ข้าไม่ได้ไร้น้ำยา

“ที่นี่ก็สวยดีอยู่หรอก แต่ว่าทำไมเสด็จพี่ต้องให้ข้ามาพักที่นี่ตั้งหนึ่งเดือนด้วยล่ะ”

จ้าวม่านอวิ๋นบ่นกับนางกำนัลของตัวเอง

“มีแต่ภูเขา ต้นไม้ ดอกไม้ น้ำตก ข้าเห็นทุกวันย่อมเบื่อเป็นธรรมดา”

“หม่อมฉันได้ยินมาว่าภูเขาด้านบนมีถ้ำด้วยนะเพคะ”

นางกำนัลรีบพูดสิ่งที่ตนเองรู้มา

“ถ้ำหรือ” จ้าวม่านอวิ๋นทวนคำ “ถ้ำธรรมดาหรือไม่” 

“เห็นว่าภายในมีสิ่งก่อสร้างด้วยเพคะ น่าจะฮ่องเต้องค์ก่อนๆ สร้างไว้”

“งั้นหรือ เช่นนั้นข้าก็ควรไปดูสินะ”

สตรีลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ แล้วเรียกนางกำนัลให้ตามไปด้วยไม่กี่คน

........

ถ้ำชิงฮู่ 

ถ้ำขนาดใหญ่ที่บริเวณปากถ้ำเหมือนกับถ้ำตามธรรมชาติโดยทั่วไป แต่เมื่อเดินเข้าไปตามเส้นทางเดินประมาณครึ่งชั่วยามก็จะเจอตำหนักภายในนั้น บริเวณโดยรอบตำหนักปูด้วยหินอ่อนอย่างดี มีสระน้ำขนาดเล็กอยู่ด้านข้าง

จ้าวม่านอวิ๋นมาถึงปากถ้ำ เมื่อสอบถามทหารที่เฝ้าด้านหน้าจึงเดินเข้าไปภายในถ้ำเพียงสองคนกับนางกำนัลที่สนิท ส่วนคนอื่นๆ นางให้เฝ้าอยู่ด้านหน้า เพราะเกรงว่าหากมีคนเข้าไปเยอะจะทำให้เสียบรรยากาศ

ระหว่างทางเดินจะเห็นลำธารน้ำใสขนาบด้านข้าง มีปลาตัวเล็กใหญ่ว่ายไปมาให้เห็นหลายตัว

“อากาศเย็น บรรยากาศดี เหมาะกับการเร้นกายดี”

จ้าวม่านอวิ๋นพูดพร้อมกับเดินไปกระโดดไปอย่างร่าเริง

ไม่นานนักสายตาก็เห็นตำหนักหินหยกตั้งตระหง่านโดดเด่นท่ามกลางแสงแดดที่ส่องผ่านรอยแยกบนผนังถ้ำ 

สตรีวิ่งไปหน้าตำหนัก ดวงตาเป็นประกายมองไปรอบๆ เห็นสระน้ำอยู่ด้านข้าง ส่วนด้านหลังตำหนักมีต้นไม้หลายต้นขึ้นตามธรรมชาติ แต่งดงามราวกับมีคนยกมาตั้งเพิ่มความงามให้กับสถานที่

“สวยมาก”

นางกล่าวชมเมื่อมองความงดงามตรงหน้า

“เจ้าเข้าไปในตำหนัก เตรียมน้ำชาไว้ เดี๋ยวข้าตามเข้าไป”

สตรีหันไปสั่งนางกำนัลที่มาด้วยกัน

“เพคะ” 

เมื่อนางกำนัลเดินจากไป จ้าวม่านอวิ๋นก็เดินเล่นริมสระน้ำจากนั้นก็ตรงไปยังสวนด้านหลัง

นางเดินตามทางไปเรื่อยๆ จนลืมเวลา เมื่อเห็นดอกไม้ที่บานสะพรั่งก็เข้าไปสูดดมกลิ่นหอมทุกครั้ง

“หอมจัง”

มือเรียวเด็ดดอกไม้สีโอรสทัดลงข้างใบหูก่อนก้าวเดินอีกครั้ง

ใช้เวลาประมาณอีกหนึ่งถ้วยน้ำชา สตรีก็พบกับทางแยก นางตัดสินใจเลี้ยวขวา 

“เอ๊ะ ตรงนั้นมีตำหนักเล็กอีกหลังด้วยหรือ”

นางหยุดเดินเมื่อสายตาเห็นสิ่งก่อสร้างคล้ายบ้านหลังเล็ก ทำจากหินอ่อนเหมือนกับตำหนักที่เพิ่งผ่านมา ด้วยความสงสัย สตรีจึงตัดสินใจไปยังตำหนักหลังนั้น 

มือเรียวผลักประตูเข้าให้เปิดออก สายตาเห็นโต๊ะหนังสือและเตียงนอน ด้านหลังมีประตูบานใหญ่อีกชั้น

ร่างบางเดินไปผลักประตูอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อประตูถูกเปิดออกก็พบกับแท่นหินอ่อนขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง

“นั่นไว้ทำอะไร นอน นั่งสมาธิ หรืออย่างไร”

จ้าวม่านอวิ๋นพูดพึมพำกับตัวเอง เท้าเรียวเล็กก้าวตรงไปยังแท่นหินอ่อนนั้น

ถึงแท่นหินอ่อนจึงพบว่าด้านบนวางทับด้วยแผ่นหยก มือเรียวเอื้อมไปลูบทันที

“อย่า”

เสียงของบุรุษผู้หนึ่งร้องห้ามด้วยความตกใจ

จ้าวม่านอวิ๋นหันมองแต่ก็ไม่ทัน ร่างบางถูกแรงดึงดูดบางอย่างรั้งทั้งร่างให้อยู่บนแท่นหยกนั้น

“หลิวกวน ทำไมเจ้าไม่บอกข้าเร็วกว่านี้”

นางชี้นิ้วใส่รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรที่เดินทางมาตำหนักชิงเฉิงพร้อมกับตน

“แล้วองค์หญิงทำไมไม่อยู่ที่ตำหนักหลักล่ะพะย่ะค่ะ จะมาถึงที่นี่ทำไม”

บุรุษรูปร่างกำยำพูดยอกย้อนจนอีกฝ่ายเริ่มหัวเสีย

“อย่ามัวพูดมากเสียเวลา มาเอาข้าลงจากแท่นหยกนี่เดี๋ยวนี้”

หลิวกวนส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา

“องค์หญิงทราบหรือไม่ ตำหนักนี้เป็นที่ฝึกบำเพ็ญเพียรคู่ของบูรพกษัตริย์ ถ้าขึ้นไปแล้วต้องมีการแลกเปลี่ยนพลังหยินหยางถึงจะลงมาได้”

“แลกเปลี่ยนหยินหยาง ทำอย่างไร”

จ้าวม่านอวิ๋นขึ้นเสียงถาม

หลิวกวนเลิกคิ้วมองสตรีที่กำลังหัวเสียอย่างประหลาดใจ

“องค์หญิงไม่เข้าใจคำว่าบำเพ็ญเพียรคู่แลกเปลี่ยนหยิน หยางหรือพะย่ะค่ะ”

จ้าวม่านอวิ๋นนิ่งเงียบในทันใด นางหยุดคิดชั่วครู่ก่อนใบหน้างามแดงระเรื่อขึ้นมา

“ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ”

“ไม่มีพะย่ะค่ะ องค์หญิงมีชายคนรักหรือไม่ เขามาด้วยหรือเปล่า กระหม่อมจะได้ไปตามมา”

หลิวกวนถามสีหน้าจริงจัง

“จะบ้าหรือ ข้าจะไปมีได้อย่างไร”

จ้าวม่านอวิ๋นตอบอย่างกระดากอาย

“แล้วจะให้ใครมาแลกเปลี่ยนหยินหยางกับพระองค์ดีล่ะ”

หลิวกวนยังคงถามน้ำเสียงปกติ แต่ยิ่งทำให้จ้าวม่านอวิ๋นเขินอายยิ่งขึ้น

“เจ้าเป็นชายตัดแขนเสื้อมิใช่หรือ เช่นนั้นก็เจ้าเนี่ยแหละ รีบทำให้เสร็จๆ แล้วก็หุบปากให้เงียบ อย่าให้ผู้ใดล่วงรู้”

สตรีกัดฟันพูดสายตาจ้องมาทางหลิวกวน

“กระหม่อมเนี่ยนะ” บุรุษส่ายศีรษะปฏิเสธ

“แม้กระหม่อมจะไม่เคย แต่กระหม่อมก็เลือก”

“จะ เจ้า” จ้าวม่านอวิ๋นยกนิ้วเรียวชี้หน้าหลิวกวน

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธข้า”

นางขึ้นเสียงก่อนหยุดเงียบราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“หรือว่าพวกบุรุษตัดแขนเสื้อจะทำกับสตรีไม่เป็น ถ้าทำเป็นแต่ไม่ทำคงเป็นเพราะไม่ชำนาญ หรืออาจเป็นพวกอ่อนหัดไร้น้ำยา”

หลิวกวนได้ฟังสิ่งที่นางคิด ใบหน้าเขาก็ยิ่งอึมครึม นี่นางกำลังดูถูกเขาซึ่งๆ หน้า

ไม่ต้องให้นางเรียกเขาอีกครั้ง บุรุษก้าวขึ้นแท่นหยกทันที มือหนาผลักร่างบางให้นอนหงายลงบนแผ่นหยก

“องค์หญิงก็ทำใจให้ดีละกัน กระหม่อมไม่ได้ไร้น้ำยาอย่างที่พระองค์พูด”

พูดจบเขาก็ปลดสายคาดเอวถอดเสื้อผ้าตน ให้สตรีเห็นหน้าอกหน้าท้องที่กำยำ

จากนั้นมือหนาก็เอื้อมมาปลดสายคาดเอวของจ้าวม่านอวิ๋น เขาปลดกางเกงของนางลงแล้วก้มหน้าซุกลงเนินเนื้อสาวที่มีไรขนปกคลุมบางเบา

“อื้อ”

จ้าวม่านอวิ๋นสะดุ้งและร้องตกใจเมื่อถูกจมูกกับริมฝีปากของบุรุษสัมผัสที่ส่วนสงวนของตน

ร่างบางเขยิบกายหนีอย่างฉับพลันแต่ก็ถูกแขนแกร่งของบุรุษรั้งเอาไว้

มือหนาของหลิวกวนแหวกกลีบเนื้ออูม เขาใช้ปากและลิ้นลงเลียตามร่องหลืบพร้อมกับดูดเม้มติ่งหวานด้วยความชำนาญ

บุรุษที่ตอนแรกทำไปเพราะทนฟังวาจาดูถูกของสตรีไม่ได้ ทำเพียงต้องการพิสูจน์ให้นางเห็นเท่านั้น แต่เมื่อได้ลิ้มรสความหวานของสตรีครั้งแรก จากที่เขาคิดว่าจะทำแค่ให้เสร็จ กลายเป็นค่อยๆ ทำอย่างละเมียดละไม

ครั้งแรกของเขาควรใช้เวลานานๆ ลิ้มรสความหวานและความอิ่มเอมให้เต็มที่

จ้าวม่านอวิ๋นแอ่นสะโพกลอยสูงขึ้น เสียงหวานครางออกจากลำคออย่างลืมตัว

หลิวกวนเห็นอาการของนาง เขาเลื่อนลิ้นร้อนมาจ่อที่ปากโพรงหวาน ส่วนนิ้วโป้งเลื่อนมาแตะที่เกสรดอกไม้ที่เริ่มเป็นตุ่มนูนชูชัน

เมื่อทุกอย่างประจำที่ เขาก็เกร็งลิ้นร้อนแล้วแหย่เข้าไปที่โพรงหวาน นิ้วโป้งก็ขยับเป็นจังหวะหมุนคลึงที่เกสรของนาง

จ้าวม่านอวิ๋นเมื่อถูกลิ้นที่ร้อนและลื่นแหย่เข้ามาในช่องทางรักของตน ติ่งเสียวถูกนิ้วใหญ่คลึงเล่นไม่หยุดพัก ความรู้สึกเสียวซ่านก็วิ่งผ่านทั่วร่างกาย ในหัวของนางขาวโพลน ความรู้สึกถูกผิดถูกกลบหายไป เหลือเพียงความต้องการที่เข้ามาแทนที่

มือเรียวแหวกเสื้อของตนและเปิดบังทรงจนหน้าอกสองเต้าสัมผัสกับอากาศเย็นภายนอก จากนั้นก็ขยำเต้าอวบอิ่มตามจังหวะลิ้นของบุรุษด้วยความเพลิดเพลิน

หลิวกวนขยับลิ้นและริมฝีปากได้สักพักก็รับรู้ได้ว่าร่างบางนั้นมีการกระตุก น้ำหวานไหลทะลักออกมาจากโพรงหวานจนเขาตั้งตัวแทบไม่ทัน

แตกคาปากคืออย่างนี้สินะ บุรุษภาคภูมิใจในความสามารถของตน

ช่วงที่สตรีนอนหายใจหอบ เขาก็ไม่รอช้าถกกางเกงของตนลง ให้มังกรที่ขยายใหญ่โผล่ออกมานอกผ้า

“องค์หญิงพร้อมแล้วสินะ”

เขาพูดกับสตรี มือหนาข้างหนึ่งจับหัวมนหมุนวนรอบปากโพรงหวาน อีกข้างเอื้อมไปจับหน้าอกของนาง

“อืม”

เขาหลับตาเพื่อซึมซับความรู้สึกให้เต็มที่เมื่อสัมผัสร่างกายหญิงสาว

หัวมังกรหมุนวนสลับกับมุดโพรงหวานตื้นๆ ไม่กี่ครั้ง เสียงของจ้าวม่านอวิ๋นก็ดังขึ้น สายตาฉ่ำเยิ้มมองบุรุษบ่งบอกถึงความต้องการที่มากกว่านี้ของตน

หลิวกวนยิ้มมุมปาก เขาก้มปากให้ริมฝีปากครอบยอดถันสีชมพูอ่อน บั้นเอวก็ขยับอย่างแรงและเร็วจนส่วนหัวและทั้งตัวมังกรเข้าไปจนสุดโพรงหวานในครั้งเดียว

“โอ้ย”

เสียงกรีดร้องของสตรีดังขึ้นด้วยความเจ็บ นางรู้สึกถึงช่องทางรักที่คับแคบของตนถูกแท่งเนื้อใหญ่แทรกเข้ามาอย่างแรง ทั้งยังรู้สึกแน่นอึดอัดในเวลาเดียวกัน

จ้าวม่านอวิ๋นนอนหายใจหอบเหนื่อย หน้าอกกระเพื่อมจนหลิวกวนยกมืออีกข้างมาขยำและบีบยอดถันของนางเล่น ทั้งปากและมือวนเวียนอยู่ที่เต้าอวบอิ่มทั้งสองข้างสลับไปมา