เข้าสู่ระบบเจ้าของไร่เป็นคนขับรถพาหญิงสาวชมสถานที่ด้วยตนเอง ทำทุกคนในไร่พากันซุบซิบถึงสิ่งที่เห็นด้วยความสงสัย ตื่นตาตื่นใจไปตามๆกัน เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเจ้านายที่รักพาผู้หญิงนั่งรถมาด้วย
“ที่นี่ไร่ของคุณทั้งหมดเลยหรือคะ”
“ครับ ที่นี่แบ่งเป็นสี่ส่วน รีสอร์ต ไร่องุ่น ไร่ส้ม และไร่ชา ด้านหน้าที่คุณเห็นเป็นไร่องุ่นปลอดสารพิษ ตอนนี้คนงานกำลังเก็บผลผลิตส่งให้ลูกค้า”
พ่อเลี้ยงหนุ่มอธิบายเกี่ยวกับไร่ของตนเองขณะขับรถผ่านแต่ละสถานที่ ถือเป็นการเปลี่ยนเรื่องคุยไปในตัว เวลานี้ตลอดสองข้างทางที่รถแล่นผ่านเต็มไปด้วยองุ่นพวงโต มีคนงานกำลังทยอยลำเลียงขนขึ้นรถ เตรียมจัดส่งให้ลูกค้า
คนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ตาวาวเป็นประกายด้วยความตื่นตาตื่นใจไม่น้อย
“คุณอยากลองชิมดูหน่อยมั้ย หวานนะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ของซื้อของขาย”
“ผมให้คุณชิม ไม่ได้ให้กินทั้งไร่เสียหน่อย คุณคงไม่กินจนผมเจ๊งหรอกมั้ง”
เขาบอกยิ้มๆ ก่อนจอดรถแล้วเดินไปหยิบองุ่นจากคนงานที่เพิ่งตัดจากต้นมาให้ ดวงตาวาวมองตามทั้งส่งรอยยิ้มให้กับความใจดีของเจ้
แสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าเป็นสัญญาณบอกว่าหมดไปอีกวัน อังวรีอยู่คนเดียวทีไร ทุกครั้งที่หลับตาลงภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นยังตามมาหลอกหลอนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุให้ผู้อื่นต้องตายผุดวนเวียนในห้วงความคิดอยู่เสมอ รู้สึกเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก ความเศร้าเสียใจกัดกินเธอช้า ๆ หญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ข้างเตียงนานหลายชั่วโมงเหตุการณ์ครั้งนั้นสะเทือนใจเธอมาก ยิ่งต้องมาอยู่แปลกที่แปลกทางเช่นนี้ ยิ่งรู้สึกเหงาไม่รู้จะระบายความอัดอั้นตันใจนี้กับใคร ทำได้เพียงเก็บไว้คนเดียวคิมหันต์กลับมาถึงบ้านระหว่างเดินผ่านห้องนอนของหญิงสาว เห็นแสงไฟส่องรอดออกมาประตู จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของห้องก่อน อย่างที่เขาคิดไว้ เธอไม่ได้ล็อกห้องอีกแล้ว ทั้งยังนั่งร้องไห้คนเดียวอย่างคืนที่ผ่านมา เห็นภาพสะเทือนใจเช่นนี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้“เป็นอะไรไปครับ ร้องไห้อีกทำไม”“พ่อเลี้ยง ..” ใบหน้าสวยเปื้อนหยาดน้ำตาเงยหน้ามองคนมาใหม่ราวกำลังต้องการที่พึ่งพิง“ครับ คุณเป็นอะไรไป”“ฉันจะทำยังไงดีค่ะ ภาพคืนนั้นม
“พวกมันยอมรับสารภาพมั้ย” พ่อเลี้ยงหนุ่มถามเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เฝ้าหน้าห้องขัง“ยังไม่มีใครยอมสารภาพเลยครับ” เขากัดฟันแน่นข่มอารมณ์เมื่อได้คำตอบ พร้อมสูดหายใจเข้าลึก ๆ“ผมขอเข้าไปคุยกับพวกนั้นได้มั้ย”เมื่อได้รับอนุญาตพ่อเลี้ยงหนุ่มจึงเดินเข้าไปด้านใน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น สีหน้าเรียบตึงดุดัน น่าเกรงขาม“ไงได้ข่าวว่าไม่มีใครยอมพูดอะไรเลย”“กูไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น”“ที่จริงฉันชอบนะ พวกที่ไม่มีปากนะ เพราะว่ามันเก็บความลับได้ดีแต่ไม่ใช่กับพวกแก ไหนขอทดสอบหน่อยว่าไม่มีปากจริงมั้ย”ใบหน้าคมปรายตามองไปยังผู้ติดตาม ทันทีที่สบตากับเจ้านาย วรุตก็รู้ในทันทีว่าต้องทำอะไรภาพวิดีโอถูกเปิดผ่านสมาร์ตโฟน หันไปให้กลุ่มชายฉกรรจ์ในห้องขังดู เป็นภาพเด็กและผู้หญิง คนในครอบครัวของหนึ่งในพวกมัน ชายคนหนึ่งพอได้เห็นภาพลูกสาวและเมียตัวเองในวิดิโอ ถึงกับนั่งไม่ติดยิ่งตอนท้ายวิดิโอเป็นชายชุดดำถือปืนเล็งใส่ลูกและภรรยายื่นหน้าบ้านตัวเอง ยิ่งกระวนกระวายจนเกิดพิรุธ จาก
เจ้าของไร่เป็นคนขับรถพาหญิงสาวชมสถานที่ด้วยตนเอง ทำทุกคนในไร่พากันซุบซิบถึงสิ่งที่เห็นด้วยความสงสัย ตื่นตาตื่นใจไปตามๆกัน เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเจ้านายที่รักพาผู้หญิงนั่งรถมาด้วย“ที่นี่ไร่ของคุณทั้งหมดเลยหรือคะ”“ครับ ที่นี่แบ่งเป็นสี่ส่วน รีสอร์ต ไร่องุ่น ไร่ส้ม และไร่ชา ด้านหน้าที่คุณเห็นเป็นไร่องุ่นปลอดสารพิษ ตอนนี้คนงานกำลังเก็บผลผลิตส่งให้ลูกค้า”พ่อเลี้ยงหนุ่มอธิบายเกี่ยวกับไร่ของตนเองขณะขับรถผ่านแต่ละสถานที่ ถือเป็นการเปลี่ยนเรื่องคุยไปในตัว เวลานี้ตลอดสองข้างทางที่รถแล่นผ่านเต็มไปด้วยองุ่นพวงโต มีคนงานกำลังทยอยลำเลียงขนขึ้นรถ เตรียมจัดส่งให้ลูกค้าคนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ตาวาวเป็นประกายด้วยความตื่นตาตื่นใจไม่น้อย“คุณอยากลองชิมดูหน่อยมั้ย หวานนะ”“ไม่ดีกว่าค่ะ ของซื้อของขาย”“ผมให้คุณชิม ไม่ได้ให้กินทั้งไร่เสียหน่อย คุณคงไม่กินจนผมเจ๊งหรอกมั้ง”เขาบอกยิ้มๆ ก่อนจอดรถแล้วเดินไปหยิบองุ่นจากคนงานที่เพิ่งตัดจากต้นมาให้ ดวงตาวาวมองตามทั้งส่งรอยยิ้มให้กับความใจดีของเจ้
“คุณตำรวจคะ ฉันเป็นห่วงแม่ที่อยู่กรุงเทพค่ะ เรื่องนี้พอจะทำอะไรได้บ้างมั้ยคะ จากเหตุการณ์ที่เจอเมื่อคืน กับที่คุณเล่าให้ฟังเมื่อกี้ ฉันกลัวพวกมันจะไปตามที่อยู่ในบัตรประชาชน จนเจอแม่กับน้องชายของฉันค่ะ”“เรื่องนี้ผมจะดำเนินการส่งสายตรวจไปคอยดูแลให้นะครับไม่ต้องเป็นห่วงทางนั้น”“แล้วถ้าฉันจะกลับกรุงเทพเลยได้มั้ยคะ”“ได้ครับ ถ้าคุณอิ้งค์ต้องการผมจะประสานงานให้ แต่ผมว่ารอให้ขาของคุณหายดีก่อนดีกว่ามั้ย กลับไปสภาพนี้คนที่บ้านจะไม่เป็นห่วงแย่เหรอครับ”“ถ้าอย่างนั้นฉันขอคิดดูอีกทีก่อน ขอนามบัตรของคุณไว้ด้วยนะคะ”“พ่อเลี้ยงมีเบอร์ผมอยู่ หากคุณต้องการติดต่อกับผม บอกเขาได้เลย”“ค่ะ”“มีคำถามอะไรอยากถามเพิ่มเติมมั้ยครับ”“พ่อเลี้ยงเป็นคนดีมั้ยคะ”คุณตำรวจหนุ่มอมยิ้มเมื่อได้ยินคำถาม“เกิดอะไรขึ้นบนเขาครับ พ่อเลี้ยงรังแกคุณหรือเปล่า บอกผมได้เลย ผมจะไปจัดการให้” เขาไม่ตอบแต่กลับถามกลับ“ปะ เปล่าค่ะเค้าไม่ได้ทำอะไร อิ้งค์แค่อยากถามให้มั่นใจ”“เมื่อกี้ผมแค่ล้อเล่น สบายใจได้ครับพ่อเลี้ยงเป็นคนดี คุณไว้ใจเขาได้ผมรับประกัน”เธอก็คิดเช่นนั้น แต่ก็นะเพื่อความสบายใจถามให้มั่นใจเสียหน่อย “วันนี้ขอบคุณมากนะค
อังวรีมองอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ เป็นจังหวะที่ป่านทองนำอาหารเข้ามาให้พอดี พ่อเลี้ยงจึงหยุดบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้น“คุณทานข้าวก่อน เดี๋ยวสักพักจะมีตำรวจมาสอบปากคำเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น คุณก็เล่าตามความจริงได้เลย”“เดี๋ยวคะ เออ คุณ..”“คิมหันต์ครับ” เขาตอบโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายถาม“คิมหันต์ ที่นี่ไร่คิมหันต์”“ใช่ครับไร่ของผมเอง เรียกผมว่าพี่เขมก็ได้ ผมอายุมากกว่าคุณหลายปีอยู่”“เข้าใจแล้วค่ะ เอ่อคุณคิมหันต์คือว่าชุดที่ฉันใส่ก่อนหน้านี้ในกางเกงมี...”“เอสดีการ์ด แม่บ้านเอามาให้ผมแล้ว”-ดูเหมือนเขาจะรู้ความคิดเธอไปซะหมด -อังวรีคิด“เอ่อ..คุณเปิดดูหรือยังคะ”“ครับดูแล้ว คุณคงตกใจมากตอนที่เห็นมัน”“ค่ะ ฉันคิดว่า เพราะสิ่งนี้ ฉันถึงโดนพวกมันตามฆ่า”“ไม่ต้องกังวลอะไรนะครับ ผมรับปากคุณแล้วว่าอยู่ที่นี่คุณจะปลอดภัย”พ่อเลี้ยงหนุ่มย้ำน้ำเสียงจริงจัง ให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าตนไม่ได้พูดปลอบเธออย่างเดียวแต่เขาจริงจังกับทุกคำที่พูดออกไป อังวรีสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนเอ่ยถามเรื่องที่ค้าง
ด้านอังวรีหลังจากได้หลับยาวไปสองวันเต็มๆ ในฝันเธอมีแต่ภาพเหตุการณ์ที่นักท่องเที่ยวถูกยิง คิ้วบางขมวดนิ่วพลิกตัวไปมา จนคนนั่งเฝ้างงว่าหญิงสาวเป็นอะไร“ไม่นะ อย่ายิงอย่า” ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมหยดน้ำตาใส ๆไหลออกมา ก่อนที่เธอจะรีบเช็ดมันออกเมื่อรู้สึกตัว มองสำรวจรอบห้องว่าตนเองอยู่ที่ไหน ความทรงจำสุดท้ายจำได้ว่าอยู่กระท่อมกลางป่า “ฝันร้ายเหรอคะคุณ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”อังวรีกวาดสายตามองตามเสียงอ่อนนุ่มที่กล่าวทักทาย ภาพที่เห็นคือหญิงสูงวัยท่าทางอ่อนน้อม ดูใจดีทั้งสุภาพเรียบร้อยในเวลาเดียวกัน ยืนมองมาด้วยสายตาห่วงใย เธอสังเกตได้“ค่ะ ที่นี่ที่ไหนหรือคะ”“ไร่คิมหันต์ค่ะ คุณหลับไปสองวันเต็มเลยนะคะ ป้าเป็นห่วงแทบแย่”“แล้วอิ้งค์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”“พ่อเลี้ยงพาคุณมาค่ะ ตอนนั้นคุณมีไข้สูง ตามร่างกายมีแต่บาดแผล” ป่านทองอธิบายอย่างคลายกังวล“พ่อเลี้ยง...” อังวรีย้ำคำ ในแววตาเต็มไปด้วยคำถาม“ใช่ค่ะ คุณหิวมั้ยคะป้าจะไปหาอะไรมาให้ทานก่อน คุณไม่ได้ทานอะไรมาตั้งสองวันแล้ว”พอหญิงสูงวัยพูดเรื่องอาหาร ร่างกายก็รีบฟ้อง ท้องเริ่มส่งเสียงร้องเป็นสัญญาณว่าหิว ป่านทองมองแล้วก็อมยิ้มนิดๆอย่างเอ็นดู







