เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 51
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-03 16:18:22“อาอันเป็นอะไรไป! ไปตามหมอมารมาเดี๋ยวนี้” เสียงโวยวายที่ดังข้างหูปลุกหนิงอันจากความฝันอันยาวนานเกี่ยวกับชีวิตที่สอง
ดวงตาหวานฉ่ำด้วยหยาดน้ำขณะค่อย ๆ หันกลับไปมอง ชายหนุ่มตรงหน้านี้ ‘ชุนหรง’ เขาคือคนเดียวกันกับคุณชายที่เป็นสหายของนางในชาติก่อนจริง ๆ หรือ
“อาอันเป็นอะไรไป”
“ไม่เป็นไร ข้าแค่ฝันร้าย”
“ฝันร้าย แค่ฝันร้ายเท่านั้นเอง” ว่าแล้วชุนหรงก็เข้าไปกอดนางเอาไว้อย่างปลอบโยน เขามีท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เล็กน้อย เพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
หนิงอันนิ่งเงียบไป จนกระทั่งหมอมารผลุนผลันเข้ามา พวกเขาตรวจอาการ ให้เทียบยาสงบใจเอาไว้และจากไปในทันที เพราะอารมณ์ของชุนหรงน่ากลัวมากในตอนนี้
“ข้าไม่เป็นไร” หนิงอันยกมือขึ้นลูบหลังมือชายหนุ่มเบา ๆ ดวงตาของนางเริ่มแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย จ้องมองดวงตาคมกริบของอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา
เชื่อว่าภาพที่เห็นในความฝันไม่ใช่การคิดไปเอง แต่เขาคือชายผู้นั้น ชายหนุ่มจากวังมารที่มาอยู่เป็นสหายนางโลมตัวน้อยตลอดช่วงเวลาหลายปี
“อาอัน ข้ากลัว&rd
บทล่าสุด
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 60
“ที่นี่สวยมาก”มองไปรอบ ๆ หนิงอันพบว่าที่นี่สวยมากจริง ๆ สามารถมองเห็นได้ว่าวังมารนั้นอยู่โดยรอบของป่าที่นางอาศัยมาตลอดหลายวันถัดจากวังมารก็คือเมืองหลัก ที่นั่นมีผู้คนสัญจรไปมามากมาย สามารถเห็นกลุ่มคนสวมเสื้อผ้าหลากสีปะปนกัน แต่ที่โดดเด่นอยู่บนถนนทุกสายคือชายในชุดดำหลายกลุ่ม พวกเขาย่อมเป็นคนของวังมาร“คนพวกนั้นตัวเล็กราวกับมด” มองจากด้านบนนี้ หนิงอันก็อดพูดออกมาไม่ได้“อาอันชอบหรือไม่ เจ้าอุดอู้อยู่ในเรือนมานาน วันนี้ข้าจึงอยากให้มาเปิดหูเปิดตา”“นี่คือของขวัญที่ท่านพูดถึงหรือ” ตอนที่เขาปักปิ่นให้ไม่ได้พูดว่านั่นคือของขวัญหนิงอันเลยอดคิดไม่ได้ ว่านี่อาจจะเป็นของขวัญที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้“อาอันฉลาด เกือบเดาถูกแล้ว”“อืม…” หนิงอันใช้ความคิด ดูก็รู้ว่าชายหนุ่มอยากแกล้งนางเล่น แต่มีหรือจะยอมแพ้ คิดไปคิดมาแล้วก็หันไปกอดรอบเอวสอบเบา ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา“ข้าไม่รู้ว่าท่านมีของขวัญอะไรเตรียมไว้ แต่วันนี้เป็นวันงานเทศกาลซีซี ข้าขอของขวัญเป็นออกไปเที่ย
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 59
จิ้บ จิ้บ จิ้บเสียงนกร้องในยามเช้าชวนให้หนิงอันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมื่อยขบตามร่างกาย ก่อนที่จะทันได้สติ ความรู้สึกหนักเหมือนถูกภูเขาทับไว้ทำให้อึดอัดจนต้องหันไปมองใบหน้าใหญ่โตของชายที่คุ้นเคยปรากฎขึ้นด้านข้าง เขาสวมเพียงชุดตัวในสีขาวบางที่แยกออกและเผยให้เห็นหน้าอกหนั่นแน่นสมชายชาตรีทันใดนั้นความทรงจำของเมื่อคืนก็ปรากฎเด่นชัดขึ้นมาทันตา ใบหน้าหวาดกลายเป็นสีแดงเลือดหมู ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความสับสนและไม่รู้ว่าต้องทำยังไง“อาอันตื่นแล้วหรือ” ว่าแล้วชุนหรงก็กระชับอ้อมแขนมากขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา ทำตัวเป็นแมวเซาตัวใหญ่ซุกไซร้กับเรือนผมหญิงงามจนยุ่งเหยิง“ชุน…ชุนหรง” หนิงอันสะอึก รู้สึกเหมือนลำคอตีบตันจนพูดไม่ออกนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง นางไม่ใช่หญิงสาวใจง่าย มิฉะนั้นชาติที่แล้วคงไม่ได้กลายเป็นนางโลมขายศิลป์ไปจนวันตายเพราะคิดว่าเคยดื่มมาก็บ่อยแต่ก็ไม่เคยสร้างปัญหาเลยสักครั้งจึงเผลอตัว ใครจะคิดว่าการดื่มยังมีผลหลายรูปแบบ มากกว่าการเมาแล้วนอนหลับเมาแล้วเป็นแบบเมื่อคืน…คิดแล้วก็หน้า
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 58
ภาพที่เห็นช่างเย้ายวนใจชายหนุ่มจนอยากจะกลืนคนลงไปทั้งเป็นเสียตอนนี้ แต่เขายังอดกลั้นเอาไว้ พุ่งเข้าไปเล้าโลมตามตำรารักที่เคยอ่านเอาไว้พร้อมพรัก เฝ้าจินตนาการว่าจะมีสักวันหนึ่งได้ทำรักให้กับหญิงสาวอันเป็นที่รัก ทำให้นางมีความสุขด้วยมือของตนเอง“อ๊า” มือหนากวาดวาดลูบไล้ไปทั่วร่าง ทิ้งร่องรอยจาง ๆ เอาไว้ บีบคั้นปั้นแต่งราวกับนักปั้นเครื่องเคลือบรู้จังหวะกะหนักเบา ทำเอาใจคนโดนปั้นวาบหวิวขนลุกพรึ่บ“อาหรง ข้าไม่ไหวแล้ว อือ~” หนิงอันไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน รีบผลักมือของชายหนุ่มลงไปยังจุดสงวนของตนเองเพื่อเร่งให้เขาช่วยทำให้ ทำยังไงก็ได้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์วาบหวามนี้เสียที“ได้ ข้าจะพาอาอันขึ้นสวรรค์” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎที่มุมปาก นึกขอบคุณพ่อครัวที่เอาสุราอย่างอ่อนมาให้หญิงสาว นางจึงไม่เมาหลับไปก่อนเหมือนทุกครั้งที่เคยกินเหล้ากับตนในชีวิตที่สอง“อือ อ๊า ข้ารู้สึกแปลก ๆ ตรงนั้น รู้สึกดีเหลือเกิน” ทันทีที่มือหนาตะปบลงบนเนินเนื้อ นางก็แอ่นอกเชิดขึ้นราวกับคันศรในทันทีชุนหรงใช้นิ้วเขี่ยติ่งไตเหนือกลีบดอกไม้อย่างเบามือ เว้นจังหวะหนักเบาด้วยความชำนาญ เขาฝึก
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 57
ขณะตะวันเริ่มตกดิน ในที่สุดหนิงอันก็เริ่มลงมือกินบะหมี่อายุยืน รอให้อุ่นท้องสักหน่อย แล้วจึงยกจอกสุราขึ้นจิบ“สุรากานี้มีรสชาติเยี่ยม” สมกับที่เป็นวังมาร ของดีแบบนี้ตอนอยู่ในหอนางโลมไม่อาจใช้เงินซื้อได้ หนิงอันเคยได้ลิ้มรสบ้างในตอนยังเป็นนางโลมเนื่องจากชุนหรงนำมาให้ชิม แต่ก็ไม่ได้คอแข็งพอที่จะดื่มเยอะ ๆยิ่งในชีวิตนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่นางดื่มเหล้า ย่อมมึนเมารวดเร็วเป็นธรรมดา ขณะที่กำลังเริ่มจิบจอกที่สาม และเริ่มเวียนหัวไม่น้อยแล้ว จึงเห็นร่างของชายหนุ่มที่คิดถึงตลอดทั้งวันปรากฎตัวขึ้นในมือของเขาถือชามบะหมี่อายุยืนเอาไว้อีกชามหนึ่ง เดินตามเข้ามาด้วยรอยยิ้มมุมปาก“อาอันดื่มไม่รอข้าเลย”“ชุนหรง ท่านมาแล้ว มา ๆ มาดื่มด้วยกาน~” เสียงของหญิงสาวเริ่มยานคาง มองบะหมี่อายุยืนในมือชายหนุ่มที่นั่งลงด้านข้างแล้วก็ถามออกมา“วันนี้ก็วันเกิดของอาหรงเหมือนกันงั้นหรือ”“...” ชุนหรงไม่คิดว่าหญิงสาวจะเมาเละขนาดนี้ เขาจำได้ว่านางเคยแต่เมาหลับในชีวิตที่สอง คาดว่าเพราะคราวนี้แค่จิบไปเรื่อย ๆ เลยมีอาการเมาเรื้อนแบบนี้วันเกิดเขาที่ไหน วันเกิดเจ้าตัว
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 56
วันนี้เป็นวันพิเศษ ไม่ใช่เพราะใกล้ถึงเทศกาลแห่งความรัก นั่นเป็นเรื่องรองในชีวิตเพราะหนิงอันไม่เคยคิดว่าจะได้รับอะไรจากชายคนรัก ไม่ว่าในชีวิตไหนอ้อ ยกเว้นชีวิตที่สอง ในทุก ๆ เทศกาลนางมักจะได้รับของขวัญเป็นของล้ำค่าหลายอย่าง และขนมหวานอร่อย ๆ จากทั่วทั้งสามแคว้น และคนที่ให้ก็คือ…ชุนหรงที่บอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญในชีวิต แน่นอนว่าย่อมเพราะมันเกี่ยวข้องกับตัวนางเอง“อันเซ่อ วันนี้ข้าขอสุราสักกาได้หรือไม่”“สุราหรือเจ้าคะ” อันเซ่อได้ยินเสียงเรียกก็หลุดออกจากท่าทางเหม่อลอยเพราะยังทำใจยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะเผลอแกว่งเท้าหาเสี้ยน แถมเสี้ยนยังใหญ่มากด้วย“แล้วก็บะหมี่สักชาม”“ท่านจะรับเป็นบะหมี่อะไรดีเจ้าคะ มีวัตถุดิบชั้นยอดอยู่ในครัวเยอะมาก มีกระทั่งอาหารทะเลสด ๆ ที่หาได้ยากในแผ่นดินใหญ่”“ขอเป็นบะหมี่อายุยืนธรรมดาก็พอ”“...” อันเซ่อได้ยินอย่างนั้นก็น้อมรับคำสั่ง เดินไปที่ครัวเพื่อหาอาหารให้ว่าที่นายหญิงทันทีพ่อครัวใหญ่ในครัววัง
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 55
เหล่าผู้อาวุโสกำลังวุ่นวาย เพราะแม้งานนี้จะส่งให้ผู้อาวุโสใหญ่รับผิดชอบ แต่ทุกคนล้วนตื่นเต้นและโดนผู้อาวุโสใหญ่ลากลงเรือลำเดียวกันทั้งหมดเมื่อมีคนพยายามคัดค้านเพราะกลัวตาย ผู้อาวุโสใหญ่ก็จะอ้างว่า ‘จำคำสาบานของเราไม่ได้หรือ ตายก็ตายด้วยกัน เป็นก็เป็นด้วยกัน พวกเราวังมารจะไม่ทิ้งกัน’ นั่นมันคำปฏิญาณภักดีต่อนายท่าน ใช่คำที่ขานเพื่อให้ท่านลากลงนรกด้วยกันเสียที่ไหนแต่ถึงจะคิดแบบนั้นในใจ ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็ไม่อาจหนีชะตากรรมน่าเศร้าไปได้ เพราะพวกเขาเองก็ต้องการมีส่วนในการเอาใจว่าที่นายหญิงเหมือนกันแต่ปัญหาเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้งจนต้องกลับมาประชุมกันในห้องโถงใหญ่อยู่นับสามวันสามคืนแต่ก็ยังไม่ได้ข้อสรุป มันมีคำถามเดียวเท่านั้นที่พวกเขาไม่สามารถหาคำตอบได้“แล้วปกติ คนธรรมดา ต้องการความรื่นเริงแบบไหน?”จนสุดท้ายอันเซ่อที่เดินผ่านมาได้รู้ถึงปัญหาของเหล่าผู้อาวุโส จึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า“นายท่านบอกให้ร่วมมือกับหอนางโลม พวกท่านมานั่งคิดปัญหานี้เพียงลำพัง ไม่สู้ลองปรึกษาหารือกับหอนางโลมดูเล่า”“ได้ที่ไหนกัน หอนางโลมเป็นที่แบบใดเจ้าไม
บางทีคุณอาจจะชอบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋649.6K viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง191.7K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา502 viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน246.3K viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ561.3K viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย347.1K viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง150.2K viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา683 views
