๕ อาหารถ้วยนี้สำหรับภรรยา

อาซานนั่งอยู่ลานระเบียงหน้าบ้านอย่างกระสับกระส่าย ท้องฟ้ามืดค่ำปานนี้นางออกไปที่ใดไยไม่อยู่บ้าน

หรือนางจากไปแล้ว

คำพูดเสียดแทงใจครานั้นเขายอมรับว่าตนมีส่วนผิด ดังนั้นหลังออกจากสถานที่แห่งนั้นเขาจึงร้องขอเชิงขอคำสั่งให้อีกฝ่ายจัดเตรียมอาหารสีสันน่ากินมากมายนำมาส่งให้ถึงที่

ใช่ ข้ากำลังทำในสิ่งที่มิเคยทำคือการง้อสตรีผู้หนึ่ง

ในที่สุดแว่วเสียงก็ดังเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดอยู่หน้ากระท่อมหลังนี้ อาซานพลันร้อนรนเดินวกไปวนมาเดินเอามือไพล่หลัง สีหน้าเคร่งขรึม

หลังพูดคุยร่ำลากับเอินอิ๋นหลานสาวของป้าเอินเสร็จ ไฉ่หงกึ่งลากกึ่งเดินหอบตระกร้าสานที่เต็มไปด้วยหน่อไม้เข้าบ้านด้วยความทุรักทุเร

บุรุษผู้นี้เป็นกระไรกัน

ไฉ่หงเพียงปรายตามองเท่านั้นก่อนจะเดินจากประหนึ่งมองธาตุอากาศ

“ช้าก่อน”

อาซานมองตามหลังหญิงสาวเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนเปิดปากเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินอ้อมไปปรากฏตัวตรงหน้านาง

“ไยหนีออกจากบ้าน”

บุรุษผู้นี้ตาบอดไปแล้วหรือไยไม่เบิกตามองตระกร้าหน่อไม้ที่นางเก็บมามากมายเล่นเอาเหนื่อยแทบตาย ประกอบกับโทสะถ้อยคำวันนั้นที่เขาเอ่ยอย่างเย็นช้ายังก้องอยู่ในโสตประสาทเป็นเหตุให้ไฉ่หงอยากจะเมินเฉยไม่ผู้ไม่จาเสียด้วยซ้ำ

สตรีผู้นี้โง่จริงๆ ไม่รึว่าเขาเฝ้ารอและเป็นห่วงที่นางกลับช้า

“ข้ายังไม่มีที่อยู่ใหม่ ซ้ำยังไม่มีเงินพอที่จะย้ายออกไปจากบ้านท่านในเร็วๆ นี้ เช่นนั้นข้าขอเวลาอีกสักประเดี๋ยวได้หรือไม่”

“ข้าขอโทษ”

ไฉ่หงเบิกตากว้างมองกลับไปอึ้งๆ บุรุษวางศักดิ์ศรีหยิ่งทระนงใหญ่โตผู้นี้จะเอ่ยออกมาก่อนเช่นนี้เลยหรือ “เช่นนั้นข้าเองก็ขอโทษที่โมโหวู่วามจนเลือดขึ้นหน้าแล้วลงไม้ลงมือกลับท่าน”

“…..” ใบหน้าหล่อเหล่าปรากฏรอยยิ้มจางๆ แท้จริงแล้วการง้องอนสตรีมิใช่เรื่องอยากเสียหน่อย

“แต่มีคราวหน้าข้าไม่เอาท่านไว้แน่หากเลือดไม่ไหลหมดตัวข้าจะไม่หยุดอันขาด!”

อาซานได้ยินสีหน้าพลันเปลี่ยนสีทันที ไฉนนางเจ้าคิดเจ้าแค้นนักเล่า สัตย์เลี้ยงบ้านเขาน่ากลัวเกินไปเสียแล้วประมัง “เหอะ ข้าดูเป็นคนเช่นนั้นรึ”

ใช่ เช่นนั้นแหละ

ไฉ่หงจึงพยักหน้าแต่อดแย้งในใจเสียมิได้

“สิ่งนี้เจ้านำมันมาทำอะไร ให้ข้าช่วยดีหรือไม่” อาซานได้แต่ทำกระพิบตาปริบๆ ก่อนชี้ไปที่ตระกร้าโดยเร็ว ว่าแล้วจึงถือวิสาสะไถ่โทษนางด้วยการยกสิ่งนั้นขึ้นมาด้วยสองมืออย่างง่ายดาย

“หน่วยก้านดี”

นางพึ่มพรำออกมาเบาๆ ดวงตายังคงเพ่งมองเรือนร่างหนากำยำผ่านเนื้อผ้าอาภรณ์สีซีดซอมซ่อนั้น

“เช่นนั้นนำไปไว้ในครัว”

อาซานทำตามอย่างว่าง่ายหากแต่ในความจริงแล้วเขาสถบคำด่าหยาบคายมากมาย

“ท่านไปรับจ้างแบกฝืนดีหรือไม่”

“ข้าไม่ทำงาน”

“อื้มข้ารู้ แต่ข้ารับปากแล้วว่าพรุ่งนี้ท่านจะไป”

บัดซบ!

ในยามค่ำคืนอันมืดสนิทนี้ ท้ายหมู่บ้านกลับมีกระท่อมน้อยหลังหนึ่งยังคงจุดตะเกียวสว่างไสว

ความจริงวันนี้นางเหน็ดเหนื่อยเกินจนจะทนไหวพอล้มตัวลงนอนหัวถึงหมอนก็จะหลับอยู่แล้ว หากแต่กลับถูกเจ้าคนผู้หนึ่งฉุดลากฉุดดึงออกแรงบังคับให้ตามมาเสียจนได้

ไฉ่หงพลันใบหน้ายิ้มแย้มจนดวงตาเสี้ยวพระจันทร์ก่อนนั่งลงอย่างว่าง่าย แต่เดี๋ยวก่อน

เขาเป็นยากจก

เขาไม่มีเงินสักอีแปะ

“ท่านขโมยมาจากที่ใดหรือ”

“เหอะ” อาซานแค่นเสียงเย้ยยันในคอทีหนึ่ง “ข้าจนตรอกอับจนหนทางจนถึงขั้นต้องไปขโมยอาหารผู้อื่นมาเลี้ยงเมียตนเองด้วยรึ”

แท้จริงแล้วข้าร่ำรวยจนเจ้าคาดไม่ถึงด้วยซ้ำ

“เช่นนั้นก็แล้วไป” นางก็คร้านจะใส่ใจเช่นกัน ไม่ว่าจะนำอาหารหลากรสน่าทานพวกนี้มาจากที่ไหนหากแต่ไม่ได้ไปขโมยผู้อื่นเดือดร้อนก็พอแล้ว

“ไม่อร่อยหรือ”

“อร่อยแต่ข้าเหนื่อย ข้าอยากนอน ข้าไม่ไหวแล้ว”

อาซานเห็นเป็นเช่นนั้นจึงคว้าแย่งตะเกียบมาถือไว้ในมือก่อนจะคีบเนื้อผัดซอสชิ้นโตๆ เต็มคำจ่อไปตรงปากนาง “อ้าปาก บางทีมื้อต่อไปอาจจะไม่ได้กินเช่นนี้แล้ว”

ก็จริงบางทีมื้อต่อไปหากไม่หาเงินเข้าบ้านอย่างหวังว่าจะได้กินเนื้แม้แต่หมั่นโถวง่ายๆ ก็ไม่มีให้กิน ไฉ่หงลงมื้อกินต่ออย่างว่าง่ายโดยมื้อชายหนุ่มคอยคีบเข้าปากจนแทบสำลัก

แท้จริงท่านก็มิใช่คยเลวร้ายอย่างที่คิด

“ข้าอิ่มแล้ว” หากไปต่ออีกนิดนางจะอ้วกกองลงตรงหน้าแล้วนะ ไฉนถึงเอาแต่ป้อนแล้วไม่ดูเสียบ้าง

“ได้อย่างไร หากทิ้งเสียดายแย่อาหารเหล่านี้ล้วนเพื่อภรรยาผู้เหน็ดเหนื่อยทำงานของของข้า”

เหอะ อีกแล้ว

อีกแล้วคราวนี้จะหลอกอะไรนางอีก

“อย่ามาเล่นลิ้นเฉไฉกับข้า พรุ่งนี้ไปทำงานเสีย”

ไม่ได้ผลเขาคิดไว้แล้วเชียวหากถูกนางจับได้จะไม่ครั้งต่อไป อาซานลดมือวางตะเกียบลงบนโต๊ะ รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่ตรงมุมปากนางทำให้ชัดเจนแล้วว่าเขาถูกกลั่นแกล้งเอาคืน “ไฉนเจ้าถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นกัดไม่ปล่อย”

“ข้าเปล่า” ไฉ่หงพรางตอบกระพริบตาปริบๆ “ดูบ้านของพวกเราสิที่ผ่านมาท่านอยู่ได้อย่างไร หากถึงฤดูฝนเล่าคงเปียกปอนหมดเสียกระมังหรือท่านคิดว่าข้าจะจากไปจริงๆ งั้นหรือ”

“…..” นั่นสิ บางทีเขาอาจจะอยู่ไม่ถึงฤดูฝนเร็วๆ นี้ แต่นางเล่านางจะอยู่เช่นไร

“เห้อ การหาเงินไม่ใช่เรื่องง่ายนัก ข้าไปจากท่านไม่ได้หรอกนะ จะอยู่แกะติดแบบนี้ไปเรื่อยๆ หากเมื่อไหร่ท่านมีสหายที่รู้ใจยามนั้นข้าถึงจะยอมออกมาก็ๅเป็นไร แต่…”

กระไรหรือ

“ระหว่างนี้ห้ามเอ่ยปากไรข้าอีก ชั่วชีวิตนี้ข้าไม่รู้จักผู้ใดนอกจากท่านแล้วเช่นนั้นห้ามเอ่ยหากอีกสัญญาได้หรือไหม”

ชั่วชีวิตนี้นางอาจจะรู้จักแค่เขา

แต่ชั่วชีวิตนี้มีผู้คนมากมายที่รู้จักเขายากจะหลีกเลี่ยง

ไฉ่หงยิ้มแย้มยื่อมือมาให้เขาเกี่ยวก้อยสัญญา

“เจ้าเป็นเด็กหรือไร” อาซานชักสีหน้าครุ่นคิดเคร่งเครียด

นางพลันหดเกร็งคอลง ชักดึงมือตัวเองกลับอย่างรวดเร็ว เอ่ยอย่างน่าสงสาร “แน่ละสิ ท่านอยากไล่ข้าให้พ้นหน้าโดยเร็วนิ”

“เหลวไหว” อาซานเบี่ยงเบนเหม่อหน้าไปทางอื่น มองออกไปนอกประตูบ้านอย่างไรจุดหมาย

“ข้ามีภรรยาแล้วไยต้องชมชอบสตรีอื่น”