ตอนที่ 7 อยากรับเป็นอนุ2

ทางฝั่งติงยวี่ถิง

เว่ยหนิงยิ้มร่า จับมือติงยวี่ถิงเดินไปอย่างอารมณ์ดี “ข้าสบายใจแล้ว เรามาจิบชากันเถอะ เจ้านั่งตรงนี้รอก่อน ข้าจะไปสั่งคนนำขนมมาให้”

“ข้าไม่หิว คุณหนูเว่ยอย่าลำบากเลยเจ้าค่ะ”

“ไม่ลำบากๆ ข้าต้องตอบแทนเจ้าให้มากหน่อย” จบคำก็เดินไปสั่งการสาวใช้ที่ยืนรอรับใช้อยู่อีกฝั่งทันที

จังหวะนั้น พลันมีเสียงสดใสของสตรีนางหนึ่งเอ่ยทักทายติงยวี่ถิง “ไอ่โยว! นี่มิใช่แม่นางติงหรอกหรือ?”

เจ้าของเสียงจะเป็นใครไปได้ หากมิใช่คู่อริคนเก่า ติงยวี่ถิงหันมองขวับ 

เห็นเหวินฟางยืนตะหง่านตรงหน้า เหยียดปากว่าต่อ “ข้านึกว่าสตรีดีงามจากที่ใด แต่งกายโดดเด่นเกินหน้าเช่นนี้ ช่างไร้มารยาทเหลือเกิน ทำตัวแย่ยิ่งนัก คงลืมตัวกระมังว่าเป็นแค่หญิงหม้าย บุรุษใดจะชายตาแลถึงขั้นสู่ขอตบแต่งเป็นภรรยาออกหน้าออกตา ย่อมได้เป็นแค่อนุชั้นต่ำเท่านั้น”

ตรงจุดนี้มีพุ่มดอกไม้กั้นจากผู้คน จึงมีเพียงพวกนางแค่สองคนเท่านั้น จึงไม่แปลกที่สตรีผู้หนึ่งจะกล้าพูดเช่นนี้

เหวินฟางเชิดคางมองนางด้วยสายตาเย้ยหยัน “อยากให้ข้าช่วยประกาศหรือไม่เล่า? ว่าเจ้าทำตัวต่ำทรามชั่วช้าปานใดถึงถูกบ้านสามีหย่าร้างและขับไล่เอาได้”

ติงยวี่ถิงมีหรือจะกลัว ไม่เกี่ยวด้วยว่าคนเก่าชาตินี้หรือคนใหม่จากชาติไหน นิสัยจริงก็พอตัว 

ด่ามาด่ากลับ ไม่โกงจ้า

หญิงสาวลุกขึ้นประจันหน้า วาจาร้ายกาจยิ่งกว่า

“เจ้าอยากประกาศอะไรก็ทำได้เลย เรื่องของข้าผู้คนล้วนรู้กันทั่ว ไม่ใช่ข่าวใหม่ และข้าก็ไม่อายเลยสักนิด แต่เรื่องของเจ้านี่สิ ให้ข้าช่วยประจานให้เจ้าด้วยดีหรือไม่? เพราะเหตุใดข้าถึงถูกหย่า ใช่เจ้าหรือไม่ที่เข้าหาสามีของข้า ตัวเองเป็นหญิงชู้หน้าด้านคนเดียวไม่พอ ยังให้พ่อเข้ามาแทรกกลางยุแยงนายท่านเซียวสารพัด งัดเล่ห์กลใส่ร้ายข้า อ้อ...อย่าเถียงเชียวว่าไม่ใช่ ข้ามีพยานรู้เห็นตั้งหลายคนนะ”

เหวินฟางชะงัก ยังไม่ทันเอ่ยตอบโต้ เห็นติงยวี่ถิงทำท่าเดินออกไปทางฝั่งที่มีผู้คนยืนอยู่คับคั่ง จึงรีบวิ่งใส่            มือหนึ่งปิดปากติงยวี่ถิงอย่างไว

“อย่านะ! ห้ามปากมาก!”

ติงยวี่ถิงกระชากฝ่ามือเหวินฟางออกแล้วผลักไหล่จนอีกฝ่ายเซถอยหลังเกือบล้ม นางกระซิบเสียงดุ “ไสหัวไป! อย่าเข้าใกล้ข้าอีก มิเช่นนั้นข้าจะวางยาพิษฆ่าเจ้าซะ”

เหวินฟางเบิกตากว้าง เห็นติงยวี่ถิงยามนี้ที่ถลึงตา ฉีกยิ้มมุมปากเหมือนปีศาจร้ายกระหายเลือด น่ากลัวมาก

หญิงสาวรีบยกชายกระโปรงเตรียมตั้งท่าเดินหนี  แต่นิ้วยังชี้แบบสั่นๆ “ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก ฝากไว้ก่อนเถอะ” ว่าจบก็เร่งฝีเท้า เดินหายวับไปเลย ท่าทางลนลานมาก ติงยวี่ถิงนึกขัน นางแค่ขู่เท่านั้น ใครจะกล้าวางยาฆ่าคนล่ะ แต่เอ๊ะ! เหมือนร่างเก่าจะกล้านะ

“ที่แท้เรื่องราวของเจ้าก็เป็นเช่นนี้”

เสียงนั้นดังจากด้านหลังของติงยวี่ถิง นางหันมอง เห็นเว่ยหนิงมองเหวินฟางสลับกับมองมาทางนางอย่างสนใจ

“คุณหนูคนนั้นเป็นผู้หญิงของบุรุษชุดขาว หรือว่า?” หญิงสาวทำตาโต “โอ้! เขาคนนั้นคืออดีตสามีของเจ้า...” เว่ยหนิงยกมือปิดปาก ท่าทางตื่นตะลึงมาก

“คุณหนูเว่ย ท่านได้ยินด้วยหรือ?”

เว่ยหนิงพยักหน้า “ข้าไม่ได้หูหนวกนะ” นางกอดอกทำท่านึก “อืม...ข้าเคยได้ยินข่าวของเจ้า เห็นว่าร้ายกาจมากจนถูกบ้านสามีหย่าและขับไล่ เพราะแบบนี้ ตอนแรกข้าจึงไม่ค่อยชอบเจ้าเท่าใด แต่ไม่คิดว่าสาเหตุแท้จริงเป็นเพราะคุณหนูคนนั้น” 

ว่าพลางหันมาจับมือติงยวี่ถิง “เจ้าอย่ายอมเชียว ต้องจัดการหญิงชู้และทวงคืนผู้ชายของเรากลับมา”

ติงยวี่ถิงส่ายหน้า “ไม่ดีกระมัง”

“ดีสิ! เขารูปงามหล่อเหลาปานนั้น” เว่ยหนิงจริงจัง นางดึงมือติงยวี่ถิงมานั่งลง “มาเถอะ นั่งจิบชาให้สบายใจ ช่วยกันคิดหาวิธีแย่งผู้ชายคืนจากหญิงชู้กันดีกว่า”

“...”

“ว่าอย่างไร อย่าเงียบสิ”

“คุณหนูเว่ยควรห่วงเรื่องคุณชายไป๋มากกว่านะ”

เว่ยหนิงยิ้มกริ่ม “ข้าคิดว่าพี่ใหญ่ได้คำตอบแล้วล่ะ เดี๋ยวยามที่สองสกุลเจรจา ท่านพี่ย่อมช่วยออกปากคัดค้านแทนข้าแน่ ถึงอย่างไรเขาเองก็สนับสนุนให้น้องสาวได้แต่งงานกับบุรุษที่ใจตรงกันอย่างแท้จริง มิใช่กับใครก็ได้ตามคำผู้อาวุโส หากมีพี่ใหญ่ออกหน้า ย่อมไม่ต้องกังวลแล้วล่ะ เอาเรื่องของเจ้าดีกว่า วันนี้เจ้าช่วยข้าเอาไว้ได้อย่างราบรื่น ต่อไปข้าจะช่วยเจ้าบ้าง” นางทำตาพราวยกยิ้มเหี้ยมเกรียม “เจ้าเป็นสตรีร้ายกาจมิใช่หรือ? มิใช่เรื่องยากกระมัง?”

“...” 

ติงยวี่ถิงเพิ่งรู้ว่าเว่ยหนิงเป็นสตรีเช่นนี้ อีกฝ่ายคงอยากได้เองนั่นแล 

เฮ้อ...แต่คนผู้นั้นก็มีเสน่ห์จริงๆ เห็นทีไรใจเต้นทุกที ไม่แปลกที่ผู้หญิงหลายคนอยากได้