ตอนที่7 หลบหนี

จ้าวหลี่เชี่ยนวิ่งฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ไม่สนใจว่ามันอาจจะทำให้นางล้มป่วย นางขอเพียงแค่ไปให้พ้นจากคนผู้นั้นโดยเร็วที่สุดก็พอแล้ว

หัวใจของนางเจ็บปวดและบอบช้ำอย่างหนัก นางรู้สึกสับสนไปหมด ไม่อาจที่จะสลัดคนผู้นั้นออกจากความคิดได้เลย

ฝ่ามือเล็กกอบกุมหัวใจที่ปวดร้าวจนเจ็บแน่น นางไม่อาจทนแบกรับความผิดหวังและเสียใจนั้นได้ไหว เพียงก้าวเข้ามาในเรือน ร่างบอบบางก็อ่อนปวกเปียกทรุดฮวบลงกับพื้นรอบกายมืดมนไปหมด นางหมดสติไปด้วยความโศกเศร้าที่ท่วมท้นหยาดน้ำตายังคงนองใบหน้า

เมื่อฟื้นคืนสติจ้าวหลี่เชี่ยนพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในเรือนของนางเอง แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้นเสียงที่คุ้นเคยก็เอ่ยเรียกนางพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นเข้ามากอบกุมมือของนางเอาไว้

"คุณหนูฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ"

ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนตรงหน้าทำให้น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วไหลออกมาอีกครั้ง ความรักความห่วงใยและร่องรอยความโศกเศร้าในดวงตาของอีกฝ่ายทำให้นางรู้สึกผิด

"แม่นมผิง ข้าขอโทษเจ้าค่ะที่ทำให้ท่านต้องทุกข์ใจ"

จ้าวหลี่เชี่ยนลุกขึ้นนั่งตามการประคองของสตรีที่ใบหน้ายังคงมีร่องรอยของความเหนื่อยล้า ใบหน้าซีดขาวนั้นดูหม่นหมอง นั่นยิ่งทำให้นางยิ่งรู้สึกผิด จึงโผเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นที่นางใช้เป็นที่พักพิงเสมอยามรู้สึกเหนื่อยล้า อ่อนแอและโดดเดี่ยว

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะคุณหนู ท่านอย่าได้คิดมากนะเจ้าคะ ขอให้ท่านรู้เอาไว้ว่าท่านไม่ได้อยู่เพียงผู้เดียว ท่านยังมีบ่าวและถิงถิง ไม่ว่าอย่างไรบ่าวคนนี้ก็จะอยู่ข้างกายคุณหนูเสมอ"

แม่นมผิงโอบกอดผู้เป็นนายเอาไว้แน่น น้ำตาของอีกฝ่ายทำให้นางปวดใจ ฝ่ามืออุ่นลูบแผ่นหลังบอบบางอย่างต้องการปลอบประโลม เหตุใดนางจะไม่รู้ว่าคุณหนูของนางนั้นเจ็บปวดเพียงใดกับความรักที่ไม่สมหวัง ความรักมันช่างมีอานุภาพร้ายแรงเหลือเกิน ทำร้ายและทำลายคนที่นางรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างสั่นเทาในอ้อมแขนของนางในตอนนี้ไม่ต่างกับผู้เป็นมารดาในอดีต เพราะเหตุใดกันนะดวงใจของนางทั้งสองจึงถูกคำว่ารักทำร้ายอยู่เสมอ สวรรค์ลิขิตให้อาภัพในรักหรืออย่างไร

"ขอบคุณเจ้าค่ะ ขอบคุณจริงๆ"

เมื่อร้องไห้จนพอใจจึงได้เอ่ยออกมา เสียงของนางแทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบ ในขณะนั้นที่นางรู้สึกหมดสิ้นความหวัง ทำให้นางหลงลืมว่ายังมีคนที่รักและห่วงใยนาง นางช่างเห็นแก่ตัวที่ปล่อยให้อารมณ์ของตัวเองทำร้ายคนที่รักและหวังดีกับนางที่สุด

เมื่อจิตใจสงบลงนางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงบุรุษผู้นั้น คิดทบทวนถึงความโง่เขลาของตัวเอง หากมองย้อนกลับไปถึงความสัมพันธ์ของนางกับเขา นางก็ตระหนักว่านางพยายามเพิกเฉยกับการกระทำน่าสงสัยบางอย่างของเขา นางเลือกที่จะมองข้ามความจริงระหว่างคนผู้นั้นกับพี่สาวของนาง เป็นนางที่พยายามหลอกตัวเองมาตลอด โดยหวังว่าความรักที่นางมีต่อเขาจะเพียงพอที่จะเอาชนะอุปสรรคต่างๆได้ แต่ตอนนี้นางไม่สามารถปฏิเสธความจริงนั้นได้อีกต่อไป

จ้าวหลี่เชี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึก นางไม่ต้องการรักคนผู้นั้นอีก นางจะต้องเกลียดเขา เกลียดเขาที่โกหกหลอกลวงนาง และเกลียดเขาที่ทำให้นางเชื่อในความรักที่ไม่เคยมีอยู่จริง เกลียดเขาที่ทรยศความรักของนาง

นางบอกตัวเองว่าจะไม่มีวันยกโทษให้คนผู้นั้น นางจะทิ้งความทรงจำเกี่ยวกับความรักที่มีต่อเขา นางควรจะเลิกโศกเศร้าเสียใจกับการหลอกลวงของคนผู้หนึ่งเสียที สักวันหนึ่งความเจ็บปวดเหล่านี้จะต้องทุเลาลงและนางจะลืมมันได้ในที่สุด ชีวิตของนางยังคงต้องเดินต่อไป นางยังมีสิ่งให้ต้องกังวลมากกว่าเจ็บปวดอยู่กับคนที่ไร้ใจ

"คุณหนู"

ถิงถิงเอ่ยเรียกผู้เป็นนายอย่างยินดีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นรู้สึกตัวแล้ว เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยน้ำแกงที่มีควันลอยกรุ่นส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย เข้ามานั่งลงข้างๆ คนทั้งสอง

"บ่าวคิดว่าคุณหนูตื่นขึ้นมาคงจะหิวจึงต้มน้ำแกงมาให้เจ้าค่ะ"

"ขอบใจนะถิงถิง"

จ้าวหลี่เชี่ยนรับน้ำแกงถ้วยนั้นมาดื่มจนหมด เห็นอีกฝ่ายนำห่อผ้าออกมาจากใต้เตียงนั่นทำให้นางมองอย่างไม่เข้าใจ

"คุณหนูหนีออกไปจากที่นี่กันเถอะนะเจ้าคะ"

คำพูดนั้นของถิงถิงทำให้จ้าวหลี่เชี่ยนตกตะลึง หันไปมองสตรีอีกนางที่เลี้ยงดูพวกนางมา อีกฝ่ายนั้นคล้ายจะรอคำตอบจากนางอยู่เช่นกัน 

ความเจ็บปวดในดวงตาของผู้เป็นนาย ท่าทางราวกับไร้ชีวิตนั้นสร้างความเจ็บปวดให้บ่าวผู้ซื่อสัตย์ทั้งสองเสียยิ่งกว่า พวกนางจึงคิดที่จะพาผู้เป็นนายหนีออกไปจากที่นี่และพวกนางได้วางแผนการหลบหนีเอาไว้แล้ว

"แม่นมผิงแต่ท่านกำลังไม่สบายนะเจ้าคะ"

จ้าวหลี่เชี่ยนเอ่ยออกมาอย่างกังวล การที่จะหลบหนีออกไปจากที่แห่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

"บ่าวยังไหวเจ้าค่ะคุณหนู ไปจากที่นี่กันเถอะนะเจ้าคะ"

น้ำเสียงอ่อนโยนและมั่นใจเอ่ยบอกผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ

แม่นมผิงผู้ที่ไร้ปากเสียงมาตลอด นางก้มหน้าก้มตาเลี้ยงดูคุณหนูผู้เป็นดวงใจโดยไม่เคยปริปากเอ่ยถึงเรื่องที่อยู่ภายในใจนับหมื่นล้านคำ แต่ตอนนี้นางไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป นางยอมไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าให้ผู้เป็นที่รักของนางต้องตกนรกทั้งเป็น

การที่เด็กสาวผู้หนึ่งต้องแต่งเป็นภรรยาของชายแก่อีกทั้งยังไร้ซึ่งความรัก มันต้องรู้สึกทุกทรมานมากมายเพียงใด การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ตัวเองไม่รักมันคือการมีชีวิตอยู่ที่เจ็บปวดที่สุด ซึ่งนางเคยเห็นมันมาแล้วกับตาตัวเอง นางจะไม่ยอมให้สิ่งเหล่านั้นต้องเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้คนต่างก็รู้ว่าฮ่องเต้ผู้นั้นจิตใจโหดเหี้ยมเพียงใด อีกทั้งเขาเป็นผู้ที่คุณหนูของนางไม่ควรที่จะยุ่งเกี่ยวด้วยมากที่สุด คนผู้นั้นบ้าไปแล้วจึงคิดจะส่งคุณหนูไปที่นั่น

"แล้วท่านพ่อเล่าเจ้าคะ หากข้าหนีไปทุกคนในตระกูลจ้าวจะต้องเดือดร้อน การขัดราชโองการอาจมีโทษถึงประหารชีวิต"

ดูเอาเถอะ แม้จะถูกทำร้ายจิตจนถึงขนาดนี้ คุณหนูของนางก็ยังคงกังวลและห่วงใยคนเหล่านั้น ทั้งที่คนผู้นั้นไม่เคยมองเห็นค่า ทั้งกำลังจะส่งตนเองไปยังขุมนรก คุณหนูของนางช่างมีชีวิตที่น่าเวทนาเหลือเกิน

"คุณหนูฟังบ่าวนะเจ้าคะ ท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนเหล่านั้นแม้แต่น้อย ไม่จำเป็นต้องให้ค่าเลยด้วยซ้ำ เชื่อบ่าวนะเจ้าคะ ท่านไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด"

แววตาของหญิงชราเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่นางมองแล้วรู้สึกหวาดหวั่น ความกลัวสายหนึ่งแล่นขึ้นมากลางใจ มีเรื่องหนึ่งที่รบกวนจิตใจนางมาตลอด

"แม่นมผิง ท่านต้องการจะบอกอะไรข้ากันแน่ ท่านมีบางอย่างปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่"

"เรื่องบางเรื่องเราไม่รู้เป็นดีที่สุด แต่หากเป็นลิขิตสวรรค์สักวันหนึ่งคุณหนูก็จะรู้ แต่ตอนนี้คุณหนูเชื่อบ่าวนะเจ้าคะ หนีไปให้พ้นจากที่นี่"

เมื่อท้องฟ้าภายนอกมืดมิดไปแล้ว แสงสว่างเดียวในห้องมาจากดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง หลังจากดับตะเกียงสตรีทั้งสามที่เวลานี้ควรจะเข้านอนกลับยังนั่งอยู่ตรงโต๊ะกลมกลางห้อง พวกนางคิดจะหนีออกจากที่นี่ในคืนนี้หลังจากที่รวบรวมของมีค่าได้จำนวนหนึ่ง

หากยังชักช้าคงจะไม่ทันการณ์พวกนางต้องหนีก่อนที่ราชโองการจะมาถึง

ไร้เสียงพูดคุยของคนทั้งสาม พวกนางนั่งรอเวลาด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ จนกระทั่งเวลาล่วงถึงยามจื่อ(23.00-24.59) เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนในจวนหลับสนิท จึงได้ลอบออกจากเรือนเหลียนฮวาอย่างเงียบเชียบ เดินเรียบไปตามกำแพงซึ่งมีประตูเล็กซ่อนอยู่ โดยใช้แสงจันทร์นำทาง ใช้ความมืดของเงาต้นไม้กำบังกาย

ทั้งสามรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวแรงอยู่ในอก สายตากวาดมองรอบบริเวณอย่างระมัดระวัง ทุกฝีก้าวเต็มไปด้วยความหวาดระแวง หากก้าวผิดครั้งเดียวก็จะถูกจับได้ นั่นหมายถึงชีวิตของพวกนางต้องมืดดับลง มือเย็นเฉียบจับกันเอาไว้แน่น

จนในที่สุดก็สามารถมาถึงประตูเล็กด้านหลังจวน ทั้งสามมองหน้ากันด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความยินดี แต่ทันทีที่เปิดประตูบานนั้นร่างกายของพวกนางก็แข็งทื่อ ผู้ที่พวกนางพยายามหลีกหนีและไม่อยากเจอที่สุดกลับมายืนอยู่ตรงหน้านั่นทำให้ทั้งสามรู้สึกถึงความสิ้นหวัง

เพียงพริบตาเดียวเหล่าองครักษ์ก็เข้าจับตัวพวกนางเอาไว้

พวกเขารู้อยู่แล้วว่าพวกนางกำลังจะหนี

เสนาบดีจ้าวจ่งชิวผู้เป็นบิดาจ้องมองนางด้วยใบหน้าถมึงทึง หากสามารถฆ่านางได้เขาคงลงมือโดยไม่ลังเล ด้านหลังของผู้เป็นบิดานั้นคือ คุณหนูใหญ่จ้าวเสวี่ยเฟย ที่กำลังใช้สายตามองนางอย่างเยาะหยัน

อิสระที่โหยหาและชีวิตของพวกนางจบสิ้นลงแล้ว

"นำตัวคุณหนูสามกลับเรือน แล้วเฝ้าเอาไว้อย่าให้คลาดสายตา มดปลวกแม้แต่ตัวเดียวก็อย่าให้เล็ดลอดเข้าไปได้"

"ไม่นะ ปล่อยคุณหนูไป จ้าวจ่งชิว หากเจ้าไม่รักษาสัญญาเช่นนั้นก็อย่าโทษข้าหากข้าจะไม่รักษาสัญญาเช่นกัน"

แม่นมผิงตวาดใส่ผู้มีอำนาจอย่างเกรี้ยวกราด นางจ้องมองอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เพี๊ยะ!!!

"นังบ่าวสารเลว คิดจะขู่ข้าเช่นนั้นรึ"

ร่างชราของแม่นมผิงล้มลงทันทีหลังจากที่เสนาบดีจ้าวปราดเข้ามาตบหน้านางอย่างแรง นั่นทำให้จ้าวหลี่เชี่ยนตื่นตะลึงแล้วกรีดร้องออกมาเสียงสั่น

"ท่านพ่อ แม่นมผิง อย่าเจ้าค่ะท่านพ่อ อย่าทำร้ายนาง ได้โปรด ลูกยอมแล้วเจ้าค่ะ ลูกยินยอมแล้ว"

"คุณหนู ไม่นะเจ้าคะ"

ถิงถิงแม้จะพยายามดิ้นรนออกจากการจับกุม แต่ก็ไม่อาจที่จะทำได้ จึงได้แต่ส่ายหน้านองน้ำตา

"ลากตัวบ่าวสารเลวสองคนนี้ไปโบยให้ตาย"

เสนาบดีจ้าวออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ทั้งที่เขาอยากจะฟาดฟันมันให้ตายเสียตรงนี้ แต่เขายังต้องใช้ประโยชน์จากพวกมันทั้งสอง

"ท่านพ่อได้โปรดปล่อยพวกเขาไปเถอะนะเจ้าคะ เป็นลูกที่ผิดเอง เป็นลูกที่ให้พวกนางพาหนี โปรดละเว้นพวกนางแล้วลูกจะทำตามคำสั่งท่านทุกอย่าง"

ใบหน้าบุรุษวัยสามสิบแปดที่ยังคงหล่อเหลายกยิ้มขึ้นเมื่อทุกอย่างเป็นดั่งใจคิด หันมาเอ่ยกับเด็กสาวที่กำลังร้องขอความเมตตาต่อเขาอย่างอ่อนโยน

"ได้สิพามันทั้งสองไปขังเอาไว้ก่อน"

"ไม่นะเจ้าคะคุณหนู ไม่นะเจ้าคะ"

แล้วค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและวุ่นวายก็ผ่านพ้นไป แสงสว่างแห่งเช้าวันใหม่กำลังจะมาเยือน แต่แสงสว่างในชีวิตของเด็กสาวผู้หนึ่งกลับมืดมนและริบหรี่ลงจนแทบมองไม่เห็นปลายทาง