เสียงหัวใจ

"ฝ่าบาทเพคะ เอี้ยงอูเป็นแม่สื่อตอนนี้ได้นำท่านหญิงจงยี่บุตรีใต้เท้ากงมาเข้าเฝ้าเพคะ"

ม่อเฉวียนเงยหน้าจากกองฎีกา เจียเฟยยืนกุมมือด้านหน้าห่างออกไป

"เสี่ยวเฟยยกน้ำชา"

เจียเฟย ประสานมือก้าวเดินออกห้องไป

"เชอะ มีหญิงงามมาถึงที่ไล่เราออกมาทำสีหน้าเรียบเฉยแต่ความจริงอยากจะตะคลุบนางเสียเต็มที"

บ่นงึมงำออกมา หานตงเงยหน้าขึ้นทันที

"ขันทีน้อยเจ้าพูดกับข้าหรือ"

"พูดกับท่านนั่นแหละ"

"นี่เจ้าว่าข้าว่าข้าจะตะคลุบองค์หญิงอย่างนั้นหรือ เจ้านี่ปากคอเราะร้าย เหมือนๆ ..เหมือนสตรี"

อีกคนที่วันๆใจกับลอยไปหาองค์หญิงรองมู่เฉวียนกลับมองว่าเรื่อวทุกเรื่องเกี่ยวกับเขา

"ท่านเองก็เหมือนกัน"

"นี่เจ้า"ตาเขียวปั๊ด

"องครักษ์ต่ำชั้นอย่าได้มายุ่งกับเสี่ยวเฟยของข้า"

เสียงแหลมเล็กของมู่เฉวียนที่เดินมาคล้องแขนกับแขนของเจียเฟย หันมายิ้มกว้างให้กับเจียเฟย

"ไปก้นเถอะ อย่ามาเสียเวลากับองครักษ์ไร้ค่าเพียงคนเดียว"หานตงก้มหน้า

"องค์หญิง องค์หญิงเสี่ยวเฟยจะต้องยกน้ำชา"

"เจ้าไปยกน้ำชาแทนท่านขันที ส่วนท่านขันที ข้าชวนเขาไปเดินเล่น"หันไปสั่งหานตง

"ตะแต่องค์หญิงฝ่าบาทจะทรงกริ้ว"

"ข้ารับรองพี่ใหญ่ไม่กล้า ไปกับข้าพี่ใหญ่ไม่ยุ่ง น่า… เสี่ยวเฟยข้าคิดถึงเจ้าทั้งคืนเราไปนั่งดื่มชาชมสวนตกปลา กันตามประสาคนรัก"

เสี่ยวเฟยอ้าปากค้างเมื่อมู่เฉวียนดึงแขนให้ตามไป หานตงส่ายหน้าไปมาเดินไปที่ห้องเครื่องอย่างเสียไม่ได้

ร่างอ้อนแอ้นอ่อนหวานของจงยี่ย่อกายลงช้าๆ ก้มหน้าด้วยความเจียมตัว

"จงยี่ถวายพระพรฝ่าบาท"

ม่อเฉวียน มองสำรวจตั้งแต่เรือนผม ใบหน้าทรวดทรงองค์เอว และกิริยาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือใจสั่นอะไรเหมือนเมื่อพบกับเจียเฟยในครั้งแรก ในตอนนั้นเขาตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าขันทีที่เป็นบุรุษทำไมถึงมีใบหน้างดงามขนาดนี้ แต่นี่รู้ทั้งรู้ว่าเป็นหญิง อีกทั้งยังเป็นหญิงงามเขายังไม่รู้สึกอะไรหรือว่าเขาจะฝักใฝ่เรื่องแบบนั้นจริงๆ เสียแล้ว

"อืม มานี่”

“มาใกล้ๆ ฝ่าบาทสิเจ้าค่ะคุณหนู"

ยายแม่สื่อร่างท้วมใช้พัดในมือแทนมือกวักให้จงยี่เข้าใกล้ๆ ม่อเฉวียน

"ฝ่าบาทเพคะ”

ย่อกายลงงดงาม เรียกให้จงยี่เดินเข้ามาหาแต่แทนที่จะรู้สึกใจสั่นเขากลับเฉยๆ ไม่รู้สึกรู้สมอะไร พรุ่งนี้คงต้องเรียกท่านหมอมาหารือเสียแล้ว

“ เห็นไหมเล่านางอ่อนหวานราวน้ำผึ้งป่า กิริยาเหมือนนางสวรรค์ ผิวพรรณ ผุดผ่องเป็นยองใย"

ม่อเฉวียนเหลือบตาขึ้นมอง

"เจ้า เสวยเย็นพร้อมข้าดีไหม"หานตงยกชุดน้ำชาเข้ามา

ม่อเฉวียนขมวดคิ้ว

"เจ้าขันทีเสี่ยวเฟยไปไหนเสีย"

"เอ่อ เอ่อ อ่าองค์หญิงทรงพาขันทีน้อยเสี่ยวเฟยไปเดินเล่นพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าขันทีคนนี้ ข้าเตือนแล้วยังกล้าขัดบัญชาข้า"

"ฝ่าบาท ข้าน้อยก็บอกแล้วว่าฝ่าบาทจะทรงกริ้วแต่เขาก็ยังไม่ห้ามปรามองค์หญิงอีกทั้งยังยอมไปแต่โดยดี"

"ฝ่าบาทเพคะอย่าทรงกริ้ววันนี้วันดี คุณหนูจงยี่มาให้ฝ่าบาทดูตัว"

ยายอ้วนเอี้ยงอู ทักท้วง

"ไม่ได้ปล่อยไว้เหิมเกริมยิ่งนัก หานตงพาข้าไป"

หาทางหลบเลี่ยงการดูตัวด้วยรู้สึกอึดอัดแม้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม

"ฝ่าบาทแต่นี่เป็นการดูตัวฝ่าบาทจะต้องให้ความสำคัญ"

"อืมจริงด้วยการดูตัวก็สำคัญยิ่ง สำคัญจริงๆ หานตงเจ้าอยู่ที่นี่กับแม่สื่อและบุตรีใต้เท้ากงไปก่อน ข้าไปไม่นาน"

"ฝ่าบาท "

"องค์หญิงก็สำคัญกับข้าเหมือนกัน เจ้าคิดว่าข้าจะยอมให้น้องของข้าไปกับเจ้าขันที จอมกะล่อนนั้นได้หรือ”

หานตงยุยงส่งเสริมด้วยไม่สู้ชอบหน้าเสี่ยวเฟยเพราะว่ามู่เฉวียนชอบเสี่ยวเฟยมากกว่าหานตงนั่นเอง

“ฝ่าบาทสู้สู้ หานตงจะรั้งอยู่ที่นี่ มะแม่นางจงยี่ เดินหมากกับข้ารอฝ่าบาท”

จงยี่หันมองแม่สื่อร่างท้วมที่ก็ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรได้แค่เพียงพยักหน้า ม่อเฉวียนอมยิ้ม นี่เขาไปติดเอานิสัย กะล่อนของเสี่ยวเฟยมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยอมชักแม่น้ำ ยอมโป้ปดเพื่อจะได้ไม่ต้องมาทนนั่งดูตัวหญิงงามที่แสนจะน่าเบื่อ ปล่อยให้หานตงจัดการแทนเขาไป

ผ่านดงดอกไม้ และสวนสวยมายังสระบัวที่มีดอกบัวบานสะพรั่งงดงาม

“เสี่ยวเฟย พายเรือกันดีไหม”

จะปฏิเสธอย่างไรว่าว่ายน้ำไม่เป็นกลัวว่าจะตกน้ำ

“ฮึ่ม”ปรับเสียงให้คมเข้ม

“เสี่ยวเฟย เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย”

จะบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็นก็กลัวว่าจะขายหน้า

“ข้าอยากจะชมดอกบัวอยากเก็บดอกบัว เจ้าตามใจข้าหน่อยไม่ได้หรือไร” เขย่าแขนเจียเฟยเบาๆ

 "ดูข้างบนก็ได้ขอรับ"

 "ข้าอยากดูใกล้ๆ"

“ข้างบนก็ใกล้ได้ขอรับนี่อย่างไรขอรับ”เดินยืยเมียงมองดอกบัวริมตลิ่ง

“ข้างบนมันไม่ได้ดอมดมดอกบัวนะสิข้าอยากให้เจ้าเก็บดอกบัวให้ข้า”

“ขอรับหากองค์หญิงประสงค์เช่นนั้น….ก็ได้”

เจียเฟยรู้ดีว่ามู่เฉวียนเป็นอีกหนึ่งคนที่จะพึ่งบารมีได้ฉะนั้นจึงต้องเอาใจนางเข้าไว้ มู่เฉวียนก้าวขาขึ้นไปบนเรือ เจียเฟยผลักท้ายเรือแล้วกระโดดขึ้นไปบนเรือจับไม้พายขึ้นมาทำท่าทะมัดทะแมง

พายไปกลางสระใหญ่ มู่เฉวียนยิ้มหยอกเย้ากับดอกบัว ทั้งตูมทั้งบาน กลีบซ้อนกันสวยงามราวภาพวาด เจียเฟยเองก็รู้สึกสนุก

“ข้าจะเก็บดอกบัวไปฝากไทเฮา เจ้าหยุดเรือก่อน”

เจียเฟยหยุดเรือนิ่งไว้ มู่เฉวียนดึงดอกบัวดอกใกล้ๆก่อนจะเอื้อมมือไปยังดอกถัดไปแล้วถัดไปไกลขึ้นไปเรื่อยๆ ดอกบัวที่ถูกดึงให้หลุดจากกอทำเอาเรือโยกเยก เจียเฟยใจเต้นตึกตักกล้วว่าเรือจะล่ม แต่ก่อนที่จะทันได้ห้ามมู่เฉวียนก็ดึงดอกบัวดอกที่ไกลออกไปกระตุกดอกบัวในมือสุดแรง เรือพลิกตะแคลงอย่างรวดเร็ว เจียเฟยตกใจสุดขีดแต่ไม่อาจทำอะไรได้ร่างเล็กสองร่างหล่นลงไปในน้ำเสียพร้อมกัน

“ตูมมมมมมม”

“ฮ่าาาาา ฮ่าาาา”

มู่เฉวียน หัวเราะด้วยมู่เฉวียนว่ายน้ำเก่งเพียงตกไปแค่นี้ไม่มีผลอะไร แต่เจียเฟยกลับไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ จมดิ่งลงไปใต้น้ำอย่างที่ไม่อาจฝืน

“เสี่ยวเฟย เสี่ยวเฟย เสี่ยวเฟย”

มู่เฉวียนหยุดหัวเราะเมื่อไม่เห็นว่าเจียเฟยจะโผล่ขึ้นจากน้ำสักที

เจียเฟยกลืนน้ำลงไปในลำคอ ดำดิ่งจมลึกสุดลึกเอื้อมมือคว้ากอบัวที่มีหนามแหลมบาดมือเจ็บแปลบจนต้องปล่อย ลมหายใจกำลังจะหมดลง

ตาพร่ามัว เมื่อมองเห็นเพียงรางเลือนว่าใบหน้าของม่อเฉวียน ในน้ำขุ่นมัวว่ายเข้ามาใกล้ โลกดับมืดลงในทันที

ม่อเฉวียน คว้าเอวบางมาแนบกาย กดริมฝีปากส่งต่อลมหายใจ มือใหญ่สัมผัสได้ถึงเอวกิ่วกับสะโพกกลมมน อาภรณ์ขันทีที่ถูกน้ำบีบรัดใบหน้าขาวในน้ำใส ผมยาวสยายด้วยหมวกขันทีที่หลุดหายไป หน้าอกอวบที่ถูกรัดไว้กับมองเห็นเป็นรูปเป็นร่างเด่นชัดยามที่อาภรณ์เปียกปอน ม่อเฉวียนอดที่จะคิดไม่ได้ว่าทำไมขันทีหนุ่มน้อยผู้นี้ถึงได้งดงามเพียงนี้ เขาว่าหญิงสาวงดงามยามเปียกฝน แต่นี่บุรุษผู้นี้กับงดงามกว่าหญิงงามเสียอีก กอดรัดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ยอมจำนนต่อเสียงหัวใจของตัวเอง