร้อมทั้งรวบมือทั้งสองข้างของน้ำชาเอาไว้ภายในมือเดียวแล้วตรึงเอาไว้ที่เหนือหัว พร้อมก้มหน้าซุกไซร้ที่ซอกคอของคนตรงหน้า แล้วเมื่อเขาได้ชิมรสชาติของอีกฝ่ายเขายิ่งติดใจมากขึ้นกว่าเดิม จนถึงขนาดว่าเขาได้ล็อคคางอีกฝ่ายแล้วจูบยังดูดดื่ม ซึ่งเขาก็ประหลาดใจตัวเองไม่น้อย เพราะปกติแล้วเขาไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นการซุกไซร้ที่ซอกคอชิมรสชาติของฝ่ายตรงข้ามหรือจูบ แต่กับคนตรงหน้านี้เขาได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำทุกอย่างมาก่อน "ฮือ...ฮึก...คุณครับปล่อยผมเถอะครับผมไม่ใช่เด็กขายจริงๆนะครับ" น้ำชาในยามนี้เขาได้ร้องไห้ออกมาแล้วพยายามเอ่ยบอกคนตรงหน้า และเมื่อเอกภพได้เงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเด็กน้อยใต้ร่างของเขานั้นกำลังร้องไห้อยู่ เขาก็ยิ่งมีอารมณ์ทางเพศที่เพิ่มสูงขึ้นอยากประหลาด เขาจึงได้ฉีกกระชากเสื้อผ้าของคนตรงหน้าออกทั้งหมดอยากรวดเร็ว จึงเผยให้เห็นทรวดทรงของคนตรงหน้าว่าเป็นบุรุษที่มีร่างกายอรชรอ้อนแอ้นเหมือนกับผู้หญิงไม่มีผิด ไม่ว่าเขาจับสัมผัสไปที่ส่วนใดมันก็นุ่มมือไปซะทุกส่วน เขาจึงได้ไล่กัดไล่ดูดอีกฝ่ายตั้งแต่ซอกคอลงมาเรื่อยๆจนในยามนี้เขาได้มาหยุดอยู่ที่ตรงแอ่งกระทะน้อยเหนือสะดือ โดยไม่สนใจเลยว่าคนตรงหน้าของเขาจะส่งเสียงร้องไห้หรือส่งเสียงอ้อนวอนขนาดไหน "ไม่ร้องสิเด็กดี เธอไม่ต้องห่วงถ้าหากเธอทำให้ฉันพอใจค่าตอบแทนสูงแน่นอน" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่หลงใหล "ผมไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น!!! คุณปล่อยผมไปได้ไหมครับ" น้ำชาเขาได้พยายามเอ่ยวินวอนอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร แต่เขานั้นได้หารู้ไม่ว่ายิ่งเขาทำหน้าตาเช่นนั้นเขายิ่งจะถูกอีกฝ่ายจับกินเร็วมากเท่านั้น "คุณเข้มค่ะ เด็กที่ขึ้นมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับออกมาหรือยังคะ" เมื่อปายเขาได้ขึ้นมาถึงชั้นห้องที่ 900 เขาก็ได้เอ่ยถามกับบอดี้การ์ด 2 คนที่อยู่ในห้องประตูทันที "อ๋อ เด็กคนนั้นน่ะหรอ อยู่ข้างในห้องกับนายท่านสักพักแล้วป่านนี้ก็คงจะขึ้นสวรรค์กันไปหลายชั้นแล้วเธอมีอะไรหรือเปล่า " เมื่อพวกเขาทั้งสองได้ฟังเช่นนั้นเข่าของพวกเขาก็อ่อนทันที "คุณปายมีอะไรหรือเปล่าครับ " "คุณเข้มคะเด็กคนนั้นไม่ใช่เด็กขายค่ะ เขาเป็นพนักงานของโรงแรมนี้ค่ะ "เมื่อบอดี้การ์ดทั้งสองได้ฟังดังนั้นพวกเขาก็หันหน้ามามองกันแล้วตะโกนในใจว่าชิบหายแล้ว "เห็นที่คงจะไม่ทันแล้วครับ เพราะว่านายท่านได้ส่งสัญญาณมาว่าเขาได้เริ่มทำภารกิจแล้ว" บอดี้การ์ดทั้งสองได้เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด "อ๊ะ!.." น้ำชาเขาส่งเสียงครางออกมาเมื่อคนที่อยู่ด้านบนนั้นได้ยัดนิ้วเข้ามาภายในช่องทางสีกลีบกุหลาบที่ปิดสนิทของเขา "ทำไมมันแน่นขนาดนี้วะ!!!" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นมายังหงุดหงิดเพราะในตอนนี้ท่อนเอ็นของเขามันปวดหนึบไปหมดแล้ว แต่เขาก็จะกระทำตอนนี้ไม่ได้เพราะอีกฝ่ายยังไม่พร้อม โดยเขาได้สำรวจช่องทางของอีกฝ่ายโดยการสอบนิ้วเข้าไปจากนิ้วเดียวเป็น 2 นิ้วแล้วเขาก็ยัดเข้าไปแล้วตอนนี้ 3 นิ้ว เพื่อที่จะขยายรูรักให้พร้อมรับท่อนเอ็นอุ่นของเขา และเมื่อเขาได้หันไปมองคนที่เขากำลังขยายช่องทางรักอยู่เขาก็ได้พบว่าอีกฝ่ายนอนเอามือปิดปากกั้นเสียงของตัวเองเอาไว้ นั่นจึงทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้อยากจะแกล้งเป็นอย่างมากเขาเลยเอาปลายเล็บไปขูดที่ผนังด้านในเพื่อที่จะให้อีกฝ่ายส่งเสียงครางออกมา แต่มันก็ผิดคาดเพราะอีกฝ่ายกัดมือเอาไว้แน่นจนเขาได้เห็นเลือดที่ไหลซิปอยู่ที่มือ เขาจึงถอดนิ้วทั้ง 3 ออกแล้วเลื่อนตัวขึ้นไปหาอีกฝ่ายที่อยู่ด้านบน "ร้องไห้ทำไมเด็กดีเสียวถึงขนาดนั้นเลยหรอ" เมื่อเอกภพขึ้นมาประชันหน้าอีกฝ่ายเขาก็ได้ดึงมือทั้งสองของอีกฝ่ายไปรวบไว้อยู่ที่เหนือหัว แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งเข้าไปสำรวจช่องทางรักอีกครั้ง "อาส์..." เมื่อนิ้วได้เข้าไปภายในช่องรักน้ำชาเขาก็ได้คางออกมาทันทีด้วยความเสียวซ่าน และเมื่อเอกภพเขาได้ฟังดังนั้นอารมณ์ของเขาก็พลุ่งพล่านมากกว่าเดิม และในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวเขาได้เขาได้ถอดนิ้วออกมาแล้วเอื้อมมือไปหยิบถุงยางที่อยู่หัวเตียงมาฉีกแล้วใส่ยังท่อนเอ็นอุ่นของตน และเมื่อน้ำชาได้เห็นท่อนเอ็นอุ่นของอีกฝ่ายเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะมันมีขนาดใหญ่เกือบเท่าแขนของเขา นั่นจึงทำให้เขาได้สติแล้วพยายามที่จะเขยิบหนี แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้เพราะถูกมือของอีกฝ่ายจับแขนทั้งสองข้างเอาไว้ "อ๊ะ!!! " เมื่อส่วนหัวของท่อนเอ็นของอีกฝ่ายสอดแทรกเข้ามาน้ำชาก็ได้ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บ เพราะนี่คือครั้งแรกของเขา "อื้มมม " ส่วนเอกภพนั้นเขาก็ได้ครางในลำคอด้วยความรู้สึกที่เขาที่เขาบรรยายไม่ถูก ในเมื่อเขาได้นำส่วนหัวเข้าไปแล้วเขาก็ได้ค่อยๆสอดแทรกท่อนเป็นของเขาเข้าไปช้าๆทีละนิดทีละนิดจนในที่สุดมันก็เข้าไปจนสุดทั้งลำ "อาส์..... " เมื่อท่อนเอ็นของเขาเข้าไปจนสุดเขาก็ได้ครางออกมาด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก แต่ในตอนนี้เขารู้สึกอย่างเดียวว่าอยากจะทำอีกฝ่ายให้แหลกคามือเขา ในส่วนของน้ำชานั้นหลังจากที่อีกฝ่ายเริ่มสอดแทรกท่อนเอ็นเข้ามาเขาก็ทำได้แต่กัดปากแน่นเพื่อไม่ให้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วในตอนนี้เขาก็รู้สึกอ่อนล้าอ่อนแรงพ่ายแพ้เต็มที่แล้ว เขาจึงได้ยอมนอนเฉยๆให้อีกฝ่ายกระทำได้เต็มที่ "ชูว์~~ เด็กดีไม่ร้องนะ "เมื่อเอกภพได้เห็นน้ำตาของอีกฝ่ายไหนอาบเต็มใบหน้าเขาก็ได้เอ่ยปลอบใจพร้อมก้มลงไปจูบที่หน้าผากแล้วจูบซับน้ำตาที่ไหลทั้งสองข้างออกอย่างเบา ก่อนที่เขาจะเริ่มขยับท่อนเอ็นอย่างช้าๆ "อ๊ะ~...อ่าส์~...อื้ม...." เมื่อเอกภพเริ่มขยับน้ำชาเขาก็ได้ส่งเสียงคางออกมาด้วยความเสียว ในเมื่อเอกภพได้ฟังเสียงครางนั้นเขาก็รู้สึกมีแรงมากขึ้นเขาจึงเริ่มขยับแรงขึ้นเรื่อยๆ "อ๊ะ!!...ร...แรงเกินไปแล้ว!!.." เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆน้ำชาเขาก็ได้เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บจุกที่หน้าอก "อึก!!...ม...มันลึกเกินไปแล้ว" เมื่ออีกฝ่ายผ่อนความเร็วและแรงลงแต่กับตอกเน้นๆแทนน้ำชาเขาก็ได้ครางออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก "อาส์~~ซื้ด~~~อาส์..." เมื่อเอกภพเขาได้เริ่มขยับเอวมากขึ้นเท่าไหร่เขาก็ได้ครางออกมาด้วยความรู้สึกเสียวซ่านมากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน และเขาก็ได้รับรู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างขวางกั้นไม่ให้เขารู้สึกได้มากกว่านี้ เขาจึงได้ถอดถุงยางออกแล้วเสียบกลับเข้าไปใหม่อย่างสดๆ และเมื่อเขาได้ยินเสียงครางอันหวานใสดั่งระฆังแก้วของคนใต้ร่างเขายิ่งมีอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมเขาจึงขยับเอวเร็วมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า "อื้อ!!..อะ..อ๊ะ..ซี้ดดด ~..อีก..อ้าาาาส!..มะ ..มันลึก..อร๊าอื้ออ !!..ร...แรงเกินไปแล้ว อ้ะ !!...จ..เจ็บอ้า !!..ม..มัน เจ็บ..อ๊าาส์ส!!~.....เบาๆอ้าาส์ๆๆๆ~..อื้อ อ!..อึก...อ้าส์ๆๆ~..ซี้ดด!..เจ็บ..อร๊างงส์!! ~..อีก..อ้ะ ๆอ๊ะๆ..อ๊า ๆๆๆๆ อ้าวววๆๆๆๆ อื้ออส~ ซี้ดด~ อ้าาส์อื้อ!!..อะ..อ๊ะ..ซี้ดดด อื้อ!!..อะ..อ๊ะ..อื้อ!!..อะ..อ๊ะ..อื้อ!!..อะ..อ๊ะ... ซี้ดดดส์~..อีก..อ๊าาาาส์!..มะ..มันลึก..อร๊า อื้ออส!!..ร...แรงอ้ะ !!...จ..เจ็บ อ๊าส์!!..ม..มันลึก..อ้ะๆๆ~!!...ส..เสีย วอ่าาาห์ "เมื่อเอกภพขยับเอวทั้งเร็วทั้งแรงทั้งตอกเน้นๆน้ำชาเขาก็ได้คางออกมาอย่างไม่เป็นภาษา "อ๊าาาาส์..ซี้ดดด..อ๊าาาาส์ จะเสร็จแล้ว.....ซี้ดดด จะเสร็จแล้ว... พร้อมกัน..ซี้ดดด...เสร็จพร้อมกัน" "อ่าาาาาส์/อ่าาาาาส์ " ทั้งคู่ได้ครางออกมาเสียงดังก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา โดยตัวของเอกภพนั้นเขาได้ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้ามาในตัวของน้ำชาอย่างมหาศาล ส่วนตัวของน้ำชานั้นเขาก็ได้ปล่อยน้ำสีขาวคุณออกมาเลอะเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องตัวเองไปหมด "คะ...คุณไม่ได้ใส่ถุงยางหรอครับ" เมื่อน้ำชาเขารู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนที่อยู่ภายในตัวเขาก็ได้เอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจ "ใช่แต่เธอไม่ต้องห่วงเธอเป็นคนแรกที่ฉันทำสดๆด้วย " เมื่อเอกภพเอ่ยจบเขาก็ได้จับน้ำชาพลิกตัวให้นอนอีกท่า "คะ...คุณจะทำอะไรผมครับ!!!" เมื่อน้ำชาถูกจับพลิกตัวเขาก็ได้เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ "หึ เมื่อกี้มันเพิ่งจะเริ่มของจริงคือต่อจากนี้ต่างหาก " เมื่อเอกภพได้กล่าวจบเขาก็ได้กระทำการร่วมรักกับน้ำชาตลอดทั้งคืนจนเกือบถึงเช้า....''เด็กๆพี่กลับก่อนนะ" หลังจากที่น้ำชาเขาได้ตื่นขึ้นแล้วทำกิจกรรมในยามเช้ากับเด็กๆจนครบหมดแล้วเขาก็ได้เอ่ยลา "พี่น้ำชาจะไปแล้วหรอคะ อยู่เล่นกับพวกหนูต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอคะ" เด็กสาวคนหนึ่งเธอได้วิ่งมากอดขาของน้ำชาแล้วเอ่ยถามอย่างออดอ้อน "ฟ้า อย่าไปทำแบบนั้นสิ แค่เมื่อคืนที่น้ำชามานอนกับพวกเราได้ก็ดีมากแล้ว" แนนเธอได้เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งไปอุ้มเด็กน้อยออกจากขาของน้ำชา "พี่ไปก่อนนะแนนหลังจากนี้เธอก็ดูแลน้องๆให้ดีๆนะเดี๋ยวพี่จะคอยส่งเงินมาให้ " "ค่ะ พี่น้ำชาพี่ไม่ต้องห่วงหนูจะดูแลน้องๆอย่างดี" แนนเธอได้เอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอกับน้ำชา เมื่อได้ฟังดังนั้นน้ำชาเขาก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อทำเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยพร้อมทั้งพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วเดินออกไปขึ้นรถเพื่อกลับไปยังขุมนรกที่ไม่รู้ว่าตัวของเขาจะได้เจอกับอะไร หลังจากที่เขานั่งรถไปได้สักพักคนขับรถก็ยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้น้ำชา "คุณผู้หญิงต้องการคุยด้วยครับ" "ฮัลโหลสวัสดีครับคุณหญิงมุกดา" "ฉันหวังว่าเธอจะจำคำที่เธอสัญญากับฉันได้" "แน่นอนอยู่แล้วครับในวันที่คุณเอกภพแต่งงานนั่นจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาไ
"คุณหญิงมุกดาครับผมขอไปเจอเด็กๆก่อนได้ไหมครับ "เมื่อน้ำชาทำข้อตกลงกับคุณหญิงมุกดาเสร็จเรียบร้อยเขาก็ได้เอ่ยขึ้น "ได้สิ ตามฉันมาเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปพบเด็กๆเหล่านั้น" เมื่อกล่าวจบคุณหญิงมุกดาเธอก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปที่รถ นั่นก็ทำให้น้ำชาเดินตามคุณหญิงไปโดยมีสายตาของป้าแก้วมองตามด้วยความเป็นห่วง "เธอมานั่งเบาะหลังกับฉัน "เมื่อคุณหญิงมุกดาเห็นว่าน้ำชากำลังจะเปิดไปนั่งที่ประตูด้านหน้าเธอก็ได้เอ่ยขึ้น นั่นก็ทำให้น้ำชาเดินกลับมานั่งอย่างเบาะหลังข้างๆกับคุณหญิงมุกดา "เธอคิดยังไงกับเอกภพ "เมื่อรถขับออกมาได้สักพักคุณหญิงมุกดาก็ได้เอ่ยขึ้น "ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาทั้งนั้น ผมว่าคุณผู้หญิงก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเพราะอะไรผมถึงมาอยู่ที่นี่" "ใช่ฉันรู้หมดแล้วแต่ฉันก็ยังอยากจะฟังจากปากเธอ จิตใจคนเรามันไม่แน่นอนเมื่อเธออยู่กลางกองเงินกองทองจิตใจเธออาจจะไขว้เขวมันหลงไหลตรงนี้ก็ได้ " "หึ ตัวของผมไม่มีทางหลงใหลสิ่งเหล่านี้แน่นอนครับ ความปรารถนาของผมคืออิสระได้โบยบินเหมือนกับนก ไม่ใช่เป็นนกที่อยู่ในกรงของบ้านเศรษฐีแบบนี้ครับ ต่อให้บ้านจะหลังใหญ่คนดูแลจะเยอะหรือต่อให้เขารับเด็กเด็กๆมาอยู่ด้วยผมก็ไม่ปรารถน
"คุณน้ำชาคะ คุณน้ำชาได้ยินเสียงป้าไหมคะ" เช้าวันรุ่งขึ้นป้าแก้วเธอได้มาปลุกน้ำชาที่สภาพยับเยินไปทั่วทั้งร่างด้วยความเป็นห่วง แต่ต่อให้เธอปลุกยังไงคนตรงหน้าเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย เธอจึงถือวิสาสะยื่นมือมาแตะที่หน้าผากเธอก็พบว่าเด็กคนนี้ตัวร้อนเหมือนไฟไม่มีผิด "แย่แล้วแบบนี้อันตราย ต้องรีบตามหมอ" เมื่อกล่าวจบป้าแก้วเธอก็ได้โทรไปหาหมอประจำตระกูลทันที หลังจากที่เธอติดต่อไปหาหมอได้ไม่นานหมอก็มาถึง "ป้าแก้วครับใครเป็นอะไร "เมื่อหมอมาถึงเขาก็ได้เอ่ยถามผู้ที่โทรตามตนทันที "ไม่มีเวลาอธิบายแล้วค่ะรีบไปเถอะป้ากลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป" เมื่อกล่าวจบป้าแก้วก็ได้จูงมือหมอขึ้นไปยังห้องของน้ำชาทันที เมื่อหมอมาเห็นเขาก็ได้ตรวจสอบร่างกายของน้ำชาอย่างละเอียด และเขาก็พบว่าทั่วทั้งร่างของชามันเต็มไปด้วยรอยกัดช้ำไปทั่วทั้งตัว "ป้าแก้วอย่าบอกนะว่า...." "ใช่ค่ะนี่คือสิ่งที่คุณเอกภพเขาทำ " "มันเป็นบ้าอะไร!! ถึงได้ทำรุนแรงขนาดนี้" เมื่อหมอได้รู้ว่านี่คือสิ่งที่เพื่อนทำเขาก็สถบออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะลงมือทายาตามตัวของน้ำชาอย่างเบามือ "เขาหมดสติอย่างนี้คงต้องให้ยาผ่านน้ำเกลือ" "รับทราบค่ะเดี๋ย
"คุณเอกภพจะทำอะไรครับ!!! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะครับ!!!" น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมพยายามผลักเอกภพออก เพียะ!!!! "มึงไม่มีสิทธิ์มาห้ามกู!!!! "เอกภพตบน้ำชาเสียงดังพร้อมทั้งฉีกกระชากเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ออกอย่างรุนแรง "ในเมื่อมึงคิดจะหนีกู มึงก็ต้องเตรียมตัวรับผลกรรมที่มึงสร้างได้เลยน้ำชา!!!! "เอกภพในยามนี้เขาเหมือนกับปีศาจร้ายทั้งฉีกกระชากเสื้อผ้าของน้ำชาออกเป็นชิ้นๆทั้งกัดทั้งดูดตัวของน้ำชาอย่างโหดเหี้ยมทารุณ "โอ้ย!!! ผมเจ็บนะครับ" เมื่อเอกภพกัดและขยี้ฟันที่ยอดปทุมถันน้ำชาเขาก็ได้ร้องออกมาอย่างเจ็บแสบ "เจ็บสิดี!!! มึงก็ได้รู้ว่าตอนที่มึงคิดจะไปกูรู้สึกยังไง!!!" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นและทำการพลิกตัวของน้ำชาให้นอนคว่ำหน้าลงแล้วเขาก็ได้เริ่มไล่กัดทั่วทั้งแผ่นหลังของน้ำชา เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! เมื่อเอกภพเขาได้ไล่ลงมาจนถึงก้อนซาลาเปาทั้ง 2 ลูกของน้ำชา เอกภพเขาก็ได้ตบอย่างรุนแรงพร้อมทั้งขยำขยี้จนมันแดงไปทั่ว น้ำชาในยามนี้เขาได้ร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะไหล ตัวของเขานั้นสะอื้นจนเสียงแทบไม่มีจะพูดแต่นั่นก็ไม่ทำให้เอกภพใจอ่อนขึ้นมาเลย "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ร้อง!!! มึงร้องออกมาเยอ
"ฉันรู้เรื่องที่แกพาเด็กเข้าบ้านแล้ว "เมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็ยังทำฉีดผ้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "คุณพูดเรื่องอะไรผมไม่เข้าใจ" เอกภพด้วยเอ่ยขึ้นแล้วพยายามจะเดินหนี "แกไม่ต้องทำมาเป็นไขสือ เด็กที่ชื่อน้ำชานั้นฉันรู้แล้ว " "คุณพูดเรื่องอะไรคุณ " "เด็กคนนี้เป็นใครเอกภพแกไม่ต้องมาปฏิเสธฉัน ฉันไปสืบประวัติเด็กคนนั้นมาหมดแล้ว แต่ฉันอยากฟังจากปากแก " "เด็กคนนี้เป็นเด็กบำเรอของผมเองแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ" เมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็ได้เอ่ยขึ้นอย่างจนใจด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก และเมื่อสิ้นเสียงนั้นของเอกภพป้าแก้วก็ได้พาตัวน้ำชาลงมา "หึ เดี๋ยวนี้รู้จักพัฒนานะกล้าพาเด็กขายมาบ้าน" เมื่อผู้เป็นมารดาได้ฟังดังนั้นเขาก็หันมามองที่น้ำชาด้วยความเหยียดหยาม เมื่อเอกภพได้เห็นดังนั้นเขาก็รู้สึกไม่พอใจผู้เป็นมารดาเป็นอย่างมาก "แล้วแม่มาหาผมมีเรื่องอะไรถ้าจะมาก็เพราะเรื่องแค่นี้กลับไปอยู่วิมานสวรรค์ของคุณเถอะ คุณต้องการให้ผมพาคนของแม่ไปกินข้าวผมก็พาไปแล้วไงจะมายุ่งอะไรกับผมอีก " เอกภพเขาได้เอ่ยบอกผู้เป็นมารดาด้วยความไม่พอใจ " ถ้าวันนี้ฉันไม่มาที่บ้านแก แล้วมีคนมารายงานฉันเรื่องของเด็
เมื่อป้าแก้วได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นกับน้ำชาเธอก็รู้สึกสงสารเด็กตรงหน้านี้เป็นอย่างมาก "ป้าขอโทษคะที่ถามอะไรไม่เป็นเรื่องแบบนี้" "ไม่เป็นไรหรอกครับป้า ขอแค่ชีวิตเด็กๆปลอดภัยผมจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะครับ" และเมื่อหญิงชราได้ฟังดังนั้นนับตั้งแต่วันที่น้ำชาได้เข้ามาอยู่ยังบ้านของเอกภพนับตั้งแต่วันที่น้ำชาได้เข้ามาอยู่ยังบ้านของเอกภพบัดนี้ก็เป็นเวลาถึง 1 เดือนแล้ว โดยตลอด 1 เดือนนี้น้ำชากับเอกภพพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ได้หลับนอนด้วยกันตลอดทุกวัน "นี่มันก็ 1 เดือนแล้วเขายังไม่เบื่อฉันอีกหรอ" น้ำชาได้เอ่ยขึ้นพร้อมอาบน้ำ และเมื่อเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็ได้เดินลงมายังด้านล่างเพื่อร่วมรับประทานอาหารกับผู้เป็นเจ้าของบ้านอย่างเช่นปกติ "นายท่านแย่แล้วครับ คุณผู้หญิง...คุณผู้หญิงมาครับ" เข้มได้วิ่งเข้ามารายงานผู้เป็นนายถึงการปรากฏตัวของแม่ของเอกภพ ในเมื่อเอกภพเขาได้ฟังดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วทันที "น้ำชาเธอขึ้นไปอยู่บนห้องก่อนถ้าฉันไม่ได้เรียกก็ห้ามลงมาเด็ดขาด "เอกภพเขาได้หันมาเอ่ยกับน้ำชาด้วยน้ำเสียงที่เข้มนั่นก็ทำให้น้ำชารีบขึ้นไปยังห้องของตัวเองทันที ส่วนป้าแก้วเธอก็รู้ว่าต้อ
Comments