7: ถูกที่ผิดเวลา [3]

“แม่ทัพแดนใต้หลี่มู่กวาจริงด้วย” ร่างบางเผลอเอ่ยนามของอีกฝ่ายออกมาอย่างเลื่อนลอย พลันก็จำได้ว่าก่อนที่อ๋องซิงเยี่ยนออกตามหาแม่ทัพคู่ใจพบ เป็นตอนสุดท้ายที่นักวาดมังงะลงค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะแจ้งพักงานวาดสามเดือนเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่ข้อมือ

นั่นก็เท่ากับว่าเธออยู่ในตัวประกอบสตรีบ้าเช่นนั้นหรือ มิหนำซ้ำยังกระทำชำเราพระรองในดวงใจจนสำเร็จความใคร่ไปแล้วด้วย

มิรู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ ส่งมาถูกที่ก็จริงแต่มันใช่เวลาหรือไร และนางยังต้องเป็นสตรีบ้าในสายตาผู้อื่นไปอีกนานแค่ไหน สตรีบ้าที่ไม่ใช่เสียสติ แต่เป็นบ้าที่แปลว่าบ้าผู้ชาย มันหนักหนาเกินกว่าจะแก้ไขอะไรได้แล้ว เลือกเกิดครั้งนี้ช่างเป็นอะไรที่เปล่าประโยชน์โดยแท้

เกิดมาจนเช่นเดิม... เพิ่มเติมคือดวงซวยต้องถูกพระรองตามฆ่าอีก ชีวิตนี้น่าอนาถกว่าชีวิตเก่าเสียอีก ข้าเรียกร้องกับผู้ใดได้บ้าง

อีกทั้งไม่กี่ชั่วยามซิงเยี่ยนก็จะนำกำลังคนค้นหามาถึงที่นี่ หากพวกเขาพบว่านางทำอะไรลงไปบ้าง มีหวังได้ถูกเชือดก่อนจะได้อยู่จนกว่ามังงะเรื่องโปรดจะจบลงแน่ ฉะนั้นต้องหนี เธอต้องหนีเอาตัวรอดก่อน เรื่องอื่นต่อจากนี้ค่อยว่ากันทีหลัง

ทว่าในตอนที่กำลังจะหนี เธอกลับตัดใจทิ้งคนเจ็บเอาไว้อย่างนี้ไม่ได้ สภาพที่เลือดโชกบาดแผลฉกรรจ์ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าหลี่มู่กวาจะไม่ตายตอนนี้ แต่เมื่อถูกช่วยกลับไปได้เขาจะทรมานมาก แผลติดเชื้อต้องเฉือนเนื้อตายทิ้ง กว่าจะผ่านช่วงยากลำบากไปได้มันมิใช่เรื่องง่ายเลย

อย่างไรเสียต้องรักษาชีวิตเขาก่อน ช่วยได้สักนิดก็ยังดี

คิดได้ดังนั้นหญิงสาวรีบถลกกระโปรงฝืนเดินออกมาด้านนอกเพิงพัก แม้จะรู้สึกเจ็บขัดตรงส่วนนั้นแต่ก็ยังพอทนไหว โชคดีที่สมัยอยู่กับหลวงตาท่านมักทำยาสมุนไพรง่าย ๆ ใช้เอง เธอจึงพอจะมีความรู้อยู่บ้าง ตรงนี้เป็นป่าอย่างน้อยต้องมีสมุนไพรสำหรับห้ามเลือดบ้าง

“เจอแล้ว” หญิงสาวจัดการเด็ดออกมาหนึ่งใบ ก่อนจะดมและกัดชิมไปหนึ่งคำ เมื่อแน่ใจแล้วว่านั่นคือต้นสาบเสือจึงเด็ดมาค่อนข้างมาก แม้จะไม่ใช่สมุนไพรที่ดีเลิศแต่ก็พอช่วยห้ามเลือดและลดอาการอักเสบได้ ดีกว่าปล่อยเขาทนอยู่เช่นนั้น ทั้งกว่าจะถึงมือหมอก็ต้องใช้เวลาอีกนาน

นอกจากใบสาบเสือแล้วเธอยังเด็ดพุทราป่ามาด้วย ทั้งยังเก็บเอาขันน้ำเต้าที่ถูกทิ้งไว้ข้างเพิงพักไปตักน้ำจากต้นลำธารที่อยู่ไม่ไกลนัก อย่างน้อยหากนางไปแล้วจะได้กินประทังความหิวระหว่างรอคนของเขาหาพบ

เมื่อกลับมาถึงเพิงพักอีกครั้ง หญิงสาวได้วางของทุกอย่างไว้ข้างกายคนเจ็บ จัดการถอดเสื้อเกราะและเสื้อด้านในออกเพื่อดูบาดแผล แบ่งน้ำที่ตักไว้ให้เขาดื่มมาล้างแผล ผ้าสะอาดไม่มีนางจึงฉีกกระโปรงตัวในออก ใช้เป็นทั้งผ้าทำความสะอาดและผ้าพันแผลในคราวเดียว

หญิงสาวบดขยี้ใบสาบเสือพอกแผลให้ หลังจากนั้นใช้ผ้าส่วนที่เหลือพันแผลให้เรียบร้อย หวังว่าทำแบบนี้แล้วหลี่มู่กวาจะดีขึ้นไม่มากก็น้อย

“ถ้าคุณรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วหิวฉันวางน้ำและอาหารไว้ให้ตรงนี้นะ หลังจากนี้ฉันหวังว่าคุณจะมีชีวิตรอด ขอโทษที่ทำเรื่องให้ต้องอับอาย ฉันรู้ทำดีแค่นี้มันลบล้างความผิดที่ทำกับคุณไว้ไม่ได้ แต่ฉันสำนึกผิดแล้วจริง ๆ สาบานเลยว่าจะไม่เอาเรื่องพวกนี้ไปพูดให้คุณต้องอับอายและเสียชื่อเสียง ดังนั้นคุณให้อภัยฉันเถอะนะอย่าตามฆ่ากันเลย ถือเสียว่าเวทนาสงสารสัตว์โลก ถ้าคุณไว้ชีวิตฉันจะได้บุญใหญ่หลวงเชียวนะคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”

หญิงสาวยกมือไหว้ท่วมหัวรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง ถึงจะไม่ใช่ความผิดของเธอก็เถอะ ในเมื่อเจ้าของร่างก็ไม่อยู่แล้ว ถือว่าเป็นการขอโทษแทนไป๋เหลียนตัวจริงก็แล้วกัน และหวังว่าเขาจะไม่ผูกใจเจ็บถึงขั้นตามฆ่าตามเนื้อเรื่องในนิยาย

จากนั้นหญิงสาวก็เปิดแน่บไม่แม้แต่จะเหลียวหลัง รีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ถึงจะอยากอยู่ให้แน่ใจว่าเขาปลอดภัยแล้วก็จริง แต่เธอก็อยากจะมีชีวิตรอดเช่นกัน ถ้าเกิดเขาได้สติไม่แน่ว่าหลี่มู่กวาอาจจะเจ็บแค้น สั่งให้คนของเขาฆ่าเธอทิ้งเดี๋ยวนั้นก็ได้ ดังนั้นรักษาชีวิตตัวเองให้ได้เป็นดีที่สุด

เอาไว้วันหน้าต้องมีสักวันเธอต้องได้เจอกับเขาอีกแน่ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้เขาลืม ๆ มันไปเสีย ขออย่าให้จดจำสิ่งไม่ดีในวันนี้ได้เลย