บทที่ 30 สู่ขอลูกสะใภ้ให้บุตรชาย

สามวันต่อมาขบวนเดินทางของนายท่านโจวและฮูหยินก็กลับมาจากไปท่องเที่ยวแดนใต้ ทั้งสองแม้จะส่งต่อกิจการให้บุตรชายทั้งสองดูแล แต่ไม่ว่าอย่างไรยามไปที่ใดก็อดจะนำสินค้ากลับมามากมายไม่ได้อยู่ดี

โจวเหวินหลงกับโจวฉีหมิงยืนรอต้อนรับบิดามารดาอยู่ด้านหน้าจวน ด้วยท่าทางเคร่งขรึมที่เป็นเอกลักษณ์ของโจวเหวินหลง มักจะทำให้มารดาบ่นอยู่บ่อย ๆ เนื่องจากเกรงว่าบุตรชายคนโตจะไม่มีสตรีใดอยากเข้าใกล้

“คารวะท่านพ่อท่านแม่ขอรับ /คารวะท่านพ่อท่านแม่ขอรับ”

หลีฮูหยินผละจากสามีเข้ามาจับมือบุตรชายทั้งสองอย่างรวดเร็ว “หลงเอ๋อร์ หมิงเอ๋อร์ แม่คิดถึงพวกเจ้าสองคนยิ่งนัก”

“ท่านแม่ลูกกับพี่ใหญ่ก็คิดถึงท่านขอรับ โดยเฉพาะพี่ใหญ่ที่คิดถึงพวกท่านมากกว่าหลายเท่าในเวลานี้”

“หือ หมิงเอ๋อร์เจ้าหมายความว่าอย่างไร แม่ดูท่าทางพี่ใหญ่ของเจ้าก็ไม่เห็นมีอันใดแปลกตรงไหนเลยนะ”

นายท่านโจวก็ลอบสังเกตบุตรชายคนโตของตนอย่างที่บุตรชายคนเล็กกล่าวมา แต่เขาเห็นด้วยอย่างที่หลีฮูหยินกล่าวมาจริง ๆ

“นั่นน่ะสิแม่ของเจ้าพูดถูกนะหมิงเอ๋อร์ ดูสิพี่ใหญ่ของเจ้าไม่เห็นว่าจะกระตือรือร้นอันใดเลยสักนิด”

“หึ ๆ ๆ ถ้าพวกท่านอยากรู้ก็เข้าไปนั่งพูดคุยกันด้านในดีกว่าข