ตอนที่ 8 เก็บความลับ

บ่ายวันอาทิตย์ บ้านกุลธาราวงศ์เงียบสงบ แดดอ่อนๆ พาดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาในห้องรับแขก

อิงลดานั่งบนโซฟา พับมือลงบนตักอย่างเรียบร้อย ชุดเดรสสีครีมอ่อนทำให้เธอดูสงบ เรียบร้อย และแตกต่างจากภาพสาวมั่นในวันแรกที่เจอกัน

“ชิมขนมสิลูก แม่ให้คนยุพากับยุพินจัดมะยมแช่อิ่มไว้ตั้งแต่เช้า” ดาริกายื่นจานผลไม้ให้ด้วยรอยยิ้มละมุน

“ขอบคุณค่ะคุณน้า” อิงลดารับอย่างเกรงใจ ยิ้มจางๆ แล้วหยิบมะยมขึ้นมากัดช้าๆ

“ไม่ต้องเกร็งเลยจ้ะ เรียกแม่ก็ได้ อิงก็เหมือนลูกคนหนึ่ง “

คุณหญิงพูดพร้อมวางถ้วยชาลง แล้วยิ้มตาหยีอย่างเมตตา

อิงลดายิ้มรับอีกครั้ง เธอไม่ใช่คนแสดงความอ่อนน้อมได้ง่ายๆ แต่กับผู้หญิงตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เธอกลับรู้สึกว่ายิ่งแสดงออกแบบนั้นได้อย่างเป็นธรรมชาติ

“พี่ภีมเขาเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ แม่เลยห่วงเป็นพิเศษ ได้หนูอิงมาแม่รู้สึกหายห่วงขึ้นเยอะ” คุณหญิงพูดต่ออย่างอารมณ์ดี

“เขาดูเก่งมากเลยค่ะ เหมือนคุณแม่จะภูมิใจในตัวเขามาก”

“มากเลยล่ะจ้ะ” ดาริกาถอนหายใจเบาๆ อย่างทั้งปลาบปลื้มและเหนื่อยใจ

“แต่เจ้าตัวน่ะสิ ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย ดูตัวมากี่คนก็ปฏิเสธหมด”

“เขาก็อาจจะยังไม่เจอคนที่ใช่มั้งคะ”

“นั่นสินะ…แม่เองก็นึกว่าเขาจะครองโสดไปจนถึงแก่ แต่พอเขายอมตกลงเรื่องลูก แม่ก็แอบดีใจมาก” หญิงวัยกลางคนหัวเราะคิกแบบเบาใจ

“เขาคง…อยากลองเปิดใจดูบ้างมั้งคะ” อิงลดาเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มจางๆ

“แม่ก็คิดงั้นเหมือนกัน” ดาริกายิ้มหวาน ดวงตาเปล่งประกายด้วยความหวัง

“หนูเองก็พูดจาน่ารัก เป็นเด็กมีมารยาท แม่อยากให้พวกเราปรับตัวเข้าหากันนะจ๊ะ”

“หนูจะพยายามค่ะ…”

จากนั้นบทสนทนาดำเนินต่อด้วยเรื่องทั่วๆ ไป ของชอบของภีมวัชและนิสัยส่วนตัวของเขาที่ชอบความสันโดษ อิงลดารับฟังเงียบๆ และตอบเป็นระยะๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

แต่ขณะเดียวกัน ในใจเธอกลับวูบขึ้นมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง

คุณแม่ของเขาน่ารักขนาดนี้ เป็นผู้หญิงที่รอให้ลูกชายแต่งงานอย่างตั้งใจ แต่เธอกลับรู้ความจริงที่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าลูกชายคนนี้ไม่ได้ชอบผู้หญิงเลย

อิงลดาก้มลง ซ่อนแววตาปนสงสารไว้ลึกๆ ถ้าดาริการู้จะเสียใจมากแค่ไหนกันนะ เธอเม้มริมฝีปากเบาๆ บอกตัวเองว่าจะช่วยเขาปกปิดให้ดีที่สุด จนกว่าเขาจะพร้อมเป็นตัวของตัวเอง

ขณะเดียวกันภีมวัชที่ถูกเรียกตัวด่วนให้มาที่โรงพยาบาลกะทันหัน เขากำลังเปิดแฟ้มเวชระเบียนพลางไล่สายตาอย่างไม่เร่งรีบ

“ว่างไหมคุณหมอภีม” เสียงหวานปนทะเล้นดังขึ้นก่อนเจ้าของเสียงจะโผล่มาในกรอบประตู

แพทย์หญิงณัชชา ก้าวเข้ามาพร้อมกล่องขนม และรอยยิ้มประจำตัวที่ดูสดใสกว่าหมอทั่วไป

“ว่างครับ มีอะไรหรือเปล่าหมอนัท”

“เปล่าค่ะ ได้ยินว่าหมอภีมมาเลยแวะมาทักน่ะ”

“อืม คนไข้ที่เพิ่งผ่าตัดมีอาการแทรกซ้อน เลยรีบมาน่ะ  ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว” เขาตอบเสียงเรียบ

ณัชชาเดินเข้ามา ทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างเขาโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต แล้วยื่นกล่องขนมให้

“อันนี้ซื้อมาเผื่อ”

“ขอบคุณ” เขารับไว้ แล้วมองหน้าเธอตามตรง

“จะมาเรื่องพยาบาลเมื่อเช้าใช่ไหม” เขาถามตามตรง

“อืม ได้ข่าวว่าคุณตวาดพยาบาลประจำเคสจนลาออกเลยเหรอ ลือกันทั้งตึกว่าหมอภีมไม่ไว้หน้าเลย ไล่กันกลางโถง ICU”

“ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบวิ่งตามผู้ชายแบบไม่อายตัวเอง และทำให้คนไข้เดือดร้อน เคสที่ผมถูกเรียกมาเพราะเธอลืมฉีดยาให้คนไข้จนมีอาการชัก ใช้อาการคนไข้เป็นเครื่องมือในการเข้าหาผม แม้ไม่มีหลักฐานเอาผิดทางกฎหมาย แต่ก็ทำงานสะเพร่ามีความผิดทางวสินัย แบบนี้จะให้อยู่ต่อได้เหรอ” คำพูดที่แสนเย็นชาทำให้รอยยิ้มของณัชชาชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนเรื่องพูด

“ฉันเคยบอกไปแล้วนี่ ก็เพราะหมอภีมโสดไง ใครๆ ก็อยากเข้าหา” เธอขยับเข้าใกล้เล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“งั้นถ้าถึงตอนอายุสามสิบห้าแล้วคุณยังไม่มีใคร มาลองคบกับฉันได้นะ”

“ผมไม่กล้าจีบลูกสาวหุ้นส่วนโรงพยาบาลหรอก”

ณัชชาหัวเราะเบาๆ ราวกับพยายามกลบความเขิน เธอมองเขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเหมือนเปรยกับตัวเอง

“แต่ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ”

“อย่าเสียเวลาเลยครับ”

เธอยิ้มจางๆ อีกครั้ง แววตาฉายความผิดหวังเพียงเสี้ยววินาที

ก่อนจะลุกขึ้น ทำเป็นไม่ใส่ใจ

“งั้นไว้วันหลังจะซื้อขนมมาใหม่ ใจอ่อนสักทีเถอะ” เธอพูดกลั้วหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมา

ภีมวัชมองตามแผ่นหลังเธอ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร แต่เขาแค่ไม่อยากสุญเสียมิตรภาพดีๆ ก็เท่านั้น

************************