จะจัดงานแต่งที่เรียบง่าย

“ขาเจ้าเป็นอย่างนั้นจะยกได้อย่างไร แม่ยกเอง!”

ไป่จวิ้นนั่งอึ้งอยู่กับพื้น นี่ไม่ใช่ว่าพวกเขาแม่ลูกกำลังตื่นเต้นเกินไปหรอกหรือ…

“นางบอกว่ากลับจากหาของป่าจะมา แต่นี่จะเที่ยงวันแล้วยังไม่เห็นแววเลยท่านแม่”

หงเสวียนซู่เหลือบมองบุตรชายที่มานั่งอาบแดดรอจนตัวไหม้ ไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรกับภาพที่เห็นนี้ดี

“ไม่เข้าไปรอในบ้านล่ะ”

ไป่จวิ้นเหล่มองมารดา

ทีตัวเองยังเอาเปลนอนมากางนั่งรอ มีสิทธิ์อะไรมาเหน็บข้าล่ะนั่น ตื่นเต้นละสิ ตื่นเต้นใช่ไหม จะได้ลูกสะใภ้แล้วนี่

ไม่รู้ความน้อยเนื้อต่ำใจก่อนหน้านี้ที่ฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวหายไปไหนหมด พอได้ยินว่านางจะมาเขาก็ไม่ได้คิดเรื่องอื่นอีกเลย

เป็นเอามาก

ชายหนุ่มอดยิ้มแห้งให้กับสภาพตัวเองไม่ได้

หากนางบอกว่าไปหาของป่าก็คงอาศัยอยู่แถวหมู่บ้านนายพรานกระมัง ที่นั่นอยู่ใกล้ป่าที่สุด ขึ้นลงเขาสะดวก แต่ก็เสี่ยงถูกสัตว์ป่าโจมตีง่ายเช่นกัน อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็จะเที่ยงวันแล้วแต่นางยังไม่มา เช่นนี้ไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกหรือ

บุรุษอาภัพรักอย่างเขายังไม่ทันแต่งงานก็จะเป็นหม้ายเสียแล้ว แบบนี้ไม่ได้สิ ถ้าสุดท้ายจะลงเอยแบบนี้สู้เขาตายไปในสนามรบเลยคงดีกว่า

ระหว่างกำลังตัดพ้อต่อโชคชะตา เสียงพาหนะล้อลากบางอย่างก็เคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

จางอวี๋จิงหอบแฮก คนข้างบ้านให้ยืมเกวียนลากมาก็จริงอยู่ แต่นางต้องเข็นมาถึงนี่เอง ทำเอาเหนื่อยแทบสลบ นางมาถึงหน้าบ้านก็หน้าคว่ำทรุดลงกับพื้นเอามือค้ำยันไว้ทั้งที่อ่อนเปลี้ยไปทั้งตัว

“ตายแล้ว!” สองแม่ลูกสกุลไป่อุทานเสียงหลงรีบวิ่งเข้ามาดูนาง หงเสวียนซู่มองดูสิ่งที่นางนำมาก็พบว่าเป็นผักป่าล้นเข่งที่อัดแน่นกันมาเต็มเกวียน

“ขออภัยที่มาช้าเจ้าค่ะ” นางยิ้มแหยรู้สึกขายหน้าตัวเองยิ่งนัก

“ใครสนเรื่องนั้นกันเล่า ของมากมายขนาดนี้ทำไมขนมาคนเดียว ผู้ชายในบ้านไม่มีเลยหรือ!?” หงเสวียนซู่จะดุด่าก็ทำไม่ลง ไป่จวิ้นยิ่งพูดไม่ออก ได้แต่ยื่นกระบอกน้ำให้ว่าที่ภรรยาดื่มแก้กระหาย

“กะทันหันไปหน่อย แต่ไม่มีใครพอจะมาได้เลยเจ้าค่ะฮูหยิน น้องชายข้าต้องเฝ้าท่านยาย ข้าจึงห้ามไม่ให้มา จริง ๆ เขาก็รั้นจะมาส่ง พ่อกับแม่ข้าก็ไปรับจ้างยังไม่กลับ แต่ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ ข้าแข็งแรงมาก!” จางอวี๋จิงยิ้มกว้างทั้งที่เหงื่อท่วมหน้า

“เอาละ ๆ เรื่องแล้วไปแล้วก็ช่างมันเถอะ แต่อย่าทำแบบนี้อีกเชียว”

ไป่จวิ้นประคองนางยืนแล้วพาไปนั่งพักข้างใน หาน้ำหาท่าให้นางดื่มแล้วออกมาช่วยมารดาขนเข่งผักและผลไม้ป่าลงจากเกวียน

“ไม่ไปอยู่กับนางล่ะ”

“ปล่อยให้ท่านแม่ยกคนเดียวข้าก็อกตัญญูแล้ว”

“แต่ขาเจ้า…”

“แค่เดินกะเผลกนิดหน่อยไม่ใช่ว่าเดินไม่ได้นะ

อีกอย่างแขนข้าก็ยังแข็งแรงดี นางลากเกวียนมาคนเดียวตอนนี้ยังหอบไม่หายเลย หากข้าอยู่เฉยก็ละอายใจแล้ว”

ถึงแม้จะเป็นเกวียนลากขนาดเล็กที่ดัดแปลงมาจากเกวียนนั่ง แต่จางอวี๋จิงก็ลากของหนักมาไกลมาก ไม่รู้ทำไมสตรีผู้นี้ชอบทำอะไรเกินตัวอยู่เรื่อย ไป่จวิ้นก็พึ่งได้ยินวันนี้ว่า การแต่งงานระหว่างพวกเขาสองคน นางตัดสินใจเองด้วยตัวคนเดียว และไม่ยอมให้ที่บ้านคัดค้าน

ฝืนตัวเองบ่อยเลยใช่ไหม แบบนี้จะไม่เป็นไรแน่หรือ

สองแม่ลูกช่วยกันขนของลงจนหมดก็เข้ามาในบ้าน นอกจากจางอวี๋จิงจะไม่ยอมนั่งอยู่เฉย ๆ ยังกวาดพื้นอยู่อีก ฝุ่นผงพวกนั้นเป็นของจากห้องนอนที่กวาดออกมากองไว้อีกที คิดว่าจะโกยไปทิ้งหลังมื้อเย็นทีเดียว แต่นางก็ทำความสะอาดไปหมดแล้ว

เห็นพวกเขาเข้ามานางก็แย้มยิ้มหาน้ำให้กิน

หงเสวียนซู่ที่เตรียมการทดสอบว่าที่สะใภ้ไว้หลายบทเรียนถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไป่จวิ้นเห็นสีหน้ามารดาแล้วก็นึกขัน อยู่กับนางมาตั้งแต่เล็กจนโต ทำไมเขาจะไม่รู้จักมารดาตนเอง

“ก่อนกลับฮูหยินจะให้ข้าทำอาหารเย็นไว้ให้เลยไหมเจ้าคะ”

“ไม่ต้องหรอก ไปดูวิธีทำกายภาพเอาไว้เถอะ” ถึงขาของบุตรชายนางจะหมดหวังแล้ว สามารถใช้ชีวิตปกติได้ก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะละเลยเรื่องนี้ได้

จางอวี๋จิงรีบร้อนทั้งไปและกลับตั้งแต่เมื่อวาน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้มีเวลาเพ่งพินิจว่าที่สามีตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด

นางเคยเห็นบุตรเจ้าเมืองใกล้ ๆ ครั้งหนึ่ง ทั้งหน้าตาผิวพรรณบ่งบอกว่าไม่ใช่คนทั่วไปชัดเจน ได้ยินว่าคุณชายบุตรเจ้าเมืองคนนั้นหน้าตางดงามเทียบเคียงเหล่าองค์ชายได้เลย หากคนผู้นั้นถือว่างดงามมากแล้วละก็ สามีของนางก็ถือว่าเป็นคนธรรมดา

คนธรรมดาที่หน้าตาดี…คนธรรมดาที่รูปงาม

จางอวี๋จิงไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงมีคนตั้งแง่กับความพิการของเขา นางไม่เห็นว่ามันจะมีปัญหาที่ตรงไหน การใช้ชีวิตประจำวันติดขัดแค่บางอย่างเท่านั้น ส่วนการใช้แรงงานในฐานะบุรุษก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้เลย

ที่มีปัญหาน่าจะเป็นความคิดของคนเมืองอวี้มากกว่า