บทที่ I กลิ่นสาบคนเลี้ยงม้า (Part 2/2)

        เพี้ยะ!!....ขวับ!!

        “อึก!!” ร่างเปลือยท่อนบนนอนราบไปกับตั่งไม้ มือหยาบกร้านกำขอบไม้ไว้แน่นยามถูกแส้ฟาดลงบนผิวกาย เนื้อปริแตกมีเลือดซึมออกมาเปื้อนแผ่นหลังเกินกว่าครึ่ง โทษของการแตะต้องร่างกายคุณหนูซู คือการโบยด้วยแส้จำนวนห้าสิบครั้ง

        “อย่าได้เก็บมาใส่ใจเลยหลานเอ๋อร์ แม่ลงโทษมันให้แล้ว” ฮูหยินซูผู้มีอำนาจเป็นรองเพียงนายท่านซูลูบกลุ่มผมนุ่มของบุตรสาว กล่าวปลอบโยนดรุณีตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้างอย่างรักใคร่ นางตามใจบุตรสาวทุกสิ่งอย่าง เพียงวิ่งโร่ไปฟ้องว่าถูกคนเลี้ยงม้าล่วงเกิน นางก็พามาดูการลงโทษด้วยตนเองในทันที

        “เจ้าค่ะท่านแม่” ซูไป๋หลานยิ้มกว้าง สาแก่ใจยิ่งนัก เห็นคนเลี้ยงม้าเจ็บปวดนางก็พึงพอใจ บัดนี้แม้แต่จะลุกขึ้นยืนยังทำได้ลำบาก เห็นทีคงต้องคลานกลับห้องแล้วกระมัง

        “ห้ามผู้ใดให้การช่วยเหลือมันเป็นอันขาด” คุณหนูซูกล่าวมาเช่นนี้ผู้ใดจะกล้ายื่นมือไปสอด หาไม่แล้วคงไม่แคล้วมีสภาพเช่นเดียวกับคนเลี้ยงม้าหนุ่ม แม้จะรู้สึกเวทนาทว่าก็ต้องแยกย้ายไปทำหน้าที่ใครมัน ด้วยไม่อยากหาเหาใส่หัว ทว่าก็มีเสียงซุบซิบคล้ายฝูงผึ้งกำลังบินดังในหมู่ข้ารับใช้คล้อยหลังเจ้านาย

        “เฮ้อ…พวกเรารีบไปทำงานกันต่อเถิด ดูท่าจะไม่รอดแล้ว”

        “น่าเวทนาเสียจริง เป็นใบ้ไม่พอยังถูกเฆี่ยนตีปางตายอีก”

        “ดูท่าว่านับวันจิตใจของคุณหนูซูยิ่งโหดร้ายขึ้นเรื่อยๆ”

        “เจ้าอย่าได้พูดจาเหลวไหล อยากถูกเฆี่ยนจนตายหรือไร”

        “ข้าว่าคงไม่ใช่แค่ถูกเฆี่ยนตี แต่จะถูกตัดลิ้นเสียมากกว่า”

        “ข้าไม่กล้าพูดแล้ว”

        “สงบปากสงบคำของเจ้าไว้ ดูก็รู้ว่าครั้งนี้ฮูหยินต้องการฆ่าไก่ขู่ลิง [1] ”

        เสียงพูดคุยเหล่านั้นดูเหมือนห่างไกลออกไปเรื่อยๆ นั่นเป็นเพราะสติของเขาเหลือน้อยเต็มที คนเลี้ยงม้าคับแค้นใจจนแทบกระอัก ในอกร้อนผ่าวราวถูกไฟสุม ต่างจากอุณหภูมิในกายที่เริ่มลดลงทีละน้อย เขากำลังจะตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว รอยปริแตกลากยาวกลางหลังสาหัสพอสมควร บัดนี้ไม่มีกระทั่งพื้นที่ใดไม่อาบไปด้วยเลือด ความเจ็บแสบแปรเปลี่ยนเป็นด้านชา ก่อนจะหมดลมหายใจอย่างอยุติธรรมมีความปรารถนาหนึ่ง

        มันแรงกล้ายิ่งกว่าความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดเสียอีก

        “ข้าได้กลิ่นหอมหวานจากเจ้า” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในปรโลกแล้วหรือไม่ จึงได้ยินเสียงเรียบเย็นทว่าผะแผ่ว คล้ายอีกฝ่ายมากระซิบชิดริมหู

        กระนั้นเขาตอบกลับในใจ

        ‘ช่วยข้าด้วย’

        “เจ้าปรารถนาสิ่งใดหรือ” คนเลี้ยงม้าน้ำตาไหลลงจากหางตา เป็นครั้งแรกที่มีผู้ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ซ้ำยังเป็นครั้งแรกที่มีผู้ถามถึงสิ่งที่เขาปรารถนา

        แม้ว่าสิ่งที่ถามกลับมาจะเป็นเพียงการคิดไปเอง เป็นมนุษย์ ภูตผี หรือปีศาจก็ตามแต่ หากว่าก่อนสิ้นลมได้ฝากฝังความแค้นให้สิ่งนั้นชำระต่อแล้วละก็

        คนเลี้ยงม้าต่ำต้อยอย่างตนคงตายตาหลับแล้ว

        ‘ข้าต้องการแก้แค้นคุณหนูซู’ เขาคิดในใจ ทว่าก็มั่นใจเช่นกันว่าสิ่งนั้นจะรับรู้

        “อยากให้นางตายอย่างทุกทรมานเช่นนั้นหรือ”

        ‘ไม่…ข้าอยากให้นางตกต่ำ ช่วยข้าฉุดนางลงมาจากที่สูงที ให้ร่างกายบริสุทธิ์ของนางแปดเปื้อนราคี เฉกเช่นเดียวกับจิตใจ สกปรกของนาง’

        “รู้ใช่หรือไม่ว่ามีสิ่งที่ต้องแลก”

        “ข้ายอมแลกทุกอย่าง” คนเลี้ยงม้าไม่มีความลังเล เวลาชีวิตเหลือน้อยเต็มที เขาไม่มีอะไรจะเสีย หากมันอยากได้อะไรก็จงเอาไปให้หมด

        “ดี…เช่นนั้นวิญญาณและร่างกายของเจ้าเป็นของข้านับจากนี้” ทุกคำพูดราวกับกำลังกระชากวิญญาณออกจากร่าง ดึงเข้าไปในหลุมลึกไร้ก้นบึ้ง มองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของก้นหลุม เงยหน้าขึ้นมองด้านบนไม่พบแสงสว่าง

        ทว่าเขาก็ยินดีที่จะตกลงสู่ความมืด เพียงเพื่อฉุดคนที่ทำร้ายตนให้ตกตามมา

        เมื่อปราศจากผู้คนดวงตาสีรัตติกาลราวกับห้วงอนธการลืมขึ้น ร่างที่หยุดหายใจไปชั่วครู่กลับมามีชีวิตอีกครั้งราวปาฏิหาริย์ ทว่ามิใช่ปาฏิหาริย์ที่เกิดจากคำอวยพรของสวรรค์ แต่เป็นปาฏิหาริย์จากความอาฆาตแค้นอันแรงกล้า มากเสียจนสามารถเรียกปีศาจจากขุมนรกได้

        สีหน้าบิดเบี้ยวจากทัณฑ์ทรมานเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเฉยชา เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนคล้ายไม่รู้สึกรู้สาอันใด แม้ว่าเลือดจะไหลลงมาตามแผ่นหลัง อาบขอบกางเกงที่นุ่งอยู่แล้วก็ตาม

        “ร่างใหม่ของข้าก็มิเลว” แขนยาวเหยียดขึ้นฟ้าบิดขี้เกียจ ร่างกายของคนเลี้ยงม้าแม้จะผอมไปบ้างจากความเป็นอยู่ที่ไม่ค่อยดีนัก ทว่าผลของการทำงานหนักสร้างกล้ามเนื้ออันแข็งแรงให้ทุกสัดส่วน ไม่ว่าจะเป็นกล้ามแขน ขา กระทั่งหน้าท้องยังปรากฏลูกคลื่นแปดลูกเรียงตัวสวย

        “ความปรารถนาของเจ้า ข้าจะเติมให้เต็มเอง”

        “รอก่อนเถิดคุณหนูตัวน้อย…ตอนนี้เจ้ายังเด็กนักจนข้ามิมีอารมณ์กำหนัดเอาเสียเลย”

        .......... TBC ..........

[1] มีความหมายเดียวกับสำนวนไทย ‘เชือดไก่ให้ลิงดู’ ทำโทษคนหนึ่งให้อีกคนหนึ่งหรือคนอื่นกลัว จะได้ไม่เอาเยี่ยงอย่าง