บทที่ 45

บทที่ 45

“เธอนอนหรือยัง” ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าดึกดื่นขนาดนี้ จันทริกาต้องนอนแล้ว เพราะปกติถ้าคืนไหนที่เขาไม่ได้ให้เธอขึ้นไปหา หรือเป็นฝ่ายลงมาหาเธอ เด็กคนนั้นจะหลับเร็วเป็นพิเศษ

“นอนแล้วค่ะ คุณโทร.มามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ฉันแค่โทร.มาถามว่าเมสซี่เป็นยังไงบ้าง” ปากพูดไปตามที่สมองเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้า หากแต่เสียงในใจเสียงหนึ่งกลับตะโกนก้องขึ้นมาว่า เพราะอยากได้ยินเสียงนุ่มๆ เรียบๆ ของเธอต่างหาก

“เมสซี่อยู่กับจันทร์ค่ะ ตอนนี้หลับไปแล้ว”

“ก็ดี ฉันแค่เป็นห่วงมัน”

“ไม่ต้องห่วงนะคะจันทร์จะดูแลเมสซี่อย่างดี และสมบัติทุกชิ้นของคุณในบ้านหลังนี้ยังอยู่ครบค่ะ” จันทริกาพูดกับคนโทร.มาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเป็นการบอกกล่าวตามปกติ ทว่าหัวใจกลับปวดแปลบ เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่า คุณตะวันเป็นห่วงแค่เมสซี่เท่านั้น ไม่ได้ห่วงเธอแม้แต่นิด หากจะห่วงก็คงห่วงว่าเธอจะพาใครมาขโมยของในบ้านอย่างที่เขาพูดไว้ก่อนไปมากกว่า เพราะเธอเป็นผู้ร้ายในสายตาเขามาตลอดตั้งแต่ศศิประภาตายไป จันทริกาจึงต้องบอกเขาไปเช่นนั้น หากแต่คนฟังกลับรู้สึกว่าเธอกำลังประชด

“สมบัติของฉันที่เธอว่าอยู่ครบทุกชิ้น รวมถึงเธอด้วยหรือเปล่า”

จันทริกาหน้าแดงเถือกในความมืด เมื่อถูกย้อนถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะนุ่มลง แต่จงใจทำให้เธออับอายพร้อมกับตอกย้ำความจริงว่าเธอเป็นสมบัติอีกชิ้นหนึ่งของเขา

“จันทร์ไม่ใช่สมบัติค่ะ จันทร์เป็นแค่จำเลยแค้นของคุณ”

“แล้วจำได้หรือเปล่าว่าจำเลยแค้นอย่างเธอมีหน้าที่ต้องทำอะไรบ้าง ถ้าจำไม่ได้กลับไปฉันจะได้ย้ำหนักๆ”

“จันทร์จำได้ดีค่ะ และไม่ต้องการให้คุณย้ำ คุณโทร.มาถามจันทร์แค่นี้ใช่ไหมคะ ถ้าคุณสบายใจแล้วจันทร์ขออนุญาตวางนะคะ”

จันทริกาไม่รอคำอนุญาต หลังจากพูดจบนิ้วเรียวก็กดปุ่มวางสายทันที คนถูกวางสายใส่ชักสีหน้าอยู่ครู่หนึ่งสั้นๆ พร้อมพึมพำคาดโทษเด็กอวดดีออกมาเบาๆ

“เธอกล้าวางสายใส่ฉันเหรอจันทริกา กลับไปเห็นทีจะต้องอบรมมารยาทกันแบบตัวต่อตัวสักหน่อยแล้ว”

เรียวปากหยักได้รูปเผลอคลี่ยิ้มออกมาจนได้ พร้อมกันนั้นเสียงของหัวใจก็ร่ำร้องว่าให้รีบกลับบ้านไวๆ เมื่อนึกถึงวิธีอบรมมารยาทแบบตัวต่อตัวกับจันทริกาที่ผุดพรายขึ้นมาในหัว

รังสิมันต์พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลอง ก่อนจะขึ้นไปครอบครองเตียงนอนอันนุ่มสบายของปรัชญ์ ทว่าเขากลับไม่สามารถหลับลงได้ง่ายๆ อย่างที่คิด เมื่อเสียงที่เรียบแต่นุ่มหูกับใบหน้าหวานปนเศร้ารวมถึงความนุ่มเนียนของผิวกายของผู้หญิงซึ่งเป็น ‘สมบัติส่วนตัว’ ที่เพิ่งคุยกับเขาตอนก่อนเข้าไปอาบน้ำ ตามมารบกวนจิตใจจนว้าวุ่น

หากแต่คนที่อยู่กรุงเทพฯ ไม่รู้เลยว่า คนที่อยู่เชียงใหม่เองหลังจากวางสายไปแล้วก็ไม่สามารถหลับลงได้เช่นกัน เพียงแต่ความคิดของเธอไปในคนละทิศทางกับเขา แม้จะพยายามหักห้ามตัวเองไม่ให้คิดเพียงใด แต่ใจก็ยังดื้อ ดื้อคิดถึงคำพูดของคุณตะวันที่บอกว่า เขาจะไปหาผู้หญิงที่ดีพร้อมคนหนึ่งที่กรุงเทพฯ ถ้าเป็นเช่นนั้นตอนนี้เขาก็อาจจะอยู่กับใครคนนั้น แล้วสะบันงาเล่า เขาเอาสะบันงาไปไว้ที่ไหน ทั้งๆ ที่เขาเคยพาสะบันงามาค้างคืนที่นี่ด้วยกัน และสุดท้ายแล้วเขาจะเลือกใครมาเป็นภรรยาตัวจริงแทนศศิประภากันแน่

ขอบตาบอบบางเริ่มร้อนผ่าว ก่อนที่น้ำตาหยดใสๆ จะไหลอาบลงสองแก้ม ไม่ว่ารังสิมันต์จะเลือกใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา แล้วถ้าวันนั้นมาถึงเขาจะยอมละวางความเกลียดชังที่มีต่อเธอหรือไม่ และชีวิตของเธอหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไรต่อไป เป็นเมียลับๆ ที่รอวันให้ภรรยาของเขาจับได้ หรือเป็นเพียงคนรับใช้ซึ่งมีหน้าที่ทำงานบ้านและเลี้ยงแมวให้เขาเท่านั้น

ปรัชญ์กลับมาที่คอนโดมิเนียมในตอนบ่ายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม รังสิมันต์ซึ่งรออยู่เห็นเพื่อนกลับมาด้วยสภาพเช่นนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะปรัชญ์ น้องเล็กไม่ยอมดีด้วยหรือไง”

“ยอม...”

“ยอมแบบไหน หน้าตาแกถึงได้ดูเคร่งเครียดแบบนี้” รังสิมันต์ไม่มั่นใจในคำตอบของปรัชญ์นัก เพราะมันตรงข้ามกับสีหน้าแววตาที่เหมือนมีเรื่องให้ครุ่นคิดอย่างหนักนั่นเอง

“ก็แม่เลี้ยงลักษิกาโทร.มาบอกธรินดา เรื่องฤกษ์แต่งงานของฉันกับนัสรินน่ะสิ จากที่เพิ่งจะดีกันหยกๆ ก็เลยกลายเป็นไล่ฉันกลับ แถมยังบอกอย่างเด็ดขาดว่าไม่ให้ฉันไปยุ่งด้วยอีก”

“ก็สมควร แกมันทำอะไรไม่ชัดเจนนี่หว่า ผู้หญิงที่ไหนจะรับได้” รังสิมันต์ไม่ได้ปลอบแต่ซ้ำทันที

“แกนี่มันนิสัยดีมากเลยนะ คนล้มนี่ง้างตีนขึ้นเหยียบซ้ำตลอด”

“แน่สิ โดยเฉพาะได้เหยียบคนอย่างแก รู้สึกดีเป็นบ้า” รังสิมันต์หัวเราะอย่างถูกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง เมื่อเห็นสีหน้าของปรัชญ์ยังคงเคร่งเครียด “แล้วนี่แกจะเอายังไงต่อ”

“ก็ไม่เอายังไง ในเมื่อทั้งแม่ทั้งเมียอยากให้แต่งนัก ฉันก็จะแต่งให้มันจบๆ เรื่อง”

“แน่ใจเหรอว่าแกไม่มีแผนอะไรในใจ” ตาคมหรี่มองอย่างคนที่รู้นิสัยใจคอกันมานาน จึงพอจะอ่านออกว่าคนอย่างปรัชญ์ไม่มีทางยอมให้ใครบังคับให้ทำอะไรโดยที่ตัวเองไม่เต็มใจแน่นอน

“แกคิดว่าฉันมีแผนอะไร” ปรัชญ์ยังคงปากแข็งและไม่ยอมปริปากรับง่ายๆ

“ถามตัวแกเองดีกว่า แต่ไม่ว่าแกจะทำอะไร ก็ให้คิดถึงความรู้สึกของผู้หญิงทั้งสองคนด้วยนะเว้ย แกอย่าเล่นเกมหัวใจกับใคร เพราะสุดท้ายมันก็มีแต่คนเจ็บทั้งนั้น”

“แล้วแกล่ะ ไม่ได้กำลังเล่นเกมหัวใจอยู่เหรอตอนนี้”

รังสิมันต์อึ้งไปชั่วขณะเมื่อถูกปรัชญ์ย้อนถามในคำถามแบบเดียวกัน เขาไม่ได้กำลังเล่นเกมหัวใจ แต่กำลังแก้แค้นให้กับศศิประภาและลูกต่างหาก