๓ หาเงินเลี้ยงสามีผู้เกียจคร้าน

ตกยามเย็นบรรยายโดยรอบเริ่มเงียบสงบ

ไฉ่หงนอนพลิกตัวไปพลิกตัวมาบนเตียงแข็งๆ ที่ปูทับด้วยมารองอีกชั้นหนึ่งแต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้ลงความแข็งทื่อลงสักนิด ขัดสนเกินไปแล้ว ก่อนจากบ้านแม้นางไม่ร่ำรวยหากแต่เป็นที่นอนนิ่มทับด้วยฟูกหลายๆ ชั้นตอนกระโดดขึ้นเตียงนอนนุ่มราวกับขนมสายไหม แต่นี่กระไรกันหากนางทำเช่นนั้นมีหวังได้หัวแตกตายอีกครั้งแน่

“หลับแล้วหรือ”

เสียงตะโกนดังขึ้นหน้าห้องทำให้นางยันตัวลุกขึ้นเอียงหูตั้งใจฟัง ตั้งแต่กลับมาจากตลาดทั้งเขาและนางต่างไม่มีใครเอ่ยขึ้นก่อนจนถึงเมื่อครู่

เหอะ นางกำลังงอนอยู่นะไยต้องตอบ

“เจ้าอยากซดน้ำแกงเกี๊ยวร้อนๆ ก่อนนอนหรือไม่”

“ไม่!”

ไยต้องเอาอาหารมาล่อนางดูเห็นแก่กินงั้นรึ

ไม่อยากกิน ต่อให้หิวแค่ไหนนางจะไม่ยอมอ่อนข้อลดศักดิ์ไปขอวอนขอกินเกี๊ยวหรือกินข้าวกับเขาเป็นอันเด็ดขาด แต่ทว่าลองงอนพูดคุยกับนางมากเสียหน่อยเผื่อนางอาจจะยอม

“อ่า เช่นนั้นข้าจะเอาได้ไปคืนป้าเอิน”

เดี๋ยวนะ!!?

“ช้าก่อน” ไฉ่หงปริปากรีบตะโกนโต้ตอบหลังเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเร่งมาเปิดประตู สายตามองไปที่เกี๊ยวควันลอยโขมงหอมยั่วน้ำลาย ทั้งเกี๊ยวตัวอวบอ้วนใส่แน่นๆ เต็มคำ นางพลันกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างลืมความโกรธไปชั่วขณะ

“น้ำลายย้อยรู้ตัวหรือไม่” นางชะงักตัวเกร็ง หัวคิ้วมุ่นเข้ากันกัน ก่อนที่จะยกมือขี้นมาเช็ดปากเช็ดคางประหนึ่งไม่พอใจที่ถูกจับสังเกต

“ไฉนบอกไม่หิว”

“ข้าบอกเมื่อใดกันว่ามิหิว”

ยามนี้ชามเกี๊ยวถูกสลับเปลี่ยนมือแล้ว อาซานได้แต่มองตามนิ่งๆ แม้จะรู้สึกไม่รู้ชะตากับนางตั้งแต่วันแรกที่พบเจอ ยิ่งได้ตบแต่งนางโดยการบังคับยิ่งไม่ชอบ หากแต่ยามนี้ก็ไม่ได้แย่หรือติดขัด

ไฉ่หงค่อยๆ วางชามลงอย่างเบามือลงกลางโต๊ะตัวเตี๊ยซอมซ่อที่ตั้งอยู่กลางบ้าน ก่อนจะรีบตักเข้าปากอย่างกระตือรือร้นก็แน่ล่ะสิ ทุกมื้อที่ล้วนกินไม่สามารถเรียกสินั้นว่าอาหารได้เลย

“ท่านกินหรือไม่”

“ข้าอิ่มแล้ว”

สัตย์เลี้ยงบ้านเขากินจุผู้ใดจะกล้าแย่ง

เขาทำหน้าที่นั่งเงียบๆ เป็นเพื่อนนางจนกินเสร็จ แอบมีบางครั้งที่ปรายตามองท่าทางเอร็ดอร่อยแสนอดอยากนั่น

คำสุดท้ายนางจับชามยกขึ้นซดไม่ให้เหลือทุกหยดหยาดอย่างเสียดายของ ก่อนจะวางชามกลับลงดังเดิมพร้อมฉีกยิ้มกว้างจนหน่วยตาโค้งเป็นเสี้ยวพระจันทร์ด้วยความอารมณ์

“ท่านได้มาอย่างไรกัน หรือบากหน้าไปขอมันมาให้ข้าหรือ” ไฉ่หงเอ่ยออกไปตรงๆ อดที่จะเข้าข้างตนเองไม่ได้ว่ากำลังถูกง้อจากอีกคนอยู่

“ป้าเอินให้มาเมื่อเย็น นางได้ข่าวว่าเจ้ามีเรื่องกับลูกสาวเถ้าแก่ลู่เกรงว่าจะถูกตบตีจนใบหน้าบวมช้ำน่าเกียจประจวบเหมาะกับนางเคี้ยวน้ำแกงเกี๊ยวจึงตักมาฝากข้ามาให้เจ้า”

นางพึ่งเคยได้ฟังเขาพูดประโยคยาวเหยียดครั้งแรกจึงตั้งใจฟัง “ป้าเอินคือผู้ใดเพื่อนบ้านรึ ใจดียิ่งนัก”

“พรุ่งนี้ก็ไปทำงานตอบแทนเสีย” สิ้นประโยคอาซานก็ลุกขึ้นทันทีทคล้ายวางระเบิดก่อนใหญ่ไว้รีบหนีก็ปะทะ

“เดี๋ยว!” ความไวมีหรือจะสู้นางได้ “ไยจะต้องระบุว่าเป็นข้าที่ต้องทำงาน มิใช่เจ้าที่เป็นบุรุษต้องทำหรื”

นางก็ไม่ได้อยากจะแบ่งหน้าที่การงานหาเงินเข้าบ้านแต่นี่มิใช่เอามาให้ฟรีหรอกหรือ เขาเรียกว่าทำบุญหวังผลตอบแทนโดยแท้

“แล้วข้าต้องทำรึ”

ใช่ อาซานเจ้านั่นแหละ

“หากเจ้าละอายใส่แก่เกี๊ยวนั่นพรุ่งนี้ก็ไปพบป้าเอินที่บ้านของนางซะ”

นี่มันจะเกินไปแล้วนะ

ไฉ่หงใบหน้าเขียวคล้ำโมโห เขานัานแหละจะมากเกินไปแล้วนางว่าแท้จริงป้าเอินไม่นางบอกเช่นนั้น หากแต่เป็นเขาเติมแต่งสีแอบอ้างบุญคุณเกี๊ยวแค่ถ้วยหนึ่งเท่านั่น

เช้าวันรุ่งขึ้นไฉ่หงปรากฎตัวขึ้นอยู่ลานท้ายบ้านสวนผักโขมขณะใหญ่ของป้าเอินด้วยท่าทางทะมัดทะเมงสวมเสื้อผ้าสีซีดอีกตามเคย “นี่เมียอาซานเจ้ามีนามว่ากระไร” หญิงอ้วนท้วมมีริ้วรอยตามวัยผู้หนึ่งหรือป้าเอินตะโกนถามไถ่ข้ามแปลงผัก

“ข้าไฉ่หง อย่าเรียกข้าว่าเมียอาซาน”

‘พรืด’ ป้าเอินหัวเราะร่อออกมาพรืดหนึ่งอย่างขบขัน

“คู่ใหม่ปลามันอย่างเจ้าคงเขอะเขินอยู่สิท่า”

“ไม่ๆ ไม่ใช่อย่างนั้น” ไฉ่หงปฏิเสธมือแทบพัลวัน

“เอาเถิดๆ”

ป้าเอินยังคงทำสีหน้าหยอกล้อเอออ้อแกล้งอีกฝ่าย คนแก่ก็แบบนี้แหละ นางเป็นสาวหม่ายทั้งยังไร้ลูกหลานยามมีคนมาหาถึงบ้านจึงเป็นธรรมดาที่อยากพูดคุยอย่างสนุกสนาน “แล้วอาซานเล่าอาการป่วยเป็นเช่นใดบ้าง”

เขาป่วย?

“ไฉ่หงเจ้านี่ก็ช่างดีเหลือเกินปกติอาซานเขาตกปากรับคำพูดอื่นว่าจะทำงานเสียที่ไหนกัน นี่กระไรแต่งเมียได้ไม่นานก็หลงใหลถึงขั้นอยากหาเงินเข้าบ้านเสียแล้ว หากวันนี้เขาไม่เร่งรีบมาบอกข้าตั้งแต่เช้าตรู่ปานนี้คงได้ซักไซร้พูดคุยมากกว่านี้เสียหน่อย”

ช่างประเสริญดีแท้ คอยดูเถอะหากกลับบ้านไปวันนี้เจ้าอย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตดี ข้าไฉ่หงผู้นี้แหละจะคว้ารองเท้าขึ้นมาปาฟาดใส่หน้าท่านเอาให้เลือดตกยางออกก็จะมิหยุดเด็ดขาด

ไฉ่หงได้แต่เก็บความโกรธเกรี้ยวไว้ในใจไม่แกล้งออกตอนนี้ พลันสูดลมหายใจเข้าออกอย่างหนักผ่อนคลายอารมณ์ที่พร้อมปะทุตลอดเวลา

ป้าเอินเห็นอีกฝ่ายเงียบได้ทีจึงพูดขึ้น “เมียเช่นเจ้านับว่าหางานที่ทำงานหาเงินเลี้ยงสามารถที่ป่วยเช่นนันหากวันนี้เก็บหมดแปลงเร็วข้าจะเพิ่มเงินให้สองเท่ารวมเป็นสิบอีแปะ”

ไฉ่หงตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำว่าเพิ่มเงินให้หลงลืมความโกรธไปชั่วขณะ

แต่สิบอีแปะคือเท่าไหร่